Τα "φίνις" του Ολυμπιακού και τα "καλά" του Παναθηναϊκού

Το "φαινόμενο Ολυμπιακός" ακόμη δεν μπορεί να εξηγηθεί. Μπορεί, όμως, να ερμηνευτεί. Ιδού, λοιπόν, η ανάλυση για τους "ερυθρολεύκους" που α) αποδίδουν καλύτερα εκτός έδρας β) παίζουν καλύτερα με την πλάτη στον τοίχο γ) είναι η ομάδα με τα καλύτερα... φίνις στην Ευρωλίγκα.

Το μενού, όμως, έχει και Παναθηναϊκό: η στατιστική απόδειξη της βελτίωσης των "πρασίνων" (hint: η φράση "καλύτερη άμυνα του Top-16" τα λέει όλα), αλλά και η περιγραφή των "καλών" που κάνει η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη στο παρκέ. Τροφή για σκέψη, αν μη τι άλλο...

Άλλη μια βδομάδα, άλλο ένα πάνω (ή ένα κάτω) στο ψυχολογικό/συναισθηματικό roller-coaster που κουβαλάει τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα. Όπως συνηθίζεται κάθε Σάββατο οι δύο Έλληνες προπονητές "θάβονται" ή "δοξάζονται" ανάλογα με το αποτέλεσμα. Και ουδείς έχει κάτσει να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει αριστερά και δεξιά (στις άλλες ομάδες δηλαδή) ή να καταλάβει ότι έτσι είναι το μπάσκετ, οι πεδιάδες και οι βουνοκορφές που έλεγε ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του αθλήματος, ο Τζον Γούντεν.

Ο αρχιτέκτοντας του UCLA (ο προπονητής με τους περισσότερους κολεγιακούς τίτλους, αυτός που έβγαλε έναν παίκτη που ονομάστηκε στη συνέχεια Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ) έλεγε: "η ζωή είναι γεμάτη με βουνοκορφές και πεδιάδες. Το θέμα είναι να μην αφήνεις τις βουνοκορφές να γίνονται πολύ ψηλές και τις πεδιάδες πολύ χαμηλές". Σωστό. Για να το λέει αυτός...

Φτάσαμε στην τελευταία στροφή πριν το τέλος και η βασική διαφορά των δύο ομάδων είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει εξασφαλίσει την πρόκριση και κοιτάει (ρεαλιστικά) ως την 3η θέση, ενώ ο Ολυμπιακός δεν έχει ακόμη τσεκάρει το εισιτήριο του για τους "8", έχει όμως βάσιμες ελπίδες για να πάρει το πλεονέκτημα έδρας. Αν μη τι άλλο μια εικόνα πολύ διαφορετική από αυτό που προέκυπτε μετά την νίκη του Ολυμπιακού στη Σιένα και την ήττα (με διαφορά) του Παναθηναϊκού στη Μάλαγα προ δύο εβδομάδων. Οπότε μήπως καλύτερα να μην προτρέχουμε;

Πέρα, όμως, από τα σενάρια που είναι λίγο ως πολύ γνωστά και μπορείτε να τα δείτε εδώ για τους "πράσινους"και εδώ για τους "κόκκινους", μπορούμε να κάνουμε κάποιες γενικές παρατηρήσεις...

Καλύτερος εκτός ο Ολυμπιακός

Ο Ολυμπιακός θα πρέπει να παίξει την πρόκριση εντός έδρας με την Κίμκι. Και καλό και κακό. Καλό γιατί έχει την τύχη στα χέρια του. Κακό γιατί ως τώρα παίζει καλύτερα μακριά από το ΣΕΦ, παρά μέσα σε αυτό. Αυτό αποδεικνύεται από το εντυπωσιακό 9-3 που έχει εκτός Ελλάδος: έχει χάσει μόνο στη Βαρκελώνη, στη Βιτόρια και στην Κωνσταντινούπολη. Μόνο η Μπαρτσελόνα (11-1) και η ΤΣΣΚΑ (9-2), οι πρωτοπόρες των δύο γκρουπ, έχουν μέχρι στιγμής καλύτερο ρεκόρ.

Το λένε και τα νούμερα. Μπορεί στον τομέα των ασίστ-λαθών αντιπάλου οι "ερυθρόλευκοι" να παρουσιάζονται καλύτεροι εντός έδρας (14.1 λάθη αντί για 10.5 και 12.1 ασίστ αντί για 15.1), αλλά από την άλλη σουτάρουν πολύ καλύτερα σε στεφάνια διαφορετικά από του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Συγκεκριμένα έχουν 35% εκτός και 30% εντός. Μάλιστα επιχειρούν και περισσότερες προσπάθειες (23 έναντι 20 με τον μέσο όρο του 6/20 να γίνεται 8/23), δείγμα του ότι έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Παίζει στα δύσκολα

Ένα επίσης καλό νέο είναι ότι οι "ερυθρόλευκοι" παίζουν καλά όταν βλέπουν την πλάτη τους να καρφώνεται στον τίτλο. Κι είναι χαρακτηριστικό ότι μετά από κάθε εντός έδρας νίκη που πέτυχαν (να πιάσουμε σαν... ήττα και την κακή εμφάνιση με την Τσεντεβίτα;) επιστρέφουν με νίκη. Μετά την ήττα από τη Ζαλγκίρις και το κακό ματς τους Κροάτες πέρασε σίφουνας από το Μιλάνο (84-71). Ύστερα από το ιταλικό κάζο (Σιένα) κέρδισε τη Μακάμπι (78-77). Μετά τη Μπαρτσελόνα έκανε διπλό στην Ιταλία (68-67). Και τώρα έπειτα από το άτυχο αποτέλεσμα κόντρα στη Μακάμπι έκανε το χρέος του απέναντι στη Φενέρμπαχτσε.

Ένα άλλο στοιχείο που αποδεικνύει ότι μπαίνει πιο συγκεντρωμένος και αποφασισμένος στα παιχνίδια που ακολουθούν τις ήττες του είναι το γεγονός ότι έχει κερδίσει όλα (πλην ενός) τα πρώτα δεκάλεπτα, δείγμα του... διακόπτη που έχει γυρίσει σε αυτές τις περιπτώσεις.

Αναλυτικά:

Ήττα από	Επόμενο ματς	Δεκάλεπτο
Κάχα Λαμποράλ	Μπεσίκτας (Ν)	20-13
Μπαρτσελόνα	Σιένα (Η)	25-20
Σιένα	Μακάμπι (Ν)	30-19
Μπαρτσελόνα	Σιένα (Ν)	17-18*
Μακάμπι	Φενέρ (Ν)	13-19

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι το πρώτο δεκάλεπτο σε όλα αυτά τα παιχνίδια ήταν αυτό που κέρδισε και με μεγαλύτερη διαφορά, συγκριτικά με τα άλλα.

Όταν πατάει το κουμπί

Είναι φανερό ότι ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα ρυθμού, όπως οι περισσότερες. Παίρνει πόντους και αυτοπεποίθηση από την άμυνα και το αντίθετο. Όταν, λοιπόν, πατάει το κουμπί και πιέζει καλύτερα τη μπάλα, αυτόματα είναι πιο αποτελεσματικός στις αντιμετωπίσεις των συνεργασιών. Και επειδή το μπάσκετ είναι άθλημα των κοντών, η καλή άμυνα ξεκινά πρώτα από αυτούς. Δείτε το και συμβολικά... Όλοι οι παίκτες το πρώτο πράγμα που βλέπουν είναι τον πλέι-μέικερ: αυτός δείχνει το σύστημα που παίζουν (και άρα πρέπει να είναι ψύχραιμος και συγκεντρωμένος στην επίθεση), αυτός μαρκάρει τον αντίπαλο οργανωτή (και άρα όταν αυτός πιέζει τους παρασέρνει).

Κι άλλο παράδειγμα; Το τελευταίο 5λεπτο στην Κωνσταντινούπολη ή το τρίτο δεκάλεπτο με τη Μακάμπι. Εκεί που στο πρώτο ημίχρονο οι Ισραηλινοί περιφερειακοί έκαναν ότι ήθελαν, σε εκείνο το διάστημα δεν μπορούσαν να περάσουν τη σέντρα. Και να σημειωθεί ότι μια ανατροπή σαν κι αυτή που έκανε ο Ολυμπιακός με τη Μακάμπι (26-15 το τρίτο δεκάλεπτο και 44-32 συνολικά) δεν είναι εύκολη απέναντι σε μια ομάδα που παίζει με τρεις χειριστές, όπως επέλεξε να κάνει (σωστά από τη μεριά του) ο Μπλατ. Αλλά αυτό έχει μικρή σημασία.

*Μια καλή ερώτηση είναι γιατί γίνεται αυτό, αλλά αυτό θα χρειαστεί ολόκληρη ανάλυση, οπότε επιφυλάσσομαι.

Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι ο Ολυμπιακός όταν γυρίζει τον διακόπτη μπορεί να κυριαρχήσει απέναντι οποιασδήποτε ομάδας. Το έκανε με τη Μπαρτσελόνα (26-17 η τρίτη περίοδος), το έκανε στα τελευταία δεκάλεπτα με την Κίμκι, τη Σιένα και τη Φενέρμπαχτσε. Το πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει, άρα είναι το πως θα το κάνει σε μεγαλύτερη διάρκεια. Να βρει τον τρόπο με άλλα λόγια να μεγαλώσει τη μπουκάλα με το... νίτρο. Αυτό το "τούρμπο" που έχουν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Ξέρει να τελειώνει τα παιχνίδια

Ο Ολυμπιακός διαθέτει την καλύτερη περιφερειακή τριάδα finisher στην Ευρωλίγκα: τον Σπανούλη, τον Λο και τον Σλούκα. ΟΚ, δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης και πολλοί μπορεί να πουν ότι οι Γιασικεβίτσιους-Ναβάρο-Χουέρτας ή οι Ροντρίγκεθ-Φερνάντεθ-Γιουλ είναι αντίστοιχα καλοί, αλλά καταλάβατε το νόημα. Και οι τρεις αυτοί γκαρντ βάζουν μεγάλα σουτ, είναι εύστοχοι στις βολές και συνήθως παίρνουν τις σωστές αποφάσεις. Ο Σπανούλης, ειδικά, έχει πετύχει μεγάλα καλάθια σε κρίσιμα σημεία, αλλά αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο.

Αν σε αυτούς προσθέσουμε και τον Χάινς τότε μπορούμε να βρούμε έναν βασικό λόγο που ο Ολυμπιακός κερδίσει τα παιχνίδια στο τέλος. Και αν κοιτάξουμε το πρόγραμμα λίγο προς τα πίσω θα δούμε ότι οι Πειραιώτες έχουν νικήσει όλα τα ματς που κρίθηκαν στο τέλος (Τσεντεβίτα μέσα, Αρμάνι μέσα, Μακάμπι εκτός, Σιένα εκτός, Κίμκι εκτός, Φενέρ εκτός) με εξαίρεση το ματς με τη Σιένα στο ΣΕΦ που χάθηκαν λέι-απ, έγινε φάουλ σε τρεις βολές και κόλλησε το χρονόμετρο.

Αυτό το στοιχείο αφενός αποδεικνύεται χαρακτηριστικά στα εκτός έδρας ματς (βλέπε παρακάτω) και αφετέρου αποτελεί παρακαταθήκη για τη συνέχεια της χρονιάς, όπου τα κλειστά παιχνίδια είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Οι παίκτες του Ολυμπιακού, λοιπόν. έχουν χαρακτήρα όπως φαίνεται. Και τον δείχνουν στις δύσκολες συνθήκες των εκτός έδρας παιχνιδιών, εκεί όπου στο Top-16 έχουν κερδίσει ΟΛΑ τα τελευταία 10λεπτα που έχουν παίξει. Ναι, ξέρω υπάρχει και η ισοπαλία με τη Μπαρτσελόνα...

Παιχνίδι	4ο Δεκάλεπτο	Αποτέλεσμα
@Κάχα Λαμποράλ	15-19	82-74 (Η)
@Μπαρτσελόνα	18-18	76-68 (Η)
@Μακάμπι	15-21	77-78 (Ν)
@Κίμκι	22-33	82-87 (Ν)
@Μπεσίκτας	9-19	60-79 (Ν)
@Σιένα	13-19	67-68 (Ν)
@Φενέρμπαχτσε	20-22	73-78 (Ν)

Ο Παναθηναϊκός βρήκε ρυθμό (το λένε κι οι αριθμοί)

Όταν απαλλάχθηκε από τους τραυματισμούς ο Παναθηναϊκός κατάφερε να βρει ρυθμό. Έκανε προπόνηση, βρήκε τις ισορροπίες του και αυτό... βγήκε στο παρκέ, που λέει και το θεατρικό κλισέ.

Κι όταν καταφέρνει να υποστηρίξει τα επιθετικά του "όπλα" (πικ-εν-ρολ Διαμαντίδη-Λάσμε και low-post Σχορτσιανίτη) με υψηλά ποσοστά ευστοχίας, τότε γίνεται μια πολύ επικίνδυνη ομάδα. Είναι, όμως, σημαντικό κομμάτι οι παίκτες της αδύνατης πλευράς να μπορούν να τιμωρήσουν αυτούς που θα δώσουν βοήθεια. Και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι οι "πράσινοι" είναι η ομάδα με τα περισσότερα εύστοχα τρίποντα στο Top-16, σημειώνοντας περισσότερα από 9 σε κάθε παιχνίδι.

Σημαντική παρατήρηση: Ενώ οι παίκτες του Πεδουλάκη ευστοχούν στα περισσότερα τρίποντα, οι αντίπαλοι τους σουτάρουν με το χαμηλότερο ποσοστό (31.4%), δείγμα καλής άμυνας. Αντίστοιχα χαμηλό και το ποσοστό αντιπάλων στα δίποντα (47.8%, πίσω μόνο από ΤΣΣΚΑ, Μπαρτσελόνα, Μάλαγα και Εφές).

Τα νούμερα, ωστόσο, που δείχνουν την αμυντική του ποιότητα είναι οι ασίστ αντιπάλου και το "παθητικό". Οι ομάδες που παίζουν απέναντι στο "τριφύλλι" μοιράζουν μόλις 12.1, 0.1 περισσότερες από την πρωτοπόρο της κατηγορίας την ΤΣΣΚΑ (12.0). Και η... συζήτηση τελειώνει με το "69.2" στην άμυνα. Αυτή τη στιγμή η ομάδα του Πεδουλάκη έχει την καλύτερη άμυνα μεταξύ των 16 καλύτερων ομάδων της Ευρωλίγκα. Καλύτερη κι από αυτή της ΤΣΣΚΑ.

Ολοκληρώνοντας τη στατιστική ανάλυση ένα ακόμη σημαντικό επίτευγμα σε σχέση με την κανονική περίοδο είναι ο περιορισμός των λαθών που από το 16.3 (2η χειρότερη επίδοση μεταξύ των 24 ομάδων) έπεσε στο 12.6.

Τα καλά του Παναθηναϊκού

Αν μπορούσε κάποιος να συγκεντρώσει τα καλά που κάνει τον τελευταίο καιρό ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να τα κατηγοριοποιήσει ως εξής: α) η συνεργασία Διαμαντίδη-Λάσμε β) η παρουσία του Σχορτσιανίτη στο low-post γ) η άμυνα με αλλαγές δ) ο clutch Ούκιτς

Α) Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Το πικ-εν-ρολ των δύο παικτών. Τη βλέπουμε, άλλωστε, κάθε φορά στο Top-10 της αγωνιστικής. Καλή ώρα... Γενικά ο Διαμαντίδης βρίσκεται σε καλή κατάσταση και αυτό φαίνεται από τις 6.7 ασίστ που μοιράζει ανά παιχνίδι και η δύο-δύο συνεργασία του με τον Γκαμπονέζο αποτελεί ένα μεγάλο πονοκέφαλο για κάθε άμυνα, αφού ο τελευταίος αποτελεί έναν αξιόπιστο pick-n-roll ψηλό.

Β) Ο Σχορτσιανίτης αυτά τα λεπτά που αγωνίζεται (12.5) αλλάζει την εικόνα του αγώνα. Η ομάδα τον τροφοδοτεί ασταμάτητα και αυτόματα η αντίπαλη ομάδα μπαίνει σε μια λογική να κάνει αλλαγές στη φροντ-λάιν, να παίξει παγίδες ή απλά να υποστεί το... σφυροκόπημα που ακούγεται στο όνομα "Σόφο". Συνολικά αποτελεί έναν παράγοντα που αλλάζει το παιχνίδι έχοντας 0.6 πόντους και 0.3 κερδισμένα φάουλ του λεπτό!

Γ) Η άμυνα με αλλαγές αποτελεί σήμα κατατεθέν του Παναθηναϊκού, που συνηθίζει να καταφεύγει σε μια τέτοια επιλογή στο φινάλε των αγώνων έχοντας ταυτόχρονα στην 5άδα τον Τζέιμς Γκιστ και τον Στεφάν Λάσμε. Δεδομένου ότι χρησιμοποιούνται συχνά ψηλοί περιφερειακοί όπως ο Διαμαντίδης, ο Ούκιτς και ο Μασιούλις (ή ο Μπράμος) οι "πράσινοι" εξαλείφουν κάθε μις-ματς τόσο μέσα, όσο και έξω και δημιουργούν ένα τεράστιο πρόβλημα στον αντίπαλο.

Σε κάποια παιχνίδια (όπως με τη Ρεάλ) βλέπουμε αλλαγές σε όλα τα σκριν και όχι μόνο σε αυτά που γίνονται στη μπάλα (pick-n-roll). Αυτή η τακτική επιλογή είναι το στίγμα της καλύτερης ως τώρα άμυνας της Ευρωλίγκας.

Δ) Ο Ρόκο Ούκιτς έχει τα πάνω του και τα κάτω του. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι έχει μπόλικο ταλέντο και ότι μπορεί να δημιουργήσει από μόνος του ευκαιρίες για σουτ. Το κάνει με συνέπεια στα τελευταία δευτερόλεπτα των δεκαλέπτων ή των κατοχών. Και τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα με τα καλάθια ή τα κερδισμένα φάουλ που έχει στο ενεργητικό του σε ανάλογες περιπτώσεις που δίνουν έξτρα πόντους και "ψυχολογία" στον Παναθηναϊκό.

Από τροφή για σκέψη, άλλο τίποτα νομίζω...

Περιμένω τα σχόλια σας...