Το ποτήρι των "8" ο καθένας μπορεί να το δει με το δικό του μάτι. Για παράδειγμα ο Παντελής Διαμαντόπουλος το είδε γεμάτο σαγκρία και μάλιστα πικρή. Άλλοι το βλέπουν μισογεμάτο ξεχωρίζοντας την ηγετική εμφάνιση του 21χρονου Γιάννη Αντετοκούνμπο, όπως έκανε ο Γιάννης Φιλέρης και ο Χάρης Σταύρου . Άλλοι το βλέπουν μισοάδειο σαν τη φουρνιά των "82-83" που ετοιμάζεται να κρεμάσει μια και καλή την φανέλα με το εθνόσημο. Το ζητούμενο την παρούσα στιγμή δεν είναι να βγάλουμε πόρισμα για το αν ήταν επιτυχία ή αποτυχία. Αυτό δεν γίνεται εν θερμώ. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σήμερα να αναλύσουμε τα δεδομένα και να βγάλουμε το συμπέρασμα για τους λόγους της ήττας.

Κατά την ταπεινή μου άποψη η φανέλα του αντιπάλου δεν έπαιξε ρόλο. Δεν χάσαμε επειδή απέναντι μας είχαμε την Ισπανία. Αν υπήρχε φόβος αυτός ήταν για το νοκ-άουτ και όχι για την αρνητική παράδοση απέναντι στη "φούρια ρόχα", που εν τω μεταξύ έχουμε να κερδίσουμε σε νοκ-άουτ παιχνίδι από το 1998 (και δεν έχουμε κερδίσει ποτέ όταν έχει τον Πάου Γκασόλ στη σύνθεση της). Αυτό φάνηκε και από την ανάποδη. Από την εικόνα των τελευταίων λεπτών που οι Ισπανοί έμοιαζαν να παίζουν γεμάτοι πανικό. Εμείς απλά δεν παίξαμε καλά.

Αναλύοντας το παιχνίδι θα πρέπει να σταθούμε σε συγκεκριμένα κομμάτια που έχουν μικρότερη ή μεγαλύτερη σημασία:

Το κλειστό rotation. Ήταν το ρίσκο που πήρε από την αρχή ο προπονητής και το οποίο επηρεάστηκε από την εξέλιξη του ματς, αλλά και την εμφάνιση ορισμένων παικτών. Εμείς -κι αυτό είναι το άδικο για τον προπονητή- πρέπει να το κρίνουμε κατόπιν εορτής και βάσει αποτελέσματος. Το κλειστό rotation ναι μεν κράτησε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μες στο ματς, ωστόσο, άδειασε το ντεπόζιτο της βενζίνης στην τέταρτη περίοδο. Ωστόσο, το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκαν λίγοι παίκτες, ήταν πέρα από επιλογή και αποτέλεσμα. Διότι ορισμένοι μπήκαν και δεν ανταποκρίθηκαν, ενώ άλλοι δεν μπήκαν ποτέ στο πνεύμα του αγώνα λόγω φάουλ.

Τα φάουλ του Μπουρούση και το γεγονός ότι έπαιξε τελικά μόνο 9 λεπτά αφαίρεσαν μεγάλο μέρος από τη φρεσκάδα του Κώστα Κουφού, που ούτως ή άλλως δεν είχε εύκολη δουλειά, αλλά να παίζει pick-n-roll στην επίθεση και να σπρώχνει τον Γκασόλ στην άμυνα. Μ' αυτά τα δεδομένα δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς για τις κρίσιμες φάσεις που έχασε στην αρχή της τέταρτης περιόδου από τον Φελίπε Ρέγες.

Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι μετά το πρώτο ημίχρονο υπήρχαν τέσσερις παίκτες που είχαν "φορτωθεί" με περισσότερα από 15 λεπτά συμμετοχής: ο Σπανούλης, ο Καλάθης, ο Αντετοκούνμπο και ο Πρίντεζης. Με την Ισπανία μπροστά στο σκορ ο προπονητής επέλεξε να τους ξεκινήσει για να επιστρέψει αμέσως η Εθνική μας στο σκορ. Όπως κι έγινε. Μόνο που πέρασε άλλη μια περίοδος που οι βασικοί (και ο Κουφός) είχαν παίξει μεγάλο διάστημα. Μοιραία άρχισε το τελευταίο φρεσκάρισμα πριν μπούμε στα τελευταία λεπτά κι εκεί ήταν το σημείο όπου η Ισπανία ξέφυγε πάλι. Γιατί οι μεν βασικοί ήταν χωρίς ενέργεια και οι δε αναπληρωματικοί χωρίς ρυθμό.

Θέλετε να το δούμε και από την άλλη; Οι τρεις παίκτες κλειδιά της Ισπανίας ήταν παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο. Ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ που έβγαλε ποιότητα σε ότι αφορά το διάβασμα του pick-n-roll, ο Βίκτορ Κλαβέρ που "μάτσαρε" την ενέργεια του Αντετοκούνμπο και βοήθησε την ομάδα του να ισορροπήσει τα ριμπάουντ και ο Φελίπε Ρέγες που έκρινε το παιχνίδι στο τέταρτο δεκάλεπτο με τις προσωπικές του φάσεις που "πλήγωσαν" την Ελλάδα και την έβαλαν μέσα σε ένα λεπτό στο μπόνους.

Ο ανίκητος Γκασόλ. Η Εθνική προσπάθησε να κουράσει τον Γκασόλ, βάζοντας τον στη διαδικασία να παίζει άμυνα. Στο πρώτο δεκάλεπτο η Ελλάδα πήρε άριστα σε ότι αφορά τον στόχο της. Χαρακτηριστικά από τις 16 επιθέσεις που έκαναν οι διεθνείς μας οι 12 είτε ξεκίνησαν, είτε κατέληξαν απέναντι στον 35χρονο σέντερ. Οι δύο είχαν στόχο τον Μίροτιτς και οι άλλες δύο ήταν σε συνθήκες transition. Από αυτή τη διαδικασία το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πήρε 8 πόντους.

Στη συνέχεια, όμως, είδαμε ότι ο Σέρτζιο Σκαριόλο αποφάσισε να ρισκάρει κρατώντας για δύο μεγάλα διαστήματα του αγώνα τον Γκασόλ στον πάγκο. Ήταν το σημείο που πότε ο Μίροτιτς και πότε ο Ρέγες κράτησαν την ομάδα. Οι αναπληρωματικοί οπότε ήταν αυτοί που κέρδισαν το στοίχημα του Ιταλού προπονητή που κατάφερε επιτυχημένα να φρεσκάρει τον σούπερ-σταρ της ομάδας του. Ο άσος των Μπουλς κατάφερε να βρει φάσεις τόσο post-up, όσο και μετά από pick-n-roll / pick-n-pop, τελειώνοντας υποδειγματικά τις φάσεις.

Η Ελλάδα που ξεκίνησε αμυντικά είναι προσαρμοσμένη πάνω του, δέχτηκε αμέσως δύο τρίποντα (από τον Γιουλ) ύστερα από δική του πάσα και δική μας "βαθιά" βοήθεια κάνοντας τους παίκτες, αλλά και το προπονητικό τιμ να είναι πιο διστακτικοί σε ότι αφορά το φλοτάρισμα πάνω του. Έτσι είδαμε και την εικόνα του δεύτερου δεκαλέπτου, με τις διαδοχικές επιτυχημένες φάσεις από τη pick-n-roll συνεργασία με τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ. Αυτό, όμως, όπως φαίνεται από το βίντεο (και με κάθε επιφύλαξη αφού δεν γνωρίζουμε την ακριβή τακτική που επέλεξε η ομάδα) ήταν προϊόν κακής άμυνας. Οι Ισπανοί "χτύπησαν" τον Σπανούλη και πήραν πολύτιμους πόντους από αυτή τη διαδικασία.

Ήταν κι αυτό ένα ζήτημα. Ως τους "8" η Εθνική μας αντιμετώπισε μόνο... μισό πικ-εν-ρολ παίκτη (τον Βαν Ρόσομ). Δεν δοκιμάστηκε σε έναν σημαντικό τομέα του παιχνιδιού. Δεν ευθύνεται, βέβαια, για αυτό κάποιος συγκεκριμένα. Έτσι ήρθαν τα πράγματα. Ωστόσο θα ήταν σίγουρα καλύτερα αν η Ελλάδα είχε "σφυρηλατηθεί" μέσα από σκληρά παιχνίδια, όπως έκαναν για παράδειγμα οι Ισπανοί.

Συνεχίζοντας το κεφάλαιο "πικ-εν-ρολ" θα πρέπει να υπογραμμισθεί ότι η άμυνα πάνω στη μπάλα είναι συχνά το Α και το Ω στην pick-n-roll άμυνα, για αυτό και είδαμε τον κόουτς Κατσικάρη να δείχνει τέτοια εμπιστοσύνη στον Νικ Καλάθη, έστω κι αν ο πλέι-μέικερ του Παναθηναϊκού επιθετικά αφυπνίστηκε στο τέλος. Κι άλλη απόδειξη; Η συμβολή του Σέρχιο Γιουλ στο επόμενο "κεφάλαιο" του αγώνα, που ήταν η αντιμετώπιση του Σπανούλη.

Οι Ισπανοί σταμάτησαν τον Σπανούλη. Με μια άμυνα που έμοιαζε πολύ με αυτή τη Ρεάλ πάνω στον Σπανούλη ο Σέρτζιο Σκαριόλο κατάφερε να περιορίσει τον Σπανούλη, που πέτυχε 10 πόντους και αυτούς με δύσκολο τρόπο. Αν εξαιρέσουμε και τις φάσεις που κατάφερε να ξεγελάσει τον Γιουλ και να πάει στην αγαπημένη του κίνηση (αντίθετα από το σκριν) κερδίζοντας βολές, οι περισσότερες καλές του στιγμές ήρθαν με πολύ κόπο και πολύ ιδρώτα.

Η επιτυχία της ισπανικής άμυνας είχε να κάνει με τρεις παράγοντες: την πολύ καλή άμυνα του Γιουλ στη μπάλα, στην παρουσία του Πάου Γκασόλ στην καρδιά της ρακέτας (ουσιαστικά οι Ισπανοί άφηναν το ενδιάμεσο σουτ στον Σπανούλη, που είναι και το πιο αδύναμο όπλο στο επιθετικό του οπλοστάσιο) και στις βαθιές βοήθειες από τους άλλους παίκτες, κυρίως τον παίκτη που βρισκόταν στη δυνατή πλευρά, στη πλευρά της μπάλας. Για παράδειγμα οι παίκτες του Σκαριόλο ρίσκαραν αρκετά ένα άμεσο σουτ από τον Καλάθη, τον Αντετοκούνμπο και τον Πρίντεζη για να ανακόψουν τον ρυθμό του Σπανούλη και να τον αποτρέψουν να δώσει μια γρήγορη σκαστή πάσα στον ψηλό.

Από τη στιγμή μάλιστα που ο συγκεκριμένος παίκτης έγινε η Νο1 επιλογή δημιουργίας για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, το γεγονός ότι η Ισπανία κατάφερε να τον εξουδετερώσει έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της. Και το γεγονός ότι για 8 αγωνιστικά λεπτά στην τέταρτη περίοδο μείναμε ένα μόλις εντός πεδιάς καλάθι, περιγράφει την εικόνα στο κρισιμότερο σημείο του αγώνα.

Ο παράγοντας ριμπάουντ. Έχει τονιστεί πολλές φορές πόσο σημαντικός είναι ο παράγοντας "κατοχές" στο σύγχρονο μπάσκετ. Παίζοντας απέναντι σε μια ομάδα που κάνει λάθος με το σταγονόμετρο (οι Ισπανοί όχι μόνο κάνουν τα λιγότερα στο τουρνουά, αλλά ως το 38' είχαν μόλις 6), τα ριμπάουντ αποτελούν καθοριστικό στοιχείο του παιχνιδιού. Και όσο κυλούσε ο χρόνος η Εθνική μας ομάδα άρχισε να χάνει αυτή τη μάχη. Αν και αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το αληθινά μεγάλο πρόβλημα ήταν το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν κατάφερε να εξαργυρώσει σε πόντους τα επιθετικά ριμπάουντ που πήρε.

Οι διεθνείς είχαν συνολικά 13 επιθετικά ριμπάουντ. Από αυτά πήραμε 5 πόντους, συμπεριλαμβανομένου και το τριπόντου που πέτυχε στο φινάλε ο Κώστας Σλούκας. Ως το 39' δηλαδή είχαμε 12 επιθετικά ριμπάουντ και μόλις 2 πόντους απ' αυτά. Οι Ισπανοί από την άλλη πήραν 10 επιθετικά ριμπάουντ, αλλά κατάφεραν να τα μετατρέψουν σε 11 πόντους. Και εδώ θα πρέπει να σημειωθεί η καταλυτική παρουσία του Βίκτορ Κλαβέρ, που έπαιξε στο "3" αντί του Ρούντι Φερνάντεθ και αποτέλεσε τον άσο στο μανίκι του Σκαριόλο. Κι αυτό διότι ήταν ο αθλητικός φόργουορντ που εξισορρόπησε την υπεροχή του Αντετοκούνμπο. Παράλληλα πήγε δυνατά στα ριμπάουντ (8) και πέτυχε ένα καθοριστικό φόλοου.

Ας δούμε όμως αναλυτικά την εικόνα των ριμπάουντ:

	1ο ημίχρονο		3ο δεκάλεπτο		4ο δεκάλεπτο
	ΡΙΜΠ	Π	ΡΙΜΠ	Π	ΡΙΜΠ	Π
Ελλάδα	7	(0)	1	(2)	5	(3)
Ισπανία	1	(3)	4	(2)	5	(6)

Σύνολο:

Ομάδα	Ριμπάουντ	Πόντοι
Ελλάδα	13	5
Ισπανία	10	11

Θα μπορούσαμε να κερδίσουμε; Ναι. Παίξαμε απέναντι σε μια ομάδα που χρειάστηκε για δεύτερο συνεχόμενο νοκ-άουτ παιχνίδι 30 πόντους από τον Πάου Γκασόλ για να κερδίσει. Ελέγχαμε το ματς; Όχι. Θα μπορούσαμε να έχουμε κερδίσει με ανατροπή στο τέλος; Ναι. Θα πρέπει να περιμένουμε για να ζυγίσουμε την συνολική εμφάνιση της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ μετά το τέλος των αγώνων; Σίγουρα.