Το "σκόραρε" που είπε ο Ολυμπιακός στον Διαμαντίδη, η αμυντική τακτική των "ερυθρολεύκων" κι η προσπάθεια του Ομπράντοβιτς να βρει "φρεσκάδα" στην ομάδα του.

Πάμε λοιπόν στα γιατί...

Ο Ολυμπιακός…

Πήρε το κύπελλο γιατί δικαιώθηκε στον αμυντικό του προσανατολισμό. Συνολικά οι «ερυθρόλευκοι» ήταν υποδειγματικοί στο πως πρέπει να βάζει μια ομάδα τα «χέρια της στη μπάλα», να αλλοιώσει δηλαδή πάσες, σουτ και… επιλογές.

Οι Πειραιώτες δικαιώθηκαν και στην αμυντική τους τακτική στα pick-n-roll, το οποίο ήταν κατά 90% η πηγή δημιουργίας του Παναθηναϊκού. Η επιλογή του Ντούσαν Ίβκοβιτς ήταν οι Πειραιώτες να «σπρώξουν» τον αντίπαλο προς το καλάθι (στο κέντρο), είτε προς τη baseline (στα πλαϊνά pick), «αρνούμενοι» ουσιαστικά την εκτέλεση της συνεργασίας και να "αλλάξουν" αν διαπιστώσουν ότι κινδυνεύουν να βρεθούν προ... κινδύνου, έχοντας μια έξτρα επιλογή για να μη δεχτούν εύκολο καλάθι.

Με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά «ανάγκασαν» τον παίκτη με τη μπάλα να μπει στο καλάθι έχοντας μόνο δύο επιλογές: να επιχειρήσει να σκοράρει, ή στη… χειρότερη (για τον Ολυμπιακό) να δώσει μια ασίστ στον ψηλό που έκοβε δυνατά, κάτι που έκανε με επιτυχία μόνο ο Μπατίστ.

Οι «ερυθρόλευκοι» έτσι «μετέτρεψαν» το pick-n-roll σε μια φάση «δύο εναντίον δύο», απέφυγαν τις περιστροφές, δεν έδωσαν στον Διαμαντίδη (κυρίως) τη δυνατότητα να ψάξει 2 ή 3 πάσες και του «είπαν» ουσιαστικά «πρέπει να σκοράρεις». Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού, όμως, έτσι δεν ήταν δημιουργικός κάτι που φάνηκε από τις μόλις δύο τελικές πάσες που είχε. Κι είπαμε ότι στο μπάσκετ αυτό που έχει την πρωταρχική σημασία δεν είναι η εκτέλεση, αλλά η δημιουργία.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε σε αυτό το κομμάτι ο Γιάννης Μπουρούσης, που ουσιαστικά «σκέπασε» το αντίπαλο καλάθι, χωρίς να νικηθεί από τους «κοντούς». Η συνεισφορά του διεθνή σέντερ ήταν τόσο μεγάλη, που φάνηκε ακόμη πιο πολύ στην… απουσία του, όταν δηλαδή χρεώθηκε με 4 φάουλ.

Για αυτό κι ο Ίβκοβιτς στο τέλος σήκωσε τον «παγωμένο» Γλυνιαδάκη, επειδή ήθελε ακριβώς να κρατήσει την ίδια αμυντική φιλοσοφία (να στείλει δηλαδή τους κοντούς στον ψηλό του).

Του Ολυμπιακού «του βγήκε» αυτή η τακτική διότι ούτε ο Διαμαντίδης, ούτε ο Καλάθης «εκτέλεσαν» καλά (κι οι δύο κάνουν διείσδυση πρώτα για να πασάρουν και μετά για να σκοράρουν), ενώ ο Νίκολας που είναι ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού να σκοράρει με τη μπάλα στα χέρια ήταν σε πολύ κακή ημέρα.

Να σημειωθεί κάπου εδώ ότι σε όλο το παιχνίδι ο Ίβκοβιτς προτίμησε να κάνει τις επιλογές της πεντάδας με γνώμονα την άμυνα κι όχι την επίθεση, για αυτό και πήραν αρκετό χρόνο συμμετοχής οι Γκόρντον και Χαλπερίν, που τα πήγαν πολύ καλά σε αυτό το κομμάτι.

Είχε σε πολύ καλή μέρα τον Μίλος Τεόντοσιτς. Ότι και να πει κανείς για τον Σέρβο γκαρντ δεν μπορεί να τον αμφισβητήσει ότι… υπολείπεται καρδιάς. Είναι ένας παίκτης που «γουστάρει» τέτοιου είδους παιχνίδια, ίσως πιο πολύ από ότι πρέπει με αποτέλεσμα να προσπαθεί να «ξεχωρίσει» της ομάδας.

Σήμερα ο Ίβκοβιτς τον εμπιστεύτηκε, είδε ότι ήταν σε καλή μέρα, του έδωσε την ελευθερία (ουσιαστικά ήταν αυτός που είχε τη μπάλα στα χέρια του το μεγαλύτερο μέρος της επίθεσης) και δικαιώθηκε. Δεν είναι μόνο το… τρίποντο με ταμπλό, αλλά και η προσωπική φάση με την οποία έβαλε τον Παναθηναϊκό για τελευταία φορά πίσω στο σκορ.

Ο Τεόντοσιτς είναι σίγουρο ότι αποτελεί το τυπικό δείγμα παίκτη που είτε τον λατρεύεις, είτε τον μισείς. Είναι άναρχος, αλλά με αυτοπεποίθηση, βιρτουόζος, αλλά συναισθηματικός. Είναι με άλλα λόγια ένας παίκτης «τελικού». Αυτός που μπορεί να βρεθεί σε καλή μέρα και να «πάρει» το ματς, όπως λέγεται… καφενειακά. Η διαφορά, όμως, είναι ότι συνήθως τέτοιοι παίκτες μακροπρόθεσμα δεν… δικαιώνονται. Δεν είναι δηλαδή οι κατάλληλοι για μια σειρά παιχνιδιών κι αυτό δεν αφορά μόνο τους τελικούς, αλλά γενικότερα. Για αυτό και είδαμε τον Παπαλουκά να κάνει το… φρένο του Τεόντοσιτς στο παιχνίδι, πατώντας παρκέ όταν χρειαζόταν κάποιος να πάρει τη μπάλα από τα χέρια του Σέρβου.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε όχι μόνο να καλύψει την απουσία του Σπανούλη (σημαντική η προσφορά του Γκόρντον στην άμυνα και του Χαλπερίν στη δημιουργία), χωρίς να ρισκάρει αφενός τον τραυματισμό του και αφετέρου μια 3 κακή (ή έστω μέτρια) εμφάνιση απέναντι στον Παναθηναϊκό, που ενδεχομένως να έριχνε πολύ την ψυχολογία του παίκτη.

Ο Παναθηναϊκός…

Δεν είχε την ενέργεια, ή το «μυαλό» για ένα τέτοιο παιχνίδι. Απόλυτα λογικά γιατί η ομάδα έπαιξε για μεγάλο διάστημα στο «κόκκινο» (πλέι-οφ Ευρωλίγκα) και… άφησε πολλές δυνάμεις στη Βαρκελώνη, με αποτέλεσμα να «αδειάσει» τόσο ψυχολογικά, όσο και σωματικά από την Ευρωλίγκα.

Άνθρωποι είναι οι αθλητές όχι ρομπότ και πάνω σε αυτό το κομμάτι στάθηκε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς μετά το τέλος του αγώνα. Δεν είναι "άλλοθι", αλλά η πραγματικότητα. Κι ούτε αυτό πρέπει να μειώνει την αξία της νίκης του Ολυμπιακού.

Σε ότι αφορά τον τομέα της «ενέργειας» μπορεί να το διαπιστώσει κανείς από το γεγονός ότι ο Ομπράντοβιτς εν αντιθέσει με τα ευρωπαϊκά παιχνίδια έπαιξε και με 12 παίκτες (κι όχι με 7-8 όπως έκανε στην Ευρωλίγκα), ψάχνοντας να βρει «φρεσκάδα» και λύσεις.

Ο Παναθηναϊκός αμυντικά προσπάθησε να μπερδέψει τον Ολυμπιακό, όχι τόσο με σύνθετες άμυνες, αλλά με μια ζώνη προσαρμογής (3-2) και συνεχόμενες αλλαγές. Δέχτηκε όμως πολλά προσωπικά καλάθια σε φάσεις ένας-εναντίον-ενός που τον «πλήγωσαν».

Δέχτηκε δηλαδή αυτό που λέμε «εύκολο καλάθι», το οποίο είχε αποφύγει με μαεστρία στο φάιναλ-φορ. Ίσως οπότε να ήταν και κομμάτι τακτικής η επιλογή του Ολυμπιακού να επιτεθεί νωρίς σε κάθε επίθεση, χωρίς να χαλάει χρόνο από τα 24’’.

ΥΓ. Ας σκεφτούμε λίγο πόσο διαφορετικός μπορούσε να είναι ο… Μάιος αν ο τελικός του κυπέλλου είχε γίνει στην ώρα του. Τι θα είχε γίνει τις προημιτελικές σειρές της Ευρωλίγκα, στο φάιναλ-φορ, αλλά και στο ίδιο το κύπελλο.