Τα πρώτα "θολά" συμπεράσματα από την Εθνική Ελλάδος

Η Εθνική έδωσε δύο δυνατά φιλικά παιχνίδια στη Λιθουανία συνεχίζοντας αυτή την compact προετοιμασία ενόψει του Προλυμπιακού τουρνουά, η οποία αν μη τι άλλο είναι γεμάτη ιδιαιτερότητες. Παρόλα αυτά θα γίνει μια πρώτη προσπάθεια ανάλυσης του τι σκοπεύει να παρουσιάσει αυτό το καλοκαίρι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Πριν γίνει αυτό, όμως, θα πρέπει να αναγνωριστούν οι ιδιαίτερες συνθήκες στις οποίες σφυρηλατείται αυτή η ομάδα στο κυνήγι του εισιτηρίου για το Ολυμπιακό τουρνουά. Το καλεντάρι στρίμωξε ιδιαίτερα την κατάσταση κι οι παίκτες με ελάχιστη ξεκούραση έβγαλαν τις εμφανίσεις των συλλόγων τους για να φορέσουν το προπονητικό με το εθνόσημο. Αυτό δεν είναι και εύκολο.

Η μετάβαση ήταν μάλιστα τόσο άμεση που ο πρώτος προπονητής (Ζούρος) έχασε τις πρώτες ημέρες αγωνιζόμενος με την Εφές στους τελικούς του τούρκικου πρωταθλήματος, ενώ τρεις βασικοί παίκτες (Ζήσης, Φώτσης, Μπουρούσης) η Ελλάδα έπαιζε τα δύο φιλικά στη Λιθουανία, μονομαχούσε για τον τίτλο της ιταλικής lega.

Οι διεθνείς έδωσαν τα πρώτα τους τεστ απέναντι σε δυνατούς αντιπάλους, έχοντας ελάχιστες προπονήσεις στα πόδια του. Και ασφαλώς θεωρείται πολύ θετικό το γεγονός ότι η ομάδα είναι στο μεγαλύτερο της ποσοστό η ίδια (παίκτες - προπονητικό τιμ). Οπότε όχι μόνο όλοι γνωρίζουν τη φιλοσοφία και τον τρόπο παιχνιδιού, αλλά ξεκινούν από μια συγκεκριμένη βάση. Ξέρουν με άλλα λόγια που μπορούν να στηριχθούν και τι χρειάζεται να προσέξουν.

Ένα πρώτο γενικό σχόλιο, πάντως, θα μπορούσε να είναι το ότι η Εθνική μοιάζει σαν την προετοιμασία της: compact: μικρή (σε ηλικία), κοντή (έλειπαν Φώτσης-Μπουρούσης) και γρήγορη.

Αναλυτικότερα τα όσα είδαμε στη Λιθουανία (μέσω streaming οπότε δικαιολογούνται κάποια... λάθη)

• Η Ελλάδα πήρε δύο νίκες κι έπαιξε κατά διαστήματα πολύ καλό μπάσκετ, για την ακρίβεια πολύ καλύτερα από ότι θα περίμενε κάποιος από μια ομάδα που έχει κάνει μόλις μια βδομάδα προπονήσεις.
• Κι όλα αυτά ενώ δεν έπαιξαν τέσσερις βασικοί παίκτες. Ζήσης, Φώτσης και Μπουρούσης ήταν οι παίκτες που είχαν πέρσι τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής, ενώ ο Σπανούλης είναι ο... Σπανούλης. Το supporting cast, δηλαδή, τα πήγε περίφημα, ακόμη κι οι νέοι παίκτες που μπήκαν όπως ο Βασίλης Καββαδάς.
• Ήταν έκδηλη η προσπάθεια της Εθνικής να παίξει γρήγορα, να σπρώξει τη μπάλα και να ψάξει για εύκολο καλάθι.
• Αυτό που προσωπικά μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση είναι η ταχύτητα με την οποία έπαιζε η ομάδα στο μισό γήπεδο. Η μπάλα άλλαζε πολύ γρήγορα χέρια κι οι διεθνείς έψαχναν μέσα σε μια φάση να κάνουν όσες περισσότερες συνεργασίες μπορούν, με αποτέλεσμα κανείς να μην την κρατάει πάνω από 2-3''. Αυτό το στυλ θυμίζει πολύ την επιθετική φιλοσοφία της Σιένα. Είναι κάτι που προσπαθούσε από πέρσι να κάνει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, χρησιμοποιώντας πολλά σκριν και αρκετές συνεργασίες σε κάθε επίθεση. Δεν αποκλείεται αυτή να είναι η εναλλακτική λύση, σε σχήματα που δεν περιλαμβάνουν τον Βασίλη Σπανούλη, έναν παίκτη που θέλει τη μπάλα στα χέρια για να δημιουργήσει.
• Υπήρχαν πολλές επιθετικές επιλογές στις οποίες οι διεθνείς έπαιζαν με πέντε παίκτες μακριά από το καλάθι, δημιουργώντας δηλαδή χώρο. Αυτή δεν αποκλείεται να είναι και μια τακτική για να καλυφθεί η ενδεχόμενη απουσία παίκτη που παίζει στο low-post.
• Η ομάδα του Ηλία Ζούρου πίεζε σε όλο το παιχνίδι τον αντίπαλο πλέι-μέικερ. Ο παίκτης που μάρκαρε στα "4/4" του γηπέδου άλλαζε κάθε λίγα λεπτά (για να είναι φρέσκος), ενώ σε αρκετές περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκαν ψηλότεροι περιφερειακοί όπως ο Μάικ Μπράμος κι ο Κώστας Παπανικολάου. Αυτό το τρικ βολεύει έτσι ώστε να γίνονται αυτόματα αλλαγές στα πικ-εν-ρολ, με το τεχνικό τιμ να θεωρεί ότι οι συγκεκριμένοι παίκτες έχουν το ύψος και τη δύναμη για να σπρώξουν μες στο καλάθι τους ψηλούς που ρολάρουν στο καλάθι.
• Ο ομοσπονδιακός τεχνικός δοκίμασε κι ένα σχήμα με τον Καϊμακόγλου και τον Πρίντεζη στις θέσεις των ψηλών. Ήταν μάλιστα η πεντάδα η οποία έκανε διαρκώς αλλαγές στα σκριν και έπαιζε με πέντε παίκτες μακριά από το καλάθι (όπως αναφέρεται πιο πάνω), με τον φόργουορντ του Ολυμπιακού να παίζει τυπικά το ρόλο του "5". Το γεγονός ότι ο Ηλίας Ζούρος δοκιμάζει κάτι τέτοιο, υποδηλώνει ότι υπάρχει έντονη σκέψη να επιλέξει μόνο δύο καθαρά 5άρια στην τελική 12άδα, έτσι ώστε να χωρέσει όλους τους περιφερειακούς και τους φόργουορντ που έχει στη διάθεση του. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι θα κοπεί ένας γκαρντ (Σλούκας ή Μάντζαρης) κι ένας σέντερ (Βουγιούκας ή Μαυροειδής).

Η επιλογή δεν είναι εύκολη, καθώς μιλάμε για δύο ζευγάρια τελείως διαφορετικών παικτών. Ο Μάντζαρης είναι καλύτερος αμυντικός κι ο Σλούκας πολύ καλύτερος δημιουργός και εκτελεστής. Ο ένας από τη μια μπορεί να παίξει με μεγαλύτερη άνεση έναν ρόλο για μερικά λεπτά, ενώ ο δεύτερος προορίζεται να αντικαταστήσει στο δημιουργικό τουλάχιστον ρόλο τη φουρνιά των "82-83" (Σπανούλη-Ζήση).

Ξεκάθαρα συν και πλην έχουν ταυτόχρονα οι Μαυροειδής και Βουγιούκας. Ο πρώτος είναι εξπέρ σε καταστάσεις πικ-εν-ρολ, αποτελώντας αφενός ένα σπουδαίο στήριγμα για τον Σπανούλη και αφετέρου τον συμπληρωματικό παίκτη του Μπουρούση, που κάνει θραύση σε άλλους τομείς του παιχνιδιού, αλλά όχι στα κομμάτια που πρέπει να ρολάρει μες στο καλάθι. Ο Βουγιούκας από την άλλη είναι μακράν ο καλύτερος low-post παίκτης από τους ψηλούς. Οπότε και πάλι θα πρέπει να γίνει μια "θυσία", ανάλογα με το τι πραγματικά ζητάει το τεχνικό τιμ από τον παίκτη που θα επιλεχθεί.