Η Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ που αναδείχτηκε πρωταθλήτρια καλοκαιριού κάνοντας εντυπωσιακές κινήσεις το καλοκαίρι, γνώρισε και δεύτερη ήττα, προβληματίζοντας με την απόδοση της. Δεν είναι μόνο η συντριβή στο ΟΑΚΑ, αλλά και το αρνητικό αποτέλεσμα με τη Μπαρτσελόνα, που έφεραν την ομάδα του Ομπράντοβιτς στο 2-2 σ' αυτόν τον δύσκολο "πράσινο" όμιλο.

Το πρόβλημα στελέχωσης

Το παρών κείμενο δεν προδικάζει την πορεία της Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ τη φετινή χρονιά. Όχι μόνο επειδή είναι πολύ νωρίς (δεν έχει ολοκληρωθεί καν το πρώτο μισό της κανονικής περιόδου), αλλά και επειδή σε έναν "μαραθώνιο" όπως η Euroleague τα πάντα μπορούν να συμβούν. Μην ξεχνάμε ότι πέρσι οι Τούρκοι ξεκίνησαν εντυπωσιακά τη χρονιά, αλλά αποκλείστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες στο Top-16. Αντ' αυτού πρόκειται για μια ανάλυση του "τις πταίει" στα ως τώρα παιχνίδια της Φενέρ και συγκεκριμένα στα δύο τελευταία.

Ο κοινός παρανομαστής, ωστόσο, είναι ένας και διαχρονικός. Αφορά τον κορμό των Τούρκων παικτών, ο οποίος είναι για όλους τους ειδικούς το πρόβλημα που οι ομάδες της γειτονικής χώρας δεν κάνουν το βήμα παραπάνω στην Ευρώπη. Το γεγονός ότι καμιά τουρκική ομάδα δεν έχει προκριθεί σε φάιναλ-φορ τα τελευταία 12 χρόνια δεν μπορεί να θεωρηθεί σύμπτωση. Δεν παίζουν ρόλο μόνο οι συγκυρίες, πολύ περισσότερο όταν αναφερόμαστε σε ομάδες που έχουν από τα μεγαλύτερα μπάτζετ στην Ευρώπη.

Είναι κοινό μυστικό ότι υπάρχει πρόβλημα σε ότι αφορά τους Τούρκους παίκτες. Οι καλύτεροι (Ιλιασόβα, Ασίκ, Καντέρ) παίζουν στο ΝΒΑ και οι υπόλοιποι έχοντας γευτεί τα παχυλά συμβόλαια από μικρή ηλικία (ο κανονισμός για τους δύο γηγενείς στην 5άδα έπαιξε σημαντικό ρόλο σ' αυτό), σπάνια βρίσκουν κίνητρο ή επιδεικνύουν εργατικότητα. Και ως γνωστόν οι ομάδες που πετυχαίνουν στηρίζονται κατά κανόνα στην ύπαρξη ενός κορμού γηγενών παικτών όπως ισχύει στην περίπτωση του Ολυμπιακού (Σπανούλης, Πρίντεζης, Παπανικολάου, Σλούκας, Μάντζαρης), του Παναθηναϊκού (Διαμαντίδης, Φώτσης, Τσαρτσαρής, Καλάθης, Βουγιούκας, παλαιότερα Ντικούδης, Χατζηβρέττας, Σπανούλης), της Μπαρτσελόνα (Ναβάρο, Ρούμπιο, Τρίας, Βάσκεζ, Σάδα, Γκριμάου), με την περσινή Μακάμπι και την ΤΣΣΚΑ να αποτελούν τις εξαιρέσεις στον κανόνα.

Οπότε εκεί εντοπίζεται ένα μεγάλο -διαχρονικό πρόβλημα- το οποίο έχει αφήσει τη Φενέρ χωρίς τούρκικη ενίσχυση. Οι γηγενείς παίκτες που έχουν χρόνο είναι οι Πρέλτζιτς (με τον οποίο ο "Ζοτς" τα έσπασε πέρσι), ο Σαβάς, ο Ερντέν και οι μικροί (Σιπάχι, Άλτιντιγκ, Τουρκιλμάζ). Ο μεν Ερντέν είναι ένας παίκτης με σταθερά φθίνουσα πορεία που από πέρσι είχε μπει στη ναφθαλίνη, ενώ οι μικροί είναι ακόμη πολύ μικροί.

Το πρόβλημα όλων των ομάδων

Συν τοις άλλοις το χτίσιμο μιας ομάδας που θα πάει φάιναλ-φορ δεν είναι εύκολο. Ειδικά αν γίνεται εκ του μηδενός. Εκτός αν θεωρείται συμπτωματικό ότι οι ομάδες που έχουν ξεκινήσει καλά τη σεζόν, η Ρεάλ (4-0), η ΤΣΣΚΑ (4-0), η Μπαρτσελόνα (4-0) και ο Ολυμπιακός (4-0), είναι αυτές που διατήρησαν τον ίδιο βασικό κορμό, ή το γεγονός ότι οι ομάδες που τελικά κατακτούν το τρόπαιο δεν πατούν το γκάζι από το ξεκίνημα.

(Παρένθεση που ανήκει στην κατηγορία "για του λόγου το αληθές": ούτε η Μακάμπι θάμπωσε πέρσι ως το Top-16, ούτε ο Ολυμπιακός τα χρόνια του back-to-back, ούτε ο Παναθηναϊκός του 2011 είχε ξεκινήσει ως οδοστρωτήρας).

Οπότε οι δύο αυτές ήττες μπορούν να δικαιολογηθούν για μια ομάδα που τώρα ψάχνεται και άλλαξε την ταυτότητας της κατά ένα μεγάλο ποσοστό, αν εξαιρέσουμε την τριπλέτα Μπιέλιτσα-Πρέλζιτς-Ζόριτς.

Το πρόβλημα του "διαφορετικού"

Τόσο πέρσι, όσο και φέτος η Φενέρ είναι δομημένα με διαφορετικό τρόπο, από ότι ο Παναθηναϊκός. Για αυτό και βλέπουμε τους δύο πολυσύνθετους φόργουορντ (Μπιέλιτσα, Πρέλζιτς) να παίζουν το βασικό ρόλο του δημιουργού και τους δύο βασικούς γκαρντ (Γκούντελοκ-Χίκμαν) να είναι περισσότερο εκτελεστικοί.

Ο Γκούντελοκ ειδικά είναι ένα κεφάλαιο μόνος του. Η ταχύτητα του και η ικανότητα του στο δεξί χέρι είναι δεδομένη. Κι αυτή προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ο "Ζοτς", που έχει αλλάξει και το προσωπικό του playbook, χρησιμοποιώντας περισσότερο φάσεις 1on1 (clear-out / όπως και πέρσι με τον ΜακΚάλεμπ), παρά pick-n-roll παιχνίδια με τα οποία είχε ταυτιστεί στον Παναθηναϊκό του Διαμαντίδη, του Γιασικεβίτσιους, του Σπανούλη, του Καλάθη και του Μπετσίροβιτς. Βάσει στατιστικής ο Γκούντελοκ παίρνει πολύ κακό βαθμό στις φάσεις pick-n-roll (εκτέλεση ή δημιουργία).

Ο Γκούντελοκ ναι μεν είναι πρώτος σκόρερ της ομάδας με 17.8 πόντους, αλλά έχει μοιράσει μόλις 8 ασίστ. Ο παίκτης που παίζει περισσότερο χρόνο (31') είναι μόλις ο 5ος καλύτερος πασέρ της ομάδας, πίσω από Πρέλζιτς (12), Χίκμαν (9), Μπογκντάνοβιτς (9) και τον Μπιέλιτσα που έχει επίσης 8, αλλά σε λιγότερο χρόνο. Κοινώς; Ο Αμερικανός γκαρντ μοιράζει μια ασίστ κάθε 15 λεπτά συμμετοχής, που είναι αν μη τι άλλο μικρό νούμερο βάσει των κατοχών που περνούν από τα χέρια του.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο ΟΑΚΑ σε 30' ο Αμερικανός γκαρντ δεν είχε ούτε μια ασίστ, παρότι έκανε 10 σουτ!

Η κατάρα του τριπόντου

Όπως και πέρσι στο ξεκίνημα του Top-16 έτσι και φέτος η Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ πληρώνει το πολύ κακό ποσοστό από την περιφέρεια. Συγκεκριμένα στο τρίποντο έχει 23.9% που είναι η χειρότερη επίδοση μεταξύ και των 24 ομάδων της διοργάνωσης! Αν γίνει η αντιστοιχία ανά παιχνίδι προκύπτει ότι οι Τούρκοι έχουν σε κάθε ματς 4/17 σουτ.

Παίκτης	Τρίποντα	Ποσοστό
Μπιέλιτσα	2/8	25%
Μπογκντάνοβιτς	3/14	21%
Γκούντελοκ	6/22	27%
Χίκμαν	2/11	18%
Πρέλζιτς	3/9	33%
Σιπάχι	0/3	0%

Κι όλα αυτά ενώ πέρσι ο Χίκμαν είχε 33% στο τρίποντο και ο Μπογκντάνοβιτς 37%, έχοντας 50 τρίποντα σε 23 ματς. Αν προσθέσουμε σ' αυτά τα νούμερο το πενιχρό 32% που έχουν επίσης οι δύο παίκτες στο δίποντο, αλλά και τα τραγικά νούμερα των ψηλών της Φενέρ στις βολές (ο Βέσελι σουτάρει με 37% και ο Ζόριτς με 33%), τότε διαγράφεται η γενικότερη κακή εκτελεστική εικόνα των Τούρκων.

Σαν να μην έφτανε αυτό, όμως, η Φενέρ είναι η χειρότερη ομάδα σε ότι αφορά το τρίποντο αντιπάλων. Με άλλα λόγια είναι η ομάδα που επιτρέπει τους αντιπάλους να σουτάρουν καλύτερα από τα 6.75. Και το νούμερο είναι εντυπωσιακό διότι φτάνει το 49%!

Πως μεταφράζεται αυτό; Η Φενέρ σε κάθε παιχνίδι παίρνει 12 πόντους πίσω από τη γραμμή (σε 17 προσπάθειες), ενώ δέχεται 28 (9.25 τρίποντα ανά παιχνίδι) σε 19 προσπάθειες! Διαφορά που είναι αν μη τι άλλο αξιοσημείωτη.

Στις δύο ήττες, δε, το ποσοστό ήταν 18% και 19%.

Το πρόβλημα στη ρακέτα

Δεν είναι μόνο τα χαμηλά ποσοστά των ψηλών, είναι κι η συνολική τους εικόνα. Ειδικά στο "5" η Φενέρ ψάχνεται με τρεις παίκτες να μοιράζονται μια θέση: ο Ερντέν παίζει 5 λεπτά, ο Ζόριτς 19 και ο Σαβάς 12, την ώρα που ο Ομπράντοβιτς χρησιμοποιεί και κοντά σχήματα με τον Μπιέλιτσα στο "5", κάτι που δείχνει ότι δεν υπάρχει η σταθερή λύση στο "5".

Αν και δεν είναι πρόβλημα μόνο των ψηλών, η κακή επίδοση στα ριμπάουντ, σίγουρα βαραίνει τους παίκτες ρακέτας που δεν είναι αντίστοιχα αθλητικοί με τις άλλες φροντ-λάιν. Εξού και τα μόλις 20.0 ριμπάουντ που μαζεύει η ομάδα ανά παιχνίδι, κάτι που την κατατάσσει στην προτελευταία θέση της σχετικής λίστας.

Συμπέρασμα: Η χρονιά έχει ξεκινήσει δύσκολα για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αλλά ακόμη είναι νωρίς, έστω κι αν ο όμιλος αυξάνει το βαθμό δυσκολίας (ούτε καν η πρόκριση δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη). Οι ομάδες δεν χτίζονται σε μια ημέρα, ούτε καν αυτές που δαπανούν κάθε καλοκαίρι εκατομμύρια δολάρια.

Για σχόλια και παρατηρήσεις υπάρχει και το Twitter ( @stefanos_rose )