Ο τελικός τελικά θύμισε περισσότερο αυτόν της Σαραγόσα, παρά αυτόν του Λονδίνου. Όπως και τότε η Ρεάλ αποδείχτηκε ανώτερη και μπροστά στο κοινό της κατέκτησε τον τίτλο.

Με την λεπτομέρεια ότι μεταξύ του 1995 και του 2015 είχαν μεσολαβήσει 20 χρόνια ξηρασίας και οι δύο πρόσφατοι χαμένοι τελικοί. Φέτος, απλά, δεν ήταν η μέρα του Ολυμπιακού .

Το ντεπόζιτο έμοιαζε πιο άδειο από τις προηγούμενες φορές, χωρίς αυτό να μειώνει φυσικά την επιτυχία της πρόκρισης

α) στο Final Four

β) στον τελικό.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι να αναλύσουμε το πως κύλησε και το που κρίθηκε το κυριακάτικο παιχνίδι:

--> Στα ριμπάουντ. Ο Πάμπλο Λάσο ήταν ξεκάθαρος. "Αν πρέπει να επικεντρωθούμε σε ένα πράγμα, είναι τα ριμπάουντ" είχε πει στη συνέντευξη Τύπου πριν το ματς. Εντέλει η Ρεάλ κέρδισε με 40-25 τη μάχη των αιθέρων, εξασφαλίζοντας 12 επιθετικά ριμπάουντ, τα 5 εκ των οποίων στο κρίσιμο τρίτο δεκάλεπτο. Κι είναι χαρακτηριστικό ότι ΚΑΙ τα τρία τρίποντα του Τζέισι Κάρολ προήλθαν από επιθετικό ριμπάουντ, πάσα έξω και (δύσκολο) σουτ του Αμερικανού γκαρντ. Μέσω των ριμπάουντ η Ρεάλ κατόρθωσε να έχει περισσότερες κατοχές κι αν τώρα βάλουμε στην εξίσωση και τα καλύτερα ποσοστά που είχε, τοτε βγαίνει εύκολα το συμπέρασμα για τον τελικό νικητή.

--> Αλλά θα πρέπει να σταθούμε περισσότερο στα σουτ. Ο Ολυμπιακός είχε πολύ χαμηλό ποσοστό στις βολές και στα τρίποντα. Είχε 6/14 στο πρώτο ημίχρονο από τη γραμμή των προσωπικών, όσο δηλαδή εκτελούσαν οι Μαδριλένοι από τα 6.75. Ακριβώς το ίδιο νούμερο! Εν τέλει η Ρεάλ τέλειωσε με 43% από το τρίποντο και ο Ολυμπιακός με 46% από τη γραμμή. Παράλληλα είχε 5/23 τριποντα. Και ως γνωστόν μια ομάδα που σουτάρει άσχημα σε βολές/τρίποντα και χάνει και τα ριμπάουντ πολύ δύσκολα να μπορέσει να είναι ανταγωνιστική.

--> Στην άμυνα ο Ολυμπιακός πήρε καλό βαθμό σε γενικές γραμμές. Έλεγξε το ρυθμό και επομένως το αμυντικό transition, σταμάτησε εν μέρει τους Γιουλ - Ροντριγκεθ που είχαν 8 ασίστ συνολικά και σκόραραν μόνο 'οταν το ματς κρίθηκε στο τελευταίο δηλαδή δεκάλεπτο και γενικά ακόμη κι αυτά που έτρωγε, τα έτρωγε με το σταγονόμετρο. Αυτό που πρόδωσε, όμως, ήταν η επίθεση του.

--> Είναι αναμενόμενο μια ομάδα βλέπει τον βασικό της δημιουργό να κολυμπάει σε τόσο ρηχά νερά (3 πόντοι με 1/5 σουτ, 1/4 βολές, 3 ασίστ και 4 λάθη σε 31'), να δυσκολεύεται στο επιθετικό κομμάτι. Με τη διαφορά ότι σε σύγκριση μετά προηγούμενα ματς δεν υπήρχε η σταθερή απειλή που ονομάζεται "Πρίντεζης" , το γεγονός ότι η Ρεάλ παίζει σταθερά με δύο ψηλούς και ο Λάσο έβαζε τον Ματσιούλις πάνω του μετατοπίζοντας τον Νοτσιόνι στον αντίστοιχο "3", δεν επέτρεψε στον Πρίντεζη να βρει πολλές φάσεις. Αν και αυτές τις λίγες που πήρε με πλάτη στο καλάθι τις τελείωσε.

Ο Ολυμπιακός, ωστόσο, βρήκε δημιουργία μόνο από τον Σλούκα στην επανάληψη και κέρδισε ορισμένους πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, όπως οι 9 από τους 12 που σημείωσε στο 12-0 της τριτης περιόδου που του επέτρεψε από το -11 να περνάει και με ένα πόντο μπροστά.

--> Πλήρωσε τα μις-ματς. Η Ρεάλ από την άλλη κατόρθωσε να πληγώσει την άμυνα του Ολυμπιακού (αλλαγές στα σκριν), εκμεταλλευόμενη τα μις-ματς μέσω στο καλάθι: με πόντους και κυρίως με επιθετικά ριμπάουντ. Οι Μαδριλένοι προσπάθησαν να προκαλέσουν φθορά από το low-post αν και τελικά ήταν πιο αποτελεσματικοί μέσω των ανανεώσεων. Ειχαν πάντως και λύσεις απο τον πάγκο. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Ματσιούλις και Νοτσιόνι πετυχαν 15 συνεχόμενους πόντους μαζί στο δεύτερο δεκάλεπτο.

--> Η προσφορά του Νοτσιόνι . Ο Αργεντίνος ήταν ο αληθινός MVP. Πολλοί στέκονται στα τρίποντα του Κάρολ που άλλαξαν το μομέντουμ του αγώνα. Και ισως να έχουν και δίκιο. Ωστοσο, ο "Τσάπου" ήταν χωρίς αμφιβολία ο πολυτιμότερος παίκτης. Γιατί ακριβώς τα έκανε όλα: πέρασε τον παίκτη του, κέρδισε φάουλ, τέλειωσε στον αιφνιδιασμό, έβαλε σουτ, πάλεψε, βάρεσε, γκρίνιαξε, έριξε τάπες και κατάφερε να ξεσηκώσει την κερκίδα, η οποία τον λατρεύει. Και δεν το έκανε μια φορά, αλλά δύο. Και στα δύο ημίχρονα.