Το πρώτο φιλικό της Εθνικής μας ομάδας άφησε αισιόδοξα μηνύματα και παρά την μεγάλη διαφορά δυναμικότητας, αλλά και την εξέλιξη του αγώνα, δίνει την ευκαιρία για κάποια πρώτα συγκρατημένα συμπεράσματα ενόψει της νέας αυτής ομάδας.

Ασφαλώς τα συμπεράσματα και τα σημεία που πρέπει να κρατήσουμε δεν έχουν σχέση με την ίδια την εμφάνιση, την αποτελεσματικότητα στους περισσότερους τομείς του παιχνιδιού, ή την ίδια την διακύμανση. Αφορούν αποκλειστικά τον τρόπο με τον οποίο προσπάθησε να παίξει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, όσο το επέτρεψαν οι συνθήκες.

Διότι εκ προοιμίου μιλάμε για α) το πρώτο φιλικό παιχνίδι και β) ένα ματς χωρίς τον παίκτη γύρω από τον οποίο χτίστηκε η ομάδα, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Διότι αν μη τι άλλο θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πως θα διαμορφωθεί το rotation, αλλά και ποιες προσαρμογές θα προκύψουν τόσο επιθετικά, όσο και αμυντικά από την παρουσία ενός τόσο πληθωρικού παίκτη. Διότι θα πρέπει να δούμε ποιος θα είναι σε αυτή την περίπτωση ο ρόλος του Παπανικολάου και του Παπαπέτρου. Μην ξεχνάμε εξάλλου ότι σε αυτό το το πρώτο παιχνίδι προετοιμασίας ο Παπανικολαου αγωνίστηκε για 23 επτά, περισσότερα από κάθε άλλο παίκτη, πλην του Νικ Καλάθη.

Αυτά, όμως, θα τα δούμε στα επόμενα φιλικά. Επομένως είναι προτιμότερο να δούμε τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την ευρεία νίκη επί της Ρουμανίας.

Α) Τα γνωστά στοιχεία των φιλικών

Θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η Ελλάδα έχει ανέβει επίπεδο σε ότι αφορά το αθλητικό της επίπεδο. Για παράδειγμα παρατάχθηκε με δύο παίκτες πανω από τα 2.10 στο "5", γκαρντ με μέγεθος όπως ο Νικ Καλάθης και φόργουορντ με αθλητικά προσόντα και ύψος (Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Αγραάβάνης, Αντετοκούνμπο). Και όλα αυτά χωρίς να αγωνίζεται το "τέρας της φύσης" που ονομάζεται Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Το πρόσωπο της Εθνικής σε αυτό το παιχνίδι δεν διέφερε με το καλό αγωνιστικό πρόσωπο των προηγουμένων ετών απέναντι σε ποια αδύναμες ομάδες. Ήταν εμφανής η προσπάθεια να ανέβουν οι στροφές και να αυξηθεί η παραγωγικότητα στο transition. Λογικό. Και κεκτημένο. Η Εθνική έχει τα προσόντα, την αμυντική αποτελεσματικότητα και πλέον την ικανότητα να πάρει πολλούς πόντους στον αιφνιδιασμό απέναντι σε ομάδες μικρότερου βεληνεκούς. Όχι απαραίτητα όσο αδύναμες, όπως η Ρουμανία, αλλά ακόμη και ισχυρότερες σαν το Μεξικό για παράδειγμα στους Προλυμπιακούς. Με άλλα λόγια η Ελλάδα δεν θα έχει ποτέ πρόβλημα απέναντι σε ομάδες που κάνουν περισσότερα άστοχα σουτ από εύστοχα, πουλούν τη μπάλα και δεν διακρίνονται στο παιχνίδι μισού γηπέδου.

Εύκολο να το λες, δύσκολο όμως να το κατακτήσεις. Και η Ελλάδα το έχει κατακτήσει αυτό. Με την υποσημείωση, όμως, πως όλο αυτό θα είναι άχρηστο όταν έρθουν τα πραγματικά δύσκολα και κλειστά παιχνίδια, που ενισχύονται από τον χαρακτήρα του νοκ-άουτ.

Επομένως, είδαμε την προσπάθεια για πίεση στην άμυνα, ακόμη και σε όλο το γήπεδο όταν το ευνοούσαν οι περιστάσεις. Είδαμε αιφνιδιασμούς, είδαμε σουτ στα πρώτα δευτερόλεπτα των 24'', είδαμε 25 πόντους στο transition, είδαμε καλή κυκλοφορία της μπάλας και υψηλά ποσοστά (61% στα δίποντα και 65% στα τρίποντα).

Β) Αποκρυσταλλωμένη ιεραρχία

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο όταν ξεπεράσει τις ενοχλήσεις στο γόνατο αναμένεται να αλλάξει όλα τα δεδομένα. Και επί της ουσίας θα κρατήσει έναν από τους παίκτες της 12άδας εκτός Ευρωμπάσκετ. Διότι οι άλλοι δύο παίκτες που έμειναν εκτός, ο Λαρεντζάκης και ο Μήτογλου, δύσκολα θα κερδίσουν μια θέση στο τελικό ρόστερ. Επομένως, σε ότι αφορά τους παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο πάτησαν το παρκέ, επιβεβαιώνονται πολλές από τις πρώτες σκέψεις πριν την έναρξη της προετοιμασίας.

Με λίγα λόγια η ιεραρχία στην ομάδα είναι δεδομένη και ούτως ή άλλως θα άλλαζε πολύ δύσκολα. Η ομάδα έχει τέσσερις γκαρντ (συν τον Λαρεντζάκη), έχει μια γεμάτη γραμμή στους φόργουορντ και όπως προκύπτει περισσεύει ένας ψηλός. Με άλλα λόγια φαίνεται ξανά ότι την τελική μάχη θα τη δώσουν οι Θ. Αντετοκούνμπο, Δημήτρης Αγραβάνης και Γιώργος Μπόγρης, με τον τελευταίο να έχει ως μειονέκτημα το γεγονός ότι αγωνίζεται μόνο σε μια θέση, στο "5". Αυτό, όμως, είναι κάτι που θα φανεί πιο ξεκάθαρα στη συνέχεια.

Γ) Ο κανόνας των δύο γκαρντ

Ο Κώστας Μίσσας ήθελε πάντα στο παρκέ ταυτόχρονα δύο χειριστές της μπάλας. Οι Παππάς - Σλούκας - Καλάθης - Μάντζαρης έπαιζαν ως δίδυμα, με τον ομοσπονδιακό τεχνικό να θέλει δύο γκαρντ στην 5άδα που να μπορούν να παίξουν pick-n-roll, να δημιουργήσουν, να κάνουν πιο ευκίνητο το oversized υπόλοιπο σχήμα και να σπρώξουν τη μπάλα στον αιφνιδιασμό. Εξ ου και το βασικότερο play από αυτά που χρησιμοποιήθηκαν, είχαν ως στόχο το pick-n-roll του δεύτερου γκαρντ, του παρτενέρ του παίκτη που κατεβάζει τη μπάλα.

Πέρα από τους τέσσερις γκαρντ που έπαιζαν εναλλάξ στο θεωρητικό "1" και "2", υπήρχε μόνο ένας ακόμη παίκτης που αγωνίστηκε σε δύο θέσεις: ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Ο φόργουορντ του Ολυμπιακού έπαιξε πρώτα στο "4" και στη συνέχεια στο "3". Αντίθετα ο Θανάσης Αντετοκούνμπο αγωνίστηκε αποκλειστικά στο "4", όπως και ο Δημήτρης Αγραβάνης που ξεκίνησε στη βασική πεντάδα.

Δ) Οι επιθετικοί στόχοι

Ξανά: το πραγματικό ενδιαφέρον είναι στο ποιες φάσεις θα επιλέξει να δώσει ο νέος ομοσπονδιακός προπονητής στον πληθωρικό Γιάννη Αντετοκούνμπο. Διότι ως τώρα είδαμε βασικές επιλογές από αυτή την ομάδα, που για τρεις βασικούς λόγους, έπαιξε πολύ συγκεκριμένα πράγματα στην επίθεση. Ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι; Α) Η μεγάλη διαφορά δυναμικότητας και το γεγονός ότι το παιχνίδι ξέφυγε νωρίς Β) το γεγονός ότι οι Ρουμάνοι έδιναν διαρκώς ευκαιρίες για αιφνιδιασμούς, ή γρήγορα σουτ, έχοντας μια άμυνα που διακρινόταν από έλλειψη μεγέθους ειδικά στη γραμμή ψηλών και Γ) στο ότι έπαιξαν για μεγάλο διάστημα του αγώνα match-up ζώνη.

Από εκεί και πέρα το pick-n-roll αποτέλεσε μια βασική επιλογή για την Εθνική ομάδα. Οι περισσότερες επιθέσεις ξεκινούσαν από τις δημιουργίες των ικανών χειριστών. Από εκεί και πέρα υπήρχαν πολλές φάσεις που η μπάλα κατέληξε μες στο καλάθι, είτε στο "4" (Πρίντεζη), είτε στα 5άρια (Μπουρούση - Παπαγιάννη).

Ε) Αμυντική φιλοσοφία

Δυο είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της ομάδας: το μέγεθος στην περιφέρεια και το γεγονός ότι παίζει με βαρύ σέντερ το μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, δηλαδή είτε τον Μπουρούση, είτε τον Παπαγιάννη. Για αυτό και πολλές φορές στα διαστήματα που αγωνιζόταν ο Γιώργος Μπόγρης, ο Κώστας Μίσσας έβρισκε την ευκαιρία για να τεστάρει την άμυνα με αλλαγές.

Από εκεί και πέρα, όμως, ακόμη και σε ένα παιχνίδι φιλικό, με λιγότερη ένταση και επιμονή σε θέματα τακτικής και χαρακτηριστικών αντιπάλων, είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η Ελλάδα προτιμά να αφήνει τα 5άρια μες στο καλάθι. Θέλει να ποντάρει στην εμπειρία του Μπουρούση και στο μέγεθος του Παπαγιάννη, ώστε να γεμίζουν τη ρακέτα και να τη θωρακίζουν. Δεν θέλει να ρισκάρει με αμυντικές τακτικές που θα τους έστελναν μακριά από το καλάθι (hedge-out, αλλαγές), κάτι που φαίνεται πολύ λογικό.

Από την άλλη η Εθνική ομάδα προσπαθεί να επενδύσει πάνω σε αυτό το χαρακτηριστικό. Έχει δύο παίκτες με μπόι, μακριά χέρια και ικανότητα στο ριμπάουντ στην καρδιά της ρακέτας, ενώ παράλληλα προσπαθεί με άλλους τρόπους να γεφυρώσει το χάσμα που δημιουργείτε σε ενδιάμεσες φάσεις, εκεί δηλαδή που ο χειριστής του pick-n-roll βρίσκει το χώρο να εκτελέσει βλέποντας τον ψηλό να μένει πιο πίσω. Αυτό η Ελλάδα προσπαθεί να το κάνει κλείνοντας τους χώρους με τους υπόλοιπους αμυντικούς, ειδικά στην πλευρά των δύο παικτών.

Η σωστή χρήση των χεριών και οι έγκυρες θέσεις είναι ζητούμενα για μια τέτοια άμυνα, που θέλει να εξισορροπήσει την έλλειψη γρήγορων ποδιών (του "5") με τους υπόλοιπους παίκτες.

Όλα αυτά φαίνοται εκ πρώτης. Είναι όμως πολύ νωρίς. Όχι μόνο γιατί η διαφορά δυναμικότητας δεν θα έχει σχέση με τα δύσκολα επίσημα ματς, αλλά γιατί αφενός η ομάδα θα χτίζεται μέρα με τη μέρα, φιλικό με το φιλικό, θα εξελίσσεται καια θα προσθέτει στοιχεία και αφετέρου θα πρέπει να περιμένουμε για να ζυγίσουμε την επίδραση του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο παιχνίδι της ομάδας.

ΥΓ επί προσωπικού: Το παραπάνω κείμενο είναι - για μένα - λίγο πιο ξεχωριστό από τα άλλα. Κι αυτό γιατί είναι το τελευταίο που υπογράφω με την αποκλειστική ιδιότητα του δημοσιογράφου και πιο συγκεκριμένα του αρθρογράφου του Sport24.gr, με το οποίο κλείσαμε προσφάτως 12 χρόνια κοινής πορείας. Η ζωή τα έφερε έτσι, ώστε την ερχόμενη σεζόν να αποτελώ μέλος του προπονητικού τιμ της Χίμκι, ιδιότητα που μου απαγορεύει δεοντολογικά να γράφω για την αγαπημένη μου Euroleague και τις ομάδες που μετέχουν σε αυτή. Σιγή ασυρμάτου, λοιπόν. Προσωρινά. Σας ευχαριστώ για την παρέα όλα αυτά τα χρόνια.