Τα "συν" και τα "πλην" της επιλογής Ουόρικ

Ο Ολυμπιακός λίγες ώρες πριν την εκπνοή της διορίας απέκτησε τον Χακίμ Ουόρικ, έναν παίκτη που κουβαλάει μια καλή καριέρα στο ΝΒΑ και καλά στατιστικά , αλλά εκ πρώτης δεν έχει σχέση με τα χαρακτηριστικά που αναζητούσε. Αυτά που είχαν οι υπόλοιποι παίκτες που βρέθηκε να συζητά, όπως δηλαδή ο Τζόι Ντόρσεϊ, ο Τζεφ Έιερς και ο Τζέισον Μαξίελ.

Πριν γίνει η οποιαδήποτε ανάλυση θα πρέπει να τονιστεί (γιατί έχει τη μεγαλύτερη σημασία) ότι την παρούσα χρονική περίοδο οι λύσεις που είχαν οι Πειραιώτες ήταν περιορισμένες. Οπότε θα ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να βρουν έναν παίκτη που να τους ταιριάζει, να μπορέσουν να τον πάρουν από την ομάδα του και εντέλει να αφήσουν άπαντες ικανοποιημένους σε ότι αφορά το οικονομικό. Απόδειξη; Το γεγονός ότι όλα τα ονόματα της λίστας (είτε προσθέσουμε αυτό του Αντρέα Μπαρνιάνι, είτε όχι) αποτελούν παίκτες με εντελώς διαφορετικά αγωνιστικά προφίλ. Δείγμα του ότι αυτή τη στιγμή οι ομάδες ψάχνουν παίκτες που να μπορούν να τους βοηθήσουν σε 1-2 αδυναμίες τους, όχι κομμάτια που θα ταιριάζουν απόλυτα στο παζλ.

Αυτό που προκαλεί εντύπωση, ωστόσο, είναι το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός υπογράμμιζε τόσο καιρό ότι δεν θα έπαιρνε παίκτη, για να πάρει. Τουλάχιστον όμως σε ότι αφορά τα χαρακτηριστικά του Ουόρικ, φαίνεται ότι εντέλει πήρε παίκτη για να πάρει. Κάτι που προκύπτει και από το ρεπορτάζ που ήθελε τους "ερυθρολεύκους" να προσπερνούν προ ημερών την περίπτωση Ουόρικ για να βρουν κάποιον πιο κατάλληλο, αλλά τώρα στην παρούσα φάση να υποχρεώνονται να στραφούν ξανά στο πρόσωπο του, μη έχοντας άλλη λύση.

Όλα αυτά με την υποσημείωση ότι αυτό προκύπτει από τη θεωρία. Μένει να δούμε τι θα ακολουθήσει στην πράξη.

Το πρώτο χαρακτηριστικό τον Ουόρικ είναι η περιορισμένη του ευρωπαϊκή εμπειρία, η οποία υπολογίζεται στα 15 ματς που έχει δώσει πέρσι με την Κόνιασπορ. Παρότι είχε αρκετά καλά νούμερα (17.6 πόντοι, 7.7 ριμπάουντ και 16.0 στο ranking) δεν κέντρισε το ενδιαφέρον κάποιας ευρωπαϊκής ομάδας, έστω κάποιας από την Τουρκία. Αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με το ταλέντο του, όσο με τα χαρακτηριστικά του. Κι αυτό γιατί είναι ένα 4άρι χωρίς σουτ, που στα ευρωπαϊκά δεδομένα "κουμπώνει" περισσότερο στο "5". Δίχως όμως να έχει τις αμυντικές αρετές. Σαν παρομοίωση ταιριάζει περισσότερο κάτι του στυλ "Λάσμε χωρίς σουτ. Και άμυνα".

Όπως ανέλυσε και ο Στέφανος Δέδας , που τον ξέρει καλύτερα λόγω της θητείας του στην Γκαζιαντέπ, είναι ένας παίκτης κυρίως με επιθετικές αρετές. Που παίζει επί της ουσίας ανάμεσα στο "4" και στο "5". Κι αυτό είναι κάτι που δούλεψε τόσο πέρσι, όσο και φέτος στην Αυστραλία, παίζοντας δίπλα σε 5άρια με σουτ. Όπως ήταν ο Αρ Τι Γκουίν στην Κόνιασπορ και ο Ντάνιελ Κίκερτ στην Μελβούρνη. Οι καλές του επιθετικές φάσεις συνδέονται με τα αθλητικά του προσόντα. Είναι πολύ καλός στο να τελειώνει ασίστ (στοιχείο που ταιριάζει στην pick-n-roll επίθεση του Ολυμπιακού που αναζητά σκρίνερ που ρολάρουν γρήγορα στο καλάθι), αποτελεσματικός στο επιθετικό ριμπάουντ, ενώ παράλληλα έχει τη δυνατότητα να τελειώσει φάσεις με πλάτη στο καλάθι, παίζοντας ωστόσο ως "4" και όχι ως "5".

Χαρακτηριστικά μπορούμε να δούμε στα προηγμένα στατιστικά ότι στην Τουρκία οι περισσότεροι πόντοι του ερχόντουσαν από pick-n-roll φάσεις: 6 ανά παιχνίδι. Παράλληλα είχε 3.5 πόντους με πλάτη στο καλάθι (είναι πολύ αποτελεσματικός στο δεξί του χέρι) και άλλους 2 από επιθετικό ριμπάουντ. Το ποσοστό επιτυχίας του παράλληλα μετά από ανανέωση επίθεσης ήταν το υψηλότερο σε όλη την τούρκικη λίγκα. Παράλληλα έχει πολύ φτωχά νούμερα στο σουτ.

Αντίστοιχη εικόνα και στην Αυστραλία, όπου έπαιρνε (λόγω Κίκερτ) λιγότερες pick-n-roll φάσεις. Είχε 3 πόντους ανά παιχνίδι, αλλά με τον υψηλότερο συντελεστή πόντοι/ανά κατοχή (pick-n-roll) με 1.259! Οι περισσότεροι πόντοι του ερχόντουσαν από το post-up (5 ανά παιχνίδι). Στη Μελβούρνη έπαιζε μόλις 18 λεπτά, αλλά είχε 11.9 πόντους, 5.6 ριμπάουντ, όντας και πάλι ο πρώτος από την ομάδα του στο σύστημα αξιολόγησης. Η United (όπως λέγεται η ομάδα του) τερμάτισε μεν στην πρώτη θέση της κανονικής περιόδου, αλλά αποκλείστηκε άδοξα στα πλέι-οφ. Ένα δείγμα ίσως και του επιπέδου στη λίγκα είναι το γεγονός ότι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας (Γκούλντινγκ) αποτελεί έναν από τις τελευταίες ρεζέρβες της εθνικής Αυστραλίας, παίζοντας λιγότερο από παίκτες όπως ο Νιούλεϊ της Γκραν Κανάρια, ο Μπρόκχοφ της Λοκομοτίβ Κουμπάν ή ο Μότουμ της Ζαλγκίρις.

Το αληθινό ερωτηματικό για τον Ουόρικ είναι η άμυνα του. Δεν είναι σκληρός, ενώ ως "μείον" πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός ότι ένας παίκτης με το δικό του άνοιγμα χεριών, αλλά και το γρήγορο άλμα, έχει τόσο μικρά νούμερα στα κοψίματα (0.3 στην Τουρκία και 0.7 στην Αυστραλία). Δεν είναι ο παίκτης που θα ρίξει ξύλο στη ρακέτα. Είναι όμως αυτός που μπορεί να προσφέρει στο ριμπάουντ, αλλά και να αμυνθεί μακριά από το καλάθι. Έχει επομένως τα γρήγορα πόδια να υποστηρίξει την άμυνα του Ολυμπιακού, τόσο αυτή με τις αλλαγές, όσο και το hedge-out.

Συμπέρασμα; Η κίνηση του Ολυμπιακού κλείνει περισσότερο στο "παίρνει παίκτη για να πάρει", παρά στο "παίρνει τον παίκτη που πραγματικά του έλειπε". Αν και ο Ουόρικ έχει τέσσερα στοιχεία που μπορούν να τον καταστήσουν ως καλή μπακ-απ λύση στη φροντ-λάιν. Α) Τελειώνει τις φάσεις από pick-n-roll και επιθετικό ριμπάουντ Β) έχει γρήγορα πόδια στην άμυνα Γ) Μπορεί να προσφέρει λεπτά ξεκούρασης στο "4" καθώς δεν έχει αληθινή θέση Δ) είναι καλός ριμπάουντερ. Μένει να δούμε που θα γείρει η ζυγαριά, με την έλλειψη σκληράδας και ευρωπαϊκής εμπειρίας σ' αυτό το επίπεδο να παίζουν το ρόλο του αντίβαρου.