Η Ελλάδα ρίχνεται στη μάχη του Ευρωμπάσκετ την Τετάρτη. Ενός Ευρωμπάσκετ διαφορετικού από τα άλλα. Είναι η νέα... νέα εποχή της επίσημης αγαπημένης. Με έναν ξένο προπονητή στον πάγκο (Τρινκέρι), Αφενός διότι η επίσημη αγαπημένη ξεκινάει μια (νέα) νέα εποχή και αφετέρου διότι πρόκειται μια "μεταβατική" διοργάνωση.

Η ουσιαστικά διαφορά στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έχει να κάνει με το πρόσωπο που κάθεται στην άκρη του πάγκου, διότι στο παρκέ θα αγωνιστούν παίκτες με μεγάλη εμπειρία και πολλές παραστάσεις. Ουσιαστικά τα μοναδικά καινούργια πρόσωπα θα είναι ο 29χρονος Λουκάς Μαυροκεφαλίδης και ο 22χρονος Βασίλης Καββαδάς.

Οπότε το "διαφορετικό" του πράγματος έχει να κάνει με τον προπονητή. Έναν άνθρωπο που δεν έχει εργαστεί ποτέ στην Ελλάδα (ούτε σε κάποια άλλη εθνική ομάδα) και φέρνει νέα ήθη και έθιμα στις τάξεις της Ελλάδας. Το αποτέλεσμα ως τώρα -στα φιλικά- ήταν αρκετά ενδιαφέρον, φτάνοντας σε σημείο να μιλάμε ότι η φετινή Εθνική 'έχει το καλύτερο επιθετικό πρόσωπο που έχουμε δει".

Επιθετικό πρόσωπο

Και δεν είναι υπερβολή. Η Ελλάδα στα φιλικά παιχνίδια σκόραρε 82.9 πόντους ανά παιχνίδι, χωρίς να πέσει κάτω από τους 75. Δεν είναι, δηλαδή, ότι έκανε μερικά καλά επιθετικά παιχνίδια με υψηλά ποσοστά. Χαρακτηριστικά ξεπέρασε τους 90 μια μόνο φορά (95 με τη Μεγάλη Βρετανία). Κι όλα αυτά όντας μια ομάδα που δεν είχε εξωπραγματικά νούμερα από το τρίποντο ή επιδίωκε τους πολλούς αιφνιδιασμούς και ένα παιχνίδι με πολλές κατοχές. Ουσιαστικά η εκτελεστική αποτελεσματικότητα οφείλεται στην καλή δουλειά στην επίθεση μισού γηπέδου.

Από το πρώτο φιλικό κιόλας αυτή η ομάδα φέρει την υπογραφή του προπονητή της. Ποντάρει στις καλές αποστάσεις, διακρίνεται για τη διάθεση των παικτών να πασάρουν στον αμαρκάριστο συμπαίκτη τους, στηρίζεται στην πολύ κίνηση και στις πολλές συνεργασίες και γενικά διαθέτει αξιοσημείωτο πλουραλισμό και (κυρίως) ισορροπία. Είναι αυτό που λένε και ορισμένοι διεθνείς μεταξύ τους: "πρώτη φορά που τη βάζουμε όπως θέλουμε".

Για το λόγου το αληθές καμία άλλη ομάδα που θα αγωνιστεί στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας δεν είχε τέτοια παραγωγή (82.9) στα φιλικά. Ούτε η Γαλλία (81.7), ούτε η Ισπανία (81.0), ούτε η Σερβία (79.0). Κι όλα αυτά με την Εθνική να παίζει 9 φιλικά, τα 8 εκ των οποίων με ομάδες που θα παίξουν στην τελική φάση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

"Ψημένη" ομάδα

Την ώρα που άλλες εθνικές ομάδες βρίσκονται στη διαδικασία ανοικοδόμησης, όπως η Ρωσία, η Ιταλία, η Σερβία, ακόμη κι η Ισπανία, το δικό μας αντιπροσωπευτικό συγκρότημα βρίσκεται στην καλύτερη ηλικία του. Ο μεγαλύτερος παίκτης είναι ο 32χρονος Αντώνης Φώτσης, ακολουθεί ο 31χρονος Σπανούλης και τρεις 30άρηδες (Ζήσης, Σπανούλης, Καϊμακόγλου), μια τετράδα που παίζει μαζί εδώ και 10 χρόνια (είχαν κατακτήσει το χρυσό στο Ευρωπαϊκό Νέων το 2003).

Ο Αντρέα Τρινκέρι διαθέτει ένα ρόστερ με έμπειρους, "παιγμένους" και "ψημένους" παίκτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους 12 οι 8 έχουν παίξει σε τελικό Ευρωλίγκας, ενώ υπάρχει και ο Νίκος Ζήσης που έχει στο βιογραφικό του τρία μετάλλια με την Εθνική Ανδρών, πρωτάθλημα Ελλάδας, Ιταλίας και έναν τελικό Eurocup. Οι μοναδικοί "άπειροι" είναι και οι δύο πρωτοεμφανιζόμενοι, ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης (στα 29 του) και ο βενιαμήν Βασίλης Καββαδάς, αλλά και ο Μάικ Μπράμος, που έπαιξε για πρώτη φορά πέρσι στην Ευρωλίγκα.

Το ευρώ που λείπει

Η ταυτότητα της Ελλάδας στη σύγχρονη εποχή της, αυτή που συνδέθηκε με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, είναι η σκληρή άμυνα και το "σεταρισμένο" παιχνίδι. Ο Τρινκέρι πάτησε στο δεύτερο κομμάτι, βρήκε "ψημένους" και οξυδερκείς παίκτες και παίρνει το μάξιμουμ που μπορεί. Το μεγάλο στοίχημα θα είναι το άλλο στοιχείο της ελληνικής ταυτότητας, δηλαδή η αμυντική προσήλωση.

Στο τουρνουά Ακρόπολις η Εθνική μας ομάδα υποστήριξε τον αμυντικό της προσανατολισμό (μέσω του σκάουτινγκ) και τα πήγε περίφημα, έχοντας παθητικό 66 πόντους. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιες δεδομένες αδυναμίες, που αφορούν τα μειωμένα αθλητικά προσόντα στην περιφέρεια, την απουσία ενός αμυντικογενούς παίκτη στο "5" (όπως ο Κουφός) και η αδυναμία στο ριμπάουντ.

Μπορεί η Ελλάδα να ξεπεράσει αυτά τα προβλήματα; Μπορεί αν επιστρατεύσει το "διάβασμα" και στην άμυνα, αν επιβληθεί του αντιπάλου μέσω ενός physical παιχνιδιού με επαφές και "ξύλο" κι αν βγάλει στο παρκέ μεγαλύτερη ενέργεια. Το τελευταίο μοιάζει να είναι και το... ευρώ που ψάχνει ο Αντρέα Τρινκέρι, σύμφωνα με την αγαπημένη του δήλωση. Το ευρώ που λείπει για να κάνει την Εθνική μας ομάδα να βγάζει... εκατομμύρια.

Το ρίσκο και οι σκέψεις της 12άδας

Οι επιλογές του Τρινκέρι για την τελική 12άδα συζητήθηκαν πολύ, αλλά επί της ουσίας ερμηνεύονται πολύ εύκολα. Το μοναδικό ουσιαστικό ρίσκο ήταν η απόφαση να πάρει έναν παραπάνω φόργουορντ, δείχνοντας μεγάλη εμπιστοσύνη στους Καϊμακόγλου και Περπέρογλου. Είναι δύο παίκτες που χρησιμοποιούνται σε συγκεκριμένους ρόλους και έχουν περίοπτη θέση στο επιθετικό πλάνο του προπονητή. Οπότε για να έχει και τους δύο αυτούς έμπειρους παίκτες στη φαρέτρα του, προτίμησε να "θυσιάσει" έναν γκαρντ, δεδομένου ότι το ρίσκο του κοψίματος ενός από τους τρεις σέντερ, θα ήταν πολύ μεγαλύτερο λόγω της φύσης της θέσης "5" (φθορά με φάουλ, μεγαλύτερη κούραση κτλ).

Οπότε "κόπηκε" ο Κατσίβελης, ο καλύτερος αμυντικός αυτής της ομάδας και ο πιο... πλέι-μέικερ από τους γκαρντ. Τελικά στη Σλοβενία θα ταξιδέψουν τρεις χειριστές της μπάλας (Σλούκας, Ζήσης, Σπανούλης) και ένας υπό δοκιμήν. Ο λόγος για τον Μάικ Μπράμος που στο "Ακρόπολις" δοκιμάστηκε ως "κουβαλητής" της μπάλας, σε μια προσπάθεια να αποφορτιστούν οι υπόλοιποι. Ο Τρινκέρι ξεκαθάρισε ότι θα βρεθούν λύσεις εκ των έσω, με ορισμένους φόργουορντ (Περπέρογλου, Καϊμακόγλου, Πρίντεζης) να δίνουν "ανάσες" βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ και βοηθώντας στο ρυθμό του παιχνιδιού. Είναι άλλωστε συχνό φαινόμενο το "4άρι" να γίνεται ο δεύτερος... πλέι-μέικερ της ομάδας.

Το ρίσκο δεν έχει να κάνει στο κομμάτι της δημιουργίας. Εξάλλου ο Κατσίβελης δεν θα είχε τέτοιο ρόλο. Σε ότι αφορά τις πικ-εν-ρολ καταστάσεις εξάλλου, μονοπωλούνται από τον μετρ του είδους Βασίλη Σπανούλη. Οι Ζήσης-Σλούκας παίρνουν κάποιες στο τέλος των επιθέσεων και ουσιαστικά ο προσανατολισμός της Εθνικής είναι να υπάρχει ισορροπία με άλλους άξονες όπως (κυρίως) τα μις-ματς του Μαυροκεφαλίδη και τα post-up του Περπέρογλου. Οπότε το ριψοκίνδυνο του πράγματος είναι η ύπαρξη τεσσάρων παικτών για δύο θέσεις. Και αν τα νούμερα βγαίνουν στη θεωρία, θα υπάρχει πρόβλημα αν προκύψει ασθένεια ή τραυματισμός.

Κατά τα άλλα ο Ιταλός προπονητής είχε ξεκαθαρίσει ότι ψάχνει τους καταλληλότερους παίκτες, όχι τους καλύτερους. Προτίμησε οπότε αυτούς που μπορούν να παίξουν ρόλο. Κόπηκαν οι άπειροι Παππάς-Γιάνκοβιτς, αλλά κι ο Κώστας Βασιλειάδης που δεν χώρεσε στο περιορισμένο rotation των γκαρντ. Ίσως επειδή υστερεί στο αμυντικό κομμάτι, ίσως επειδή είναι ο μοναδικός περιφερειακός που ουσιαστικά παίζει μια θέση.

Όσο για τον Βουγιούκα; Ο Καββαδάς που ήρθε από το παράθυρο (αντί του Σχορτσιανίτη) τον "νίκησε" μέσω των εμφανίσεων του στα φιλικά. Έβγαλε περισσότερη ενέργεια και ταίριαξε περισσότερο στο ρόλο: να είναι δηλαδή το τρίτο "5άρι", αυτό που θα παίξει λίγα λεπτά σε κάθε παιχνίδι (ή και καθόλου) για να κάνει φάουλ, να σπρώξει, να βουτήξει στο παρκέ. Ο Βουγιούκας μπορεί να βάλει 20 πόντους αν παίξει 20 λεπτά. Είναι από τους λίγους ψηλούς στην Ευρώπη που παίζουν με πλάτη στο καλάθι. Στην Εθνική ομως δεν θα είχε τόσο χρόνο. Και αυτά τα πράγματα που απαιτεί η έννοια "τρίτος σέντερ", δεν μπορούσε να τα κάνει. Για αυτό και κόπηκε. Όχι επειδή είναι χειρότερος παίκτης του Καββαδά.

Στόχοι και βλέψεις

Η Εθνική ομάδα πάει για μετάλλιο. Αυτό είναι ο στόχος σύμφωνα με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο. Δεν χωρά αμφιβολία ότι βρίσκεται μες στις 5-6 καλύτερες ομάδες του τουρνουά. Μόνο που -ευτυχώς ή δυστυχώς- η γραμμή μεταξύ του βάθρου και του απλού πλασαρίσματος στην 6άδα είναι πολύ λεπτή. Επί της ουσίας είναι ένα παιχνίδι: αυτό του προημιτελικού.

Οπότε κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά. Η Εθνική έχει την ποιότητα και την εμπειρία για να κάνει κάτι καλό, αν και λείπει αυτή η σιγουριά που εμπνέει συνήθως η καλή αμυντική λειτουργία. Όπως και να 'χει οι ειδικότεροι των... ειδικών (οι bookmakers που διαχειρίζονται εκατομμύρια) δίνουν την Ελλάδα ως το τρίτο φαβορί. Πίσω από την Ισπανία και τη Γαλλία. Ας είναι...

Αναλύοντας τη δυναμική των άλλων ομάδων θα πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι ότι η Ισπανία παραμένει το μεγάλο φαβορί. Και μη βιαστεί κάποιος να σταθεί στην απουσία των Πάου Γκασόλ και Χουάν Κάρλος Ναβάρο. Ναι μεν πρόκειται για τους δύο ακρογωνιαίους τους λίθους, αλλά από την άλλη λόγω του "μεγέθους" τους, είχαν ευνουχίσει όλους τους υπόλοιπους. Με την έννοια ότι η Ισπανία τα τελευταία χρόνια έπαιζε... περιμένοντας τους δύο σταρ να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Φέτος, δείχνει πιο ορθολογική και πιο φρέσκια. Ίσως επειδή έχει και ένα νέο πρόσωπο στον πάγκο (Ορένγκα). Και μην ξεγελιόμαστε. Διαθέτουν και πάλι τρομακτική ποιότητα και ποιότητα, με παίκτες όπως οι Καλντερόν, Μαρκ Γκασόλ, Ρούμπιο, Σέρχιο Ροντρίγκεθ, Σέρχιο Γιουλ, Ρούντι Φερνάντεθ. Να θυμίσω κάπου εδώ ότι το μπάσκετ είναι άθλημα των κοντών και η περιφέρεια της Ισπανίας είναι... φωτιά.

Από εκεί και πέρα η Γαλλία (αν και light μες στο καλάθι) με τον ίδιο σταθερό κορμό, η σκληροτράχηλη Τουρκία και η Σλοβενία είναι οι άλλες ομάδες που θα διεκδικήσουν μαζί με την Ελλάδα τα τρία μετάλλια. Και οι οικοδεσπότες δεν επιλέγονται λόγω... εντοπιότητας, αλλά επειδή έχουν δείξει μια πολύ καλή εικόνα στα φιλικά, έχουν καλό προπονητή (Μάλκοβιτς) και καλή χημεία, προσπαθώντας φέτος να στηριχθούν λιγότερο στον ικανό για το καλύτερο και για το χειρότερο Γκόραν Ντράγκιτς. Ξέρω, ξέρω. Οι Σλοβένοι δεν παύουν να είναι... Σλοβένοι, αλλά φέτος μοιάζουν πιο έτοιμοι από ποτέ για το πρώτο τους μετάλλιο.

Από εκεί και πέρα οι Ιταλοί δείχνουν να έχουν το κακό τους το χάλι (ήρθε και η απουσία του Μπαρνιάνι για να δέσει), οι Σέρβοι είναι ξανά σε φάση ανανέωσης, οι Ρώσοι κατεβαίνουν χωρίς τα μεγάλα τους αστέρια από το ΝΒΑ και οι Κροάτες παραμένουν το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο της χρυσής μετριότητας.

Έκπληξη τύπου ΠΓΔΜ είναι πιθανό να δούμε; Γιατί όχι. Αφενός οι αποστάσεις μεταξύ των χωρών έχουν κλείσει -σύμφωνα με την τάση παγκοσμιοποίησης του μπάσκετ- κι αφετέρου παίζουν σημαντικό ρόλο οι μεταγραφές Αμερικανών (Τάιους στο Ισραήλ, ΜακΚάλεμπ στην ΠΓΔΜ, Ζακ Ράιτ στη Βοσνία, Που Τζίτερ στην Ουκρανία, Ντρέιπερ στην Κροατία, Χίκμαν στη Γεωργία κτλ). Οπότε δεν αποκλείεται να δούμε κάποια ομάδα "σφήνα" στην 6άδα.

Εσείς τι λέτε για όλα αυτά;