Προσοχή, όμως… Η ταχύτητα δεν έχει να κάνει με τους αιφνιδιασμούς και τα σουτ στην πρώτη πάσα, όπως νοείτο το γρήγορο μπάσκετ στην εποχή που ο Καζλάουσκας προπονούσε την Ζαλγκίρις Κάουνας.

Ο Λιθουανός τεχνικός προσπάθησε να επιβάλει ένα τέτοιο τέμπο πέρσι, μόνο που το γρήγορο έγινε… βιαστικό. Είδαμε πολλά λάθη κατά τη διάρκεια των φιλικών και μια σαφή μεταστροφή στην τακτική (πιο κοντρόλ μπάσκετ) στη δεύτερη φάση του Ευρωμπάσκετ, όπου ήρθε κι η επιτυχία.

Ο Καζλάουσκας και το τεχνικό τιμ, ωστόσο, δεν εννοεί αυτό. Άλλωστε κακά τα ψέματα η Εθνική μας δεν είναι «προικισμένη» για τέτοιου είδους μπάσκετ. Η… ελληνική σχολή, δηλαδή, αυτή που σημείωσε τόσες επιτυχίες από το 2004 και μετά, στηρίζεται σε άλλα στοιχεία, όπως η σκληρή άμυνα κι η ικανότητα στο διάβασμα των φάσεων στο μπάσκετ μισού γηπέδου (καλή κυκλοφορία, αποστάσεις, σωστές επιλογές).

Όταν ο προπονητής του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος λέει «γρήγορα» εννοεί ταχύτητα στο «διάβασμα» της φάσης, ταχύτητα στην πάσα, ταχύτητα στο «πέντε-εναντίον-πέντε», ταχύτητα στις περιστροφές της άμυνας. Αυτό είναι το (σύγχρονο) γρήγορο μπάσκετ, που διδάσκουν σεμιναριακά οι Ισπανοί με όλες τις υπερβολές τους…

Άλλωστε το μπάσκετ δεν είναι… σπριντ. Είναι ένα παιχνίδι αποφάσεων, που χρειάζεται όμως γρήγορα πόδια. Και στις δύο άκρες του παρκέ.

Ένας «σίγουρος» τρόπος για να γίνει η ομάδα πιο γρήγορη και δημιουργική είναι η ταυτόχρονη παρουσία τριών γκαρντ στην πεντάδα. Σπανούλης-Διαμαντίδης και ένας εκ των Καλάθη-Ζήση, κάνουν την Εθνική μας πολύ επικίνδυνη, «ισορροπώντας» έτσι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν παίκτες να «φτιάξουν» παιχνίδι όπως λένε και στο ποδόσφαιρο κοντά στο καλάθι ή από τη θέση "3" (Περπέρογλου-Παπανικολάου).

Ο Φώτσης είναι εξαιρετικός σουτέρ, καλός πασέρ και «ανοίγει» το γήπεδο με την παρουσία του, αλλά υστερεί στο ένας-ένας. Ο Πρίντεζης που είναι σαφώς αποτελεσματικότερος στο «4» είναι εκτελεστής κι όχι δημιουργός. Όσο για τον Σόφο; Η πάσα παραμένει η αχίλλειος πτέρνα του, ενώ οι Βουγιούκας και Καϊμακόγλου, που μπορούν να καλύψουν αυτές τις αδυναμίες δεν έχουν το χρόνο συμμετοχής των υπολοίπων. Οπότε μοιραία το βάρος πέφτει στο παιχνίδι "από έξω προς τα μέσα", από την περιφέρεια δηλαδή (ένας-ένας, πικ-εν-ρολ κτλ), αν εξαιρέσει κανείς τις... πλάτες του Διαμαντίδη.

Στην αντίπερα όχθη η ελληνική άμυνα προσπαθεί να βάλει ένα τέτοιο πρόβλημα στον αντίπαλο. Με την άμυνα σε όλο το γήπεδο επιδιώκει να «καθυστερήσει» τον αντίπαλο, να τον κάνει πιο αργό. Διότι αν μη τι άλλο είναι πολύ πιο δύσκολο να επιτεθείς όταν στο χρονόμετρο δείχνει 16’’. Αυτός είναι άλλωστε κι ο στόχος του «πρες»: το «ροκάνισμα» του χρόνου κι όχι το κλέψιμο αυτό καθ’ αυτό.

Συνεχίζοντας περί… ταχύτητας βλέπουμε ότι το ίδιο πράγμα με τον Καζλάουσκας έχει στο μυαλό του κι ο Μάικ Σιζέφσκι. Οι Αμερικάνοι, που μας «καθάρισαν» στο Πεκίνο με τον Μπος να παίζει «5άρι», έχουν γεμίσει το ρόστερ τους με «γοργοπόδαρους» γκαρντ και έχουν έναν και μόνο κλασσικό σέντερ, τον Τάισον Τσάντλερ που είναι περισσότερο… τερματοφύλακας, παρά low-post παίκτης.

Από την άλλη ο «κόουτς-Κ» σκοπεύει να χρησιμοποιήσει και πάλι σχήματα με τέσσερις περιφερειακούς (όπως έκανε με τους ΛεΜπρόν και Άντονι που έπαιξαν στο «4»), βαφτίζοντας… πάουερ-φόργουορντ τον Ράντι Γκέι ή τον Κέβιν Ντουράντ. Ο Σιζέφσκι μάλιστα έχει πάει ένα βήμα παραπάνω ετοιμάζοντας –όπως έχει δηλώσει ο ίδιος- σχήμα με τον Λαμάρ Όντομ σαν «5άρι», επιδιώκοντας αυτό ακριβώς: να κάνει την ομάδα του πιο γρήγορη.

Το «κρας-τέστ» με τις ΗΠΑ αργεί. Μπροστά μας υπάρχει το «Ακρόπολις», που θα είναι ένα πολύ καλό «διαγώνισμα» για την Εθνική. Για την ταχύτητα της κι όχι μόνο…