Παρακολουθώντας την σαββατιάτικη συνέντευξη Τύπου η φράση που ακουγόταν πιο συχνά από κάθε άλλη είναι ότι "ο τελικός της Κυριακής είναι διαφορετικός από αυτό του Λονδίνου". Το επανέλαβε ο Λάσο, το τόνισε ο Σφαιρόπουλος. Εκ του κάθε ματς είναι διαφορετικό, αλλά και επειδή επί της ουσίας πρόκειται για διαφορετικές ομάδες.

Η Ρεάλ έχει μεν τον ίδιο προπονητή, αλλά έχει αλλάξει μεγάλο κομμάτι από την "ψυχοσύνθεση" της. Φέτος κατάφερε να γίνει πιο σκληρή, προσθέτοντας παίκτες με λιγότερο ταλέντο, αλλά περισσότερο ταμπεραμέντο. "Ίσως να έμαθαν τα λάθη τους και να τα διόρθωσαν" όπως σχολίασε ο Βασίλης Σπανουλης.

Οπότε ο τελικός παραμένει ένα μεγάλο ερωτηματικό, αν εξαιρέσει κάποιος τα συγκεκριμένα επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Όπως το γεγονός ότι στο Λονδίνο και στο Μιλάνο οι πρωταθλητές κέρδισαν στον ημιτελικό την ΤΣΣΚΑ και στον τελικό τη Ρεάλ. Γιατί ερωτηματικό, όμως; Καταρχάς γιατί ο Ολυμπιακός δεν έχει αντιμετωπίσει φέτος τους Μαδριλένους. Δεν τους έχει "μετρήσει" με άλλα λόγια.

Κατά δεύτερον γιατί η ομάδα του Λάσο παίζει ένα στυλ διαφορετικό από αυτό που παίζουν οι άλλες ομάδες. Το μπάσκετ της "ελευθεριότητας" (και όχι της ελευθερίας) σύμφωνα με τον Αργύρη Πεδουλάκη. Πρωτοβουλία από τους περιφερειακούς, σουτ στα πρώτα δευτερόλεπτα της επίθεσης, γρήγορος ρυθμός. Ένα μπάσκετ που έχει πολλές κορυφές και πολλούς γκρεμούς, ακόμη και στο ίδιο το παιχνίδι.

Παράδειγμα στη διαφορετικότητα; Η Ρεάλ είναι η ομάδα που βασίζεται περισσότερο από κάθε άλλη στο παιχνίδι με σκριν μακριά από τη μπάλα. Τα λεγόμενα "βγαλσίματα" για τον Γιουλ, τον Σέρχιο, τον Ρούντι (κυρίως) και τον Κάρολ. Από εκεί βρίσκουν δημιουργία και από εκεί προσπαθούν να χτυπήσουν, εκμεταλλευόμενοι ότι επί της ουσίας διαθέτουν δύο 5άρια στην ίδια πεντάδα, λύνοντας έτσι το πρόβλημα του spacing.

Και αυτή όμως είναι μια ομάδα που βασίζεται στη δημιουργία βασικών παικτών. Με τη Φενέρ είχε 18 ασίστ στο πρώτο ημίχρονο και μηδέν λάθη, με τους δύο Σέρχιο να μοιράζουν τη μια ασίστ μετά την άλλη. Αυτός είναι ο πρώτος στόχος του Ολυμπιακού, όπως και σε όλα τα παιχνίδια. Να σταματήσει τη δημιουργία.

Οι αλλαγές, το γερό χαρτί που έκρινε τον ημιτελικό, θα είναι και πάλι στο μανίκι του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Είτε στο ξεκίνημα, είτε όταν (ή αν) τα πράγματα γίνουν σκούρα. Βέβαια, η Ρεάλ διάβασε καλά αυτή τη συνθήκη στο ματς με τη Φενέρ, "χτυπώντας" μέσα στο καλάθι (με τον Αγιόν απέναντι στους κοντούς) και από εκεί είτε σκόραρε εύκολους πόντους, είτε δημιούργησε ανοιχτά σουτ με πάσες προς τα΄εξω.

Και πάλι όμως θα είναι ένα παιχνίδι που θα κριθεί στις κατοχές και στις σκληρές μάχες. Το είπε ξεκάθαρα ο άνθρωπος (μαζί με τον Σφαιρόπουλο) που ξέρει καλύτερα, ο Πάμπλο Λάσο: "Αν έπρεπε να σταθώ σε ένα στοιχείο του παιχνιδιού, αυτό θα είναι το ριμπάουντ". Το λέει προφανώς γιατί το επιθετικό ριμπάουντ είναι από τα δυνατά σημεία του Ολυμπιακού (φάνηκε αυτό την Παρασκευή) και αφετέρου διότι γνωρίζει ότι η ομάδα του έχει την ποιότητα να εκμεταλλευτεί την ενδεχόμενη υπέρ της διαφορά στις κατοχες.

Οι μάχες σώμα με σώμα και η φθορά που προκύψει για τις δύο ομάδες μέσω των φάουλ θα παίξει σημαντικό ρόλο, δεδομένου οτι η Ρεάλ έδειξε να μην εμπιστεύεται πολύ τον Μπουρούση και να μένει με τους Αγιόν, Σλότερ και Ρέγιες στις θέσεις των ψηλών και τον Νοτσιόνι να δίνει λύσεις στο "4".

Μπορεί εντέλει αυτός ο τελικός να είναι διαφορετικός από αυτόν του Λονδίνου, αλλά δεν είναι διαφορετικός από τους άλλους. Οπότε τα ριμπάουντ, ο ρυθμός και η άμυνα στους δημιουργούς θα είναι οι βασικοί παράγοντες που θα κρίνουν το παιχνίδι.