Τελικά, είναι καλός προπονητής ο Πασκουάλ;

Το μεγάλο βιβλίο "προπονητές Παναθηναϊκού" , αυτό που έγινε best-seller επί εποχής Ζέλικο Ομπράντοβιτς, αποκτά ένα νέο κεφάλαιο. Στα καταλανικά. Με όνομα "Τσάβι Πασκουάλ Βίβες". Ο προπονητής που συνδέθηκε με την νέα εποχή της Μπαρτσελόνα θα διαδεχθεί τον Αργύρη Πεδουλάκη, στην πρώτο εκτός-Ισπανίας πρόκληση της καριέρας του.

Η κίνηση του Παναθηναϊκού βγάζει νόημα. Απέκτησε το καλύτερο όνομα που υπήρχε στην αγορά. Και μάλιστα πηγαίνοντας κόντρα στο πρόσφατο παρελθόν του (έχοντας προχωρήσει σε τέσσερις αλλαγές προπονητή τα τελευταία τέσσερα χρόνια), υπέγραψε τριετές συμβόλαιο μαζί του. Γεγονός ασυνήθιστο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Για παράδειγμα τριετές συμβόλαιο με την ΤΣΣΚΑ ο Δημήτρης Ιτούδης υπέγραψε μετά τη δεύτερη σεζόν του και την κατάκτηση της Euroleague. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στη Φενέρ είχε βάλει την υπογραφή του σε συμβόλαιο δύο ετών. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει 2+1 στην Μπαρτσελόνα. Ο Παναθηναϊκός είναι αποφασισμένος, όμως, να διαγράψει τα λάθη του παρελθόντος και να δείξει ότι τρέφει σεβασμό στο θεσμό του προπονητή.

Ο Τσάβι Πασκουάλ έρχεται στον Παναθηναϊκό ως έναν από τους κορυφαίους προπονητές του ευρωπαϊκού μπάσκετ, διεκδικώντας τον τίτλο του πιο επιτυχημένου της τελευταίας 7ετίας. Θα συναντήσει, όμως, συνθήκες τις οποίες δεν έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει: μια ομάδα που δεν επέλεξε αυτός, ένα κλαμπ που δεν γνωρίζει εκ των έσω, μια κυκλοθυμική διοίκηση που συνηθίζει να εκφράζει την ικανοποίηση ή τη δυσαρέσκεια της με έντονο τρόπο, τις ιδιαιτερότητες της διεθνούς καριέρας.

Από αυτά, αλλά και πολλούς ακόμη αστάθμητους παράγοντες θα κριθεί αν τελικά η απόφαση του Παναθηναϊκού ήταν η σωστή και αν τελικά η θητεία του Πασκουάλ θα κριθεί πετυχημένη ή αποτυχημένη. Ως τότε το μόνο που ξέρουμε είναι ότι δεν ξέρουμε. Προβλέψεις να γίνουν δεν μπορούν. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η σκιαγράφηση του προπονητικού προφίλ του Ισπανού προπονητή.

Ο Τσάβι Πασκουάλ θεωρείται από τους συναδέλφους του νεωτεριστής. Καταθέτει ενδιαφέρουσες ιδέες στην επίθεση, είναι υπέρμαχος της τακτικής και η φιλοσοφία του περιστρέφεται γύρω από το scouting. Ο ίδιος "μεγάλωσε" στο κορυφαίο επίπεδο ως βοηθός του Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Έχοντας αυτό το συνήθειο (όπως και ο Δημήτρης Ιτούδης άλλωστε) συνηθίζει να υπερ-αναλύει τον αντίπαλο του, στοιχείο που έχει πλέον καταχωρημένο στο προπονητικό του DNA.

Οι ομάδες του αν και ουδέποτε είχαν καλούς αμυντικούς παίκτες σε ατομικό επίπεδο (Ναβάρο, Λόρμπεκ, Λάμπε, Νάχμπαρ) παρουσίαζαν πάντα συμπαγή αμυντικά σύνολα, έχοντας από την άλλη ως όπλο το μέγεθος. Για παράδειγμα επί σειρά ετών οι "μπλαουγράνα" χρησιμοποιούσαν τον Λόρμπεκ στο "4", έπαιζαν με δίδυμους πύργους, είχαν στην καρδιά της ρακέτας έναν παίκτη ύψους 2.18, ψηλά 3άρια (Μάικλ, Παπανικολάου, Τόμας, Περπέρογλου) και έναν πόιντ-γκαρντ κοντά στα δύο μέτρα (Σατοράνσκι). Η αμυντική αποτελεσματικότητα των ομάδων της Μπαρτσελόνα, όπως μαρτυρούν και άνθρωποι που έχουν συνεργαστεί μαζί του, έχει να κάνει κατά κύριο λόγο με την προετοιμασία. Και την τακτική. Οι ομάδες του αναλύουν πολύ τον αντίπαλο, τις συνήθειες του και προσπαθούν να προσπαθούν να του αφαιρέσουν τα "δυνατά" σημεία. Είναι ένα κομμάτι που θυμίζει πολύ τον Αργύρη Πεδουλάκη.

Σε ότι αφορά την επίθεση είναι ο προπονητής με το μεγαλύτερο playbook ανά σεζόν. Για παράδειγμα η Μπαρτσελόνα μπορεί από παιχνίδι σε παιχνίδι να παρουσιάζει ακόμη και 5 καινούργια plays, τα οποία την επόμενη βδομάδα θα "βαφτίσει" αλλιώς. Ακριβώς για να μπερδέψει το scouting του αντιπάλου, πράξη που επιβεβαιώνει ότι αποτελεί το άγιο δισκοπότηρο της φιλοσοφίας του. Χρησιμοποιεί μικρά και σχετικά απλά plays, που βασίζονται στα χαρακτηριστικά των παικτών του: στη δημιουργία του Τόμιτς, στα turn-outs του Ναβάρο, στο post-up παιχνίδι των ψηλών περιφερειακών, στην ικανότητα των ψηλών του να σουτάρουν.

Αυτό που θα λέγαμε ότι τον χαρακτηρίζει περισσότερο από τα special plays που κρατούσε στο μανίκι του για τις στιγμές που θεωρούσε ότι η ομάδα του χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα καλάθι (παλαιότερα ο αγαπημένος εκφραστής αυτών των παιχνιδιών ήταν ο Πιτ Μάικλ), είναι η επίθεση εναντίον hedge-out. Γνωρίζοντας ότι οι περισσότερες ομάδες θα προσπαθήσουν μ' αυτή την αντιμετώπιση να αναχαιτίσουν το σουτ του Ναβάρο μετά από ντρίμπλα, τελειοποίησε την επίθεση "short-roll", με τον Τόμις να μην βυθίζεται στο καλάθι μετά το screen, αλλά να κάνει ένα μικρό κόψιμο στο ύψος των βολών και από εκεί να γίνει ο ίδιος δημιουργός, πασάροντας είτε σε αμαρκάριστο συμπαίκτη για σουτ, ή σε κάποιον συμπαίκτη του που έκοβε στην καρδιά της ρακέτας. Είναι μια επίθεση που χρησιμοποιούν πλέον όλες οι ομάδες, ειδικά απέναντι σε ομάδες που χρησιμοποιούν επιθετικές αντιμετωπίσεις στα pick-n-roll (όπως ο Ολυμπιακός).

Γενικότερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι η φιλοσοφία του βασίζεται πολύ στον "αντίπαλο". Η Μπαρτσελόνα δεν ήταν η ομάδα που θα προσπαθούσε να κάνει το παιχνίδι της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αντίθετα μεταλλάσσεται από παιχνίδι σε παιχνίδι. Χρησιμοποιεί διαφορετικό play-book και διαφορετικές αντιμετωπίσεις ανά περίσταση. Είναι κάτι που παραδέχτηκε και ο Γιώργος Μπαρτζώκας που τον διαδέχτηκε στη Βαρκελώνη, λέγοντας ότι βρήκε παίκτες που ήταν πολύ προπονημένοι στην τακτική. Η συγκεκριμένη προσέγγιση (αμυντικά και επιθετικά) έχει φυσικά τα "συν" και τα "πλην" της. Είναι διαφορετική για παράδειγμα από αυτή του Δημήτρη Ιτούδη που έχει ως βασικό πλάνο η ομάδα του κάνει outscore τον αντίπαλο. Ή τις αντίστοιχες του Γιώργου Μπαρτζώκα, που βασίζονται πολύ στο χτίσιμο της "δικής τους" επίθεσης και της "δικής τους" άμυνας, αδιαφορώντας για σινιάλα και plays. Συν και πλην. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος σ' αυτές τις περιπτώσεις.

Ο Ισπανός λατρεύει να προσαρμόζεται. Όχι μόνο από αντίπαλο σε αντίπαλο, αλλά και από αγώνα σε αγώνα. Τα ελληνικά προπονητικά τιμ τόσο του Παναθηναϊκού, όσο και της Λοκομοτίβ Κουμπάν έχουν να λένε για το "σκάκι" που παίχτηκε στο παρκέ κατά της διάρκεια των προημιτελικών αγώνων με τη Μπαρτσελόνα (2011, 2013 οι "πράσινοι", πέρσι οι Ρώσοι). Δρούσε ο ένας, αντιδρούσε ο άλλος. "Σεμινάριο" όπως το έχει χαρακτηρίσει ένας από από τους assistant coach του "τριφυλλιού".

Από την άλλη όσοι γνωρίζουν από κοντά τη δουλειά του και τον χαρακτήρα του απομονώνουν την "ανασφάλεια" ως μειονέκτημα του. Αυτό τουλάχιστον αναφέρουν οι γλώσσες που πολλές φορές σ' αυτές τις περιπτώσεις γίνονται "κακές". Καμιά φορά, όμως, το περιβάλλον μιας ξένης ομάδας μπορεί να αποδεχτεί πιο φιλόξενο για τον προπονητή και πιο αφιλόξενο για τις ανησυχίες του, μόνο και μόνο λόγω της διαφοράς γλώσσας. Είναι κάτι που θα πρέπει να το δούμε.

Αν θέλουμε, πάντως, να προσαρμόσουμε αυτά που γνωρίζουμε για τον Πασκουάλ στα δεδομένα του Παναθηναϊκού, τότε μπορούμε να βγάλουμε θεωρίες για το τι να περιμένουμε. Είναι για παράδειγμα ένας προπονητής που έχει τον τρόπο και τη μέθοδο για να δημιουργήσει ένα περιβάλλον γύρω από το οποίο θα πρωταγωνιστήσει ο Γιάννης Μπουρούσης. Γνωρίζει πως να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα ενός point-guard χωρίς σουτ όπως ο Νικ Καλάθης. Το αντιμετώπισε τα πρώτα χρόνια του Χουέρτας, αλλά ακόμη με τον Ρούμπιο, τον Σάδα και τον Σατοράνσκι. Αυτό, όμως, που δεν θα βρει στην Αθήνα είναι παίκτες "κομμένους και ραμμένους" για ένα μπάσκετ προσαρμοστικότητας. Οι Παππάς, Νίκολς, Σίνγκλετον, Τζέιμς, Γκιστ δεν διακρίνονται για το διάβασμα τους, αλλά αντίθετα είναι παίκτες ρυθμού.

Πριν μελετήσουμε τις επιλογές παικτών που έκανε στη Μπαρτσελόνα να λάβουμε υπόψη μας τους περιορισμούς που είχαν οι Καταλανοί βάσει κανονισμών. Δεν μπορούσαν να πάρουν πάνω από 2 Αμερικανούς και αναζητούσαν "Ισπανούς" για το πρωτάθλημα. Οπότε μ' αυτά τα δεδομένα πολλές επιλογές βγάζουν νόημα, διότι προέρχονται από την κοινοτική αγορά. Ειδικά σε ότι αφορά τους ψηλούς ο Τσάβι Πασκουάλ πάντα έψαχνε παίκτες με ποιότητα, που να μπορούν να σουτάρουν και να πασάρουν, όπως για παράδειγμα ο Λόρμπεκ, ο Τόμιτς, ο Νάχμπαρ, ο Λάμπε, ο Ντόλμαν, ο Βεζένκοφ. Η "σκληράδα" δεν ήταν ποτέ ζητούμενο για τον συγκεκριμένο προπονητή. Στην περιφέρεια έδειχνε προτίμηση για on-ball πειρφερειακούς παίκτες (Χουέρτας, Αρόγιο, Τζάκσον) και για 3άρια με αθλητικότητα ή μέγεθος (Μάικλ, Άντερσον, Τόμας, Παπανικολάου, Περπέρογλου).

Είναι λογικό και αναμενόμενο να δούμε αλλαγές. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα εξάλλου ζήτησε προσθήκες. Ειδικά στη θέση των γκαρντ, όπου υπάρχει λειψανδρία μετά τον τραυματισμό του Μάικ Τζέιμς. Ο Παναθηναϊκός έχει μείνει μόνο με τον Νικ Καλάθη και χρειάζεται να χρησιμοποιεί τον Νίκο Παππά, που έχει shoot-first νοοτροπία και συχνά παρότι δίνει σκορ στην ομάδα του, βγάζει τους συμπαίκτες του εκτός ρυθμού. Οι πλέι-μέικερ που είχε στη διάθεση του όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν τέτοιοι (Ρούμπιο, Χουέρτας, Σάδα, Σατοράνσκι), για αυτό και ίσως δεν ευδοκίμησαν τα πειράματα με τον Κάρλος Αρόγιο, ή παλαιότερα με τον Τζέικομπ Πούλεν.

Οι "πράσινοι" έχουν θέση ξένου μέχρι να γυρίσει ο Τζέιμς. Δεν αποκλείεται, όμως, να πληρώσει το μάρμαρο ο Τζέιμς Φελντέιν, τον οποίο είχε ανανεώσει (επί Τζόρτζεβιτς) ο Παναθηναϊκός κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν. Ο γκαρντ από τη Δομινικανή Δημοκρατία ήταν άλλωστε και ο "βραχνάς" του Αργύρη Πεδουλάκη στον σχεδιασμό. Ζητούσε την απομάκρυνση του για να αποκτηθεί ένας ακόμη γκαρντ, δεδομένου ότι δεν υπολόγιζε την παρούσα φάση τον Λευτέρη Μποχωρίδη. Αυτό χρεώνει ως λάθος της διοίκησης ο πρώην πλέον προπονητής του "τριφυλλιού", αν και έχει λίγη σημασία τώρα.

Όπως και να 'χει θα είναι σίγουρα ενδιαφέρον να δούμε το τι θα κάνει ο Τσάβι Πασκουάλ, ένας από τους πιο πετυχημένους προπονητές της σύγχρονης ιστορίας. Όπως επίσης έχει ενδιαφέρον να μετρήσουμε τον παραλογισμό του ελληνικού κοινού που βάλλεται όλα αυτά τα χρόνια κατά του συγκεκριμένου προπονητή. Άδικα και άστοχα, αν θέλετε την άποψη μου. Όχι επειδή είναι προσωπική, αλλά επειδή μπορεί να στηριχθεί με νούμερα και στοιχεία.

Πέρσι σε ανύποπτο χρόνο είχα γράψει ένα κείμενο με άρθρο "Τελικά είναι καλός προπονητής ο Πασκουάλ"; Το οποίο απαιτεί το απαιτούμενο φρεσκάρισμα. Ιδού, λοιπόν.

Θα πρέπει να δεχτούμε το γούστο ως κάτι υποκειμενικό. Το τι αρέσει στον καθένα είναι δικαίωμα του. Καμία αντίρρηση. Δεν μπορώ να καταλάβω πως σε κάποιον δεν αρέσει η φέτα, αλλά ΟΚ δεν μπορώ να του πω και κάτι. Απλά δεν του αρέσει. Δεν μπορεί όμως αυτός ο κάποιος να πει ότι η "φέτα είναι το χειρότερο τυρί".Το ίδιο και με τους προπονητές. Δέχομαι ότι ο καθένας μπορεί να προτιμά τον έναν προπονητή ή τον άλλον, για το μπάσκετ που παίζει, ή για το αν βγαίνει το πουκάμισο του έξω από το παντελόνι αν κοουτσάρει. Μικρή σημασία έχει γιατί μιλάμε για κάτι υποκειμενικό. Όταν όμως απαιτούνται αντικειμενικά κριτήρια και στοιχεία, τότε θα πρέπει να αφήσουμε τις κρίσεις εκτός. Και να δούμε την αλήθεια.

Θα μπορούσα να αρχίσω και να τελειώσω την ανάλυση μου με την φράση ότι "κακός προπονητής και να κοουτσάρει στην Euroleague δεν γίνεται". Η άκρως ανταγωνιστική αυτή διοργάνωση δεν είναι ένα δωμάτιο με αναμμένο το φως και ανοιχτή την πόρτα που περιμένει όποιον θέλει να μπει. Θα μπορούσα να συνεχίσω την ανάλυση μου και να την τελειώσω (ξανά) παραφράζοντας την αρχική τοποθέτηση ότι "να είναι κακός προπονητής αυτός που κάθισε οκτώ χρόνια στον πάγκο της Μπαρτσελόνα δεν γίνεται". Αλλά ΟΚ, εμείς στην Ελλάδα είμαστε πονηροί και τα ξέρουμε όλα, οπότε πρέπει να προχωρήσουμε στο παρασύνθημα.

Ιδού τα παράσημα του Πασκουάλ

Ο Τσάβι Πασκουάλ ήταν ο 2ος μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία της Euroleague

Ανέλαβε την Μπαρτσελόνα ως υπηρεσιακός στα μέσα της σεζόν 2007-08. Και έμεινε ως τον Μάιο του 2016 που άλλαξε ο τζένεραλ μάνατζερ (Ντε Λα Φουέντε αντί για Κρέους) και η διοίκηση έσπασε τον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του για να ξεκινήσει ένα διαφορετικό project. Ο μοναδικός προπονητής που έχει μετρήσει περισσότερα συνεχόμενα χρόνια με την ίδια ομάδα είναι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς (13).

Στην Ελλάδα που γεννιόμαστε πρωταθλητές και προφανώς είμαστε οι καλύτεροι σε ότι κάνουμε μετρούν μόνο τα αποτελέσματα. Στον υπόλοιπο κόσμο μετράει η διάρκεια. Το γεγονός ότι έμεινε στον πάγκο μιας ομάδας τόσα πολλά χρόνια είναι ένα τεράστιο "συν" από μόνο του. Δείχνει ότι κάνει και άλλα πράγματα καλά, τα οποία εκτιμούν οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάζεται. Θέλετε να δούμε για παράδειγμα άλλες περιπτώσεις προπονητών που είναι στο απυρόβλητο της κριτικής, αλλά αφήνουν καμμένη γη και δυσαρέσκεια όταν συμπληρώνουν τους διετείς ή τριετείς προπονητικούς τους κύκλους ανά την Ευρώπη;

Ο Πασκουάλ έχει το 2ο καλύτερο ποσοστό νικών στην Euroleague

Σε όλες τις παρακάτω συγκρίσεις συμμετέχουν οι προπονητές που από το 2008 όταν εμφανίστηκε ο Τσάβι Πασκουάλ στο κορυφαίο επίπεδο ως head-coach κατέκτησαν την Euroleague. Και δεν υπολογίζονται τα φετινά αποτελέσματα. Οι λεγόμενοι κορυφαίοι προπονητές της Ευρώπης, που "τυγχάνει" να είναι και οι πιο ακριβοπληρωμένοι: ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Έτορε Μεσίνα, ο Πάμπλο Λάσο, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ο Ντέιβιντ Μπλατ και ο Δημήτρης Ιτούδης, που προστέθηκε τον Μάιο στο κλαμπ (το όνομα του απουσίαζε στο περσινό κείμενο που είχε δημοσιευτεί τον Ιανουάριο του 2016).

Ο μοναδικός προπονητής που έχει καλύτερο ποσοστό νικών, αλλά σε πολύ μικρότερο δείγμα (δύο σεζόν) είναι ο Δημήτρης Ιτούδης, που έχει κερδίσει το 84% των αγώνων που έχει δώσει (50 νίκες και 9 ήττες). Ο δεύτερος πιο αποτελεσματικός είναι ο Τσάβι Πασκουάλ με 76.8%. Πολύ μεγαλύτερο ποσοστό για παράδειγμα από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς (70.3%), ή τον Μπλατ (65%).

Προπονητής	Ομάδες	Ποσοστό Νικών
Δημήτρης Ιτούδης	ΤΣΣΚΑ	84%
Τσάβι Πασκουάλ	Μπαρτσελόνα	77%
Πάμπλο Λάσο	Ρεάλ	71%
Ζέλικο Ομπράντοβιτς	ΠΑΟ - Φενέρ	70%
Έτορε Μεσίνα	Ρεάλ - ΤΣΣΚΑ	70%
Γιώργος Μπαρτζώκας	ΟΣΦΠ - Λόκο	69%
Ντέιβιντ Μπλατ	Μακάμπι-Εφές	65%
Ντούσαν Ίβκοβιτς	ΟΣΦΠ - Εφές	57%

Έχει, όμως, έχει μόνο μια Euroleague (ναι αλλά μόνο ένας έχει περισσότερες)

Οι haters αναφέρουν ως μεγάλο de faux του Πασκουάλ είναι η "αποτυχία του στην Euroleague". Σύμφωνοι. Μόνο που τότε όλοι οι προπονητές είναι αποτυχημένοι. Γιατί κανείς προπονητής (εκτός από τον "Μίδα" Ζέλικο Ομπράντοβιτς) δεν έχει κατακτήσει την Euroleague περισσότερες φορές από τον Τσάβι Πασκουάλ από το 2008 και μετά.

Ακριβώς. Μόνο ο "Ζοτς" έχει δύο κατακτήσεις από την ημέρα που εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο Καταλανός προπονητής με τις λεπτοκομμένες φαβορίτες. Ο Πασκουάλ πανηγύρισε τον τίτλο το 2010. Ακολούθησε μια κατάκτηση από τον Ίβκοβιτς, μια από τον Γιώργο Μπαρτζώκα, μια από τον Ντέιβιντ Μπλατ, μια από τον Πάμπλο Λάσο και μια από τον Δημήτρη Ιτούδη. Φαίνεται τελικά ότι το να κατακτήσει κάποιος τον τίτλο δεν είναι εύκολο. Η επίτευξη του είναι μια τεράστια επιτυχία, η απώλεια του, ωστόσο, δεν αποτελεί αποτυχία.

Κάπου εδώ θα κολλήσει και το επιχείρημα περί μπάτζετ. Μα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ η ΤΣΣΚΑ που έχει πάντα τα ακριβότερα συμβόλαια έχει κατακτήσει μια φορά τον τίτλο από το 2009 και αυτή η φορά ήταν πέρσι. Η Φενέρ έχει ξοδέψει πολλά χρήματα και έχει να επιδείξει την περσινή της συμμετοχή στον τελικό. Η Εφές που δαπανά υπέρογκα ποσά εδώ και πολλά χρόνια δεν έχει καν προκριθεί στους "4". Η Ρεάλ επίσης με ακριβούς παίκτες και μεγάλα ονόματα έχει μόνο μια κατάκτηση. Οπότε αυτό για το οποίο κατηγορούμε τον Πασκουάλ, είναι κάτι που απλά δεν το κάνει κανείς που δεν λέγεται Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Έχει τα περισσότερα φάιναλ-φορ

Από το 2008 που ξεκίνησε επίσημα ως προπονητής της Μπαρτσελόνα (την περασμένη χρονιά ήταν υπηρεσιακός αντί του Ιβάνοβιτς) η Μπαρτσελόνα έχει προκριθεί σε πέντε φάιναλ-φορ (2009, 2010, 2012, 2013, 2014). Κανείς προπονητής δεν έχει περισσότερες. Ο μοναδικός που τον ισοφαρίζει είναι ο "Ζοτς" που έχει επίσης πέντε (2009, 2011, 2012, 2015, 2016). Ο Έτορε Μεσίνα έχει τρεις (2009, 2013, 2014), ο Πάμπλο Λάσο τρεις (2013, 2014, 2015), ο Γιώργος Μπαρτζώκας δύο (2013, 2016), ο Δημήτρης Ιτούδης δύο (2015, 2016), ο Ντέιβιντ Μπλατ μια (2014) και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς μια (2012).

Έχει 8 σερί παρουσίες στους "8"

Άλλο ένα παράσημο για τον Πασκουάλ και μια απάντηση στο τι πρέπει να θεωρούμε κρίσιμο ματς. Οι επικριτές ζυγίζουν ως "τελικούς" και κρίσιμα ματς τα παιχνίδια του φάιναλ-φορ, αλλά μήπως η σημασία των προημιτελικών ή των αγώνων που δίνουν πρόκριση είναι μικρότερη για μια ομάδα; Δεν νομίζω. Η Μπαρτσελόνα με τον Πασκουάλ στο τιμόνι της δεν έμεινε ποτέ εκτός 8άδας.

Έχει κατακτήσει τους περισσότερους τίτλους

Παρότι την τελευταία διετία η Μπαρτσελόνα έμεινε μακριά από τους τίτλους, κανείς προπονητής της κατηγορίας δεν έχει κατακτήσει περισσότερους τίτλους από τον Πασκουάλ. Όλα αυτά τα χρόνια έχει μετρήσει 12, αν και κανονικά θα έπρεπε να υπολογιστούν και οι 7 κατακτήσεις του Coppa Catalana που μας κάνουν 19. Να δούμε τον ανταγωνισμό;

Προπονητής	Τίτλοι
Πασκουάλ	12
Ομπράντοβιτς	12
Λάσο	12
Μπλατ	9
Ίβκοβιτς	5
Ιτούδης	3
Μπαρτζώκας	2

Δεν γίνεται μεγαλύτερη ανάλυση στους τίτλους, διότι δεν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο σύγκρισης του βαθμού δυσκολίας. Για παράδειγμα το Copa del Rey είναι πολύ πιο δύσκολο από το ελληνικό κύπελλο (που ουσιαστικά είναι ένα παιχνίδι), όπως επίσης και το ισπανικό πρωτάθλημα είναι πολύ πιο δύσκολο από το πρωτάθλημα Ισραήλ.

Είναι συνέχεια στους τελικούς!

Αυτό κι αν είναι επίτευγμα! Από το 2009 ως και το 2016 η Μπαρτσελόνα του Τσάβι Πασκουάλ δεν έχει μείνει ποτέ εκτός τελικών της ACB ή liga Edensa όπως λέγεται τώρα. Ένα σημαντικό επίτευγμα αν αναλογισθεί κανείς ότι όλα αυτά τα χρόνια το "clasico" δεν είναι μόνιμο, αλλά αντί της Ρεάλ έχουν προκριθεί η Λαμποράλ, η Βαλένθια, αλλά και η Μπιλμπάο (του Φώτη Κατσικάρη), με τους "μπλαουγράνα" να αποτελούν σταθερά όλα αυτά τα χρόνια τον κοινό παρανομαστή.Κι ως γνωστόν η διάρκεια είναι ο μεγαλύτερος κριτής για την πορεία μιας ομάδας και περισσότερο για τη δουλειά ενός προπονητή.

Κερδίζει οποιονδήποτε αντίπαλο

Ώρα για head-to-head συγκρίσεις, αν μπορούμε να τις θεωρήσουμε δόκιμες. Ο Τσάβι Πασκουάλ κερδίζει οποιονδήποτε προπονητή έχει αντιμετωπίσει πάνω από δύο φορές. Υπρετερεί για παράδειγμα σε νίκες στα μεταξύ τους ματς με τον Ομπράντοβιτς, τον Μπλατ, τον Μπαρτζώκα, τον Λάσο. Έχει μοιρασμένα αποτελέσματα (1-1) με τον Ιτούδη και έχει χάσει μόνο από τον Ίβκοβιτς, τον οποίο όμως (παράδοξο!) έχει αντιμετωπίσει μόνο μια φορά και αυτή ήταν ο ημιτελικός του φάιναλ-φορ της Κωνσταντινούπολης.

Προπονητής	Ρεκόρ
vs Ομπράντοβιτς	10-5
vs Λάσο	24-23
vs Μπαρτζώκα	9-4
vs Μεσίνα	11-5
vs Μπλατ	6-0
vs Ιτούδη	1-1
vs Ίβκοβιτς	0-1

Έχει καθοδηγήσει την καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης!

Ποια είναι αυτή; Η ομάδα της σεζόν 2009-2010 που κατέκτησε τον τίτλο απέναντι στον Ολυμπιακό στο Παρίσι. Γιατί η καλύτερη; Διότι τέλειωσε τη σεζόν με το καλύτερο ρεκόρ από κάθε άλλη πρωταθλήτρια: 20 νίκες και μόλις 2 ήττες. Καμία άλλη ομάδα δεν έχει "βγάλει" σεζόν με λιγότερες ήττες. Στη δεύτερη θέση ισοβαθμεί η ΤΣΣΚΑ του 2012 και αυτή του 2005, με την (σημαντική) υποσημείωσε ότι έκαναν μόλις 3 ήττες, αλλά καμία από τις δύο δεν κατέκτησε τον τίτλο εκείνη τη χρονιά.

Παράλληλα είναι η ομάδα που έχει κατακτήσει τον τίτλο με τη μεγαλύτερη διαφορά πόντων (18) εδώ και 11 χρόνια. Για την ακρίβεια είναι η δεύτερη μεγαλύτερη διαφορά που σημειώθηκε σε τελικό μετά την επική εμφάνιση της Μακάμπι Τελ Αβίβ το 2004 απέναντι στην Κλιμαμίο Μπολόνια (34).

Έχει στείλει τους περισσότερους παίκτες στο ΝΒΑ

Δεν είναι άδικο, όμως να κρίνουμε έναν προπονητή μόνο από τα αποτελέσματα ή τα τρόπαια. Ο Τσάβι Πασκουάλ όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει συνεργαστεί μόνο με παίκτες πρώτης γραμμής (Ναβάρο, Τόμιτς, Λόρμπεκ, Μάικλ), αλλά και έχει εξελίξει και νεαρούς που έκαναν μέσω της Μπαρτσελόνα το επόμενο βήμα και κατέληξαν στο ΝΒΑ. Για να γίνει υπολογισμός θα πρέπει να πάρουμε αυστηρά και συγκεκριμένα κριτήρια, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι το εξής: παίκτης που έπαιξε στην ομάδα και την επόμενη χρονιά αγωνίστηκε στο ΝΒΑ.

Ο Τσάβι Πασκουάλ έχει βοηθήσει δέκα παίκτες της Μπαρτσελόνα να ζήσουν το αμερικάνικο όνειρο, έντεκα αν υπολογίσουμε και τον Ερσάν Ιλιασόβα που επέστρεψε στο ΝΒΑ μετά το πέρασμα του από τη Μπαρτσελόνα. Οι άλλοι είναι οι εξής: Κώστας Παπανικολάου, Ρίκι Ρούμπιο, Μάριο Χεζόνια, Ντέιβιντ Άντερσεν, Άλαν Άντερσον, Μαρσελίνιο Χουέρτας, Τζόι Ντόρσεϊ, Τίμπορ Πλάις και αισίως οι Τόμας Σατοράνσκι και Άλεξ Αμπρίνες.

Πόσους έχουν στείλει οι υπόλοιποι; Ο δεύτερος στη λίστα είναι ο Πάμπλο Λάσο με 4 (Ιμπάκα, Μίροτιιτς, Μεζρί και Ερνανγκόμεζ). Ακολουθεί ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς με τρεις! Συγκεκριμένα από τα χέρια του "Ζοτς" κατέληξαν στο ΝΒΑ οι Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς, Νεμάνια Μπιέλιτσα και Νίκολα Πέκοβιτς. Από τις ομάδες του Γιώργου Μπαρτζώκα στο ΝΒΑ κατέληξαν οι Τζος Πάουελ, Πέρο Άντιτς και ο Μάλκομ Ντιλέινι και από αυτές του Ντέιβιντ Μπλατ ο Τζο Ίνγκλις και Τζανίρο Πάργκο. Αντίστοιχα ο Έτορε Μεσίνα και ο Ντούσαν Ίβκοβιτς δεν έχουν στείλει ποτέ παίκτη στο ΝΒΑ.

Είναι ο καλύτερος αμυντικός προπονητής

Βάζουμε στο "παρκέ" την Μπαρτσελόνα του Πασκουάλ (2009-2016), την Ρεάλ του Λάσο (2011-2016), τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς (2009-2012), την Φενέρ του Ομπράντοβιτς (2014-16), την ΤΣΣΚΑ του Μεσίνα (2006-2008 και 2012-2014), τον Ολυμπιακό του Μπαρτζώκα (2012-2014), τον Ολυμπιακό του Ίβκοβιτς (2010-2012), την Λοκομοτίβ του Γιώργου Μπαρτζώκα, την Εφές του Ίβκοβιτς (2014-16), την Μακάμπι του Μπλατ(2010-2014) και την ΤΣΣΚΑ του Ιτούδη.

Και η σύγκριση βγάζει νικητή τον Τσάβι Πασκουάλ. Επί ημερών του η Μπαρτσελόνα δεχόταν τους λιγότερους πόντους από οποιαδήποτε ομάδα: 68,5 ανά παιχνίδι!

Ομάδα	Περίοδος	Προπονητής	Άμυνα
Μπαρτσελόνα	2009-16	Πασκουάλ	68.5
Λοκομοτίβ	2015-16	Μπαρτζώκας	71.1
Παναθηναϊκός	2009-12	Ομπράντοβιτς	71.3
ΤΣΣΚΑ	2006-08 / 2012-14	Μεσίνα	72.5
Ολυμπιακός	2010-12	Ίβκοβιτς	73.1
Μακάμπι	2011-14	Μπλατ	73.6
Ολυμπιακός	2012-14	Μπαρτζώκας	74.8
Φενέρ	2014-16	Ομπράντοβιτς	75.5
Ρεάλ	2011-16	Λάσο	75.6
Εφές	2014-16	Ίβκοβιτς	78.0
ΤΣΣΚΑ	2014-16	Ιτούδης	78.5

Ο καθένας μπορεί να κάνεις τις συγκρίσεις του και να ζυγίσει αυτούς τους αντικειμενικούς δείκτες όπως επιθυμεί. Μπορεί να κατατάξει τον κάθε προπονητή ακόμη και ανάλογα με το γούστο του. Αυτό που δεν μπορεί να γίνει όμως είναι η απαξίωση ενός προπονητή, που έχει πετύχει τόσα πολλά. Ασχέτως αν θα "πιάσει" ή δεν θα "πιάσει" στον Παναθηναϊκό.