Τελικά η ψαλίδα έκλεισε ή μεγάλωσε;

Είναι μια αγαπημένη συζήτηση, που πολλές φορές μεταμορφώνεται σε ταμπακιέρα ανάμεσα στους ΝΒΑλάτρεις και τους ΝΒΑμάχους. Το περίφημο ερώτημα "αν έκλεισε η ψαλίδα ανάμεσα στους δύο κόσμους". Αφορμή οι πρόσφατες αναμετρήσεις των Global Games, αλλά και οι δηλώσεις του Russell Westbrook που ανέφερε ότι " Ένα πράγμα που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος είναι ότι οι επιθέσεις στην Ευρώπη είναι δέκα φορές καλύτερες από αυτές του NBA, επειδή κινούνται συνεχώς. Στην Ευρώπη υπάρχει μεγάλη κινητικότητα ".

Τελικά έκλεισε; Ναι. Σίγουρα έκλεισε; Όχι. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη μονολεκτική απάντηση, γιατί επί της ουσίας πρέπει να διαχωρίσουμε για τι ακριβώς μιλάμε.

Για παράδειγμα την περασμένη βδομάδα στην Ισπανία είχαμε την (ετήσια πλέον) σύγκρουση των δύο κόσμων. Οι Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ έπαιξαν (και έχασαν) από τη Ρεάλ Μαδρίτης στην παράταση σε ένα ματς που κέρδιζαν -σχεδόν- σε όλη του τη διάρκεια και μετά από δύο ημέρες έπαιξαν (και νίκησαν) την Μπαρτσελόνα των απουσιών, παρότι βρισκόντουσαν το μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα πίσω στο σκορ. Καλό τεστ αν ήταν αυτό το κριτήριο. Που δεν είναι. Εξάλλου, οι ομάδες αφενός βρίσκονται σε άλλο στάδιο προετοιμασίας και αφετέρου είχαν διαφορετικούς στόχους. Για παράδειγμα ο Μπίλι Ντόνοβαν ήταν αποφασισμένος να χρησιμοποιήσει περιορισμένο χρονικό διάστημα τον Ράσελ Ουέστμπρουκ, δείγμα ότι η νίκη αυτή καθ' αυτή δεν ήταν αυτοσκοπός.

Οπότε για να πάρουμε μια ακριβή απάντηση, θα πρέπει να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα των δύο κόσμων. Να τα πάρουμε οπότε ένα-ένα;

Σε ότι αφορά το ίδιο το παιχνίδι η ψαλίδα έχει σίγουρα κλείσει.

Πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά;

• Οι Αμερικάνοι ήταν αυτοί που αποφάσισαν πρώτοι να μοιράσουν τη γνώση και στη συνέχεια ήταν αυτή που άνοιξαν τα αυτιά τους για να ακούσουν. Άπλωσαν τα κλαδιά τους και προσπάθησαν να διεισδύσουν σε όλον τον κόσμο: στην Ευρώπη, στην Αφρική, στην Αυστραλία, στην Ασία. Και όχι μόνο στην Κίνα για παράδειγμα, αλλά ακόμη και στην Ινδία.

• Για παράδειγμα οι περισσότερες ομάδες του ΝΒΑ κάθε καλοκαίρι προσκαλούν στο Summer League προπονητές από όλον τον κόσμο. Ανοίγουν τις πόρτες των αποδυτηρίων και των γηπέδων σε διεθνείς καλεσμένους κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Όχι, μόνο για να πουν, αλλά και για να ρωτήσουν κιόλας. Να ανταλλάξουν ιδέες.

• Πέρα από αυτό υπάρχει και το μοντέλο των Σαν Αντόνιο Σπερς. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς αποφάσισε να ανοίξει τα σύνορα τόσο του ρόστερ, όσο και του τεχνικού τιμ. Έδωσε πόστο σε παίκτες από διάφορες χώρες, με αποκορύφωμα την συνεργασία του με τον Έτορε Μεσίνα. Και αυτό μεταγγίστηκε σε όλο το ΝΒΑ, καθώς είναι κοινό μυστικό ότι πολλές ομάδες προσπάθησαν να ακολουθήσουν το πετυχημένο μοντέλο των "Σπιρουνιών", παίρνοντας ιδέες, ακόμη και στελέχη. Οπότε ο "εξευρωπαϊσμός" έγινε μόδα, επειδή ακριβώς έγιναν μόδα οι Σπερς.

• Και δεν είναι μόνο αυτό. Τα τελευταία 20 χρόνια οι ξένοι έχουν κατακλύσει το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Όχι μόνο γεμίζοντας τον πάγκο, αλλά προσφέροντας και σούπερ-σταρ. Όπως ο Νοβίτσκι, ο Γιάο και ο Γκασόλ. Όπως ο Πάρκερ, ο Τζινόμπιλι, ο Κιριλένο, ο Στογιάκοβιτς ή ο τώρα ο Γιάννης. Κανείς από αυτούς δεν έπαιξε σε κολέγιο. Όλοι έμαθαν μπάσκετ αλλού. Άρα έφεραν στο ΝΒΑ πέρα από το ταλέντο τους και τα 2-3 πράγματα που διδάχθηκαν.

• Να το δούμε καθαρά τεχνικά; Πλέον το ευρωπαϊκό μπάσκετ κινείται σε αμερικάνικους ρυθμούς: ταχύτητα, αθλητικότητα, ένας-ένας. Εξ ου και η αμερικανοποίηση που παρατηρείται στην Euroleague των 30 αγωνιστικών της κανονικής περιόδου. Η φιλοσοφία, οι ιδέες, το στυλ και πλέον ο ρυθμός τείνει να ισοσκελιστεί, όσο το επιτρέπουν οι διαφορές στους κανονισμούς. Για να φτάσουμε στο φαινόμενο μια ευρωπαϊκή ομάδα να σκοράρει πάνω από 140 πόντους (έστω και σε παράταση) κόντρα σε μια ομάδα του ΝΒΑ.

• Από την άλλη, όμως, παρατηρείται η δυσκολία των rookies από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού να προσαρμοστούν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Δεν συναντάμε πλέον τους παίκτες που είχαν 30 πόντους στο τσεπάκι τη δεκαετία του '80 και του '90, θυμίζοντας τους εξερευνητές που πουλούσαν καθρεφτάκια και χάντρες στους ιθαγενείς. Τώρα οι παίκτες που έρχονται από το κολεγιακό πρωτάθλημα ή ακόμη και από το NBDL δυσκολεύονται αρκετά. Δείγμα ότι ο βαθμός δυσκολίας έχει αλλάξει.

Στη συνέντευξη Τύπου μετά το παιχνίδι με τους Θάντερ ο Γιώργος Μπαρτζώκας έλεγε ότι "μας βοηθούν και τους βοηθάμε". Το είπε και ο ομόλογος του: "μας έκανε πολύ καλό που παίξαμε με δύο ομάδες που έχουν εντελώς διαφορετικό στυλ". Και αυτή είναι η αλήθεια.

Τι γίνεται με το επίπεδο των παικτών;

Οι καλύτεροι παίκτες του κόσμου αγωνίζονται στο ΝΒΑ, οπότε δεν τίθεται ερώτημα. Είναι όμως αυτή η πραγματική εικόνα. Αν για παράδειγμα οι Αμερικάνοι δεν στείλουν την πρώτη γραμμή, θα κερδίσουν τον ανταγωνισμό σε διεθνές επίπεδο (παίζοντας υπό τους κανόνες της FIBA); Δύσκολα. Αν, όμως, μιλάμε όντως για την πρώτη γραμμή, τότε το πράγμα αλλάζει. Εξάλλου έτσι είναι - κάπως - χτισμένες και οι ομάδες του ΝΒΑ. Κάθε μια έχει στις τάξεις της έναν ή δύο "υπερπαίκτες", με τους υπόλοιπους να βγαίνουν... μια ή άλλη στο ζύγι με τις καλές ομάδες της Euroleague.

Να πάρουμε για παράδειγμα τους Θάντερ; Οι δύο "υπερπαίκτες", αυτοί που μπασκετικά και αθλητικά υπερέχουν κατά κόρον είναι ο Ράσελ Ουέστμπρουκ και ο Στίβεν Άνταμς. Ο ένας έπαιξε λίγο και ο άλλος ελάχιστα (λόγω τραυματισμού) και τα δύο ματς ήρθαν... ισοπαλία. Αν έπαιζαν 40 για παράδειγμα λεπτά οι δυο τους θα βλέπαμε μια εικόνα πολύ διαφορετική, όπως είδαμε για παράδειγμα στο πρώτο 12λεπτο του αγώνα με τη Ρεάλ. Έτσι δεν είναι;

Το ίδιο και σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Όταν ο Κέβιν Ντουράντ για παράδειγμα έπαιζε "σβηστός" και όσο ο ΝτιΑντρέ Τζόρνταν δεν έκοβε ούτε με βαλέ, οι Αμερικάνοι πήγαν να χάσουν διαδοχικά από την Αυστραλία, τη Σερβία και τη Γαλλία. Όταν ο "KD" πήρε μπρος κι ο σέντερ των Κλίπερς θυμήθηκε ότι έχει ελατήρια στα πόδια (2 κοψίματα στα πρώτα παιχνίδια, 7 μόνο στα δύο τελευταία) η Team USA άρχισε να "πετάει". Δεν υπάρχει αμφιβολία. Όταν μιλάμε για την "αφρόκρεμα' δεν μπορεί να γίνει καν συζήτηση. Όταν μιλάμε για ΛεΜπρόν, για Ντουράντ, για Κάρι, για Άντονι, για Ντέιβις, για Χάρντεν, για Ντράμοντ, για Τζορτζ, για ΝτεΡόζαν, για Μπάτλερ.

Αλλά συνολικά βλέπουμε ότι το επίπεδο των Ευρωπαίων να είναι πολύ υψηλό. Ας δούμε και τα συμβόλαια που υπέγραψαν φέτος παίκτες που έλαμψαν στην Euroleague (Αμπρίνες, Σατοράνσκι, Ντιλέινι), ή το ποσό που χρειάστηκε να δώσει η ΤΣΣΚΑ για να κρατήσει τελικά τον ΝτεΚολό.

Η μεγάλη διαφορά στους κανονισμούς

Τα τελευταία χρόνια το ευρωπαϊκό μπάσκετ προσπαθεί με άλματα να καλύψει την απόσταση σε ότι αφορά τους κανονισμούς. Η μεγάλη αλλαγή έγινε πριν από 15 χρόνια με την εισαγωγή της επίθεσης των 24''. Αν και από μόνη της δεν αρκεί. Ωστόσο, ήταν μια σωστή κατεύθυνση για να γίνει το παιχνίδι (πολύ) πιο γρήγορο. Από εκεί και πέρα, όμως, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει διαφορά φιλοσοφίας μεταξύ των ομάδων, καθώς στο ΝΒΑ κάθε -καινούργιος- κανονισμός θεσπίζεται για να βοηθήσει τον επιθετικό παίκτη. Όπως η απαγόρευση του hand-checking.

Υπάρχει, βέβαια, ακόμα ένας κανονισμός που διαχωρίζει πλήρως τους δύο κόσμους: τα αμυντικά τρία δευτερόλεπτα. Τα οποία επί της ουσίας απαγορεύουν τις βαθιές βοήθειες και επομένως βάζουν εμπόδια στην καλή άμυνα να σταματήσει τον "καλό" του αντιπάλου. Όλο αυτό κρύβει μεγάλες διαφορές σε ότι αφορά την αμυντική τακτική. Για αυτό και βλέπουμε για παράδειγμα στο ΝΒΑ τις περισσότερες ομάδες να χρησιμοποιούν "δεινόσαυρους" στη ρακέτα, ακριβώς γιατί τους χρειάζονται για ένα παιχνίδι δύο - εναντίον - δύο. Στο ΝΒΑ δεν μπορείς με ευκολία να βοηθήσεις αυτόν που βοηθάει. Το γήπεδο παραείναι μεγάλο για κάτι τέτοιο.

Να μιλήσουμε ξανά με στοιχεία; Οι Θάντερ χωρίς τον Άνταμς δεν είχαν παίκτη-φόβητρο. Δεν μπορούσαν να "αλλοιώσουν" μες στο καλάθι. Και αναγκαστικά έμπαιναν στην παγίδα του overhelping με αποτέλεσμα να δέχονται το ένα τρίποντο μετά το άλλο από τη Μπαρτσελόνα. Ήταν κάτι που προσπάθησαν να διορθώσουν στις προπονήσεις που μεσολάβησαν μεταξύ της Δευτέρας και της Τετάρτης, χωρίς όμως να τα καταφέρουν. Και μετά το ματς ο Μπίλι Ντόνοβαν παραδεχόταν ότι "η ευθύνη είναι δική μου. Έχουμε δώσει μεγάλη βαρύτητα στο πως θα προστεύσουμε τη ρακέτα, που παίζουμε πιο βαθιά από ότι πρέπει".

Τα αμυντικά τρία δευτερόλεπτα πλήγωσαν τη Μπαρτσελόνα, που δέχτηκε τρεις φορές τεχνική ποινή ειδικά σε φάσεις που η μπάλα πήγαινε στο post. Εκεί δηλαδή που θα μπορούσε κάνοντας pack-the-paint να περιορίσει το mismatch σε ένα ατομικό μαρκάρισμα (για παράδειγμα του Καντέρ ή του Ουέστμπρουκ), όχι μόνο δεν μπόρεσε να το κάνει, αλλά έδωσε και βολή στον αντίπαλο. Είναι μια τεράστια διαφορά. Όπως επίσης και κατ' επέκταση η γραμμή του τριπόντου. Η απόσταση στο ΝΒΑ από το κέντρο σε σχέση με τις γωνίες είναι μεγάλη, για αυτό και βλέπουμε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση: το corner-three στον κόσμο του ΝΒΑ είναι στόχος, ενώ στην Ευρώπη είναι το σουτ που συνήθως "αφήνει" η άμυνα, έχοντας ως σύμμαχο τη συχνά φάση της παράβασης της γραμμής που παρατηρούμε από το 2010 όταν το τρίποντο μεγάλωσε.

Εκεί η ψαλίδα μεγαλώνει

Προπονητικά η Ευρώπη μεγάλωσε. Το ίδιο και σε ότι αφορά την αθλητική θωράκιση του ταλέντου που είχε ούτως ή άλλως. Εκεί, όμως, που εξακολουθεί να υπάρχει χαώδης διαφορά είναι στο οργανωτικό κομμάτι. Είτε μιλάμε για επίπεδο λίγκας, είτε για επίπεδο ομάδων. Μιλάμε για εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Διαφορετικό τρόπο σκέψης. Διαφορετικές αγορές. Το πιο απλό; Στην Αμερική η κορύφωση των μεγάλων σπορ είναι προγαμματισμένη έτσι ώστε το ένα άθλημα να μην "πατάει" στο άλλο. Επιτρέπεται κοινώς στον φίλαθλο να τα δει όλα! Το μπέιζμπολ παίζεται το καλοκαίρι, το NFL έχει τελειώσει τον Φεβρουάριο και το ΝΒΑ κορυφώνεται Μάιο και Ιούνιο. Επαναλαμβάνω το πιο απλό. Εδώ στην Ευρώπη φτάσαμε να έχουμε την Euroleague και εσχάτως το Champions League.

Στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, όλα λειτουργούν υπέρ του ίδιου του προϊόντος. Από τη μια οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς και από την άλλη οι περιορισμοί που ευνοούν τον ανταγωνισμό, όπως είναι το σάλαρι-καπ και η διαδικασία του draft, εκεί όπου οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Πριν δύο χρόνια στο Μιλάνο είχαν γίνει συζητήσεις για δειλά βήματα του financial fair play που θα δημιουργήσει μια ανταγωνιστική λίγκα, αλλά ως τώρα είμαστε πολύ μακριά. Ίσως και να είναι λογικό όταν μιλάμε για ομάδες από τόσο διαφορετικές κουλτούρες.

Γενικότερα υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη οργάνωση από το πιο μεγάλο, ως το πιο μικρό. Για παράδειγμα από τον τρόπο ένταξης των rookies ή για την εισβολή της τεχνολογίας μέσω του instant replay. Για να μην αρχίσουμε καν τη συζήτηση περί μάρκετινγκ.

Να δούμε, όμως και τις ομάδες; Οι Θάντερ και το ΝΒΑ κουβάλησαν στην Ευρώπη περίπου 200 άτομα για τους δύο αυτούς αγώνες. Το προπονητικό τιμ της OKC απαρτίζεται από 10 προπονητές, αν υπολογίσουμε και τους προπονητές ενδυνάμωσης και φυσικής κατάστασης Τον Ντόνοβαν, τρεις έμπειρους assistant (Γκρίφιν, Τσικς, Γκραντ), τους Ραγιάκοβιτς και Μπαβνάνι που "τρέχουν" την προπόνηση, τους υπεύθυνους ατομικής βελτίωσης (κοντών και ψηλών) Άιβι και Μπράιαντ, συν τους δύο γυμναστές. Δέκα.

Παράλληλα έχουν ένα μεγάλο επιτελείο που τρέχει για τα σημαντικά και τα λιγότερο σημαντικά. Ιδιωτικά αεροπλάνα. Όλες τις ανέσεις προκειμένου να δημιουργήσουν ένα οργανωμένο περιβάλλον για μια ομάδα που έχει τόσες απαιτήσεις, όπως είναι τα συνεχόμενα παιχνίδια και οι minimum 82 συνολικά αναμετρήσεις σε μια χρονιά.

Η οργάνωση τους αγγίζει τα όρια της "τρέλας" αν τα δούμε υπό το πρίσμα (ακόμη και) των κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων. Στο ΝΒΑ υπάρχουν προπονητές υπεύθυνοι για κάθε θέση. Ο Μαρκ Μπράιαντ για παράδειγμα έχει αναλάβει τους ψηλούς. Τους σπρώχνει στην προπόνηση, τους "σπρώχνει" έξω από αυτή, θα αστειευτεί μαζί τους, θα τους συμβουλεύσει. Μέχρι και σπριντ θα κάνει μαζί με τον μικρό, τον Κάλεμπ Τραζέφσκι που δεν παίζει πολύ και πρέπει να μείνει σε καλή κατάσταση.

Να μιλήσουμε για την προετοιμασία τους πριν το παιχνίδι; Όταν έφτασε η Μπαρτσελόνα στο γήπεδο τα αποδυτήρια μύριζαν ψάρι. Κι αυτό γιατί τρεις ώρες πριν το ματς οι παίκτες των Θάντερ βρισκόντουσαν ήδη εκεί. Έφαγαν, άλλαξαν, οι παίκτες που δεν παίζουν πολύ έκαναν κανονική ατομική προπόνηση και εν συνεχεία συγκεντρώθηκαν στα αποδυτήρια και έκαναν το ζέσταμα τους. Για να παίξουν ένα φιλικό παιχνίδι.

Την ίδια ώρα οι ευρωπαϊκές ομάδες καλούνται να παίξουν σε συνθήκες ΝΒΑ με συνεχόμενα παιχνίδια, χωρίς όμως να έχουν την υποδομή. Ούτε πολυάριθμα team, ούτε βαθιά ρόστερ, ούτε δεύτερες ομάδες, ούτε ιδιωτικά αεροπλάνα. Στο ΝΒΑ αντίθετα όλα είναι μέρος της διαδικασίας. Λόγου χάρη ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, το "πρόσωπο" των Μπακς έχει από πάνω του πέντε προπονητές. Ο καθένας με διαφορετικό ρόλο. Παράλληλα, υπάρχουν και άλλοι παίκτες που μπήκαν σταδιακά: πήραν μέρος στο summer league. Αν κοπούν από την 12άδα θα καταλήξουν να παίρνουν χρόνο συμμετοχής στη D-League. Όλα κομμάτια ενός μεγάλου παζλ.

Η οργάνωση ξεκινά από χαμηλά

Οι διαφορές σε θέματα οργάνωσης εντοπίζονται στη βάση του οικοδομήματος, πριν γίνουν χαώδεις μόλις φτάσουν την κορυφή. Είναι τυχαίο για παράδειγμα που οι Αμερικάνοι έχουν κατακτήσει τέσσερα συνεχόμενα χρυσά μετάλλια στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα U17; Ή είναι τυχαίο ότι από το 1979 και έκτοτε οι Αμερικάνοι έχουν μείνει τρεις μόνο φορές εκτός τελικού σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα U19 (1995, 2003, 2011), έχοντας παράλληλα κατακτήσει το χρυσό στις τρεις από τις τελευταίες τέσσερις διοργανώσεις;

Και όταν τα πράγματα έγιναν σκούρα σε επίπεδο ανδρών μετά τις αποτυχίες του 2002, του 2004 και του 2006 οι Αμερικάνοι αποφάσισαν να σηκώσουν τα μανίκια. Έβαλαν μπρος ένα πολυετές πλάνο με τζένεραλ μάνατζερ τον Κολάντζελο και προπονητή τον Μάικ Σιζέφσκι. Σχημάτισαν μια συγκεκριμένη δεξαμενή παικτών, έβαλαν τις βάσεις για ένα σταθερό πρόγραμμα και επανήλθαν στην κορυφή. Ακόμη και η σελίδα που αλλάζει με τον Πόποβιτς έγινε σταδιακά και μεθοδευμένα.

Είναι ζήτημα ταλέντου; Όχι. Είναι ζήτημα δουλειάς. Ναι. Και μιλάμε για μια χώρα που δεν έχει αντίστοιχα οργανωμένο μπάσκετ στις μικρές ηλικίες. Αντίθετα, όμως, η οργάνωση τους είναι αξιοζήλευτη όταν μιλάμε για επίπεδο γυμνασίων και φυσικά κολεγίων. Εκεί τα κορυφαία προγράμματα της πρώτης κατηγορίας του NCAA έχουν μπάτζετ πολλών εκατομμυρίων (και ακόμη περισσότερα έσοδα), χωρίς παράλληλα να χρειάζεται να πληρώσουν ούτε ένα δολάριο σε μισθούς παικτών. Παρόλα αυτά οι ανάγκες τους είναι τέτοιες που κοστίζουν εκατομμύρια. Ειδικά σε ότι αφορά την οργάνωση τους οι κολεγιακές ομάδες παίρνουν άριστα. Από την συμβολή των managers (φοιτητών που βοηθούν σε "φροντιστήρια" παικτών, λειτουργούν ως φροντιστές ή απλά βρίσκονται στο γήπεδο για να μαζεύουν τη μπάλα στα σουτ των παικτών), στα προγράμματα εισιτηρίων και χορηγιών.

Αντίθετα εδώ οι περισσότερες ομάδες λειτουργούν με αυτόματο πιλότο. Συχνά χωρίς πλάνο. Υπάρχουν, βέβαια και οι εξαιρέσεις, αλλά επί της ουσίας τα μεγάλα κλαμπ αυτά που αποφασίζουν να επενδύσουν σε νεαρούς παίκτες (όπως κάνουν οι ισπανικές ομάδες δηλαδή), το μόνο που μπορούν να πετύχουν είναι να πάρουν ένα καλό buy-out, όταν το ταλέντο φύγει για το ΝΒΑ.

Υπάρχει επομένως συμπέρασμα; Η ψαλίδα του αθλήματος εντός των γραμμών μικραίνει, όσο επιτρέπεται να μικρύνει. Εξάλλου δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ταχύτητας της εικόνας, αποτέλεσμα της επιλογής του ίδιου του ΝΒΑ, που θέλησε να μπει στις τηλεοράσεις και τις οθόνες όλου του κόσμου. Πριν πολλές δεκαετίες οι "ιθαγενείς" μάθαιναν τι σημαίνει τζαμπ-σουτ από τους ναύτες των αεροπλανοφόρων. Σήμερα με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί ο καθένας να δει την ατομική προπόνηση του Στεφ Κάρι. Ήταν λογικό να φτάσουμε εκεί. Ειδικά από τη στιγμή που οι ομάδες άνοιξαν την αγκαλιά τους στις άλλες ηπείρους αναζητώντας ταλέντο και ιδέες.

Τη δεκαετία του '80 η εθνική Ελλάδος έχανε με 40 πόντους διαφορά από τις κολεγιακές ομάδες που έδινε φιλικά. "Περνούσαν από πάνω μας" έλεγαν τότε. Κύλησε, όμως, μπόλικο νερό στο αυλάκι. Βελτιώθηκε κατά κύριο λόγο η προπονητική και μετέπειτα όλη η διαδικασία. Πλέον το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει αφήσει το κολεγιακό μπάσκετ (το παιχνίδι αυτό καθ' αυτό) πίσω. Και μες στο παρκέ ο υπόλοιπος κόσμος έφτασε να κερδίζει τους NBAers, όταν αυτοί έμοιαζαν με ξέφραγο αμπέλι, χωρίς στόχο και πρόγραμμα. Οι εποχές που η διαφορά ταλέντου ήταν αρκετή από μόνη της, έχουν περάσει. Πλέον χρειάζονται και άλλα. Όπως η οργάνωση. Αυτή που βρίσκεται στο DNA των Αμερικάνων.

Ναι, λοιπόν. Έκλεισε. Μπορεί να μη φαίνεται με την πρώτη, αλλά έκλεισε. Όταν, όμως, μιλάμε για την οργάνωση της λίγκας και των ομάδων κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους. Είναι τέτοια η κουλτούρα τους, είναι τέτοιος ο τρόπος σκέψης και η μεθοδικότητα τους. Εκεί όχι η ψαλίδα δεν έχει κλείσει, αντίθετα στην Ευρώπη της κρίσης ανοίγει συνέχεια.

Μέσα στις γραμμές μπορεί η Ευρώπη να τους κερδίσει. Έξω από αυτές με τίποτα.