Μετά την ήττα της Φενέρμπαχτσε και τη δική του νίκη επί των Μιλανέζων άνοιξε ξανά ο δρόμος του Παναθηναϊκού για το πλεονέκτημα έδρας . Ένας δρόμος, όμως, που περνάει από την δύσβατη έδρα της φορμαρισμένης Μπασκόνια. Οπότε δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι αυτό το παιχνίδι είναι ο πρώτος μεγάλος "τελικός" για την ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ. Όχι μόνο γιατί το νικηφόρο αποτέλεσμα θα του δώσει τη δυνατότητα να ελπίζει για την 4η θέση (αν η Φενέρμπαχτσε συνεχίσει να χάνει), αλλά και επειδή θα αποδείξει στη νέα του εποχή (σ' αυτή που συνοδεύεται με την επιστροφή του Τζέιμς Γκιστ) ότι μπορεί να ξεπεράσει και το τελευταίο εμπόδιο: να κερδίζει εκτός έδρας. Επομένως το ματς της Πέμπτης είναι αφενός το τελευταίο του μεγάλο εκτός έδρας τεστ και αφετέρου το εισιτήριο για το τρένο της ελπίδας.

Εξάλλου έχει αναφερθεί πολλάκις ότι για να μεταμορφωθεί ο Παναθηναϊκός από μια ομάδα 8άδας σε μια ομάδα 4άδας θα πρέπει να βρει τον τρόπο να παίρνει αποτελέσματα και μακριά από το ΟΑΚΑ. Κάτι που έχει κάνει ως τώρα μόνο τρεις φορές (Μπάμπεργκ, Γαλατάσαραϊ και Μιλάνο), απέναντι σε αντιπάλους που έμειναν μακριά από το παιχνίδι της πρόκρισης. Αυτό το εμπόδιο δεν είναι μόνο θεωρητικό, αλλά και πρακτικό. Αν μείνει χωρίς πλεονέκτημα και δεν κάνει διπλό, τότε θα μείνει εκτός Final Four.

Για τη μάχη κόντρα στη Μπασκόνια ο Παναθηναϊκός ταξιδεύει με ένα μεγάλο πλεονέκτημα: το παιχνίδι κόντρα στο Μιλάνο. Η σοβαρότητα των "πρασίνων" και κατ' επέκταση η εξέλιξη του αγώνα επέτρεψε στον Τσάβι Πασκουάλ να μοιράσει το χρόνο συμμετοχής. Κανείς παίκτης δεν έπαιξε περισσότερα από τα 27 λεπτά του Κρις Σίνγκλετον. Αντίθετα οι 10 παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν αγωνίστηκαν όλοι για περισσότερα από 14.40 (αυτά του Γκιστ). Είδαμε μάλιστα τον Καταλανό προπονητή να χρησιμοποιεί ταυτόχρονα τον Τζέιμς και τον Καλάθη στην ίδια πεντάδα, κάτι για το οποίο ρωτήθηκε και μετά το ματς. Είναι λογικό να χρησιμοποιηθούν και οι δύο μαζί κόντρα στους Βάσκους, που αντλούν τη μεγαλύτερη τους δύναμη όταν συνδυάζουν τον Σέιν Λάρκιν με τον Ροντρίγκ Μπομπουά.

Ο παράγοντας Σενγκέλια

Η Μπασκόνια προέρχεται από τέσσερις συνεχόμενες νίκες και από εκεί που έδειχνε να παίζει για την πρόκριση, πλέον χτυπάει την πόρτα της 4άδας. Βρίσκεται όπως και ο Παναθηναϊκός στο 16-11, μια νίκη πίσω από τη Φενέρμπαχτσε. Μόνο που έχει και καλύτερο πρόγραμμα και το πλεονέκτημα να έχει κερδίσει δύο φορές τους Τούρκους. Οπότε έχει το πάνω χέρι σε οποιαδήποτε ισοβαθμία, διπλή ή τριπλή. Για να κάνει πράξη όμως το μεγαλεπήβολο σχέδιο του πλεονεκτήματος έδρας θα πρέπει να κερδίσει τον Παναθηναϊκό, που σημαίνει ότι αυτόματα ότι θα πάρει και τη διαφορά (69-68 το πρώτο ματς).

Η Μπασκόνια πάντως είναι πολύ ανεβασμένη. Βρίσκεται σε πολύ καλό φεγγάρι και αυτό το οφείλει στον Τόκο Σενγκέλια. Ο Γεωργιανός φόργουορντ αποτελεί τον παίκτη-κλειδί για τη συγκεκριμένη ομάδα, έχοντας 11.5 πόντους (52% στα δίποντα), 4.4 ριμπάουντ και 1.4 ασίστ σε 21 λεπτά. Στην περίπτωση του, όμως, οι αριθμοί δεν λένε όλοι την αλήθεια. Παίζοντας ανάμεσα στο 4-5 είναι ένας από τους πιο αθλητικούς ψηλούς στην Euroleague. Και αυτά ακριβώς τα στοιχεία της αθλητικότητας και της ικανότητας στο ένας-εναντίον-ενός, τον μετατρέπουν σε καταλύτη στο παιχνίδι της Μπασκόνια. Επί της ουσίας - αν και θεωρητικά παίζει στο "4" - είναι αυτός που απειλεί το αντίπαλο καλάθι μέσα από τη ρακέτα, κάτι που δεν κάνει ούτε ο Βόιτμαν, ούτε ο Μπαρνιάνι. Είναι το "μέσα" στο μέσα-έξω παιχνίδι της βάσκικης front-line και αυτός που επί της ουσίας πυροδοτεί μια αλυσιδωτή αντίδραση στο επιθετικό παιχνίδι του Σίτο Αλόνσο.

Να δούμε και τα αποτελέσματα; Η Μπασκόνια χωρίς τον Σενγκέλια είχε 2 νίκες σε 8 παιχνίδια. Η Μπασκόνια με τον Σενγκέλια έχει ρεκόρ 14-5. Που σημαίνει ποσοστό επιτυχίας 73%, ποσοστό που κανονικά την φέρνει στη 1η θέση πίσω μαζί με την Ρεάλ Μαδρίτης (73%). Ναι, τόσο σημαντικός είναι.

Η αθλητικότητα του μπορεί να διαχωριστεί σε έκρηξη, δύναμη και ταχύτητα. Είναι ένας από τους πιο γρήγορους ψηλούς στο transition, ένας παίκτης με ωμή δύναμη που του αρέσει να χρησιμοποιεί το κορμί του, να μάχεται στα ριμπάουντ και να ορμάει στο αντίπαλη καλάθι. Μπορεί να υστερεί σε τεχνική και τακτική σκέψη, αλλά πολλές φορές στο παρκέ μοιάζει με ένα καθαρόαιμο που ξεχύνεται στο παρκέ.

Το θετικό για τον Παναθηναϊκό είναι ότι διαθέτει δύο τουλάχιστον ψηλούς που είναι εξπέρ στο μέσα-έξω παιχνίδι. Ο ένας είναι ο Κρις Σίνγκλετον και ο άλλος είναι ο Τζέιμς Γκιστ. Παίκτες που μπορούν να μαρκάρουν με την ίδια άνεση τόσο στην περιφέρεια, όσο και στη ρακέτα. Να περιμένουμε επομένως αυτό το δίδυμο να... φορεθεί πολύ, ειδικά στο διάστημα που οι Βάσκοι προσπαθούν να δημιουργήσουν χώρο στον Σενγκέλια στη ρακέτα, τραβώντας τον καλό σουτέρ Βόιτμαν μακριά από το καλάθι.

Τα άλλα σημεία που διακρίνουν την Μπασκόνια είναι:

Το ριμπάουντ. Οι παίκτες του Σίτο Αλόνσο ανανεώνουν 11.1 επιθέσεις ανά παιχνίδι (5οι στη διοργάνωση), κατά κύριο λόγω με τους ψηλούς (Σενγκέλια, Βόιτμαν, Τζοπ, Τιγί), αλλά και τους αθλητικούς περιφερειακούς (Χάνγκα, Μπάντιτζερ, Μπλάζιτς), ενώ είναι 2οι στα συνολικά ριμπάουντ (36.8) πίσω μόνο από τον Ολυμπιακό.

Το transition. Έχοντας δύναμη στο ριμπάουντ και έμφυτη την ταχύτητα στο παιχνίδι τους οι Βάσκοι συνηθίζουν να τρέχουν στο ανοιχτό γήπεδο και να πετυχαίνουν εύκολους πόντους. Αυτό αποδεικνύεται και από τους αριθμούς, καθώς μόνο δύο ομάδες σκοράρουν περισσότερο στο transition: η Εφές και το Μιλάνο. Η Μπασκόνια έρχεται 3η με 12.4 πόντους ανά παιχνίδι. Συνολικά το 13.4% των πόντων της ομάδας του Σίτο Αλόνσο έρχεται από τον αιφνιδιασμό.

Το παιχνίδι ένας-εναντίον-ενός. Οι Βάσκοι είναι η πιο αποτελεσματική ομάδα στο ένας-εναντίον-ενός (0.962 πόντοι ανά κατοχή), έχοντας παράλληλα τους περισσότερους πόντους πλην της Ούνιξ Καζάν που είναι η πιο παραγωγική λόγω Κιθ Λάνγκφορντ. Οι Μπομπουά και Λάρκιν αποτελούν τη δύναμη πυρός σε αυτό το κομμάτι για τη Μπασκόνια που έχει συντελεστή ασίστ/ανά πόντο το χαμηλό 21,3%, το οποίο βέβαια είναι πάνω από το αντίστοιχο του Παναθηναϊκού (19.5% τρίτος από το τέλος - μετά από Ολυμπιακό και Νταρουσάφακα).