Τι έδειξε η Εθνική στο τουρνουά της Κύπρου

Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα φιλικά παιχνίδια μιας ομάδας (ειδικά μιας καινούργιας ομάδας) δεν λένε πολλά για αυτή. Είναι άδικο να κρίνεις τους παίκτες μετά μια κοπιαστική προετοιμασία, όταν αγωνίζονται προσπαθώντας να βγάλουν στο παρκέ μια νέα φιλοσοφία που "εμποτίστηκε" μόλις πριν μερικές ημέρες.

Το άλλο κομμάτι που έχει σημασία ή για την ακρίβεια...δεν έχει σημασία είναι τα αποτελέσματα. Η Εθνική Ελλάδος κέρδισε και τις τρεις αναμετρήσεις. Μόνο που σε τέτοια παιχνίδια μετράει η εικόνα κι όχι το τελικό. Περισσότερα για το θέμα στο... υστερόγραφο, γιατί κανείς δεν θέλει να γίνεται κακός.

Οπότε μια πρώτη προσέγγιση θα μπορούσε να είναι το τι ήθελε να κάνει η Εθνική ομάδα στο γήπεδο. Και γράφω "ήθελε" γιατί είναι ακόμη νωρίς να το πετυχαίνει στο 100%.

Η Ελλάδα λοιπόν,

• Θα στηριχτεί και πάλι στην άμυνα της. Σε γενικές γραμμές η Ελλάδα τα πήγε καλά, κυρίως λόγω... νοοτροπίας, διότι αντικειμενικά λίγοι είναι οι πραγματικά καλοί αμυντικοί (αθλητές) σε αυτή την ομάδα. Όποιος πατάει στο παρκέ, όμως, ξέρει ότι πρώτα πρέπει να παίξει άμυνα, να σπρώξει, να παλέψει, να είναι έτοιμος να δώσει βοήθεια. Με εξαίρεση το πρώτο ημίχρονο με τη Ρωσία και το αμυντικό ριμπάουντ, η Ελλάδα τα πήγε καλά. Φάνηκε, όμως, εκ πρώτης ότι αυτό θα είναι το άρμα της.

• Στην επίθεση έγινε μια προσπάθεια για αλλαγή του στυλ. Τώρα που απουσιάζουν οι κατ' εξοχήν πικ-εν-ρολ παίκτες (Σπανούλης-Διαμαντίδης) το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα απέφυγε τέτοιου είδους συνεργασίες. Ακόμη κι όταν τις χρησιμοποίησε, δεν ήταν σε "κλασσικές" μορφές ("ψεύτικα" σκριν, σκριν στον παίκτη που κάνει το πικ κτλ)

• Από την άλλη είδαμε πολλά "hand-off" (τις πάσες χέρι με χέρι που... ρωτούσε κι ο φίλος μου ο Βασίλης τις προάλλες), περισσότερα σκριν μακριά από τη μπάλα και πολύ παιχνίδι από το low-post. Αυτό θα είναι σημείο αναφοράς στο ελληνικό παιχνίδι. Η μπάλα να "μπαίνει" μες στο καλάθι κι οι υπόλοιποι τέσσερις παίκτες να βρίσκονται σε μια διαρκή κίνηση για να "απασχολήσουν" την άμυνα ή να βγουν σε πλεονεκτική θέση για να σκοράρουν. Απόδειξη για την πίστη στο low-post παιχνίδι, ήταν ότι στα δύο πρώτα ματς όταν η Εθνική τα έβρισκε... σκούρα και χρειαζόταν "ασφάλεια", ο ο Ηλίας Ζούρος χρησιμοποιούσε plays που "χτυπούσαν" μες στο καλάθι.

• Πίεση σε όλο το γήπεδο (με τον Ξανθόπουλο, τον Μάντζαρη ή τον Μπράμο όταν αγωνιζόταν ο Σλούκας) στον αντίπαλο πλέι-μέικερ, ή και συνολικά πιο "επιθετική" άμυνα όπως έγινε στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τη Ρωσία.

• Σύνθετες άμυνες. Τις είδαμε και κόντρα στην Ιταλία και απέναντι στη Ρωσία. Είπαμε ότι από... πίσω θα ξεκινά το παιχνίδι της Ελλάδας, που θα προσπαθήσει έτσι να "ρεφάρει" το γεγονός ότι δεν είναι προικισμένη επιθετικά.

• Η Εθνική προσπάθησε να παίξει γρήγορα. Με τη διαφορά όμως (σε σχέση με την αντίστοιχη προσπάθεια του Καζλάουσκας) ότι οι παίκτες της δεν ήταν βιαστικοί. Προσπαθούσαν να σπρώξουν τη μπάλα μπροστά κι από εκεί και πέρα έδειξαν αρκετή υπομονή μέχρι να βρουν την καλύτερη προσπάθεια.

Ριμπάουντ και δημιουργία

Πάμε τώρα και στα προβλήματα που φάνηκαν στα τρία παιχνίδια:

• Πρόβλημα στο αμυντικό ριμπάουντ. Το τόνισε κι ο Ηλίας Ζούρος πολλές φορές. Κι επειδή το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα οι θεωρίες "ναι αλλά έχουμε τόσους καλούς ψηλούς κτλ κτλ" δεν ευσταθούν. Το πρόβλημα ξεκινά από το ένας-ένας. Οι ψηλοί αναγκάζονται πολλες φορές να "βοηθήσουν" τους περιφερειακούς και μοιραία δημιουργείται ανισορροπία στο ριμπάουντ. Κι εδώ είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι πλην του Παπανικολάου και του Μπράμος δεν υπάρχουν από τη θέση "3" και κάτω παίκτες με αθλητικά προσόντα.

• Υστερούμε σε προσόντα σε σχέση με τις άλλες ομάδες. Μπορεί μες στο καλάθι να έχουμε πολλές λύσεις και μεγάλα κορμιά, αλλά στις υπόλοιπες θέσεις υπάρχει ένα μειονέκτημα, το οποίο θα χρειαστεί πάση θυσία να καλύψουμε. Μαζί πρέπει να "κρυφτούν" και αδυναμίες σε καταστάσεις ένας-εναντίον-ενός. Είδαμε, πάντως, το τεχνικό τιμ να "κοουτσάρει" κανονικά κι όχι δοκιμαστικά, βάζοντας δηλαδή συνδυασμούς παίκτες για να βοηθήσει τους παίκτες.

• Στην επίθεση η δημουργία είναι περιορισμένη. Οι 11 ασίστ στα δύο παιχνίδια λένε τη μισή αλήθεια (πρώτα φιλικά είπαμε). Η άλλη είναι ότι ο μοναδικός αυθεντικός πλέι-μέικερ είναι ο Βασίλης Ξανθόπουλος. Βέβαια, εδώ έρχεται κάπου κι ο Νικ Καλάθης που είναι τραυματίας και σίγουρα θα δώσει λύσεις στο συγκεκριμένο κομμάτι.

• Γενικότερα βλέπουμε ότι στο επιθετικό κομμάτι παίκτες που είναι ρολίστες στις ομάδες τους θα κληθούν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Κι αυτό δεν είναι ποτέ εύκολο. Κάποιοι άρπαξαν την ευκαιρία, όπως έκανε ο Κώστας Καϊμακόγλου (που είχε βέβαια ηγετικά... καθήκοντα στο Μαρούσι), που ήταν ο κορυφαίος παίκτης της Εθνικής στην Κύπρο.

Βασικοί και βασικότατοι

Σε ότι αφορά το χρόνο συμμετοχής ο Ηλίας Ζούρος χρησιμοποίησε και στα τρία παιχνίδια μόνο τους Φώτση, Παπανιοκολάου, Βουγιούκα, Μπράμο, Καϊμακόγλου, Ξανθόπουλο και Κουφό. Ο Μάντζαρης ήταν ο μόνος που έπαιξε 1 παιχνίδια (αλλά σε αυτό έμεινε στο παρκέ για 24 λεπτά), ενώ το λιγότερο χρόνο πήρε ο Πατ Καλάθης (2 και 3 λεπτά αντίστοιχα).

Αν και είναι νωρίς φαίνεται ότι το προπονητικό τιμ ξεχωρίζει πίσω από τους "βασικότατους" (Μπουρούση, Φώτση, Ζήση) τους Καϊμακόγλου, Παπανικολάου, Μπράμο και πιθανώς τον Βασιλειάδη στο ρόλο των "βασικών". Οι υπόλοιποι θα πρέπει να παλέψουν για μια θέση στη 12άδα.

Είδαμε πάντως και διάφορα σχήματα, όπως αυτό με τους δύο ψηλούς (και τον Μπουρούση στο "4", σχήμα που δεν... τσούλησε πολύ), αν και γενικά προτιμήθηκε η παρουσίας δύο χειριστών ταυτόχρονα στην πεντάδα, με δύο εκ των Ζήση, Ξανθόπουλου, Μάντζαρη, Σλούκα και Χαραλαμπίδη να βρίσκοντια στο παρκέ. Σπάνια δηλαδή έπαιζε ο Βασιλειάδης ή ο Μπράμος στο "2" με έναν καθαορό πλέι-μέικερ στην πεντάδα.

Για τα υπόλοιπα, ωστόσο, είναι ακόμη νωρίς... Η Εθνική που έχει δουλέψει πολύ σκληρά όλες αυτές τις ημέρες, θα συνεχίσει να το κάνει ως το τουρνουά που ξεκινά σε τέσσερις βδομάδες. Το έργο της είναι εκ προοιμίου δύσκολο, όπως συμβαίνει σε κάθε ομάδα που κάνει τη δική της ανανέωση.

ΥΓ. Τα σφυρίγματα στην Κύπρο ήταν τουλάχιστον "αστεία". Και μπορεί η Εθνική να κέρδισε τρία ματς, αλλά όλο αυτό το πράγμα νομίζω ότι δεν κάνει στην τελική καλό στην ομαδα.