Μια εικόνα χίλιες λέξεις λένε οι Κινέζοι, αλλά στο Sport24.gr λέμε δύο βίντεο χίλιες ιδέες. Κι όμως σε δύο και μόνο φάσεις από τα παιχνίδια της Κωνσταντινούπολης "κρύβεται" όλη η αλήθεια για το αγωνιστικό προφίλ που προσπαθεί να χτίσει ο Φώτης Κατσικάρης. Πέρα από αυτό στα ματς με τη Βοσνία και την Τουρκία βγαίνουν συμπεράσματα σχετικά με το rotation (ακόμη και τις τελευταίες θέσεις της 12άδας), σχετικά με την αμυντική και την επιθετική φιλοσοφία, στην οποία παίζουν καθοριστικό ρόλο τα χέρια, ο Σπανούλης και ο Αντετοκούνμπο.

Η Εθνική μας ομάδα έδωσε άλλα δύο φιλικά παιχνίδια επί τουρκικού εδάφους, φτάνοντας συνολικά στα τρία και συνεχίζεται με μεθοδικό τρόπο το χτίσιμο της ενόψει του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Ακόμη κι αν ο βαθμός ετοιμότητας του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος παραμένει χαμηλός, είχαμε για πρώτη φορά την ευκαιρία να δούμε "εικόνα" από αυτή την ομάδα και να βγάλουμε τα πρώτα συμπεράσματα. Όχι σε σχέση με το τι μπορεί να κάνει, αλλά κυρίως για το τι θέλει να κάνει στο γήπεδο.

Έχει ειπωθεί και έχει γραφτεί πολλές φορές ότι σ' αυτά τα παιχνίδια υπάρχουν ζητούμενο πολύ σπουδαιότερα από το αποτέλεσμα. Οπότε μικρή σημασία έχει ότι η Εθνική επικράτησε εύκολα της φανερά υποδεέστερης Βοσνίας, ή ότι έχασε στο τέλος από την Τουρκία. Εξάλλου, όπως τόνισε και ο ασίσταντ κόουτς, Θανάσης Σκουρτόπουλος, στο Sport24 Radio103.3 η αληθινή εικόνα της ομάδας θα αρχίσει να αποκρυσταλλώνεται από το τουρνουά της Ξάνθης. Ακόμη είναι νωρίς για τους παίκτες του Φώτη Κατσικάρη που ξεκίνησαν αργά την προετοιμασία και αυτή τη στιγμή καλούνται να καλύψουν μεγάλο μέρος από την "ύλη" στην οποία θα "εξετασθούν" στο Ευρωμπάσκετ.

Βέβαια τίποτα από τα παραπάνω δεν εμπόδισε τον Νίκο Ζήση να κάνει ΑΥΤΟ:

Στα πρώτα φιλικά παιχνίδια κάθε ομάδα προσπαθεί να "τεστάρει" τους κανόνες και τη φιλοσοφία της. Προσπαθεί με άλλα λόγια να προσαρμοστεί όσο το δυνατόν λιγότερο μπορεί στον αντίπαλο της, κάτι που θα γινόταν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό στα επίσημα παιχνίδια. Και μέσα από αυτή τη διαδικασία δεν σφυρηλατούνται μόνο η χημεία και η επικοινωνία, αλλά ακόμη οι συνεργασίες και οι αντιδράσεις σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Για παράδειγμα με τη Βοσνία η Ελλάδα αντιμετώπισε μια ομάδα που σουτάρει καλά και διαθέτει και ψηλούς που μπορούν να τραβηχτούν μακριά από το καλάθι βάζοντας πρόβλημα εν προκειμένω στον Κώστα Κουφό. Από την άλλη η Τουρκία έβαλε στην εξίσωση δύο πιεστικές άμυνες σε όλο το γήπεδο (που δημιούργησαν προβλήματα), ενώ παράλληλα έβαλε και την ομάδα μας στις συνθήκες ενός κλειστού αγώνα.

Σ' αυτά τα πλαίσια είδαμε τον Φώτη Κατσικάρη να καταφεύγει στο σχήμα με τους τρεις γκαρντ: τον Καλάθη, τον Ζήση και τον Σπανούλη, με τον νυν παίκτη της Μπάμπεργκ να καλείται να παίξει αμυντικά το ρόλο του "3". Η παρουσία των συγκεκριμένων παικτών, αλλά και των Πρίντεζη-Μπουρούση και εν συνεχεία του Περπέρογλου, δείχνουν πολλά για τα έμπειρα σχήματα με τα οποία θα θέλει να τελειώνει η Εθνική τα ματς.

Από εκεί και πέρα και σε ότι αφορά συγκεκριμένα το rotation μπορούμε να κρατήσουμε τα εξής από το τουρνουά της Κωνσταντινούπολης:

• Η Ελλάδα έπαιξε με 13 παίκτες και στα δύο ματς, αν και είχε στη διάθεση της 14 παίκτες για λόγους χρησιμότητας στο φιλικό. Ο Σαρικόπουλος ήταν αυτός που δεν έπαιξε με τη Βοσνία και ο Γιάνκοβιτς αυτός που δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου με την Τουρκία.
• Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά στο "4". Παράλληλα σχεδόν συνέχεια βρισκόταν στο παρκέ ένα καθαρό "3άρι", δηλαδή είτε ο Παπανικολάου, είτε ο Περπέρογλου, είτε ο Γιάνκοβιτς, με εξαίρεση τα λιγοστά δευτερόλεπτα στο τέλος του αγώνα με την Τουρκία όπου είδαμε το σχήμα με τα τρία γκαρντ.
• Ο Φώτης Κατσικάρης θέλησε να δοκιμάσει διάφορα σχήματα, τα οποία επί της ουσίας πρέπει να "σπάσουμε" σε ζευγάρια. Δηλαδή σε ποιες δυάδες παικτών χρησιμοποίησε στα γκαρντ και ποιες στους ψηλούς. Όλοι σχεδόν οι παίκτες έπαιξαν με όλους, κάτι που σημαίνει ότι για παράδειγμα είδαμε Μπουρούση-Πρίντεζη, Μπουρούση-Αντετοκούνμπο και Μπουρούση-Καϊμακόγλου, Κουφό-Πρίντεζη, αλλά και Κουφό-Αντετοκούνμπο. Αν υπήρξε κάποιο ευκρινέστερο σημάδι ήταν το γεγονός ότι ο Σπανούλης έπαιζε σχεδόν πάντα με παρτενέρ τον Καλάθη (κατά κύριο λόγο) και τον Μάντζαρη.
• Οι παίκτες που έπαιξαν λιγότερο πλην των Γιάνκοβιτς-Σαρικόπουλου, ήταν οι Μάντζαρης και Καϊμακόγλου. Επιβεβαιώνεται δηλαδή ότι οι υπόλοιποι παίκτες θα πρέπει να θεωρούνται μέλη του "βασικού" κορμού και ότι οι συγκεκριμένοι μαζί με τον Αγραβάνη θα παλέψουν για τις τελευταίες τρεις θέσεις.

Τι είδαμε στην Τουρκία

Η φετινή ομάδα μοιάζει ελάχιστα με την περσινή. Και αυτό αντικατοπτρίζεται από το γεγονός ότι αυτή η ομάδα διαθέτει δύο παρόμοιους σέντερ να εναλλάσσονται και παίζει διαρκώς με δύο γκαρντ στην ίδια πεντάδα. Αν σ' αυτή την εξίσωση προσθέσουμε και τον φανερά βελτιωμένο Γιάννη Αντετοκούνμπο, διαπιστώνουμε ότι μιλάμε για μια διαφορετική ομάδα. Η συνύπαρξη των Μπουρούση και Κουφού δίνει ένα μεγάλο αβαντάζ στην ελληνική ομάδα. Πλέον ο κάθε ψηλός μπορεί απερίσπαστος να δώσει το 100% σε άμυνα και επίθεση αυτά τα 5-7 συνεχόμενα λεπτά που θα μένει στο παρκέ, χωρίς να ανησυχεί για τη συντήρηση δυνάμεων.

Το πικ-εν-ρολ και ο Σπανούλης

Η παρουσία των δύο γκαρντ (δύο εκ των Σπανούλη, Καλάθη, Ζήση, Σλούκα και Μάντζαρη παίζουν πάντα στο παρκέ) έχουν ξανακάνει την Εθνική μια πικ-εν-ρολ ομάδα. Είδαμε πολλές τέτοιες συνεργασίες, έστω κι αν σ' αυτή τη φάση της προετοιμασίας η "επίσημη αγαπημένη" προσπάθησε να τρέξει πολλά διαφορετικά plays με εναλλακτικές επιλογές και στόχους. Είναι φανερό, όμως, ότι θα παίζουμε περισσότερο πικ-εν-ρολ από την περασμένη σεζόν.

Στα παιχνίδια της Τουρκίας ο Βασίλης Σπανούλης, που εν τω μεταξύ έχει κάνει μόνο δύο προπονήσεις με την υπόλοιπη ομάδα, ήταν ανέτοιμος. Είναι αναμενόμενο ότι όσο κυλούν οι ημέρες θα παίρνει ακόμη περισσότερες φάσεις πάνω του. Για του λόγου το αληθές η Εθνική φέτος ενσωμάτωσε στο playbook της το σύστημα που παίζει ο Ολυμπιακός όλα αυτά τα χρόνια (επί Ίβκοβιτς, Μπαρτζώκα, αλλά και Σφαιρόπουλου):

Παράλληλα στη φιλοσοφία του Φώτη Κατσικάρη η έννοια "πικ-εν-ρολ" δεν περιλαμβάνει μόνο τις κλασσικές φάσεις και διατάξεις, αλλά και κάποιες διαφορετικές ιδέες, μερικές εκ των οποίων είδαμε και πέρσι. Για παράδειγμα οι συνεργασίες του περιφερειακού με τον "5" σε δεύτερη φάση. Μετά δηλαδή από ένα άλλο "χτύπημα" που μπορεί να λειτουργεί και ως δόλωμα, ακολουθεί η δεύτερη συνεργασία, που θέλει να πιάσει την άμυνα απροετοίμαστη.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα ακόλουθα:

Μέσα από μια τέτοια λογική προσπαθεί η Εθνική να διαφοροποιήσει και τις διατάξεις της, δεδομένου ότι δεν διαθέτει κλασσικό "stetch-4", δηλαδή ένα 4άρι που να θεωρείται εξπέρ στα σουτ τριών πόντων.

Χέρια στην άμυνα

Η σημασία της χρήσης των χεριών στην άμυνα είναι κάτι το οποίο επαναλαμβάνει διαρκώς ο Φώτης Κατσικάρης από το περσινό καλοκαίρι. Είναι και η λέξη που έλεγε συνεχώς ο ίδιος από τον πάγκο, ζητώντας από τους παίκτες του να βάλουν τα χέρια τους στις γραμμές της πάσας. Εξάλλου είναι ένα στοιχείο που διακρίνει την Εθνική μας ομάδα, έχοντας παίκτες με μέγεθος και μεγάλο άνοιγμα χεριών (Καλάθης, Μάντζαρης, Παπανικολάου, Περπέρογλου, Αντετοκούνμπο, Πρίντεζης, Κουφός, Μπουρούσης, Αγραβάνης).

Διάθεση για πίεση και η... ασφάλεια από πίσω

Ήταν ξεκάθαρο ότι η Εθνική θέλει να πιέσει στην άμυνα. Το έκανε όχι μόνο μετά από επαναφορά της μπάλας, αλλά και μέσα σε συνθήκες στο παιχνίδι "πέντε εναντίον πέντε". Ξεκινώντας από την αποτελεσματική άμυνα πάνω στη μπάλα (αυτή που για παράδειγμα έπαιξε ο Καλάθης στον Ντίξον στο πρώτο ημίχρονο), την πίεση στις πρώτες πάσες και τη χρήση των χεριών από τους υπόλοιπους παίκτες, η Ελλάδα κατάφερε όχι μόνο να χαλάσει πολλές συνεργασίες των αντιπάλων, αλλά και να βγάλει την επίθεση πολύ μακριά από το καλάθι.

Όλα αυτά συνοψίζονται σε ορισμένες από τις παρακάτω φάσεις:

Το σημαντικότερο, βέβαια, δεν είναι ότι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θέλει να παίξει τέτοια άμυνα, αλλά ότι μπορεί κιόλας. Διαθέτει βαθύ rotation και παίκτες που μπορούν να αποτελέσουν ασφάλεια. Δεν είναι τυχαίο για παράδειγμα ότι βλέπαμε τους διεθνείς να βγαίνουν με ταχύτητα και αποφασιστικότητα να μαρκάρουν τα αντίπαλα σουτ στην περιφέρεια (close-out), γνωρίζοντας ότι αν τους περάσει με ντρίμπλα ο παίκτης, υπάρχουν παίκτες με μέγεθος και ικανότητα στο μπλοκ, για να υπερασπιστούν το καλάθι.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο Γιάννης Αντετοκούνμπο που "σκέπασε" τον ουρανό στο παιχνίδι με τη Βοσνία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτός, όπως θα διαπιστώσετε στο παρακάτω βίντεο:

Μια τέτοια άμυνα επιτρέπει στην Εθνική ομάδα να δημιουργήσει τις συνθήκες είτε από κόψιμο, είτε από κλέψιμο, είτε από αλλοίωση, είτε μέσα από σουτ με κακές προϋποθέσεις για να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο. Και σ' αυτό το κομμάτι είδαμε στοιχεία που κάνουν την Ελλάδα να ξεχωρίζει από τις άλλες ομάδες. Στην πεντάδα βρίσκονται διαρκώς τουλάχιστον δύο παίκτες (πολλές φορές βρίσκονται ακόμη και 4) που μπορούν να πάρουν τη μπάλα από την άμυνα και να την κουβαλήσουν στην επίθεση, δημιουργώντας έτσι συνθήκες αιφνιδιασμού. Και πάλι είναι ένα κομμάτι που ο Αντετοκούνμπο δίνει ένα τεράστιο αβαντάζ.

Δείτε για παράδειγμα τον point-forward Αντετοκούνμπο να παίζει στο "4", να κατεβάζει τη μπάλα, ακόμη και να μαρκάρει τον κατά 30 πόντους κοντύτερο του Μπόμπι Ντίξον

Οπότε δεν είναι μόνο ότι η "επίσημη αγαπημένη" είχε τη διάθεση να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο, αλλά είχε και τους κατάλληλους παίκτες για να τα καταφέρει. Παραδείγματα (πολλά) στο παρακάτω βίντεο:

Συμπέρασμα: Ακόμη δεν έχουμε δει ούτε τα... μισά από την Εθνική μας ομάδα, που επί της ουσίας θέλει να χτίσει από τις περσινές βάσεις για να κάνει πολλά βήματα ακόμη μπροστά. Φάνηκε σ' αυτά τα δύο παιχνίδια ότι το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έχει κάνει μεγάλη αναβάθμιση στην αθλητικότητα. Αυτός είναι και ο στόχος. Να εμπλουτιστεί το DNA αυτής της ομάδας (αμυντικός προσανατολισμός, ομαδικότητα, "διάβασμα") με τα αθλητικά προσόντα, συνδυασμός που δημιουργεί το τέλειο μπασκετικό κοκτέιλ.

Θα μπορούσαμε μάλιστα να απεικονίσουμε τη φιλοσοφία της νέας Εθνικής ομάδας σε δύο και μόνο φάσεις:

Και παράλληλα να κρατήσουμε και αυτο:

Διότι σημαίνει πολλά ότι μια ομάδα σκοράρει τρεις φορές κατ' αυτόν τον τρόπο.