Η σειρά των τελικών ξεκίνησε με μπρέικ του Παναθηναϊκού . Οι "πράσινοι" εκμεταλλεύτηκαν τη θέση του αουτσάιντερ και κατάφεραν να πετύχουν τον στόχο τους και όπως αποδείχτηκαν άξιζαν το αποτέλεσμα, έστω κι αν μιλάμε για ένα παιχνίδι που κρίθηκε εντέλει στις λεπτομέρειες, ενδεχομένως και στο ένα σουτ.

Πως προκύπτει αυτό; Αφενός από τη στατιστική και αφετέρου από το γεγονός ότι οι "πράσινοι" μετά το ιδανικό τους ξεκίνημα κατάφεραν να αποκρούσουν τρεις φορές την αντεπίθεση του Ολυμπιακού για να πάρουν τη νίκη και μαζί το πλεονέκτημα έδρας.

Η επιβεβαίωση της καλής εμφάνισης δεν έρχεται μόνο από το αποτέλεσμα, αλλά και από το γεγονός ότι οι "πράσινοι" μοίρασαν εντέλει 29 ασίστ βάσει στατιστικής ( ρεκόρ στην ιστορία των τελικών ), σκοράροντας τους 60 από τους 83 πόντους τους μετά από τελική πάσα. Ένα τεράστιο νούμερο που ξεπερνάει το 72% των πόντων. Απίστευτο! Είναι η απόδειξη της καλής λειτουργίας στην επίθεση. Αποστάσεις, γρήγορη κυκλοφορία, καλό διάβασμα, αποτελεσματικότητα.

Έχει γραφτεί πολλές φορές από την αρχή της χρονιάς για αυτή την ικανότητα των παικτών του Παναθηναϊκού. Μια ομάδα με πολλούς καλούς πασέρ, που ούτως ή άλλως είχε πολύ υψηλά νούμερα σε ασίστ. Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το ρεκόρ (των 60 πόντων) χρειάστηκαν οι πινελιές του Αργύρη Πεδουλάκη. "Απαγορεύσαμε στον Γκιστ να κάνει ντρίμπλες" όπως είπε για παράδειγμα στη συνέντευξη Τύπου , ή στο γεγονός ότι δύο εκ των περιφερειακών που έχουν ικανότητα στο ένας-εναντίον-ενός και παίζουν αρκετή ώρα με τη μπάλα στα χέρια τους έπαιξαν 9 και 2 λεπτά αντίστοιχα. Ο λόγος για τον Έλιοτ Ουίλιαμς και τον Μαρκίς Χέινζ.

Όχι βέβαια ότι δεν χρειάστηκαν και αυτές οι φάσεις. Για παράδειγμα στο δεύτερο δεκάλεπτο ο Παναθηναϊκός κατάφερε να αναχαιτίσει την αντεπίθεση του Ολυμπιακού με 8 προσωπικούς πόντους του Νίκου Παππά, ενώ σε όλο το παιχνίδι είχε μεγάλο κέρδος από τον Νικ Καλάθη και το (υψηλότερο του αναμενομένου και συνηθισμένου) σκορ του μετά από ντρίμπλα.

Με άλλα λόγια ο Παναθηναϊκός απέναντι στην άμυνα του Ολυμπιακού ήθελε περισσότερες πάσες και λιγότερες ντρίμπλες. Έτσι δικαιολογείται για παράδειγμα το γεγονός ότι έπαιξε 14' ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, περισσότερο από τον Ουίλιαμς δηλαδή. Με τους "πράσινους" να ακολουθούν το πλάνο και να παίρνουν αρκετούς πόντους από πλαϊνά pick-n-roll (19), τα οποία βοηθούσαν ώστε να ανοίξει το γήπεδο.

Παράλληλα ήταν φανερό ότι ο κόουτς Πεδουλάκης προτίμησε να επιστρατεύσει αθλητικό σέντερ στο "5" και όχι τον Ραντούλιτσα. Ξεκίνησε με τον Χάντερ, συνέχισε με τον Γκιστ και άφησε ελάχιστα τον Ραντούλιτσα στο παρκέ. Στο 2ο δεκάλεπτο μετά το 9-0 του Ολυμπιακού τον επανέφερε στον πάγκο (έστω κι αν δεν είχε ευθύνη αμυντική - αλλά καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα) και τον επιστράτευσε ξανά στο 3ο δεκάλεπτο (για να ξεκουράσει το δίδυμο Γκιστ-Φώτση) και να παγώσει λίγο το ρυθμό με το low-post παιχνίδι του. Οι λόγοι ήταν τόσο αμυντικοί, όσο και επιθετικοί. Η ομάδα χρειαζόταν το γρήγορο ρολάρισμα των Χάντερ-Γκιστ για να δημιουργήσει ανισορροπία.

Πίσω στον Καλάθη, όμως. Αν μη τι άλλο ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής έχοντας 16 πόντους, 8 ριμπάουντ και 8 ασίστ. Πιο συγκεκριμένα 35 πόντοι του Παναθηναϊκού (το 40% δηλαδή) ήρθαν από δικά του χέρια. Είτε τους πέτυχε ο ίδιος, είτε τους δημιούργησε. Και πάλι ένα πολύ υψηλό νούμερο. Ο Καλάθης τιμώρησε την επιλογή του Ολυμπιακού να ρισκάρει το σουτ του (παίζοντας "under" στα pick-n-roll), αποκτώντας αυτοπεποίθηση από νωρίς. Χαρακτηριστικό; Οι πρώτοι 13 από τους 17 πόντοι του "τριφυλλιού" είχαν την υπογραφή του, ενώ και τα δύο απο τα τρία τελευταία τρίποντα (του Διαμαντίδη και το ένα του Φώτση) που έκριναν το παιχνίδι ήρθαν μετά από δική του πάσα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κόουτς Πεδουλάκης χτυπάει την άμυνα του Σπανούλη, όπως έκανε στο παρελθόν με τον Ρόκο Λένι Ούκιτς. Και δεν είναι μόνο οι πόντοι του Καλάθη, αλλά και οι 5 (από τους 8 του πρώτου ημιχρόνου) του Παππά.

Συνολικά η τριπλέτα Καλάθη-Διαμαντίδη-Φελντέιν είχε 35 πόντους και 21 ασίστ. Αντίθετα ο Ολυμπιακός δεν είχε την ίδια παραγωγικότητα από τους δικούς του "κοντούς".

Μετά το τέλος του ματς ο Ρόκο Λένι Ούκιτς έγραψε στο Twitter

Ας σταθούμε στην έννοια mind games, που ανήκει στον ίδιο τον Πεδουλάκη. Την είχε αναφέρει σε συνέντευξη Τύπου μετά από ένα αιώνιο ντέρμπι. Γιατί έχει τόση σημασία; Διότι βλέπουμε ότι η όλη κατάσταση έχει μπει στο μυαλό του βασικού δημιουργού του Ολυμπιακού του Βασίλη Σπανούλη. Ο 34χρονος γκαρντ βρήκε απέναντι του μια άμυνα οχυρωμένη στη ρακέτα. Με hedge-out αντιμετώπιση (κατά κύριο λόγο από γρήγορους ψηλούς όπως ο Χάντερ και ο Γκιστ) και τους υπόλοιπους παίκτες να δημιουργούν ένα "πράσινο τείχος" γύρω του, ο Σπανούλης δεν βρήκε χώρο για δημιουργία. Και από το 2ο δεκάλεπτο θέλοντας προφανώς να νιώσει ο ίδιος καλά και να "ξορκίσει" την όλη κατάσταση αποφάσισε να εκτελέσει.

Βρήκε ρυθμό από τις τρεις κερδισμένες βολές, πρωταγωνίστησε στο 9-0 του Ολυμπιακού που ισορρόπησε το ματς για πρώτη φορά στο πρώτο ημίχρονο, αλλά εν συνεχεία προσπάθησε με τον ίδιο τρόπο. Ήθελε να πληγώσει ο ίδιος τον Παναθηναϊκό με τους πόντους του. Μοιραία οι Πειραιώτες έχασαν την υπομονή που είχαν ακόμη και όταν βρέθηκαν πίσω στο σκορ και οι μοναδικές καλές στιγμές τους ερχόντουσαν από το ανοιχτό γήπεδο και όχι την σετ επίθεση.

Επί της ουσίας το καλό διάστημα του Ολυμπιακού ήρθε στο 3ο δεκάλεπτο. Με τον Παπαπέτρου να παίρνει τη σκυτάλη από τον εκπληκτικό Πρίντεζη του πρώτου ημιχρόνου ανοίγοντας το γήπεδο ως "4" και τον Ματ Λοτζέσκι να κάνει ακριβώς το ίδιο. Οι δύο παίκτες ήταν η απάντηση του Ολυμπιακού απέναντι στην κλειστή άμυνα του Παναθηναϊκού, που κατόρθωσε παράλληλα να κάνει τον αντίπαλο πιο διστακτικό.

Ο μοναδικός που παρέμεινε επιθετικός ήταν ο Ντάνιελ Χάκετ. Μόνο που τις περισσότερες φορές η εικόνα ήταν κάπως έτσι:

Πέντε παίκτες του Παναθηναϊκού να προστατεύουν το καλάθι τους.

Στο πρώτο μέρος (όπου οι "πράσινοι" πήραν 32 από τους 47 πόντους του από ασίστ) η άμυνα του Ολυμπιακού ήταν υπόλογη. Δεν πίεσε τη μπάλα και επέτρεψε στους "πράσινους" περιφερειακούς να δημιουργούν ανενόχλητοι. Ότι σουτ έβγαζαν οι φιλοξενούμενοι ήταν αμαρκάριστο και συνήθως κατέληγε σε επιθετικό ριμπάουντ. Στα μισά της δεύτερης περιόδου και συνολικά στο τρίτο δεκάλεπτο οι Πειραιώτες έπαιξαν ξανά σαν... Ολυμπιακός. Πίεσαν σε όλο το γήπεδο, έβαλαν τα χέρια τους στη μπάλα, υποχρέωσαν τον αντίπαλο σε λάθη και έτσι βρήκαν και πόντους στο ανοιχτό γήπεδο. Επέβαλαν αυτοί τον τόνο στο παιχνίδι.

Για να φτάσουμε στο φινάλε, όμως. Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός κατάφερε όταν έκανε ξανά rotation (με Ουίλιαμς και Ραντούλιτσα που είχαν εξ αρχής βοηθητικό ρόλο στο μυαλό του Πεδουλάκη) να μείνει μες στο ματς, είχε το πάνω χέρι. Διότι σ' αυτές τις περιπτώσεις παίζει ρόλο και η πίεση. Το κλειστό ματς βολεύει την ομάδα που παίζει με το λιγότερο άγχος, εν προκειμένω το "τριφύλλι". Αυτό φαίνεται από τα ποσοστά του Ολυμπιακού στα αμαρκάριστα σουτ. Από το 1/13 που είχαν Πρίντεζης, Παπανικολάου, Μάντζαρης και Χάκετ σε σουτ που κατά κύριο λόγο έγιναν από πάσες από μέσα προς τα έξω.

Η τελευταία φάση

Στην τελευταία φάση -και εκ του αποτελέσματος- φάνηκε ότι ο Παναθηναϊκός είχε μεγαλύτερο κέρδος από μια άστοχη βολή, από ότι ενδεχομένως να είχε από εύστοχη. Κι αυτό γιατί ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να κάνει καλή επίθεση.

Ο Ολυμπιακός στις βολές χρησιμοποίησε ένα βαρύ σχήμα: Σπανούλης, Λοτζέσκι, Παπανικολάου, Πρίντεζης και Χάντερ, με τον κόουτς Σφαιρόπουλο να έχει προφανώς στο μυαλό του το σχήμα να "χαμηλώσει" μετά τις βολές (και το τάιμ-άουτ). Από την άλλη θα ήταν ρίσκο η διεκδίκηση του αμυντικού ριμπάουντ με πιο κοντή 5άδα.

Η μπάλα εντέλει κατέληξε στον Παπανικολάου ο οποίος την κατέβασε επιλέγοντας όμως να εμπιστευτεί περισσότερο το αριστερό του (το δυνατό δηλαδή) χέρι, με αποτέλεσμα να επιτεθεί στο σημείο του γηπέδου που είχε λιγότερο χώρο. Να σημειωθεί ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο το γεγονός ότι πάνω του εκείνη τη στιγμή βρέθηκε ο Νικ Καλάθης ο καλύτερος on-ball αμυντικός του Παναθηναϊκού, που του δυσκόλεψε πολύ το έργο.

Αποτέλεσμα; Ο Παπανικολάου κλείστηκε από τον Καλάθη, την πλάγια γραμμή και τους παίκτες του Χάντερ και του Σπανούλη. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού κινήθηκε αρχικά στη γωνία. Δεν πήγε προς τη μπάλα αρχικά και εν συνεχεία αποφάσισε να αλλάξει πλευρά για να ελευθερώσει το χώρο. Βέβαια από την άλλη ο Χάντερ κυνηγούσε τη μπάλα για να κάνει σκριν και οι Πρίντεζης και Λοτζέσκι μαζεύτηκαν κι αυτοί στην πλευρά της μπάλας, διευκολύνοντας έτσι τους αμυντικούς του Παναθηναϊκού.

Σημαντικό ρόλο έπαιξε επίσης η overplay άμυνα του Φώτση στον Σπανούλη, αλλά και οι γενικότερες θέσεις των παικτών του Ολυμπιακού. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να σημειωθεί ότι το μόνο καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει ο Παπανικολάου ήταν να πασάρει νωρίς στον Λοτζέσκι όταν αυτός κινήθηκε προς το κέντρο του γηπέδου. Αλλά και πάλι σε εκείνο το σημείο θα είχε ο Αμερικανός τη μπάλα στα 4'' πολύ μακριά από το καλάθι.

Όσο για τη συνέχεια; Η ιστορία του 2ου τελικού θα είναι εντελώς διαφορετική. Αλλάζουν οι συνθήκες, αλλάζει η πίεση με τον Ολυμπιακό να είναι τώρα η ομάδα που ξέρει τι θα πρέπει να διορθώσει και πως θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό. Να δούμε αν θα παίξει ρόλο το γεγονός ότι οι "πράσινοι" υποχρεώνονται για να υπηρετήσουν το πλάνο του προπονητή τους, να ξεζουμίζουν τον Τζέιμς Γκιστ (30 λεπτά) και τον Αντώνη Φώτση (33 λεπτά). Να δούμε πόσο αποτελεσματικοί θα είναι στα spot-up σουτ οι Πειραιώτες. Να δούμε αν οι περιφερειακοί του "τριφυλλιού" θα βρεθούν ξανά σε τέτοια ημέρα.

Για να δούμε...