Οι δύο ελληνικές ομάδες έδωσαν μια μεγάλη μάχη. Ο Ολυμπιακός πήρε μια ιστορική πρόκριση στον τελικό (ο δεύτερος σε τρία χρόνια), ενώ ο Παναθηναϊκός στερήθηκε τη νίκη για μια φάση. Κι οι δύο πρέπει να κρατήσουν, όμως, την 11η Μαΐου 2012 ως μια μέρα περηφάνιας.

Άδοξο φινάλε

Θα μπορούσε να είναι ταινία. Το τελευταίο φάιναλ-φορ του Ζέλικο Ομπράντοβιτς (όπως είπε ο ίδιος), θα εξελισσόταν σε έναν θρίαμβο του "μπαρουτοκαπνισμένου" Δαυίδ απέναντι στον σύγχρονο Γολιάθ (ΤΣΣΚΑ), σε ένα συμβολικό μάλιστα γήπεδο και σε μια συμβολική ημερομηνία: στην Κωνσταντινούπολη, είκοσι χρόνια μετά το.... πρώτο αίμα του Σέρβου "αλχημιστή".

Αν ήταν ταινία, όμως, το χουκ του Μάικ Μπατίστ προς του Σισκάουσκας θα είχε καταλήξει στο διχτάκι, το "σκοτωμένο" σουτ του Σβεντ θα είχε εξελιχθεί σε ριμπάουντ ή ακόμη καλύτερα -για να προστεθεί και δράμα στην υπόθεση- ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα είχε "μιλήσει" με τρίποντο στην εκπνοή.

Τίποτα από αυτά δεν έγινε, όμως κι έτσι το ενδεχόμενο τέλος εποχής αυτού του Παναθηναϊκού αποδείχτηκε άδοξο. Και άδικο. Άλλωστε βάσει της εικόνας του αγώνα οι "πράσινοι" ήταν αυτοί που έπρεπε να κερδίσουν, έχοντας μάλιστα το προβάδισμα στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Και δυστυχώς -έτσι συμβαίνει όταν το αποτέλεσμα κρίνει τίτλους- σε κανέναν δεν αρκεί η παρηγοριά ότι το "τριφύλλι" πραγματοποίησε μια σπουδαία υπέρβαση.

Να αισθάνεται περήφανος για τον τρόπο που έπαιξε

Και εξηγούμαι: ο Παναθηναϊκός μπήκε στο παρκέ από τη θέση του αουτσάιντερ με το αδιαφιλονίκητο φαβορί να βρίσκεται στην απέναντι γωνία (σύμφωνα με την στατιστική, την πορεία της ομάδας, αλλά και τον εμφατικό τρόπο που κερδίζει) και όχι μόνο δεν... κόμπιασε, αλλά έκανε και το καλύτερο δεκάλεπτο της φετινής χρονιάς. Ένα δεκάλεπτο που θα πρέπει να διδάσκεται στα σεμινάρια. Οι παίκτες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς για δέκα λεπτά τα έκαναν όλα σωστά: χτύπησαν στην αμυντική αδυναμία του Μίλος Τεόντοσιτς και δευτερευόντως σε αυτή του Νέναντ Κρστιτς σε καταστάσεις πικ-εν-ρολ και άρχισαν να σκοράρουν με όλους τους πιθανούς τρόπους.

Η ΤΣΣΚΑ σκιά του καλού της εαυτού "κόμπλαρε" από τον τρόπο που έπαιξε ο Παναθηναϊκός. Και χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα για να "ηρεμήσουν" οι περιφερειακοί της (οι οποίοι αρνούνταν πεισματικά να δώσουν τη μπάλα μες στο καλάθι και να εκμεταλλευτούν τη φανερή υπεροχή της ομάδας τους), να αλλάξει η άμυνα στα πικ-εν-ρολ (αλλαγές στα σκριν) και να μπουν κάποιοι πόντοι... εκτός συστήματος (επιθετικά ριμπάουντ Κιριλένκο, αιφνιδιασμοί) για να ανακτήσει την αυτοπεποίθηση της.

Κάπως έτσι οι "πράσινοι" μετά το υπερηχητικό πρώτο δεκάλεπτο των 29 πόντων έφτασαν να σκοράρουν 5 στην επόμενη περίοδο και μάλιστα με αδόκιμο τρόπο (τρίποντο Καλάθη και μαρκαρισμένο σουτ του Μπατίστ). Συνέβη ακόμη μια φορά αυτό για το οποίο ο "Ζοτς" παραπονείται όλη τη χρονιά: δεν υπήρχε βοήθεια από τον πάγκο. Έτσι μετά τις πρώτες αλλαγές ο ρυθμός του Παναθηναϊκού έπεσε.

Οι "πράσινοι" με μπροστάρη τον εκπληκτικό Κώστα Καϊμακόγλου (10 πόντοι - όλοι στο τρίτο δεκάλεπτο, 8 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 5 κερδισμένα φάουλ) και στη συνέχεια τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους (οι 19 πόντοι είναι η καλύτερη του φετινή επίδοση) κατάφεραν να μείνουν μες στο παιχνίδι, για να φτάσουμε στο τελευταίο καθοριστικό δίλεπτο με τις επινοήσεις του Σβεντ, το καθοριστικό καλάθι του Τεόντοσιτς και την γενικότερη ατυχία του Παναθηναϊκού. Μέσα σ' όλα κι η τελευταία λάθος εκτίμηση του Διαμαντίδη. Όπως ερμηνεύω τη φάση ο αρχηγός του Παναθηναϊκού βλέποντας τον παίκτη του σε απόσταση σκέφτηκε να σουτάρει, αλλά δίστασε λόγω του χρόνου (6''). Τελικά δεν κατέφυγε σε αυτό που είχε σχεδιαστεί (πικ-εν-ρολ στο αριστερό του χέρι), ήρθε κι η βοήθεια του Κιριλένκο και τελικά στην τελευταία φάση οι "πράσινοι" δεν έκαναν καν σουτ.

Και έμεινε τελικά αυτή η πικρή γεύση. Ας δούμε, όμως, τη γενικότερη εικόνα. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς έπαιξε με έναν ανώτερο αντίπαλο κι όμως έφτασε μια φάση, ένα ριμπάουντ, μια άμυνα, ένα σουτ μακριά από τη νίκη, παρά το γεγονός ότι έχασε στο δρόμο τον Τσαρτσαρή και δεν πήρε τα αναμενόμενα από το supporting cast των Βουγιούκα, Σάτο, Σμιθ, Λόγκαν και Καλάθη. Συγγνώμη, αλλά υπό αυτές τις συνθήκες ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να αισθάνεται περήφανος για τον τρόπο που έπαιξε.

Ένας αληθινός σταρ

Ο Αντρέι Κιριλένκο τέλειωσε το ματς με 17 πόντους, 9 ριμπάουντ, 4 κοψίματα και 8 κερδισμένα φάουλ σε 33 λεπτά. Μπορεί ο Σβεντ να έλαμψε στο τέλος κι ο Τεόντοσιτς να "έσβησε" την κακή του εμφάνιση με το κρίσιμο σουτ από τη γωνία, αλλά χωρίς αμφιβολία ο μεγάλος πρωταγωνιστής της αναμέτρησης ήταν ο "AK-47".

Ένας σούπερ-σταρ που δεν χρειάζεται να κάνει... τσίχλα τη μπάλα από την πολύ ντρίμπλα, ένας πρωταγωνιστής που ρίχνεται πρώτος στη μάχη της άμυνας ή των ριμπάουντ, ένας παίκτης που ανεβάζει το επίπεδο της ομάδας του μόνο και μόνο με την παρουσία του στο παρκέ.

Ήταν εκπληκτικό το πως ο Κιριλένκο βρισκόταν μέσα σε κάθε διεκδίκηση στο δεύτερο ημίχρονο. Πως έβγαινε σε βοήθειες, μαχόταν για το ριμπάουντ (σε άμυνα κι επίθεση) και δήλωνε παρών στις κρίσιμες φάσεις. Κι η αίσθηση που δημιουργούσε ήταν σαν να έπαιζαν παιδιά στην αυλή ενός σχολείου και ξαφνικά ερχόταν ο νταής για να τους πάρει τη μπάλα.

Σπανουλιάδα

Πίσω, όμως, στις ταινίες. Είναι μια φράση που ακούω συχνά για τον Ολυμπιακό, ότι ο τρόπος που η ομάδα ξεκίνησε τη χρονιά, η εξέλιξη της και αυτό που κατόρθωσε θα ταίριαζαν σε σενάριο του Χόλιγουντ. Κι αν το "happy end" απέχει μόλις 40 λεπτά, οι παραγωγοί δεν πρέπει να ψάξουν πολύ για να βρουν τον σταρ της υπόθεσης. Το όνομα του είναι Βασίλης Σπανούλης. Θα 'ταν ότι ο Σταλόνε για το Ρόκι ή ο Σβατζενέιγκερ για τον Εξολοθρευτή.

Είναι ο παίκτης που έχει πάρει από το χέρι τους συμπαίκτες του κι αυτός που στο πιο κρίσιμο (ως το επόμενο κατά την φράση-κατατεθέν του Γκάλη) παιχνίδι τους σήκωσε στην πλάτη του. Όχι μόνο έδωσε το σύνθημα στο ξεκίνημα, αλλά έκανε και τις δύο φάσεις που καθάρισαν το παιχνίδι: το μεγάλο τρίποντο στη λήξη των 24'' και την ασίστ στο καλάθι του Ντόρσι που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε γκολ-φάουλ.

Ο τέλειος πρωταγωνιστής για το τέλειο παιχνίδι μιας ομάδας που έχει κάνει τις υπερβάσεις... ψωμοτύρι. Η ομάδα με τα "κολεγιόπαιδα" που δεν έδειχνε ικανή ούτε καν να περάσει στην επόμενη φάση, μετατράπηκε (με τις προσθήκες των Λο, Ντόρσι και την... εσωτερική μεταγραφή του Σλούκα) στη φιναλίστ της Ευρωλίγκας. Ενδιάμεσα ο Γιώργος Πρίντεζης διένυσε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του κι ορισμένοι... άγνωστοι για το ευρύ κοινό παίκτες, έγιναν πρωταγωνιστές, όπως ο Βαγγέλης Μάντζαρης κι ο Κώστας Παπανικολάου.

Γεννούσε... χρυσάφι

Αν θέλουμε να κοιτάξουμε πιο αναλυτικά το παιχνίδι ο Ολυμπιακός κυριάρχησε στην αναμέτρηση από το πρώτο, ως το τελευταίο λεπτό. Όπως κι ο Παναθηναϊκός είχε το προβάδισμα στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα. Οι "ερυθρόλευκοι" κατάφεραν να σταματήσουν τους τέσσερις από τους πέντε δημιουργούς της Μπαρτσελόνα (Χουέρτας, Έιντσον, Μάικλ, Λόρμπεκ), να δυσκολέψουν τον Ναβάρο (18 πόντοι μεν, αλλά με 6/15 σουτ και 5 λάθη δε) και να κρατήσουν την ομάδα του Πασκουάλ στις 10 μόλις ασίστ.

Τι κι αν έχασαν τη μάχη των ριμπάουντ; Τι κι αν έδωσαν 19 έξτρα ανανεώσεις στη Μπαρτσελόνα. Ο Ολυμπιακός οπλισμένος με την άγνοια του αουτσάιντερ γεννούσε... χρυσάφι ακόμη και στα δύσκολα. Απαλλαγμένοι από οποιοδήποτε στρες οι παίκτες του Ίβκοβιτς έβλεπαν τα πάντα να τους βγαίνουν: ακόμη και κακές επιλογές σαν αυτό το βιαστικό τρίποντο του Γιώργου Πρίντεζη.

Πέρα από τον Σπανούλη ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Τζόι Ντόρσι που πήρε τέσσερα πολύτιμα επιθετικά ριμπάουντ στο τελευταίο δεκάλεπτο, αλλά και στον Έισι Λο που ήταν καθοριστικός, κρατώντας την ομάδα στο δύσκολο διάστημα (από το 26' ως το 30') όταν ο Σπανούλης είχε ρίξει την απόδοση του και χρειαζόταν να ξεκουραστεί και να καθαρίσει το μυαλό του. Η απουσία του από τον τελικό θα στοιχίσει, αλλά για το ματς με την ΤΣΣΚΑ καλύτερα να τα "συζητήσουμε" αύριο. Άλλωστε περισσότερα για τον Ολυμπιακό δεσμεύτηκε να γράψει ο Μάνος Μίχαλος.

Κλείνοντας θα ήθελα να μοιραστώ αυτό που έστειλε ένας αναγνώστης στο μεταμεσονύκτιο Video Live Chat της Παρασκευής και το βρήκα ευρηματικό:

Λέγανε ότι ο Ολυμπιακός δεν προκρίνεται στον τελικό με καμία κυβέρνηση. Και τελικά προκρίθηκε με καμία κυβέρνηση.

Για σχόλια και ερωτήσεις υπάρχει το Twitter ( @stefanos_rose )