Το κατοχικό σύνδρομο της Εθνικής

Η Ελλάδα έκλεισε τον μικρό κύκλο φιλικών παιχνιδιών με μια ήττα (την πρώτη σε τρία ματς) απέναντι στην Σερβία. Ήταν το πιο δυνατό ως τώρα τεστ για την Εθνική ομάδα και αυτό που χαρίζει τα πιο ασφαλή συμπεράσματα. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από όλη αυτή τη διαδικασία είναι οι περίεργες συνθήκες της προετοιμασίας, της πιο παράξενης που έχει κάνει ως τώρα το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Λόγω του προλυμπιακού τουρνουά υπήρχε λίγος χρόνος για την προετοιμασία, καθώς και ξεκίνημα με απουσίες. Ωστόσο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πρέπει να παίξει με τα χαρτιά που του μοιράστηκαν και να κερδίσει την παρτίδα αν θέλουμε να σπάσουμε την αρνητική παράδοση των προλυμπιακών τουρνουά.

Οι ιδιαιτερότητες συνεχίζονται με το πρόγραμμα της διοργάνωσης. Η Ελλάδα θα παίξει δύο πιο βατά παιχνίδια, με το Ιράν και το Μεξικό και στη συνέχεια θα μπει στη διαδικασία των νοκ-άουτ κόντρα στην Κροατία και την Ιταλία, κατά πάσα πιθανότητα. Οπότε συνολικά το πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα από διαφορετικό πρίσμα, ακόμη και σε ότι αφορά τη στελέχωση ή τη διαχείριση. Διότι το πιθανότερο είναι να δούμε στην Ιταλία κάτι εντελώς διαφορετικό: μια ομάδα με σφιχτό rotation 7-8 παικτών, αυτών που είναι "ψημένοι" από τέτοια παιχνίδια.

Στο Βελιγράδι δεν ακούστηκε κάποιο καμπανάκι. Δεν χρειαζόταν να έρθουν οι Σέρβοι για να επιβεβαιώσουν ότι η Εθνική -βάσει δυναμικού και τρόπου παιχνιδιού- είναι μια ομάδα κατοχών. Είναι τέτοια τα δυνατά (αλλά και τα αδύνατα της σημεία) που για να διακριθεί πρέπει να κυριαρχήσει πρώτα στον τομέα των κατοχών. Με απλά λόγια να παίρνει περισσότερες μπάλες από τον αντίπαλο της. Τι είδους μπάλες; Ριμπάουντ, διεκδικήσεις, κλεψίματα, αλλοιώσεις.

Απέναντι στην ομάδα του Σάσα Τζόρτζεβιτς δεν το έκανε και μοιραία βρέθηκε να χάνει, με μεγάλη μάλιστα διαφορά. Κόντρα στην Τουρκία οι διεθνείς έκαναν το αυτονόητο. Επιβλήθηκαν μέσω των αθλητικών τους χαρακτηριστικών, κάτι που ήταν εύκολο (όπως είχε σημειωθεί από το πρώτο παιχνίδι) διότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων από το 1 ως το 4. Απέναντι στους Σέρβους, όμως, μια ομάδα με ψηλά γκαρντ, μέγεθος στη φροντ-λάιν και έμφυτη κλίση στο σκληρό παιχνίδι, η Ελλάδα δεν "έδειξε" το μέγεθος της, ή την αθλητικότητα της. Έχασε ριμπάουντ, έχασε διεκδικήσεις, δεν προστάτευσε τη ρακέτα της. Δέχτηκε πάρα πολλά λέι-απ, κυρίως από φάσεις που δημιουργήθηκαν από έξω προς τα μέσα. Και αν η Ελλάδα δεν καταφέρνει να βρίσκει μπάλες στην άμυνα της, δεν θα κατορθώνει να ενεργοποιήσει το μεγάλο της όπλο που είναι η αποτελεσματικότητα στο ανοιχτό γήπεδο.

Να μιλήσουμε με αριθμούς; Τα επιθετικά ριμπάουντ ήταν 11-3. Την ώρα που οι διεθνείς πήραν 22 αμυντικά, οι Σέρβοι ανανέωσαν 11 επιθέσεις, κάτι που σημαίνει ότι ένα στα τρία άστοχα σουτ των γηπεδούχων κατέληγε και πάλι στα χέρια τους. Από εκεί και πέρα το ελληνικά λάθη έφτασαν τα 18, την ώρα που ο αντίπαλος είχε 11.

Είναι επίσης σημαντικό όμως ότι η εικόνα της Εθνικής στο παιχνίδι του μισού γηπέδου βελτιώνεται. Παρά το γεγονός ότι ένα βασικό στέλεχος της ομάδας έπαιξε για πρώτη φορά (έχοντας κάνει επί της ουσίας μια προπόνηση) με την υπόλοιπη ομάδα. Και φάνηκε εξαρχής η πρόθεση του Φώτη Κατσικάρη να στηριχτεί πάνω στον Στράτο Περπέρογλου. Μάλιστα προσπάθησε να "χτίσει" πάνω στην ικανότητα του να παίξει στο post, επαναφέροντας μάλιστα μια τακτική που εφάρμοζε στο Μπιλμπάο ψάχνοντας την "πλάτη" του "3" στο ανοιχτό γήπεδο. Τότε το "όπλο" ήταν ο Μούμπρου, τώρα είναι ο Περπέρογλου. Ο άσος της Μπαρτσελόνα ξεκίνησε στην "5άδα" και χρησιμοποιήθηκε και στο "4".

Συνολικά οι Σέρβοι "μέτρησαν" την ικανότητα της Εθνικής μας στο σουτ. Έπαιξαν πολύ κλειστά προσπαθώντας να καλύψουν την αμυντική τους αδυναμία στο "5", με τον Μπουρούση να γίνεται... πλέι-μέικερ (όπως τον αποκάλεσε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στο φάιναλ-φορ του Βερολίνου) μοιράζοντας 5 ασίστ στο δεκάλεπτο και 6 στο πρώτο ημίχρονο. Η Ελλάδα προσπαθεί με διαρκή κοψίματα να βρει φάσεις, ωστόσο, το θέμα του σουτ θα παραμείνει το μεγάλο "στοίχημα" για το τουρνουά της Ιταλίας. Δεύτερο όμως. Το πρώτο είναι οι κατοχές.

Από εκεί και πέρα αρκετό χρόνο συμμετοχής πήραν οι Καλάθης-Γιάννης-Μπουρούσης, οι Αγραβάνης-Παπαπέτρου που κάλυψαν επί της ουσίας τη θέση "4" (και αποτελούν τους σταθερότερους ως τώρα παίκτες της Εθνικής), ο Μάντζαρης, αλλά και ο Καββαδάς που επί της ουσίας ήταν αυτός που "δοκιμάστηκε" από το προπονητικό τιμ.

Το μεγάλο ερωτηματικό για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα παραμένει η συμμετοχή του Κώστα Σλούκα. Αν ο άσος της Φενέρμπαχτσε θα ταξιδέψει στην Ιταλία ή έστω αν θα είναι έτοιμος για τα νοκ-άουτ, επιλογή που θα έχει σίγουρα ρίσκο. Οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ του σ' αυτή τη φάση κάτι που σημαίνει ότι η Ελλάδα θα μείνει με 14 παίκτες από τους οποίους λογικά θα "κοπεί" ένας ψηλός (Μπόγρης ή Καββαδάς) και ένας ακόμη είτε από τους φόργουορντ, είτε από τους γκαρντ (Αθηναίου, Ντόρσεϊ, Χαραλαμπόπουλος). Η απουσία του Σλούκα, όμως, αφαιρεί πολλά από το παιχνίδι της ομάδας, καθώς είναι ο παίκτης που θα μπορεί να "τρυπήσει" την άμυνα και να σουτάρει μετά από ντρίμπλα.

Περιμένουμε και βλέπουμε...