Ταξίδι και Ιθάκη. Καλή και χρυσή, ασημενια ή χάλκινη (αν θέλουμε να κυριολεκτήσουμε) η Ιθάκη σε μια μεγάλη διοργάνωση, αλλά υπάρχει και η άποψη ότι πάντα το ταξίδι είναι σημαντικότερο. Η πορεία, δηλαδή και η αύρα που βγάζει μια ομάδα. Δεν ειναι η πρώτη φορά που υποστηρίζεται κάτι τέτοιο και τουλάχιστον επί προσωπικού, όχι η τελευταία.

Αν δεχτούμε ως δεδομένα όλα τα παραπάνω, τότε αυτή η ομάδα έχει πετύχει. Διότι το ταξίδι της ως τώρα είναι υπέροχο. Η Ελλάδα έχει χαράξει την αγωνιστική της ταυτοτητα, παίζει ένα μπάσκετ με οξυδέρκεια με αρχές, με ταχύτητα στο μισό γήπεδο και με σαφή την πρόθεση για ομαδικότητα, κάνοντας παράλληλα επίδειξη στους υπόλοιπους της Ισπανίας, πως λειτουργούν οι ομάδες.

ΟΚ, βουτιές και ομαδικότητα έχει και η Νέα Ζηλανδία που λογικά θα μείνει εκτός, οπότε δεν αρκεί αυτό. Έχει και δυνατά σημεία η Ελλάδα, η οποία για ακόμη μια φορά έδειξε το καλό της αμυντικό πρόσωπο. Εκτός από την ταυτότητα την οποία έχει βάλει στα δόντια για να πέσει μ' αυτή και να "αναγνωριστεί" σε περίπτωση αποκλεισμού, εχει και ένα διαβατηριο έτοιμο. Το διαβατήριο που την έχει οδηγήσει σε τόσες και τόσες επιτυχίες τα τελευταία χρόνια.

Κόντρα στους Κροάτες είδαμε την καλή ελληνική άμυνα, η οποία είχε λύσεις για κάθε πρόβλημα που έθετε ο Γιασμίν Ρέπεσα, για αυτό και είχε ένα σαφές προβάδισμα σταθερά από το 2ο δεκάλεπτο. Περιόρισε τη δράση του Τόμιτς και έριξε κατά πολύ το ποσοστό ευστοχίας μιας ομάδας που έχει σαφή προσανατολισμό στο low-post παιχνίδι. Ακόμη και οι πόντοι του Μπογκντάνοβιτς δεν πόνεσαν επί της ουσίας γιατί ήρθαν μετά από αρκετές ντρίμπλες και μικρή φθορά σε ομαδικό επίπεδο.

Πέρα από αυτό αν και θα ήταν άδικο κάποιος να αρχίσει να ξεχωρίζει παίκτες όταν μιλάμε για την Εθνική που περηφανεύεται για την καλή της ομαδική λειτουργία, θα ήταν άδικο αν δεν γίνει μνεία στον Νικ Καλάθη, τον παίκτη κλειδί της ομάδας, που φέρνει πολλά στο τραπέζι. Θα ήταν, ωστόσο, άδικο αυτό τόσο για τον πολύ θετικό Παπανικολάου (στο καλύτερο τουρνουά ως το τώρα), στον Νίκο Ζήση που παρέδωσε νέο μάθημα για το πως παίζεται η θέση του γκαρντ (10 ασίστ, 0 λάθη. Ναι 10 ασίστ, 0 λάθη), ή ακόμη στους πολύ θετικούς παίκτες ου ήρθαν από τον πάγκο, όπως τον Ίαν Βουγιούκα (παρών στο διάστημα που η Ελλάδα ξέφυγε στο σκορ) ή τον Κώστα Σλούκα.

Τέλος, θα πρέπει να σημειωθεί και το σημαντικότερο κερδισμένο στοίχημα της Εθνικής ομάδας ως τώρα στο τουρνουά. Όχι, δεν γίνεται λόγος για τη συνέπεια και τη σταθερότητα που έχει επιδείξει σε όλα τα τεστ ως τώρα. Το κερδισμένο στοίχημα για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα είναι η μάχη των ριμπάουντ. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας ο Φώτης Κατσικάρης ειχε αναγνωρίσει τον συγκεκριμένο τομέα ως αδυναμία της Εθνικής, η οποία όμως έχει δείξει ένα πολύ καλό πρόσωπο. Σημαντικό ρόλο παίζει σ' αυτό η παρουσία του Κώστα Παπανικολάου και του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο "3", δύο φόργουορντ που προσθέτουν μέγεθος στην ομάδα.

Την Πέμπτη οι διεθνείς θα αντιμετωπίσουν την Αργεντινή. Μια ομάδα με συνέπεια, σταθερότητα και πάνω από όλα χαρακτήρα. Το πρόσωπο κλειδί είναι φυσικά ο Λουίς Σκόλα, ο οποίος είναι και πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης μαζί με τον Πάου Γκασόλ. Ο άσος των Πέισερς είναι ο ψηλός που τα κάνει όλα στο επιθετικό κομμάτι και μπορεί τώρα να στερείται στηριγμάτων (Ντελφίνο, Τζινόμπιλι), ωστόσο προσφέρει μεγάλη ποιότητα στην γηρασμένη ομάδα των "γκαούτσος".

Η γραμμή των φόργουορντ αποτελεί συνολικά η δύναμη πυρός των Αργεντίνων που έχουν με διψήφιο νούμερο πόντων τόσο τον Αντρές Νοτσιόνι, όσο και τον Ουόλτερ Χέρμαν. Τα "4άρια" της Εθνικής θα δεχτούν δηλαδή μεγάλη πίεση στην άμυνα μας, ενώ "διπλοβάρδια" θα έχουν και τα δύο 3άρια, οι Παπανικολάου και Αντετοκούνμπο.

Όσο για τον παίκτη-κλειδί της νέας γενιάς, αυτός δεν είναι άλλος από τον Καμπάτσο τον ταχύτατο γκαρντ που έχει 8.5 πόντους και 5.0 ασίστ, δίνοντας πολύτιμες λύσεις στα 25' που χρησιμοποιείται είτε πίσω, είτε μαζί με τον "εγκέφαλο" Πάμπλο Πριχιόνι.