Το παράσημο, το ρεκόρ και το "λάθος" του Ζοτς

Ο Παναθηναϊκός γύρισε από την Κωνσταντινούπολη με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μια η πολύ καλή εμφάνιση (παρά τις συνθήκες) και από την άλλη η χαμένα ευκαιρία . Στις αποσκευές του, ωστόσο, φυλάει κάτι πιο σημαντικό, ένα παράσημο.

Ποιο είναι αυτό; Το "κέρδος" αυτού Παναθηναϊκού είναι ότι αποτελεί μια ομάδα που δύσκολα χάνει. Κι αυτό έχει τεράστια σημασία. Δυσκάταβλητη. Ωραία λέξη.

Το έχει αποδείξει αυτές τις σεζόν (και παλαιότερα, αλλά τώρα μας ενδιαφέρει η νέα εποχή), παίζοντας σε δύσκολες έδρες, σε δύσκολα παιχνίδια, με δύσκολες συνθήκες. Δεν είναι δηλαδή η πρώτη φορά που γυρνάει παιχνίδι το οποίο δείχνει να του γλιστράει από τα χέρια στα πρώτα λεπτά. Το ίδιο έγινε φέτος (δύο φορές στη Βιτόρια - τη μια κέρδισε, την άλλη έχασε), στο Βελιγράδι, ή πέρσι στη Βαρκελώνη, στη Μαδρίτη, σε τόσες έδρες.

Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το αγωνιστικό στυλ του Παναθηναϊκού ταιριάζει σε αυτό ακριβώς. Οι "πράσινοι" μια ομάδα που στοχεύει κυρίως στο να ελέγξει ρυθμό, ριμπάουντ και παράλληλα να "χαλάσει" το παιχνίδι του αντιπάλου, πάει σε μεγάλες επιθέσεις, στοχεύει πολύ μες στο καλάθι και στηρίζεται σε ένα μεγάλο βαθμό στο σουτ τριών πόντων, έχει όλα τα φόντα να αποτελεί... κακό σπυρί για κάθε γηπεδούχο.

Αυτό έκαναν μετά το πρώτο δεκάλεπτο όταν τους αιφνιδίασε ο Μπο ΜακΚάλεμπ, παρά την γνωστή άμυνα του Διαμαντίδη που τον μάρκαρε από απόσταση ασφαλείας σαν να ήταν... έφηβος. Με τον Μπατίστ στο low-post, με τον Μαυροκεφαλίδη να παίζει για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι ένα ρόλο-κλειδί, τον Κάρι να παραμένει σε μεγάλη φόρμα και τον Διαμαντίδη να είναι... Διαμαντίδης, οι "πράσινοι" έκλεισαν τη διψήφια διαφορά και πέρασαν μπροστά.

Υποχρέωσαν τη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ να βάλει μεγάλα σουτ για να τους κερδίσουν. Όπως αυτό του Ονάν, ή τα δύο του Κλέιζα. Οι Τούρκοι πλήρωσαν τον Παναθηναϊκό με το ίδιο νόμισμα. Εξάλλου τα τρία τρίποντα (2 από τον Μπράμος και έναν από τον Φώτση) ήρθαν σε πολύ καθοριστικό σημείο, δημιουργώντας τεράστιο ψυχολογικό πρόβλημα στους γηπεδούχους. Η ομάδα του Ομπράντοβιτς αντέδρασε πάντως υποδειγματικά, αν λάβουμε υπόψη την πίεση που είχαν. Με 0-3 και τον Παναθηναϊκό να παίρνει προβάδισμα στο... παρά-πέντε.

Ας δούμε όμως κάποια σημεία κλειδιά, που αξίζουν ανάλυσης

Τα ματσαρίσματα... Η περιφέρεια του Παναθηναϊκού ταιριάζει πολύ με αυτή την Φενέρ. Ψηλά κορμιά εκατέροθεν και πολύ ενδιαφέρουσες επιλογές. Ο Πεδουλάκης ξεκίνησε με τον Γκιστ στον Πρέλζιτς και τον Μασιούλις στον Μπιέλιτσα, ενώ έβαζε συνήθως τον Διαμαντίδη στον ΜακΚάλεμπ. Εξίσου σημαντική κι η επιλογή του Ομπράντοβιτς να ξεκινήσει τον καλύτερο του σκόρερ, τον Μπογκντάνοβιτς, στον ηγέτη του "τριφυλλιού".

Εκεί όπου υπερείχε (και υπερέχει) η Φενέρ είναι το μέγεθος. Είναι η πιο ψηλή ομάδα στη διοργάνωση, ειδικά όταν παίζει με τους Πρέλζιτς-Μπογκντάνοβιτς-Μπιέλιτσα και τον Βίντμαρ ή τον Ζόριτς. Οι Τούρκοι κατάφεραν να "γεμίσουν" τη ρακέτα και να υποχρεώσουν τον Παναθηναϊκό σε 40 προσπάθειες για τρεις πόντους. Αποτελεί ρεκόρ για τον Παναθηναϊκό, που μέχρι στιγμής είχε εκτελέσει πάνω από 30 έξι φορές: Στην αρχή της χρονιάς με τη Λαμποράλ Κούτσα στην Κύπρο (στο παιχνίδι των "τρίποντων" ρεκόρ') με 37, στις 14/1/2009 με την Προκόμ (35 - το παιχνίδι που ο Ομπράντοβιτς τα έχωσε στους παίκτες του), στις 22/3/2012 με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ (32), στις 9/12/2010 με την Ολίμπια (32), στις 5/11/2008 με την Νανσί (31) και στις 4/3/2004 με την Μπενετόν (30).

Η pick-n-roll άμυνα... Σε ότι αφορά τις αλλαγές του Παναθηναϊκού οι Τούρκοι "απάντησαν" με ιδιαίτερη αποφασιστικότητα στο να χτυπήσουν τα mis-match σε πρώτο χρόνο. Είτε με ντρίμπλα (Πρέλζιτς-ΜακΚάλεμπ), είτε με πάσα στον ψηλό. Παράλληλα προσπάθησαν σε αρκετές περιπτώσεις να αλλάξουν την τακτική τους και να καταφύγουν στην τροφοδοσία του low-post είτε με ψηλό (Ζόριτς), είτε με περιφερειακό (Πρέλζιτς, Μπογκντάνοβιτς).

Αυτή που έχει πιο μεγάλο ενδιαφέρον είναι η επιλογή του "Ζοτς" να παίξει επιθετικά τον Παναθηναϊκό. Κρίνοντας από την έμφαση που έδωσαν οι γηπεδούχοι στο να πιέσουν τη μπάλα (ρόλο που είχε ο ΜακΚάλεμπ, αλλά και ο Ονάν - με αποτέλεσμα πολλές φορές να κατεβάζει τη μπάλα είτε ο Λάσμε, είτε ο Γκιστ), η τακτική αφορούσε το μικρό rotation του "τριφυλλιού". Ο Ομπράντοβιτς ήθελε να κουράσει τους 7-8 παίκτες που παίζουν και κυρίως τον Διαμαντίδη.

Για αυτό είδαμε στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα δυναμικά hedge-out (ο ψηλός του σκρίνερ ουσιαστικά να κόβει κάθετα τον δρόμο του ντριμπλέρ, υποχρεώνοντας του να δώσει τη μπάλα για κατάσταση 4-εναντίον-3), επιλογή που αρχικά φαίνεται "περίεργη". Γιατί περίεργη; Διότι ο Διαμαντίδης, όπως απέδειξε χθες, είναι ο άνθρωπος σεμινάριο στο πως πρέπει να πασάρει ο παίκτης στο pick-n-roll απέναντι σε hedge-out. Αν ξαναδείτε το παιχνίδι έχει μεγάλο ενδιαφέρον να παρατηρήσετε ακριβώς αυτό: πόσο γρήγορα και με ποιον τρόπο βρίσκει τον παίκτη που είναι αμαρκάριστος. Η επιτομή του timing και της τεχνικής στην πάσα. Ναι βοηθάει ότι είναι τόσο ψηλός, αλλά και πάλι...

Επί της ουσίας είναι η άμυνα που τον βολεύει περισσότερο. Να βρίσκει πάσες και όχι να υποχρεώνεται να ντριμπλάρει ή να ψάχνει σκορ. Οπότε θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο Ομπράντοβιτς, που γνωρίζει τόσο καλά τον Διαμαντίδη, δεν θα του έκανε τη ζωή εύκολη με hedge-out, αλλά φαίνεται ότι ο "Ζοτς" ήθελε να τον κουράσει κατά αυτόν τον τρόπο.

Ο Παναθηναϊκός απάντησε με πολύ καλό spacing (αποστάσεις), καλή κυκλοφορία της μπάλας (σ.σ κάπου εδώ να πούμε ότι ο όρος passing game είναι λάθος, passing game στο μπάσκετ δεν είναι οι πάσες, αλλά ένα είδος ελεύθερου παιχνιδιού που χτίζεται ανάλογα με το που πασάρει ο κάθε παίκτης) και φυσικά μεγάλα σουτ. Μέσα από αυτή τη διαδικασία βρέθηκαν τα περισσότερα τρίποντα του Παναθηναϊκού. Για αυτό και στα τελευταία λεπτά ο Σέρβος προπονητής αποφάσισε να καταφύγει σε αλλαγές με τον Ζόριτς να καταλήγει πάνω στον Διαμαντίδη και ουσιαστικά να αποτρέπει την πάσα και να ενθαρρύνει το ένας-εναντίον-ενός.

Προφανώς το "λάθος" του τίτλου είναι... ιντραγκαδόρικο. Δεν ήταν λάθος του Ομπράντοβιτς. Όχι μόνο γιατί νίκησε, αλλά γιατί επέλεξε την φθορά από οτιδήποτε άλλο. Έτσι μια στρατηγική που θεωρητικά δεν έβγαζε νόημα, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο παιχνίδι.

Συμπέρασμα; Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να έχει φύγει με τη νίκη. Από την άλλη όμως η εμφάνιση του, ο τρόπος που ξαναμπήκε στο παιχνίδι απέναντι σε μια ομάδα που έπαιζε το τελευταίο της χαρτί, επιβεβαιώνουν την καλή αγωνιστική του κατάσταση.

Μην περιμένετε σχόλια για κατάταξη και θέσεις. Είναι ακόμη πολύ νωρίς για όλα αυτά. Παιχνίδι-παιχνίδι που λέει και η πιο βαρετή φράση στην ιστορία του αθλητισμού.