Σε ένα ριμπάουντ. Σε ένα σουτ. Σε ένα φάουλ. Ο τελικός του κυπέλλου ήταν ακόμη μια φορά αμφίρροπος, επεισοδιακός και γεμάτος ανατροπές. Χωρίς αμφιβολία ήταν ένα από τα πιο... περίεργα παιχνίδια που συναντά κανείς σε αυτό το επίπεδο.

Διαβάστε ακόμη την ανασκόπηση του αγώνα , αλλά και την κριτική των παικτών.

Ξαφνικές "μεταμορφώσεις", σκαμπανεβάσματα, παιδικά λάθη και εντυπωσιακά ξεσπάσματα. Ένα ματς που δεν βλέπουμε συχνά. Ένας τελικός με τα όλα του, που αφήνει "κάβα" για τα επόμενα ραντεβού των δύο ομάδων.

Ας δούμε αναλυτικά αυτά που... έμειναν από τον τελικό του Ελληνικού

Το εντυπωσιακό ξεκίνημα του Παναθηναϊκού. Το έλεγαν όλη τη βδομάδα οι "πράσινοι" ότι ψάχνουν έναν τρόπο να γίνουν πιο επιθετικοί, να βγάλουν μεγαλύτερη ενέργεια στην άμυνα και να δείξουν μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην επίθεση. Αυτό ακριβώς έκαναν στα πρώτα λεπτά: έκαναν παγίδες σε ολόκληρο το γήπεδο, αναχαίτισαν δυναμικά τις συνεργασίες του Σπανούλη και έπαιξαν με μεγάλη κίνηση ακολουθώντας ένα λίγο ελεύθερο, αλλά και... πολυπρόσωπο επιθετικό πλάνο που τους έφερε από νωρίς σε θέση ισχύος.

Η εξίσου εντυπωσιακή... καθίζηση του Παναθηναϊκού. Η τακτική των διαιτητών να σφυρίζουν πολύ στο ξεκίνημα του αγώνα (την οποία άλλαξαν στο τελευταίο δεκάλεπτο) έφερε δύο φορές τους "πράσινους" σε πρόβλημα λόγω των ομαδικών φάουλ. Αυτό υποχρέωσε άμεσα ή έμμεσα τους παίκτες του Ομπράντοβιτς να ρίξουν την ένταση στην άμυνα τους και μοιραία μπήκαν σε έναν πιο παθητικό ρόλο. Βοήθησε σ' αυτό κι η άμυνα ζώνης του Ντούσαν Ίβκοβιτς στο δεύτερο δεκάλεπτο, που ουσιαστικά έκανε στατική την ομάδα του "τριφυλλιού". Η μεγάλη διαφορά, αυτή που μεταμόρφωνε επί τους ουσίας τον Παναθηναϊκό, ήταν το πόσο απειλούσαν το καλάθι. Στην αρχή πήγαιναν δυναμικά μέχρι τη στεφάνη, αλλά στη συνέχεια έγιναν λιγότερο... επιθετικοί, με αποτέλεσμα να γίνουν βορά στα νύχια της κατ' εξοχήν καλής πειραιώτικης άμυνας. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι η παρουσία του Γιασικεβίτσιους έδωσε ακριβώς αυτό στους "πράσινους. Για αυτό κι ο Λιθουανός φάνηκε να είναι ο παίκτης που κάνει τη μεγάλη διαφορά, κερδίζοντας τον τίτλο του MVP.

Η ικανοποίηση του χειρότερου! Ο Ολυμπιακός αν και υπολειπόταν αισθητά του αντιπάλου του στο πρώτο ημίχρονο πήγε στα αποδυτήρια με μια "κολακευτική" διαφορά 3 πόντων. Σε αυτό το διάστημα ο Ντούσαν Ίβκοβιτς αναγκάστηκε να ανοίξει (νωρίτερα από ότι ίσως να υπολόγιζε) όλα τα... χαρτιά του και να "φορτώσει" πολύ συγκεκριμένους παίκτες όπως τον Σπανούλη ή τους Χάινς-Άντιτς που συνέθεσαν το δίδυμο που ουσιαστικά κράτησε τους "ερυθρολεύκους" μες στο ματς. Την... ίδια ικανοποίηση, βέβαια, πρέπει να αισθάνεται ο Παναθηναϊκός με το -3 του τρίτου δεκαλέπτου. Οι "πράσινοι" βρέθηκαν ξαφνικά πίσω στο σκορ με 13 πόντους απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που ξεχείλιζε ενέργεια. Οι "ερυθρόλευκοι" αν ήταν πιο εύστοχοι σε αμαρκάριστα σουτ ή λιγότερο επιπόλαιοι στη διαχείριση της μπάλας, θα μπορούσαν να έχουν μεταφράσει σε μεγαλύτερο προβάδισμα την ξεκάθαρη υπεροχή τους.

Η ομαδική υπόθεση... Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ατομικά δεν ήταν σε καλή ημέρα, τουλάχιστον σε ότι αφορά το εκτελεστικό κομμάτι (1/8 σουτ) ή κάποιες προσωπικές φάσεις στην άμυνα. Ήταν, ωστόσο, πολύ καθοριστικός για την ομαδική λειτουργία του Παναθηναϊκού. Βούτηξε μπάλες (7 κλεψίματα), μοίρασε φάσεις στους συμπαίκτες του (7 ασίστ) και το κυριότερο "μίλησε" όταν χρειαζόταν. Με τρεις προσωπικές ενέργειες, πήρε ισάριθμα φάουλ, εκμεταλλεύτηκε τη "σημαία" του Ολυμπιακού (το μπόνους δηλαδή) και χάρισε στην ομάδα του τη νίκη.

Το ρεσιτάλ... Αφενός από την "πράσινη" άμυνα που άνοιγε-έκλεινε σαν... ακορντεόν, προσαρμοζόταν στους πραγματικά επικίνδυνους παίκτες, είχε πολύ καλό "διάβασμα" και τελικά κατάφερε να "σταματήσει" τον Ολυμπιακό. Οι "πράσινοι" έπαιξαν άμυνα για σεμινάριο στις τελευταίες φάσεις και γενικότερα πήραν το παιχνίδι από αυτή. Κι αν κάποιος δικαιούται τον τίτλο του... μαέστρου σε αυτό το ρεσιτάλ είναι ο Κώστας Τσαρτσαρής. Η στατιστική του δεν λέει πολλά, ωστόσο, όταν αυτός βρισκόταν στο παρκέ ο Παναθηναϊκός έπαιζε πολύ καλύτερα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ήταν με λίγα λόγια ο άτυπος MVP παίζοντας πολύ καλή άμυνα στο φινάλε και κάνοντας όλα αυτά τα μικρά πράγματα που χρειάζεται για να "δέσει" μια ομάδα.

Το πολύ καλό πρώτο δεκάλεπτο εξελίχθηκε σε... παιχνίδι παιδικού πρωταθλήματος. Στα τρία τελευταία δεκάλεπτα οι "πράσινοι" έκαναν 12 λάθη, ενώ ο Ολυμπιακός συνολικά έδωσε 23 φορές τη μπάλα στον αντίπαλο. Και κανονικά το ρήμα που ταιριάζει δεν είναι άλλο από το "πούλησε". Τόσο φθηνά ήταν ορισμένες φορές. Κατά την άποψη μου αν ο Ολυμπιακός δεν πετούσε τόσες κατοχές στα σκουπίδια (κι έχοντας 16 περισσότερα ριμπάουντ) θα είχε πάρει αυτός το κύπελλο στο ΣΕΦ. Εδώ ήταν ξεκάθαρη η έλλειψη του Έισι Λο, που μπορεί κι αυτός να υπερβάλει ώρες-ώρες, αλλά είναι ένας διεισδυτικός παίκτης, που απειλεί το καλάθι και μπορεί να προσφέρει λύσεις μέσω συνεργασιών.

Το "σκάσιμο" του Σπανούλη. Σάτο, Καλάθης, Λόγκαν, Διαμαντίδης. Τέσσερις παίκτες άλλαξαν στο μαρκάρισμα του Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος για ακόμη ένα ματς περιορίστηκε από την "πράσινη" άμυνα. Ειδικά στα τελευταία λεπτά φάνηκε ότι ο διεθνής γκαρντ ήταν πολύ κουρασμένος για να πάρει πάνω του προσωπικές φάσεις. Χαρακτηριστική η τελευταία επίθεση της τρίτης περιόδου όταν κράτησε για πολύ ώρα τη μπάλα, δίνοντας την τελικά στον Παπανικολάου, χωρίς προηγουμένως να έχει δημιουργήσει ο ίδιος κάποιο πλεονέκτημα. Όπως τουλάχιστον συνηθίζει να κάνει με μεγάλη άνεση σε παρόμοιες φάσεις. Με λίγα λόγια ο ηγέτης του Ολυμπιακού (που σημειωτέον έχει 1/15 τρίποντα φέτος με τον Παναθηναϊκό) έμοιαζε... σκασμένος - χωρίς ανάσες δηλαδή- στο φινάλε.

Συνολικά, πάντως, η αίσθηση που μένει από το παιχνίδι είναι ότι οι "ερυθρόλευκοι" μοιάζουν να αδικούνται περισσότερο από το αποτέλεσμα. Είχαν μεγαλύτερη διάρκεια, αλλά για ακόμη ένα ματς (είναι 4-5 τις τελευταίες 45 ημέρες) έχασαν μια διαφορά και μάλιστα σε λίγα μόλις λεπτά (από το 28' ως το 30'). Με 23 λάθη -και τι λάθη- θα μπορούσαν με ένα εύστοχο σουτ να πάρουν το ματς. Για ακόμη ένα ματς ήταν καλύτερος από ότι πολλοί περίμεναν. Αρκεί αυτό; Θα αναρωτηθεί κανείς την ώρα που ο Παναθηναϊκός πήγε στα αποδυτήρια πανηγυρίζοντας έναν ακόμη τίτλο; Ίσως μετράει σε ότι αφορά τη συνολική αίσθηση ότι στα πλέι-οφ ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να παίξει πολύ καλύτερα για να πάρει το πρωτάθλημα.

ΥΓ. Για τον εξαιρετικό Γιώργο Πρίντεζη δεν έγραψα τίποτα, γιατί απλά δεσμεύτηκε ο Μάνος Μίχαλος.

Για σχόλια και ερωτήσεις υπάρχει το Twitter @stefanos_rose