Ο πρώτος γύρος ολοκληρώθηκε με την ήττα του Ολυμπιακού στη Μόσχα και την νίκη του Παναθηναϊκού επί την Εφές. Για τα πεπραγμένα των δύο ομάδων και τον απολογισμό των πρώτων εφτά αγώνων θα ακολουθήσει άλλο κείμενο κατά την περίοδο της διακοπής και της ανασύνταξης. Αυτό που προέχει είναι να δούμε τι έγινε στα δύο αυτά παιχνίδια, ξεκινώντας από αυτό που έγινε πρώτο χρονικά.

Ο Ολυμπιακός αδικείται από το 92

Ο Ολυμπιακός έκανε ένα από τα καλύτερα του εκτός έδρας παιχνίδια , αλλά ηττήθηκε απέναντι στην καλύτερη ομάδα του γκρουπ, την ΤΣΣΚΑ. Κι αυτό γιατί δεν κατάφερε να πάει το παιχνίδι στα μέτρα του. Δεν κατάφερε να επιβληθεί χάρις στο physical παιχνίδι του, όπως είχε γίνει για παράδειγμα πέρσι στο ματς του ΣΕΦ, ή στον ημιτελικό της Ευρωλίγκας. Θα μπορούσαμε να πούμε σχηματικά ότι οι Πειραιώτες ήθελαν να πάνε το ματς στο ρινγκ, όπου υπερισχύουν σε ενέργεια, ενώ οι Μοσχοβίτες ήθελαν να το πάνε στο πάλκο, για να κερδίσουν χάρις στην ποιότητα τους. Και τελικά η ομάδα που πέτυχε τον στόχο της ήταν αυτή του Δημήτρη Ιτούδη.

Το "92" στο παθητικό αδικεί την αμυντική προσπάθεια του Ολυμπιακού. Οι "ερυθρόλευκοι" κυρίως χάρις στο παιχνίδι με αλλαγές, κατάφεραν να βγάλουν την ΤΣΣΚΑ από το κατ' εξοχήν παιχνίδι της, που είναι το "βρίσκω τον αμαρκάριστο παίκτη", μια ομάδα που κυκλοφορεί πολύ καλά τη μπάλα, διαθέτει εξαιρετικούς σουτέρ και τηρεί με ευλάβεια τους κανόνες των αποστάσεων. Αυτό φαίνεται ακόμη από δύο στατιστικά: τα σουτ τριών πόντων και τις τελικές πάσες. Η ΤΣΣΚΑ επιχείρησε μόλις 14 τρίποντα και μοίρασε μόλις 14 ασίστ. Και τα δύο είναι αρνητικά ρεκόρ για τη φετινή σεζόν. Παρόλα αυτά σκόραρε 92 πόντους, αφενός διότι εφάρμοσε τον νόμο της Μόσχας (σε όλα της τα εντός έδρας ματς πηγαίνει το σκορ ψηλά, ανοίγοντας το τέμπο μέσω της ταχύτητας με την οποία "χτυπάει" στα 24'' της επίθεσης) και αφετέρου γιατί κέρδισε αρκετές μάχες ένας-εναντίον-ενός.

Ήταν χαρακτηριστικό εξάλλου. Όταν οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου ανταποκρινόντουσαν στην ένας-ένας άμυνα, το ματς άλλαζε εικόνα. Μόλις έχαναν 1-2 φάσεις, έμεναν ξανά πίσω στο σκορ. Για παράδειγμα ήταν καθοριστικές οι προσωπικές ενέργειες του Κόρι Χίγκινς, που πέτυχε τέτοιους πόντους. Η ΤΣΣΚΑ εξάλλου κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού προσπαθεί να βρει διαφορετικούς δημιουργούς. Και το έκανε και τώρα. Το διαφορετικό σε σχέση με την εικόνα του ημιτελικού για παράδειγμα που εξελίχθηκε με παρόμοιο τρόπο (με τους Ρώσους να είναι μπροστά και τον Ολυμπιακό με αλλαγές να προσπαθεί να αλλάξει την κατάσταση), είναι ότι κατάφεραν να βάλουν τη μπάλα στο mismatch μες στο καλάθι κι από εκεί να βρουν τη λύση. Όπως έκαναν για παράδειγμα στη φάση του Κριάπα απέναντι στον Σπανούλη.

Σημείωση: ο βελτιωμένος Ολυμπιακός του δευτέρου ημιχρόνου οφείλεται κατά κύριο λόγο στον Βασίλη Σπανούλη, που έδειξε ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο. Στο πρώτο μέρος θύμιζε τον Σπανούλη του περσινού ημιτελικού στη Μαδρίτη. Επέμενε να βρει σκορ και όχι την καλύτερη φάση. Στην επανάληψη ήταν και πάλι επιθετικός, τελειώνοντας φάσεις κυρίως μες στο καλάθι, κάτι που δεν τον έχουμε δει να κάνει με μεγάλη συχνότητα τη φετινή χρονιά. Αυτές οι διεισδύσεις του έδωσαν αυτοπεποίθηση και στη συνέχεια έκανε το γνωστό του παιχνίδι, δημιουργώντας πολλά προβλήματα μέσα από καταστάσεις pick-n-roll. Την ώρα που όλες οι καλές στιγμές του Ολυμπιακού στο πρώτο μέρος ήρθαν από post-up, τις φάσεις δηλαδή που ο Χάκετ και ο Πρίντεζης έπαιρναν τη μπάλα μες στη ρακέτα.

Το (αρνητικό) ρεκόρ του Πρίντεζη και το τρικ που γίνεται κανόνας

Ο Γιώργος Πρίντεζης ρίχτηκε πολύ νωρίς (από το 2ο δεκάλεπτο κιόλας) στο "5". Είχε 19 πόντους και 9 ριμπάουντ, αλλά και 33 λεπτά συμμετοχής. Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος χρόνος που παίζει στην καριέρα του στην Ευρωλίγκα. Ο πρώτος; Και πάλι σε ένα φετινό παιχνίδι κόντρα στη Λαμποράλ για την κανονική περίοδο (34 λεπτά). Ο χρόνος που παίζει ο διεθνής φόργουορντ είναι μεγάλος και επί της ουσίας δικαιώνει όλη εκείνη τη φιλολογία γύρω από την έλλειψη εναλλακτικής λύσης στο "4", που κυκλοφορεί από το καλοκαίρι στο Λιμάνι.

Σαν να μην έφτανε αυτό, τώρα χρειάζεται να κάνει διπλοβάρδια, παίζοντας και στο "5". Μπορεί να αντέξει έτσι ο Ολυμπιακός; Θα το δείξει ο χρόνος. Απλά να αναφερθεί ότι στις ομάδες που κατέκτησαν τον ευρωπαϊκό τίτλο ο Πρίντεζης έπαιζε 28 (2012) και 26 (2013) λεπτά ανά παιχνίδι. Και ήταν και αρκετά νεότερος.

Τώρα στη Μόσχα είδαμε τον Ολυμπιακό να προσπαθεί να ανακατέψει το παιχνίδι παίζοντας small-ball. Και το έκανε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό: με τρία γκαρντ, τον Λοτζέσκι ή τον Στρόμπερι στο "4" και τον Πρίντεζη στο "5". Εν συνεχεία το πήγε ακόμη πιο μακριά παίζοντας με το "3άρι" του στο "5", τον Ιωάννη Παπαπέτρου! Το πρόβλημα για τον Ολυμπιακό είναι ότι πλέον τα τρικ γίνονται κανόνες και αυτό δεν είναι ποτέ καλό.

Δεν ξανάγινε: σκόραραν μόνο έξι παίκτες!

Παρόλα αυτά είναι μια εμφάνιση που μπορεί να δώσει αισιοδοξία στον Ολυμπιακό, που χρειάζεται όμως ενίσχυση. Και αυτό δεν φαίνεται από το αποτέλεσμα τόσο, όσο από το γεγονός ότι μια ομάδα που παραδοσιακά παίζει με 12 παίκτες (και το χρειάζεται αυτό γιατί στοχεύει στο να βγάλει ενέργεια στο παρκέ) αγωνίστηκε με 9 στη Μόσχα. Και είναι μια πολύ ασυνήθιστη εικόνα για τους "ερυθρολεύκους" να τελειώνουν ένα παιχνίδι και να έχουν μόλις έξι παίκτες στον πίνακα των σκόρερ!

Αν μη τι άλλο η μη χρησιμοποίηση του Ντάριους Τζόνσον-Όντομ δημιουργεί απορίες, από τη στιγμή μάλιστα που έκανε ένα πολύ καλό παιχνίδι με την Κίμκι. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα επιστρέψει μετά την διακοπή ο Ολυμπιακός.

Ο Παναθηναϊκός πέτυχε τη νίκη της χρονιάς

Το είπε ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, άρα έτσι θα είναι. Ήταν ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι για τον Παναθηναϊκό. Όπως και τα δύο που ακολουθούν. Και η ουσία είναι ότι οι "πράσινοι" βρέθηκαν στο 4-3 μετά από έναν γύρο που δεν ξεκίνησε καλά. Αυτό είναι το παράδοξο, αλλά παράλληλα και η ουσία της διοργάνωσης. Δεν έχει αξία το να παίζεις για παράδειγμα καλά στα παιχνίδια που χάνεις. Ή να παίζεις άσχημα στα ματς που κερδίζεις. Στο φινάλε κανείς δεν θα θυμάται ότι το "τριφύλλι" κέρδισε ασθμαίνοντας τη Μάλαγα και τη Νταρουσάφακα. Όλοι όμως θυμούνται ότι για παράδειγμα έχει πλέον θετικό ρεκόρ και βρίσκεται στην 4η θέση του γκρουπ.

Σε ότι αφορά το ματς με την Εφές ο Παναθηναϊκός έκανε αυτό που προσπάθησε να κάνει και ο Ολυμπιακός. Μόνο που σε ένα εντός έδρας ματς είναι πιο εύκολο. Έριξε "ξύλο" και κατάφερε να πάει το ματς απέναντι σε μια από τις πιο σοφτ ομάδες του Top-16 στα μέτρα του. Και το κατάφερε χάρις σε τρεις άξονες.

1) Τα ριμπάουντ. Είναι πολύ σημαντικό ότι οι "πράσινοι" κέρδισαν αυτή τη μάχη. Κράτησαν την Εφές στα 11 επιθετικά ριμπάουντ κι αυτό ήταν καταλυτικό, καθώς η ομάδα του Ίβκοβιτς χτίστηκε πάνω σ' αυτό το χαρακτηριστικό. Είδαμε κιόλας ότι οι καλές στιγμές στο 2ο ημίχρονο ήρθαν από τις ανανεωμένες επιθέσεις των Σάριτς και Μπράουν.

2) Την έβγαλε εκτός παιχνιδιού. Η Εφές είναι μια από τις καλές pick-n-roll ομάδες της διοργάνωσης, που βασίζεται παράλληλα στο περιφερειακό σουτ που δημιουργείται από αυτή την κατάσταση. Ο Παναθηναϊκός έκοψε τα αμαρκάριστα τρίποντα από τους Τούρκους και τους έβαλε ένα μεγάλο επιθετικό πρόβλημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα 18 σουτ που επιχείρησαν οι φιλοξενούμενοι είναι η δεύτερη χειρότερη φετινή τους επίδοση. Παράλληλα τα 3 (μόλις) εύστοχα είναι season-low, όπως και το 16% που είχαν ως ποσοστό.

Είδαμε λοιπόν τους "πράσινους" να υποχρεώνουν τους Τούρκους σε σουτ μετά από ντρίμπλα. Όπως αυτά του Ερτέλ. Μπορεί την ώρα του αγώνα να φαίνεται ότι για παράδειγμα ο Γάλλος "σκοτώνει" τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν είναι έτσι, διότι σε βάθους χρόνου κερδισμένη βγαίνει η άμυνα. Ειδικά αν παίρνει στη συνέχεια το ριμπάουντ.

3) Έκανε επίδειξη της επιθετικής του ισορροπίας. Αυτό είναι το σήμα κατατεθέν του Παναθηναϊκού από την αρχή της σεζόν. Είναι η ομάδα που μοιράζει καλύτερα από κάθε άλλη τις επιθέσεις της (μαζί με την Μπαρτσελόνα) κι αυτό χάρις στην παρουσία ενός επιθετικού στόχου μες στο καλάθι όπως είναι ο Μίροσλαβ Ραντούλιτσα. Ο Σέρβος σέντερ ήταν ασταμάτητος και άλλαξε τις ισορροπίες. Είδαμε για παράδειγμα πως στράφηκε σ' αυτόν ο Παναθηναϊκός όταν τα πράγματα πήγαν άσχημα κατά τη διάρκεια της δεύτερης περιόδου.

Μικρή παρένθεση: και αυτό είναι ακριβώς το στοίχημα του Παναθηναϊκού. Πως θα διατηρήσει αυτή την ισορροπία και την διάθεση των παικτών του να πασάρουν, τώρα που θα μπουν δύο on-ball παίκτες, εκ των οποίων ο ένας δεν έχει καμία εμπειρία από τον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού.

Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς επέμεινε στο inside game και γι' αυτό αποφάσισε να μην ακολουθήσει στο 100% την κίνηση του Ντούσαν Ίβκοβιτς να χαμηλώσει το σχήμα και να παίξει με δύο 4άρια (Σάριτς-Μπράουν), κάτι που έγινε βέβαια και λόγω των φάουλ του Ντάνστον. Έβγαλε τον Ραντούλιτσα μόνο όταν αυτός κουράστηκε, αφού είδαμε ότι στην επίθεση συνέχισε να εκμεταλλεύεται το μεγάλο του πλεονέκτημα. Όσο δεν τον πλήγωνε η Εφές στην άμυνα του, ήταν σίγουρο ότι θα την πληγώσει αυτός.

Το πιο παλιό κόλπο στο βιβλίο

Παράλληλα το πιο σημαντικό είναι ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του αγώνα, με την ενέργεια και την ένταση που έπαιξαν. Στάθηκε σ' αυτό μετά το τέλος του αγώνα και ο Σάσα Τζόρτζεβιτς. Ίσως να έπαιξε ρόλο σ' αυτό και η κίνηση του να "παγώσει" τον Νίκο Παππά, που ηχεί πάντα ως καμπανάκι προς κάθε πλευρά σε τέτοιες περιπτώσεις.

Είναι εξάλλου ένα από τα πιο παλιά κόλπα στο βιβλίο όπως λέει κι η αγγλική έκφραση. Το κάνουν αρκετοί προπονητές, ειδικά της σέρβικης σχολής (για παράδειγμα ο Ίβκοβιτς το έχει κάνει με τον Ερντέν έστω και έμμεσα, ή με τον Μπουρούση στον Ολυμπιακό). Κι ήταν αν μη τι άλλο ένα ρίσκο για τον Τζόρτζεβιγτς που σ' αυτό το ματς είδε και τον Διαμαντίδη να αποχωρεί και έπαιξε επί της ουσίας με τρεις γκαρντ: τους Καλαθη και Φελντέιν που αγωνίστηκαν για 70 λεπτά και τον Μποχωρίδη. Εκ του αποτελέσματος ήταν μια δικαίωση του προπονητή.