Τον έριξε στην... παγίδα του

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, όχι μόνο απέδειξε ότι έχει σφυγμό, αλλά έδειξε ότι διαθέτει νέα πρόσωπα και κατάφερε έτσι να αλλάξει εντελώς την εικόνα της σειράς.

Μπορεί ο Παναθηναϊκός να διατηρεί το πάνω χέρι -όπως προκύπτει από το προβάδισμα (2-1), αλλά και το γεγονός ότι χρειάζεται μόλις μια νίκη, ενώ ο αντίπαλος του δύο- ωστόσο οι “ερυθρόλευκοι” τώρα μεταβίβασαν το... άγχος στο απέναντι τερέν και ετοιμάζονται να τα παίξουν όλα για όλα στο ΟΑΚΑ.

Οι Πειραιώτες στο δεύτερο ημίχρονο ήταν πολύ καλύτεροι και έφτασαν δίκαια στη νίκη. Για να γίνει αυτό, βέβαια, χρειάστηκαν να γίνουν τρία πράγματα: να μπουν μακρινά σουτ, να εμπιστευτεί ο Ίβκοβιτς τον Γκόρντον αντί για τον Τεόντοσιτς και να αρπάξουν την ευκαιρία από τα μαλλιά οι Πελεκάνος και Πρίντεζης.

Οι τρεις λόγοι

Ας τα δούμε, όμως, ένα-ένα. Οι γηπεδούχοι, με φανερό το άγχος (στα σουτ, στις κινήσεις, ακόμη και στις αντιδράσεις τους) έμειναν χωρίς τρίποντο στο πρώτο ημίχρονο. Ο προπονητής του Ολυμπιακού, όμως, προτίμησε στην επανάληψη να ρίξει μια “αμυντική” ομάδα με τους Γκόρντον, Πελεκάνο και Πρίντεζη, τρεις παίκτες δηλαδή με ταχύτητα, αθλητικά προσόντα και ικανότητα να κυνηγήσουν μακριά, αλλά και να αμυνθούν κοντά στο καλάθι.

Αυτοί ήταν που “γύρισαν” το παιχνίδι, έβγαλαν ενέργεια στο παρκέ και “ξεκλείδωσαν” την αντίπαλη άμυνα. Γιατί ήταν φανερό ότι ο Ολυμπιακός χρειαζόταν μακρινά σουτ για να πάρει τη νίκη, καθώς όσο περνούσε ο χρόνος και το καλάθι... μίκραινε, η άμυνα του “τριφυλλιού” έκλεινε ολοένα και περισσότερο μες στη ρακέτα, όπου οι Μπουρούσης και Μαυροκεφαλίδης είχαν κάνει τη μεγάλη ζημιά (ενδεικτικό ότι όλα τα καλάθια του πρώτου δεκαλέπτου σημειώθηκαν από τα... 30 εκατοστά).

Δύο τρίποντα από τους Πρίντεζη και Πελεκάνο, αλλά κι ένα σουτ του Γκόρντον άλλαξαν την εικόνα του αγώνα, έδωσαν αυτοπεποίθηση στον Ολυμπιακό και ουσιαστικά έκριναν την αναμέτρηση.

Οι δυο τους (το τρίτο σημείο που λέγαμε), άλλαξαν αμυντικά τα δεδομένα, έλυσαν “πονοκεφάλους” σε καταστάσεις miss-match (όπως αυτό του Καϊμακόγλου στο post) και επέτρεψαν μια διαφορετική προσέγγιση, όπως οι αλλαγές με τον “4” (Πρίντεζη).

Κατά την ταπεινή μου άποψη, όμως, ο κορυφαίος του αγώνα (όσο συγκλονιστικός κι αν ήταν στο πρώτο ημίχρονο ο Γιάννης Μπουρούσης) ήταν ο Τζαμόν Γκόρντον, ο οποίος έπαιξε πολύ καλή άμυνα στον Διαμαντίδη, κράτησε τους συμπαίκτες του “ζεστούς” και κυρίως την ομάδα “ήρεμη”.

Το αντίθετο, δηλαδή, από τον Μίλος Τεόντοσιτς, που ήταν για ακόμη ένα ματς αρνητικός. Στην άμυνα εκτέθηκε και πάλι στο μαρκάρισμα του Διαμαντίδη, ενώ στην επίθεση έκανε κατάχρηση ντρίμπλας και “έβγαζε” τους υπολοίπους... εκτός παιχνιδιού.

Είναι χαρακτηριστική η διαφορά στο σκορ με τον Γκόρντον στην πεντάδα σε σχέση με τα σχήματα που είχαν τον Τεόντοσιτς στο σχήμα.

Έπεσε στη δική του... παγίδα

Όσο για τον Παναθηναϊκό; Στο πρώτο ημίχρονο η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχε πολύ καλό ρυθμό, ακόμη κι όταν έγιναν οι αλλαγές. Με τους Βουγιούκα, Τσαρτσαρή και κυρίως τον εκπληκτικό Καλάθη (5 ασίστ, πολλά περάσματα και “τρύπημα” της αντίπαλης άμυνας στο πρώτο μέρος) κατάφεραν να κλείσουν το ματς προπορευόμενοι, την ώρα που στην άμυνα οι συνεχόμενες αλλαγές στην τακτική έβγαλαν τον Ολυμπιακό από το πλάνο του (να “χτυπήσει” μες στη ρακέτα).

Στο δεύτερο δεκάλεπτο, όμως, οι Πειραιώτες πίεσαν περισσότερο (16 λάθη οι “πράσνοι”), έπαιξαν πολύ καλά στις “αλλαγές” στα screen και ανάγκασαν τον Παναθηναϊκό να την... πατήσει, όπως την πάτησαν στον 2ο τελικό: τον υποχρέωσαν δηλαδή αποκλειστικά σε ένα περιφερειακό παιχνίδι με πολλές ντρίμπλες και λίγη απειλή προς το αντίπαλο καλάθι.

Για αυτό κι ο Ομπράντοβιτς εμπιστεύτηκε περισσότερο τον Καϊμακόγλου για να δημιουργήσει φάσεις από το low-post, αλλά στο τέλος προτίμησε να δώσει και πάλι τη μπάλα στα χέρια του Διαμαντίδη, που αφενός δεν ήταν σε καλή ημέρα (3/10 σουτ, 6 λάθη) και αφετέρου έμοιαζε κι αυτός “εγκλωβισμένος”.

ΥΓ.1 Επιτρέψτε μου και μια επιστροφή σε... διαιτητικό κομμάτι (ειρωνεύομαι φυσικά), προς επιβεβαίωση του τελευταίου άρθρου που σήκωσε έντονο σχολιασμό. Οι βολές ήταν 24-9. Θα μπορούσε κάποιος αριθμολάγνος να επισημάνει πρόβλημα στα σφυρίγματα, ακολουθώντας τη λογική του προηγούμενου ματς.

Καμία σχέση, όμως, αφού ο Ολυμπιακός πήγε όχι απλά διπλάσιες, αλλά τριπλάσιες φορές τη μπάλα κοντά στο καλάθι είτε με low-post παιχνίδι (χαρακτηριστικό το 1ο δεκάλεπτο), είτε με τις διεισδύσεις των παικτών του, εν αντιθέσει με το ΟΑΚΑ όπου οι “ερυθρόλευκοι” ντρίμπλαραν συνεχώς πίσω από το τρίποντο.

Και για την ιστορία. Έξι φάουλ διαφορά στο ΟΑΚΑ, έξι φάουλ διαφορά στο ΣΕΦ. Απλά προς επιβεβαίωση όσων θεωρούν ότι η διαιτησία δεν ήταν ο λόγος που έχασε ο Ολυμπιακός την περασμένη Κυριακή. Όπως και δεν ήταν σε καμία περίπτωση ο λόγος που κέρδισε χθες.

Είπαμε, όμως, μπάσκετ.

Απολαύστε δύο εκπληκτικές φάσεις: