Θα συνεχίσω στο ρόλο του... γραφικού της υπόθεσης: είδαμε ένα σπουδαίο ματς και συνολικά μια εξαιρετική σειρά τελικών κι αυτό είναι το μεγάλο κέρδος. Παράταση, υψηλό σκορ, ήρωες, αντιήρωες, μοιραίοι, ωραίοι... Ότι ζητά το αδηφάγο αθλητικό κοινό. Α ναι, είχε και τα παρατράγουδα του.

Έτσι για να “σπαστούν” οι πρωταγωνιστές που πρόσφεραν θέαμα και εισέπραξαν καφριλίκι και αλητεία.

Θα πρέπει επίσης να παραδεχτούμε το “δίκαιο” της κατάκτησης του πρωταθλήματος από τον Παναθηναϊκό, αλλά και το ότι ο Ολυμπιακός ήταν ίσως πιο κοντά από ποτέ στην ολική του επαναφορά. Έχασε δύο φορές στο ΟΑΚΑ ματς “δικά” του και ηττήθηκε άλλη μια φορά στο ΣΕΦ στις λεπτομέρειες.

Αναλυτικότερα:

Για τον αγώνα...

Τον Παναθηναϊκό τον... Φώτσησε ο Θεός την Κυριακή που μας πέρασε. Ήταν χωρίς αμφιβολία τυχερός γιατί αν οι βολές των Παπαλουκά-Μαυροκεφαλίδη δεν ήταν άστοχες και έμενε κατ' επέκταση πίσω στο σκορ σε τόσο κρίσιμο σημείο, λογικά θα έχανε το παιχνίδι. Επίσης ευνοήθηκε από το ρίσκο που πήρε σε κρίσιμες φάσεις δίνοντας βαθιά βοήθεια από τον παίκτη του “4” (Πρίντεζη-Μαυροκεφαλίδη), ποντάροντας ότι οι συγκεκριμένοι παίκτες δεν αποτελούν περιφερειακή απειλή.

Η... λεγόμενη τύχη έβγαινε από την επιθετική του λειτουργία, που δεν ήταν καθόλου καλή. Με τον Διαμαντίδη εκτός οι “πράσινοι” χρειάστηκαν χρόνο για να προσαρμοστούν, διότι στα τελευταία ματς είχαν αναγάγει το pick-n-roll ως τον μοναδικό τρόπο δημιουργίας. Μόνο που ο Νίκολας ήταν σε κακή μέρα κι ο Νικ Καλάθης ακόμη δεν μπορεί να πάρει τις σωστές αποφάσεις σε τέτοιες καταστάσεις, ίσως γιατί δεν απειλεί από μέση και μακρινή απόσταση.

Για αυτό είδαμε και τους “πράσινους” να καταφεύγουν αρκετά σε επιθέσεις low-post, με τον Ομπράντοβιτς να χρησιμοποιεί πολλές φορές και τρεις παίκτες που παίζουν με πλάτη στο καλάθι: τον Μπατίστ, τον Μάριτς (ή τον Τσαρτσαρή) και τον Καϊμακόγλου.

Ο τελευταίος, θεωρώ, ότι ήταν από τους καθοριστικότερους παίκτες του αγώνα. Η απόδοση του δεν φαίνεται τόσο στη στατιστική, αλλά ήταν αυτό που λένε η “κόλλα” της ομάδας, αυτός που την “ενώνει” και την κάνει να παίζει καλύτερα τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα. Είδαμε, άλλωστε, πολλές φορές το δημιουργικό φορτίο να ανατείθεται στον διεθνή φόργουορντ, που έκανε ένα πολύ καλό παιχνίδι.

Για τον Φώτση νομίζω ότι τα λόγια περιττεύουν. Έκανε ένα σπουδαίο παιχνίδι σημειώνοντας 22 πόντους χωρίς να χάσει σουτ (2/2 βολές, 1/1 δίποντο, 6/6 τρίποντα). Μια διόρθωση μόνο: οι “πραγματικοί” πόντοι του δεν ήταν 22, αλλά παραπάνω, διότι τα σουτ που ευστοχούσε, στο σημείο που το έκανε, άξιζαν παραπάνω. Αν εξαιρέσουμε το πρώτο και το τελευταίο, οι “βόμβες” του Φώτση ήρθαν σε καθοριστικά σημεία για τον Παναθηναϊκό, συνήθως μετά από ένα αντίστοιχα “μεγάλο” σουτ του Ολυμπιακού.

Όπως το 72-72. Ο Παπαλουκάς έχασε την ευκαιρία να κάνει το +5 στον αιφνιδιασμό (αν και νομίζω ότι η φάση “χρεώνεται” ως αρχικά κακή επιλογή του Σπανούλη να “τρέξει” την επίθεση) κι ο 30χρονος φόργουορντ ισοφάρισε σε καθοριστικό σημείο.

Ο... νέος είναι ωραίος

Ο Μπατίστ (22 πόντοι, 11 ριμπάουντ, 8 κερδισμένα φάουλ), ο... νεότερος παίκτης του "τριφυλλιού" κατά τον Ομπράντοβιτς, ήταν και πάλι καταλυτικός. Και νομίζω ότι λόγω της... μυθολογίας του Διαμαντίδη, έχουν περάσει στα ψιλά τα σημαντικά καλάθια του Αμερικανού σέντερ όλα αυτά τα χρόνια. Θα τολμούσα να πω ότι ο Μπατίστ έχει πετύχει τους καθοριστικότερους πόντους στην ιστορία του Παναθηναϊκού, κάτι που έχει περάσει στο... ντούκου.

Σε πολλά μεγάλα παιχνίδια (ο τελικός της Αθήνας το 2007, τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό του Άκερ, φέτος με τη Μακάμπι, στο Βερολίνο κτλ κτλ) το “τριφύλλι” βάζει σε κρίσιμο σημείο τη μπάλα στα χέρια του Μπατίστ κι εκείνος ανταποκρίνεται. Βέβαια η διαφορά ήταν ότι την Κυριακή δεν έβαλε κανείς τη μπάλα στα χέρια του. Την πήρε μόνος του με ένα από τα 16 “πράσινα” επιθετικά ριμπάουντ.

Σουτ "βαρύτερα" των... τριών πόντων

Η αλήθεια είναι ότι τόσο τα σουτ του Φώτση (τα περισσότερα από αμυντικά λάθη) και τα επιθετικά ριμπάουντ κράτησαν “ζωντανό”, έναν Παναθηναϊκό που δεν είχε δημιουργία αν εξαιρέσουμε τις ένας-εναντίον-ενός φάσεις του Καλάθη, που πήρε... άριστα. Με εξαίρεση το πρώτο δεκάλεπτο, αλλά και το βιαστικό σουτ στο τέλος της κανονικής περιόδου ο νεαρός γκαρντ τα πήγε περίφημα: 16 πόντοι (τα... πήρε τα σουτάκια του με 5/17), 5 ριμπάουντ και 11 ασίστ, κάνοντας μόλις 3 λάθη σε 42 λεπτά αγώνα και παίζοντας πολύ καλή άμυνα στον Σπανούλη που σκόραρε τους περισσότερους πόντους του στις περιστροφές και όχι σε προσωπικές μονομαχίες.

Εδώ ίσως να χρίζει προβληματισμού και το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός διατήρησε την ίδια αμυντική τακτική στα πικ-εν-ρολ που είχε απέναντι στον Διαμαντίδη και κόντρα στον Καλάθη, που είναι ένας τελείως διαφορετικός παίκτης. Η “άρνηση και αλλαγή” δημιούργησε ευκαιρίες για τον νεαρό γκαρντ που είναι πολύ γρήγορος και λιγότερο απειλητικός από μέση και μακρινή απόσταση. Αυτά, βέβαια, εκ του αποτελέσματος. Να 'χαμε και λέγαμε περισσότερο.

Ζητείται χημεία και ηρεμία

Μετά από μια ήττα θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πολλά. Αλλά δεν πάει έτσι. Ο Γκόρντον θα μπορούσε να επιρρίψει κάποιος στον προπονητή του Ολυμπιακού. Ναι αλλά σε ποια θέση; Ο Παπαλουκάς π.χ πήρε χρόνο γιατί έκανε μεγάλο παιχνίδι, το ίδιο κι ο "καταλυτικός" Χαλπερίν που έπαιξε παραπάνω από άλλα παιχνίδια.

Από την άλλη αποδείχτηκε ότι οι "ερυθρόλευκοι", που έχασαν το ματς λόγω αστοχίας στις βολές, αμυντικών ριμπάουντ (κι άρα λιγότερων κατοχών), δεν... αξίζουν τέτοιας μεταχείρισης, κυρίως από τον κόσμο του. Οι παίκτες του Ολυμπιακού “κρίνονται” όχι για το παρόν, αλλά για το παρελθόν. Για την “νεκρή περίοδο” που πέρασε. Ο Παπαλουκάς απέδειξε ότι δεν ξέχασε το μπάσκετ. Ο Σπανούλης δεν χρειαζόταν το τελευταίο παιχνίδι της σεζόν για να αποδείξει ότι δεν... μασάει στα δύσκολα. Ή ότι ο Μπουρούσης (όχι αυτός του πρώτου ημιχρόνου που δεν ήθελε να ρολάρει στο καλάθι) γίνεται κυριάρχος-σέντερ όταν είναι συγκεντρωμένος.

Η άποψη μου είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει το ταλέντο. Του λείπει η χημεία κι η ηρεμία, για να κάνει την υπέρβαση.

Για τους "ερυθρολεύκους" νομίζω ότι με κάλυψε τόσο ο Γιάννης Φιλέρης όσο κι ο Μάνος Μίχαλος .

Για τις δηλώσεις...

Όπως έγιναν και σε αντίστοιχες περιπτώσεις μες στη χρονιά ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έσπευσε να τα ρίξει στους παίκτες του (με μικρά ή κεφαλαία γράμματα το “του”, όπως προτιμά ο καθένας). “Δεν άντεξαν στην πίεση”, “δεν έπαιξαν άμυνα”, “έχω παράπονο από τους παίκτες μου”. Φάουλ και ντισκαλιφιέ από τον προπονητή κατά τη γνώμη μου, αν και δεν θα ήταν άδικες τέτοια ώρα οι συγκρίσεις με την ακριβώς αντίθετη νοοτροπία των προκατόχων του.

Αλλά έτσι είναι στα δύσκολα. Όλοι ψάχνουμε (όλοι μας κι όχι... ψάχνουν) να ρίξουμε την ευθύνη κάπου αλλού. Μακριά από τον κ... μας και όπου να 'ναι, όπως τραγουδάει ο Ζουγανέλης.

Την ίδια εντύπωση, αλλά για άλλο λόγο μου έκαναν τα λεγόμενα του Ομπράντοβιτς που χαρακτήρισε τη φετινή χρονιά ως την “καλύτερη του”. Ήταν φανερό ότι την απόλαυσε, γιατί κατάφερε πολλά με δύο μειονεκτήματα έδρας, κόντρα στην σκληρή κριτική (για το αν θα πρέπει να πάρει παίκτη ή όχι), με ρόστερ κλάσεις χειρότερο σε ποιότητα από τα προηγούμενα χρόνια, αλλά με τη δική του σφραγίδα.

Για τα επεισόδια...

Διάβασα πολύ ενδιαφέροντα άρθρα για τα αίσχη που έγιναν μετά ή για την ακρίβεια λίγο πριν το τέλος του ματς. Με στοιχεία και σωστές τοποθετήσεις. Λίγο πιο δίπλα διάβαζα κείμενα γεμάτα οπαδισμό, από αυτά που προάγουν, αν όχι δημιουργούν τον χουλιγκανισμό. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε...

Προς Θεού, δεν θέλω να (κατα)κρίνω κανέναν για το πως θα κάνει τη δουλειά του. Απλά θα το γράψω, όπως θα το έλεγα με τους φίλους μου στις κλασσικές συζητήσεις περί αθλητικών. Όχι ως δημοσιογράφος ή οτιδήποτε άλλο.

Η μεγάλη ευθύνη των ΜΜΕ στα όσα δημοσιεύουν είναι ότι ξεχνούν ότι ο κόσμος είναι χαζός και χωρίς κρίση. Αλλιώς πως θα διάβαζε αυτές τις οπαδικές αηδίες κι όχι μόνο θα τις πίστευε, αλλά θα του “όπλιζαν” και το χέρι. Δεν μπορώ να ερμηνεύσω με διαφορετικό τρόπο τα όσα είδαμε: τους κάφρους να ρίχνουν κλωτσιές από πίσω σε έναν παίκτη που είναι αγκαλιασμένος με τον αντίπαλο του. Δεν ανοίγω καν το θέμα “Εθνική ομάδα”, γιατί φτάσαμε σε σημείο να θεωρείται ρομαντικός και γραφικός όποιος πιστεύει ακόμη σε αυτά. Οπαδισμός ρε, τίποτα άλλο!

Και θα πει κανείς: “δεν σέβεται ούτε τον παίκτη της ομάδας του”. Δεν κατάλαβα: γιατί να μη σέβεται τον αντίπαλο; Γιατί να επιτεθεί ακόμη και σε αυτούς που αποθεώνει προκειμένου να κάνει τη “μαγκιά” του, τη γνωστή την... πισώπλατη, να ρίξει δηλαδή μια μπουνιά από μακριά; Για να τον βάζαμε τον... κικ μπόξερ με τον Μπουρούση ή τον Αγγέλου στο ίδιο δωμάτιο.

Λοιπόν, επειδή το θέμα είναι μεγάλο: τα ΜΜΕ έχουν μεγάλη ευθύνη γιατί πλέον “μεγάλωσαν” μια γενιά (όχι τη δικιά μας των 30άρηδων, την επόμενη) που ξέρουν μόνο “πράσινο”, “κόκκινο”, “κίτρινο” και όχι το “ωραίο”, το “σωστό”, το “δίκαιο”.

Δεν λογαριάζω τα περιί κοινωνικού φαινομένου κτλ. Ο κόσμος, ο πολύς, δεν λειτουργεί με τη λογική, αλλά με την νοοτροπία του όχλου. Κοινώς δρά και αντιδρά βάσει συμπεριφορών. Αυτό που λένε “όπως τους μάθεις”.

Καταλήγοντας τώρα στο παρασύνθημα: οι κάφροι θα φύγουν από τα γήπεδα μόνο όταν το αποφασίουν οι ομάδες. Κι όποιος έχει αντίρρηση ας δει λίγο τις δηλώσεις του Παύλου Γιαννακόπουλου που εν μέσω κλωτσοπατινάδας το μόνο που έκανε ήταν να... ευχαριστήσει τον υπέροχο κόσμο.

Αλλά έτσι είναι. Ποια ομάδα δεν θέλει γήπεδο-καμίνι; Εισιτήρια θα μου πεις; Ναι καλά. Πόσα χρήματα θα αφήσει ο χούλιγκαν και πόσο ο οικογενειάρχης που θα πάρει να φάει και θα αγοράσει και στο παιδί του τη μπλούζα του Διαμαντίδη ή του Σπανούλη;

Όλοι φοβούται τη “μετωπική”, όμως. Εδώ ολόκληρος Ντέμης, το σύμβολο της ΑΕΚ, έγινε persona non grata στον “δικέφαλο”.

Για να μη λέμε, βέβαια, μόνο τα αρνητικά σε αυτά τα κλασσικά “κατηγορώ” που ακολουθούν των επεισοδίων, μου έκανε ιδιάιτερη εντύπωση ότι στο Αλεξάνδρειο ορισμένοι οπαδοί που άναψαν καπνογόνα και επιχείρησαν να κάνουν... καφριλίκια, δέχτηκαν επίθεση από τους υπόλοιπους. Δεν ξέρω αν το γεγονός ότι έλειπαν οι οργανωμένοι είναι λεπτομέρεια ή όχι.

Και για να ολοκληρώσω το... δακρύβρεχτο κομμάτι του κειμένου να σταθώ στο τελευταίο που είπε ο Ομπράντοβιτς: “δεν μας άφησαν να χαρούμε την επιτυχία μας”. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού, από τη θέση ισχύως που βρίσκεται, μίλησε με σκληρά (ίσον αληθινά) λόγια για το θέμα λέγοντας ότι είναι ντροπή τα όσα γίνονται. Για τα λέιζερ, για το “ντου”, για την επίθεση στους αντιπάλους. Αυτά δηλαδή που γίνονται σε όλα τα γήπεδα και αντιμετωπίζονται ως θέματα της ημερήσιας διάταξης, αυτά που βλέπουμε στο ΣΕΦ, στην Πυλαία, στο Αλεξάνδρειο, στο ποδόσφαιρο, εκεί δηλαδή όπου ο οπαδός γίνεται... σερίφης και νομίζει ότι η έδρα, η ομάδα και το άθλημα του ανήκει.