Η πρώτη φάση της Euroleague ολοκληρώθηκε και αυτό το "η κανονική περίοδος είναι βαρετή και αχρείαστη" πήγε περίπατο. Δεν φάνηκε τόσο από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, όσο από τις άλλες ομάδες. Η πρωταθλήτρια του 2014, Μακάμπι, έμεινε εκτός για πρώτη φορά. Η πρωταθλήτρια του 2015 προκρίθηκε την τελευταία αγωνιστική και μάλιστα ως 4η. Η πανάκριβη Νταρουσάφακα επίσης πέρασε στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Το Μιλάνο των προσδοκιών έμεινε εκτός. Το ίδιο και η Μπάγερν.

Οι "αιώνιοι" από την άλλη πέρασαν μια πολύ διδακτική εμπειρία. Ο Ολυμπιακός από τη μεριά του σφυρηλατήθηκε σε δύσκολες συνθήκες. Είχε απουσίες, γνώρισε αμφισβήτηση, αλλά έμεινε αλώβητος με ρεκόρ 8-2. Είχε ανοδική πορεία όσο κυλούσαν τα παιχνίδια, με άλλα λόγια γινόταν καλύτερος. Έμαθε να κερδίζει, έμαθε να παίζει χωρίς τον Σπανούλη (αλλά και χωρίς τον Πρίντεζη και χωρίς τον Λοτζέσκι), έβαλε τους καινούργιους παίκτες στο κλίμα και θύμισε τον πηλό που σκληραίνει με τον καιρό.

Αν μάλιστα δεν υπήρχε ο τραυματισμός του Πάτρικ Γιανγκ στο εκτός έδρας παιχνίδι με την Εφές, θα λέγαμε ότι θα ήταν μια εμπειρία που αφήνει θετικό πρόσημο για τους "ερυθρολεύκους". Έστω κι αν η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε η δική τους πρωτιά να τους προσγειώσει στον όμιλο της κολάσεως, αυτόν που βλέπαμε να έρχεται πριν από μερικές βδομάδες.

Ο Παναθηναϊκός από την άλλη από αυτή την πρώτη φάση είδε τις αδυναμίες του. Του πήρε καιρό να βρει τον τρόπο να κερδίζει εκτός έδρας, για την ακρίβεια το έκανε μόνο στα δύο τελευταία παιχνίδια που έπαιξε μακριά από το ΟΑΚΑ. Παράλληλα, όμως, έμαθε να κερδίζει στο γήπεδο του, βάζοντας πρώτα στο τραπέζι τον παράγοντα ενέργεια.

Οι "πράσινοι" είχαν μόνο μια εντός έδρας ήττα (από την πρώτη Λοκομοτίβ Κουμπάν) και συνολικό ρεκόρ 6-4. Με την επιστροφή του Νίκου Παππά και τον τραυματισμό του Λευτέρη Μποχωρίδη να δυσκολεύει αρκετά την ομάδα να βρει τη χημεία και τον ρυθμό της (το ίδιο συνέβη και με το πρόβλημα του Καλάθη που τον άφησε πίσω για μερικές βδομάδες), οι παίκτες του Σάσα Τζόρτζεβιτς είχαν πολλά πάνω-κάτω.

Για πολλούς, όμως, έδειξαν το ταβάνι τους. Φανέρωσαν την αμυντική τους αδυναμία, αυτή που κάνει την κατά τα άλλα πολύ καλή τους άμυνα ευάλωτη: τα πόδια στη θέση "5" και τη συνθήκη του pick-n-roll, που είναι όμως καθοριστική στο σύγχρονο μπάσκετ. Μια εικόνα που φωνάζει για ενίσχυση, όχι όμως στα γκαρντ όπως γραφόταν στα ρεπορτάζ, αλλά στο "5". Ένας ακόμη Γκιστ, όπως προκύπτει από το γεγονός ότι σ' αυτή την ομάδα ο αθλητικός Αμερικανός που ξεχειλίζει ενέργεια να μοιάζει πιο πολύτιμος από τον Διαμαντίδη ή τον Καλάθη.

Με βάση αυτά που είδαμε στα δέκα πρώτα παιχνίδια θα έχει ενδιαφέρον να αποκρυπτογραφήσουμε και τους νέους ομίλους που σχηματίστηκαν.

Ο όμιλος του Παναθηναϊκού

Το λεγόμενο και "αδύναμο" γκρουπ. Βάσει τουλάχιστον τον υποψήφιων ομάδων για φάιναλ-φορ που προκρίθηκαν σ' αυτόν. Την εξής μια, τη Φενέρμπαχτσε του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Αυτό είναι δίχως αμφιβολία το μεγάλο φαβορί για την εξασφάλιση του πλεονεκτήματος, αλλά για μια στιγμή... Μήπως και στην πρώτη φάση δεν είδαμε ότι όλα κρίνονται στο γήπεδο. Και η Ρεάλ θεωρητικά είχε εύκολο έργο. Και η Μακάμπι. Σε ένα "μαραθώνιο" 14 αγωνιστικών, αν δεν παίξεις δεν κερδίζεις. Κι αυτό που έδειξαν οι Τούρκοι είναι ότι ναι μεν έχουν το ταλέντο και κυρίως τα προσόντα να επιβληθούν, αλλά από την άλλη δεν πέρασε ούτε ένα εντός έδρας παιχνίδι που να κέρδισαν δίχως να αγχωθούν.

Η έτερη πρώτη από την κανονική περίοδο είναι η Λοκομοτίβ Κουμπάν. Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα που ήταν και η καλύτερη άμυνα (σε ότι αφορά το παθητικό) στη διοργάνωση. Μια καλοκουρδισμένη μηχανή με αρκετό ταλέντο (Ντιλέινι, Κλαβέρ, Ράντολφ), ρόλους (Σίνγκλετον, Μπρόκχοφ, Ντρέιπερ, Φεζένκο, Ζούμπκοφ, Βορόνοφ), που έχει όμως περιορισμένο rotation. Κάτι που φάνηκε για παράδειγμα στην κακή ημέρα του Ντρέιπερ απέναντι στη Ζιελόνα Γκόρα. Μια πολύ καλή ομάδα με συγκεκριμένα όμως κουκιά στην περιφερειακή γραμμή. Και το ερωτηματικό που αφορά τους Ρώσους δεν είναι το αν έχουν αυτό που χρειάζεται για να περάσουν, αλλά αν θα το δείξουν σε διάρκεια. Αν μιλούσαμε για μια φάση λίγων αγωνιστικών θα είχαν το πάνω χέρι. Τώρα όμως μιλάμε για μια σειρά 14 αγώνων.

Η Μάλαγα από την άλλη είναι η γνωστή Μάλαγα. Τυπική ομάδα του Χουάν Πλάθα που ξεκινάει παραδοσιακά καλά και ξεφουσκώνει στη συνέχεια. Κι αυτή με επιθετικό ταλέντο και την ικανότητα να ελέγξει τον ρυθμό του αγώνα και να τον φέρει εκεί που την βολεύει. Άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις με πρωταγωνιστή τον Κουζμίνσκας, αλλά έχοντας "λερωμένη φωλιά" τα προηγούμενα χρόνια, θα φανούν όλα στα ξεκίνημα. Να δούμε αν θα ξεκινήσει καλά και θα μπορέσει να κρατήσει αυτή τη φόρα στη συνέχεια.

Ο Εφές από την άλλη πήρε και αυτή την τελευταία στιγμή τη 2η θέση. Δεν "μάγεψε" στο πρώτο μέρος της σεζόν, το αντίθετο μάλιστα. Παρόλα αυτά είναι η ομάδα με τη 2η καλύτερη επίθεση, πίσω από την ΤΣΣΚΑ. Τυπική ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Η μπαγκέτα στον Τομάς Ερτέλ, αθλητικότητα, σκληράδα και ρόλοι. Αν πρέπει να φοβίζει κάτι δεν είναι το πως έπαιξε ως τώρα η ομάδα της Κωνσταντινούπολης. Είναι το γεγονός ότι έχουν τη δυνατότητα να γίνουν ακόμη καλύτερη, ειδικά να γίνει πράξη η φήμη ότι βρίσκονται στην αναζήτηση ενός ακόμη ποιοτικού γκαρντ. Για να πλαισιώσουν τον Ερτέλ, που χρειάζεται στήριγμα για να αποφεύγει την κατάσταση που έχει διαρκώς αυτός τη μπάλα στα χέρια του.

Ο Ερυθρός Αστέρας αποτελεί μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις. Με πολύ δυνατή έδρα (από την οποία γλίτωσε μόνο η Φενέρ), άγνοια κινδύνου και φορμαρισμένους παίκτες (Μίλερ, Γιόβιτς, Ζίρμπες) οι Σέρβοι μπαίνουν στο Top-16 με σαφή διάθεση να κάνουν το βήμα παραπάνω. Μπορεί να μην είναι από τα φαβορί για την πρόκριση, αλλά είναι δεδομένο ότι θα παίξουν το ρόλο του ρυθμιστή. Κάθε ομάδα ξεκινάει με το "άντε τώρα να παίξουμε στο Βελιγράδι".

Οι Νταρουσάφακα και Τσεντεβίτα από τη στιγμή μάλιστα που είναι πρωτάρες στο Top-16 παίρνουν και τον τίτλο του απόλυτου αουτσάιντερ. Οι Τούρκοι δεν έχουν ξεμπουκώσει και επί της ουσίας κερδισαν την πρόκριση με κάποιες δύσκολες εντός έδρας νίκες και το διπλό στο Τελ Αβίβ. Η Τσεντεβίτα από την άλλη απέσπασε το χειροκρότημα γιατί είναι μια ομάδα που έβαλε νέους παίκτες να παίξουν και μάλιστα το έκανε παραδίδοντας μαθήματα ενός μπάσκετ με πρωτοβουλία και ελευθεριά. Βασίζονται πολύ στο ένας-έναντιόν-ενός και αυτό το στοιχείο από μόνο τους καθιστά επικίνδυνους.

Συμπέρασμα: Ο δρόμος του Παναθηναϊκού για την πρόκριση είναι ανοιχτός. Ακόμη και για το πλεονέκτημα. Θα μπορουσαμε μάλιστα να χωρίσουμε τα γκρουπ δυναμικότητες του ομίλου: από τη μια η Φενέρ που είναι μια κατηγορία μόνη της, οι Λοκομοτίβ-Εφές-Παναθηναϊκός-Μάλαγα κι από την άλλη ο ρυθμιστής Ερυθρός Αστερας και τα αουτσάιντερ Νταρουσάφακα-Τσεντεβίτα.Από την άλλη η δεύτερη θέση θα είναι άκρως προνομιούχα γιατί τα σταυρώματα στους "8" θα είναι σίγουρα δύσκολα.

Στα συν για τους "πράσινους" το γεγονός ότι έχουν ένα μόνο δύσκολο ταξίδι (Κράσνονταρ). Θα ταξιδέψουν τρεις φορές στην Κωνσταντινούπολη και από μια στο Βελιγραδι και στο Ζάγκρεμπ. Αυτό είναι ένα καλό νέο, όπως και το πρόγραμμα. Ίσως όμως να μην υπάρχει αξία να αναλυθεί αυτό, δεδομένου ότι επικρατεί η πεποίθηση ότι το πρόγραμμα γίνεται καλό ή κακό ανάλογα με τα αποτελέσματα.

Ο Όμιλος του Ολυμπιακού

Η ΤΣΣΚΑ είναι η έτερη πρώτη του γκρουπ, μαζί με τον Ολυμπιακό. Ακριβώς! Οι τρεις από τις τέσσερις ομάδες που κατέκτησαν την πρωτιά στον όμιλο τους έχουν Έλληνα προπονητή! Η ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη, λοιπόν, πήρε την πρωτιά παίζοντας το πιο πειστικό μπάσκετ σ' αυτή τη φάση. Χάρις στη δεδομένη επιθετική της ποιότητα, αυτή που χαρίζουν οι δύο εξαιρετικοί δημιουργοί Τεόντοσιτς-Ντε Κολό και υποστηρίζει η υπόλοιπη ομάδα με καλές αποστάσεις, κυκλοφορία της μπάλας και περιφερειακό σουτ. Σε ότι αφορά τους ποιοτικούς δείκτες (δίποντα ασίστ, επίθεση ανά κατοχή) οι Ρώσοι ξεχωρίζουν με διαφορά. Και από τη στιγμή που γύρισε και ο Τζόελ Φρίλαντ από τραυματισμό, θα γίνονται ολοένα και καλύτεροι.

Ως δεύτερη προκρίθηκε η Μπαρτσελόνα, μια ομάδα που έχει διαφορετική εικόνα σε σχέση με πέρσι όταν έχασε την πρόκριση επειδή υστερούσε σε αθλητικότητα. Οι "μπλαουγράνα" με την προσθήκη του Σαμάρδο Σάμιουελς και του Σέιν Λαβάλ απέκτησε ακριβώς αυτή την υπόσταση, χωρίς να χαλάσει τον χαρακτήρα της, που βασίζεται στο επιθετικό ταλέντο των περιφερειακών (Ναβάρο, Όλεσον, Αμπρίνες, Ρίμπας, Σατοράνσκι), στο καλό σουτ και στην πληθωρική παρουσία του Άντε Τόμιτς μες στη ρακέτα. Οι Καταλανοί είναι και αυτή μια ομαδα που πατάει το γκαζι όσο κυλάει η χρονιά και κάνει peak στο Top-16.

Δεύτερη και η Χίμκι. Οι Ρώσοι είχαν πολλά πάνω και πολλά κάτω. Από τη μια διέλυσαν τη Ρεάλ (δύο φορές μάλιστα) και από την άλλη έχασαν μέσα-έξω από τη Μπάγερν που έμεινε εκτός. Είναι από τις πιο πλήρεις ομάδες σε ότι αφορά το ρόστερ, αλλά από την άλλη το πλήγμα με τον Πολ Ντέιβις είναι μεγάλο. Η Χίμκι βασίζεται στην ομοιογένεια της, προσπαθεί να παίξει απλά στην επίθεση, έχει παίκτες που νιώθουν καλά, βρίσκουν εύκολα ρυθμό και τους αρέσει να πασάρουν ο ένας στον άλλον. Ο Ράις είναι ασφαλώς ο κινητήριος μοχλός και η αμυντική εικόνα η σταθερά μιας ομάδας, που δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί. Διότι η ιστορία έχει δείξει ότι οι ομάδες που βγήκαν από δύσκολους ομίλους, έχουν σφυρηλατηθεί, έχουν μάθει και παρουσιάζονται έτσι καλύτερες στη συνέχεια. Τυπικό παράδειγμα η Ισπανία στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ.

Η Μπάμπεργκ έρχεται επίσης ως τρίτη. Η πιο σταθερή ομαδα ίσως της διοργάνωσης. Πάλεψε όλα τα παιχνίδια ακόμη κι αυτά που έχασε. Παίζει με έναν πολύ καλό ρυθμό, βασίζεται στην ομαδικότητα, οι παίκτες της δείχνουν να έχουν τρομερή αυτοπεποίθηση και με τον τρόπο που παίζει βάσει αρκετά προβλήματα στον αντίπαλο. Κι όλα αυτά χάρις στον εξαιρετικό της προπονητή, τον Αντρέα Τρινκιέρι. Προσωπική άποψη; Η Μπάμπεργκ δεν θα είναι ένας απλός ρυθμιστής, αλλά η ομάδα που πιθανώς θα κάνει άνω-κάτω τον όμιλο.

Τρίτη και η Λαμποράλ. Επίσης μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις. Ο Περάσοβιτς έβαλε την υπογραφή του με τους Βάσκους να παίζουν το μπάσκετ της δική του ταυτότητας: γρήγορο, με πολλά σουτ. Τυπική Λαμποράλ, δηλαδή. Ο Κοζέρ στην περιφέρεια και ο Μπουρούσης κάτω από το καλάθι έκαναν τη διαφορά. Το ερωτηματικό όμως για την ομάδα της Βιτόρια είναι αν έχει κι άλλα περιθώρια. Μπορεί να γίνει καλύτερη; Ή θα ξεφουσκώσει. Οι περισσότεροι θεωρούν οτι όσο η χρονιά κυλάει οι Βάσκοι θα φθίνουν.

Η πρόκριση της Ρεάλ ως τέταρτη ομάδα του γκρουπ ήταν αυτή που επί της ουσίας έδωσε στον όμιλο τον δύσκολο του χαρακτήρα. Για την ακρίβεια όχι η Ρεάλ που είδαμε στο γήπεδο, η Ρεάλ που ενδεχομένως να δούμε στη συνέχεια. Διότι η Ρεάλ της πρώτης φάσης δεν φοβίζει κανέναν. Από τη στιγμή που οι Ισπανοί (ο κορμός της δηλαδή) ήταν σε κακή κατάσταση, τα πράγματα έγιναν δύσκολα για τους Μαδριλένους, που κερδισαν εκτός έδρας μόνο στο Μόναχο. Χρειάστηκε μάλιστα να κάνουν υπέρβαση οι Γιουλ και Αγιόν για να αποφύγουν να γίνουν η μοναδική πρωταθλήτρια ομάδα που αποκλείεται από το Top-16. Έκαναν όμως προσθήκες και ενδεχομένως να κάνουν κι άλλες (Κοζέρ), οπότε είναι λογικό να φοβίζουν, δεδομένου ότι έχουν τα φόντα, το ταλέντο, το βάθος και την προσωπικότητα να γίνουν καλύτεροι. Όπως έκαναν πέρσι, δηλαδή.

Τέλος, τον όμιλο συμπληρώνει η Ζαλγκίρις Κάουνας, που θα είναι ο πιο αδύναμος κρίκος. Μια ομάδα που έχει ταυτότητα όμως, που παίζει σε συγκεκριμένο τέμπο, δίνει έμφαση στο low-post παιχνίδι και στο ριμπάουντ και είναι ικανή για μεγάλα "μπαμ", όπως αυτό στη Βαρκελώνη. Η θέση της ίσως να την αδικεί διότι εχασε δύο εντός εδρας παιχνίδια με τη μπάλα από το δικό τους σουτ να μπαίνει και να βγαίνει.

Συμπέρασμα: Τα πάντα μπορούν να συμβούν. Και όπως φαίνεται μια ομαδα που είχε εξ αρχής στόχο το φάιναλ-φορ θα μείνει εκτός. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι από την 3η θέση και πάνω η διασταύρωση δεν θα είναι με κάποια ομάδα που θεωρείται απροσπέλαστο εμπόδιο. Κακά τα ψέμματα όμως σ' αυτό το γκρουπ μια γκέλα μπορεί να στοιχίσει ακόμη και την πρόκριση. Ενώ αντίθετα ένα "διπλό" μπορεί να ισοδυναμεί με χρυσάφι.

Και ο παράγοντας εκτός έδρας αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία καθώς ο Ολυμπιακός θα δώσει αρκετά παιχνίδια σε μακρινές έδρες. Το μικρότερο ταξίδι για τον Ολυμπιακό είναι 3 1/2 ώρες, για παράδειγμα.

Όλα τα παραπάνω ήταν μια σύνοψη του τι είδαμε σε σχέση με αυτό που αναμένεται να δούμε στη συνέχεια. Είπαμε... Η Euroleague τώρα αρχίζει. Και μαζί της αρχίζουν και τα δύσκολα.