Αν κάτι διακρίνει τον φετινό Παναθηναϊκό είναι η σταθερότητα. Ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη διοργάνωση. Και αυτό είναι κάτι πολύ καλό αν μιλάμε για μια μακρά διοργάνωση 30 αγωνιστικών, έστω κι αν να μην είναι το ίδιο ενθαρρυντικό όταν φτάσουμε στα νοκ-άουτ παιχνίδια όπου εκεί μετράει το ποιος έχει φτάσει στο μεγαλύτερο peak. Ο Παναθηναϊκός θυμίζει την περίφημη ρήση του Τζον Γούντεν, του κατά πολλούς κορυφαίου προπονητή μπάσκετ στην ιστορία. "Φρόντισε ώστε να μην έχεις ούτε ψηλές κορφές, ούτε βαθιά φαράγγια". Ή κάτι τέτοιο σε ελεύθερη μετάφραση. Το φετινό "τριφύλλι" δεν έχει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Και προς το παρόν μένουμε ότι αυτό είναι κάτι καλό.

Οι σταθερές του Παναθηναϊκού. στα αποθέματα των οποίων στηρίζεται φέτος, είναι α) η εντός έδρας συνέπεια του β) η συμπαγής άμυνα του. Οι "πράσινοι" παραμένουν η ομάδα με το καλύτερο εντός έδρας ρεκόρ, μαζί με την ΤΣΣΚΑ (10-1). Κι αν κάποιος βιαστεί και χαρακτηρίσει "εύκολο" το παιχνίδι με τη Μπάμπεργκ , αρκεί να σκεφτεί πόσο εύκολη ήταν η αναμέτρηση της Εφές με το Μιλάνο (έχανε για 39 λεπτά και κέρδισε στο τέλος) ή αντίστοιχα πόσο εύκολο ήταν το ματς της περασμένης βδομάδας Νταρουσάφακα-Ζαλγκίρις. Ακριβώς. Δεν υπάρχουν εύκολα ματς στην φετινή Euroleague και το γεγονός ότι το "τριφύλλι" δεν έχει γκελάρει στο γήπεδο του πέρα από τον αγώνα με τον Ολυμπιακό, τον κρατά σ' αυτή την προνομιούχο θέση. Έχοντας δηλαδή ένα ξεκάθαρο αβαντάζ για την πρόκριση στην 8άδα και ζωντανές τις ελπίδες για πλασάρισμα ακόμη και στην 4άδα που του χαρίζει το πλεονέκτημα έδρας.

Η δεύτερη "σταθερά" είναι η αμυντική λειτουργία του Παναθηναϊκού. Ολοένα και περισσότερο οι "πράσινοι" γίνονται μια ομάδα που βασίζεται στην μαχητικότητα. Είδαμε τον Μπουρούση να κάνει βουτιές για τη μπάλα, όπως κάνει σταθερά τις τελευταίες βδομάδες και ο Παππάς. Οι παίκτες που βρίσκονται στο παρκέ κερδίζουν το χρόνο τους από την άμυνα, από όπου κερδίζει και τα παιχνίδια η ίδια η ομάδα. Οι "πράσινοι" κράτησαν την Μπάμπεργκ στους 72 πόντους, πετυχαίνοντας όλους τους βασικούς αμυντικούς στόχους: σταμάτησαν τον Ντάριους Μίλερ (11 πόντοι με 3/7 σουτ και 3 λάθη), τους Κοζέρ (5 πόντοι, 2/8 σουτ) και Στρέλνιεκς (5 πόντοι με 2/7 σουτ) και τον Νικολό Μέλι που είχε season-low με μόλις 2 πόντους, έχοντας 1/2 σουτ και περιορισμένο χρόνο συμμετοχής (27 λεπτά) λόγω προβλήματος με φάουλ.

Και μπορεί φαινομενικά οι παίκτες του Πασκουάλ να δέχτηκαν αρκετά τρίποντα από την κατεξοχήν "τρίποντη" ομάδα της διοργάνωσης, αλλά δεν είναι έτσι. Το 10/25 των Γερμανών δεν λέει όλη την αλήθεια, καθώς αν απομονώσουμε τους κλασσικούς εκτελεστές (Κοζέρ, Στρέλνιεκς, Λο, Μίλερ, ΜακΛιν και Ζήση) είχαν 5/15. Επί της ουσίας τη διαφορά έκαναν οι Τάις (3/5) και Χέκμαν (2/2) στο πρώτο ημίχρονο.

Επιθετικά ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με ορμή, σκοράροντας 27 πόντους στο πρώτο δεκάλεπτο. Στο δεύτερο δεκάλεπτο, όμως, δεν είχε την ίδια συνέχεια. Έμεινε στους 5 για ένα γεμάτο 7λεπτο και επέστρεψε στη Μπάμπεργκ να ξαναμπεί στο ματς. Η ίδια εικόνα συνεχίστηκε και στην επανάληψη, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή του Τρινκέρι είναι μια ομάδα που βασίζεται πολύ στο περιφερειακό σουτ και μπορεί μέσα σε δύο φάσεις να μειώσει μια μικρή διαφορά και να ζεστάνει με την ανάσα της το σβέρκο του αντιπάλου.

Οι "πράσινοι" είχαν συνέπεια και στην ευστοχία τους. Σούταραν με 12/27 (44%) και είχαν σταθερά στο παιχνίδι (με εξαίρεση το 2ο δεκάλεπτο) ποσοστό πάνω από 40%. Αλλά το πόσο πολύ στηρίζεται και ποντάρει η ομάδα του Πασκουάλ στο σουτ από την περιφέρεια, είναι κάτι το οποίο εξηγείται παρακάτω.

Το δημιουργικό πρόβλημα και η καθίζηση του Καλάθη

Το πρόβλημα του Παναθηναικού για ακόμη μια φορά είναι το δημιουργικό. Σκόραρε 81 πόντους με 12 μόλις ασίστ. Οι "πράσινοι" με τον Καλάθη να είναι off (έμεινε στους μηδέν πόντους με 0/5 σουτ, έχοντας 5 ασίστ για 3 λάθη στα 22 λεπτά που αγωνίστηκε) δεν έχουν σταθερά καλή επιθετική λειτουργία. Βασίζονται αποκλειστικά στο on-ball παιχνίδι και πιο συγκεκριμένα στον Μάικ Τζέιμς, στον Νίκο Παππά και στον Γιάννη Μπουρούση. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι γιατί σε άλλα παιχνίδια έχουμε δει σ' αυτόν τον ρόλο (και πολύ αποτελεσματικά μάλιστα) τον Κέισι Ρίβερς. Κι αν εξαιρέσουμε το pop-out του Κρις Σίνγκλετον δεν έχουν άλλη συνεπή συνεργασία στο παρκέ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα ζουν και πεθαίνουν με αυτές τις προσωπικές επιλογές.

Ο Φελντέιν για παράδειγμα που δεν δημιουργεί το δικό του σουτ, αν και ξεκίνησε εύστοχος δεν βρήκε άλλα ανοιχτά σουτ. Και από αυτά που επιχείρησε αρκετά προήλθαν από ανισορροπία της άμυνας (transition, επιθετικό ριμπάουντ). Χωρίς παίκτη να κόβει στο καλάθι και με ελεγχόμενο γκάζι λόγω τακτικής (ο Πασκουάλ σιχαίνεται τα λάθη) ο ρόλος του Καλάθη γίνεται δυσκολότερος. Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά για την αγωνιστική του κατάσταση, αλλά σίγουρα παίζει ρόλο και αυτό. Η ευθύνη δεν μπορεί να βαραίνει μόνο αυτόν, έστω κι αν έχει μεγάλο μερίδιο γιατί για ακόμη μια φορά προσπαθεί να μπει στον πνεύμα του αγώνα σουτάροντας και όχι κάνοντας το παιχνίδι του.

Και στο σύγχρονο μπάσκετ πλέον μιλάμε για άρρηκτη σύνδεση μεταξύ επίθεσης και άμυνας. Το είδαμε χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ. Κακές επιλογές, βιαστικά σουτ και λάθη στο μπροστά μέρος του γηπέδου; Ανισορροπία, ευκαιρίες για εύκολους πόντους και αυτοπεποίθηση των Γερμανών "πίσω".

Στην καθίζηση του Καλάθη παίζει ρόλο και η αγωνιστική άνοδος του Νίκου Παππά. Έχει κλέψει χρόνο από τον βασικό point-guard της ομάδας, παίζοντας αρκετό χρόνο στο πλευρό του Τζέιμς, τόσο στα δεύτερα, όσο και στα τέταρτα δεκάλεπτα των τελευταίων αγώνων. Και στη δική του περίπτωση επιβεβαιώνεται ο κανόνας που θέλει το χρόνο να κερδίζεται από την άμυνα. Ακόμη μια φορά έβγαλε μεγάλη ενέργεια στην άμυνα, κυνήγησε τα αντίπαλα γκαρντ, πήρε διεκδικήσεις και πέτυχε και 8 πόντους με διεισδύσεις και αιφνιδιασμούς. Αν μη τι άλλο έχει μπει για τα καλά στο κλειστό γκρουπ των 7 παικτών που εμπιστεύεται ο Πασκουάλ με κλειστά μάτια.

Αποκρυσταλλώνεται το rotation στο μυαλό του Πασκουάλ

Ο Ισπανός είναι ένας προπονητής που σπανίως ανοίγει το rotation, αλλά από την άλλη αλλάζει διαρκώς τα δεδομένα. Αν θεωρήσουμε ότι οι ομάδες χωρίζονται σε βασικότατους, βασικούς και αναπληρωματικούς, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην πρώτη κατηγορία των "βασικότατων" ανήκουν οι Τζέιμς, Σίνγκλετον, Ρίβερς, Καλάθης, Μπουρούσης. Παίκτες δηλαδή που τις τελευταίες βδομάδες παίζουν σταθερά πάνω από 20 λεπτά. Οι βασικοί είναι αυτοί που έχουν συχνά ρόλο πρωταγωνιστή, αλλά αν δεν είναι στην ημέρα τους, θα περάσουν σε δευτερεύοντα ρόλο όπως είναι ο Παππάς, ο Φελντέιν και ο Γκάμπριελ. Για να κλείσουμε με τους αναπληρωματικούς που σπανίως τελειώνουν τα παιχνίδια, δηλαδή τους Φώτση, Τζεντίλε, Χαραλαμπόπουλο και Νίκολς.

Σιγά-σιγά αποκρυσταλλώνεται το rotation του Παναθηναϊκού, λαμβάνοντας υπόψη το χαρακτηριστικό του Πασκουάλ να "μεταλλάσσει" το game-plan του από παιχνίδι σε παιχνίδι, αλλά και την ιδιαιτερότητα των τριών κατηγοριών βάσει στην οποία χωρίζονται οι παίκτες.

Κολώνες Μπουρούσης και Σίνγκλετον

Να δούμε και τον έλεγχο των παικτών; Ο Φελντέιν πέτυχε τους περισσότερους από τους 16 πόντους του στο πρώτο μέρος, αλλά δεν συνέβη το ίδιο για τους Μπουρούση και Τζέιμς, που σκόραραν μαζί 21 πόντους στην επανάληψη. Ο Μπουρούσης έγινε και πάλι στόχος στο low-post κερδίζοντας προσωπικές φάσεις, αλλά και 7 φάουλ από τους αντιπάλους του. Όσο για τον Σίνγκλετον; Σκόραρε 17 πόντους (4/6 τρίποντα) παίζοντας κατά κύριο λόγο στο "4", μαζί με τον Μπουρούση. Και η δική του συμμετοχή στην άμυνα ήταν καταλυτική κυνηγώντας τους ψηλούς των Γερμανών, που κινούνται τόσο κοντά, όσο και μακριά από το καλάθι.

Ο Τζεντίλε από τη μεριά του έπαιξε μόνο στην αρχή (7 λεπτά), ο Γκάμπριελ έδωσε ανάσες κλείνοντας την τριπλέτα των ψηλών μαζί με τον Νίκολς. Οι δυο τους μαζί με τους Σίνγκλετον και Μπουρούση έκλεισαν τα 80 λεπτά του "4" και του "5". Ο Ρίβερς επιθετικά έμεινε σε ρηχά νερά, αλλά αμυντικά είχε καταλυτικό ρόλο στο μαρκάρισμα του Μίλερ, ενώ DNP είχαν δίπλα από το όνομα τους οι Φώτσης και Χαραλαμπόπουλος.

Τι μένει; Η πολύτιμη νίκη και το γεγονός ότι πλέον οι "πράσινοι" μπορούν να πλησιάσουν ακόμη περισσότερο το γκρουπ των τεσσάρων πρώτων που έχει αποσπαστεί, την ώρα που οι υπόλοιποι μνηστήρες (Ερυθρός Αστέρας και Μπασκόνια) έχασαν έδαφος.