Το πρώτο δείγμα του νέου Παναθηναϊκού παρουσιάστηκε τη Δευτέρα στον αγώνα playoffs κόντρα στον Κολοσσό. Κι αφού προηγουμένως ληφθούν υπόψιν συγκεκριμένοι παράμετροι μπορούμε να βγάλουμε κάποια πρώτα συμπεράσματα για το τι θα προσπαθήσει να κάνει στο παρκέ η ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη. Οι παράμετροι έχουν να κάνουν με συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες:

α) την εξέλιξη του αγώνα που επί της ουσίας κρίθηκε στο δεύτερο δεκάλεπτο δίνοντας τη δυνατότητα στον προπονητή του "τριφυλλιού" να μοιράσει το χρόνο συμμετοχής

β) στον τραυματισμό του Βλάντο Γιάνκοβιτς, ο οποίος μένει εκτός από τη συνέχεια των αγωνιστικών υποχρεώσεων.

γ) στην επιστροφή του Νίκου Παππά , κάτι που αποτελούσε επιθυμία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου και είχε παίξει ρόλο και στη ρήξη με τον Σάσα Τζόρτζεβιτς.

δ) στο rotation που προκύπτει από την παρουσία συγκεκριμένων έξι ξένων και δεδομένη την απουσία των Κούζμιτς και Πάβλοβιτς.

Με άλλα λόγια το μεγάλο πρόβλημα και επομένως το ερωτηματικό σε ότι αφορά τη διαχείριση του ρόστερ για τον νέο προπονητή έχει να κάνει (λιγότερο) με τα πρόσωπα στο "3" και (περισσότερο) με τις περιορισμένες λύσεις στη φροντ-λάιν.

Με τον Πάβλοβιτς παροπλισμένο και τον Γιάνκοβιτς τραυματία ο Παναθηναϊκός δεν έχει αυθεντικό "3άρι". Αντίθετα θα χρησιμοποιήσει σε τέτοιο ρόλο τον Έλιοτ Ουίλιαμς, ή άλλο γκαρντ (Διαμαντίδη-Φελντέιν) και ενδεχομένως τον Χαραλαμπόπουλο που επέστρεψε από θλάση.

Όσο για τη φροντ-λάιν; Ακόμη και σε ένα ματς που υπήρχε η δυνατότητα να μοιραστεί ο χρόνος είδαμε αυτό που περιμέναμε: τον Φώτση να παίζει περισσότερο και τον Γκιστ να αγωνίζεται στο "5". Είδαμε όμως και κάτι που δεν περιμέναμε: τον Δημήτρη Διαμαντίδη να παίζει στο "4"!

Ας δούμε όμως τις "διαφορές" του νέου Παναθηναϊκού με τον παλιό, είτε μιλάμε για την παλιά ομάδα του Πεδουλάκη, είτε για αυτή του Σάσα Τζόρτζεβιτς.

1) Ο Γκιστ ποστάρει, ο Γκιστ σκρινάρει, ο Γκιστ παίζει "5"

Ο Τζέιμς Γκιστ ήταν από την αρχή της χρονιάς ο παίκτης καταλύτης του Παναθηναϊκού. Διόρθωση: ο Τζέιμς Γκιστ είναι εδώ και χρόνια ο παίκτης-καταλύτης του Παναθηναϊκού. Αυτό φάνηκε στα περσινά playoffs, φάνηκε από τη βαριά ήττα στο ΣΕΦ στους τελικούς του 2014 (2ο παιχνίδι), φάνηκε για παράδειγμα φέτος στο ματς με τη Ζιέλονα Γκόρα. Φαίνεται σε κάθε ευκαιρία, διότι είναι ο παίκτης που δίνει ενέργεια, αθλητικότητα και λύνει προβλήματα στην άμυνα.

Με τον Πεδουλάκη ο ρόλος του Γκιστ αναβαθμίστηκε:

• Ο Γκιστ έγινε "5". Όταν ο Κολοσσός ξεκίνησε καλά "πονοκεφαλιάζοντας" τον Παναθηναϊκό, αποτέλεσε την απάντηση του Πεδουλάκη. Στην αρχή του πρώτου δεκαλέπτου ο Αργύρης Πεδουλάκης προσπάθησε να διορθώσει τα κακώς κείμενα με αυτή την κίνηση. Ο Φώτσης στο παρκέ (αντί του Χάντερ) και ο Γκιστ στο "5".
• Ο Γκιστ να παίζει με πλάτη. Είναι κάτι που βλέπαμε σπάνια επί εποχής Τζόρτζεβιτς, σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια. Ο Αμερικανός φόργουορντ δεν είναι τεχνίτης στο post, ωστόσο, είναι ένας παίκτης που μπορεί να κερδίσει με τη δύναμη του τον αντίπαλο. Είναι κάτι που σίγουρα θα δούμε προσεχώς στους τελικούς όταν θα ματσάρει με τον Πρίντεζη. Είναι κάτι που είδαμε και τώρα απέναντι στον Κολοσσό. Ο Γκιστ πήρε φάσεις post-up είτε στο transition, είτε στο μισό γήπεδο.

• Ο Γκιστ να παίζει pick-n-roll. Ο Αργύρης Πεδουλάκης είχε τονίσει (σε τηλεοπτική του εμφάνιση μες στη χρονιά) ότι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού στην επίθεση είναι ότι διαθέτει εξαιρετικούς πασέρ (Διαμνατίδη-Καλάθη) αλλά όχι και τον παίκτη που θα ρολάρει γρήγορα μετά το pick. Από τη στιγμή που ο Χάντερ λόγω ηλικίας και απειρίας δεν είναι μια σταθερή λύση, η καμπάνα χτυπούσε αποκλειστικά για τον Γκιστ. Είναι κάτι που ο Ραντούλιτσα δεν μπορεί να προσφέρει. Για αυτό και είδαμε τον Γκιστ να γίνεται στόχος σε pick-n-roll συνεργασίες με το... καλημέρα. Και σαν "5", αλλά και σαν "4".

2) Ο Παναθηναϊκός (ξαν)αλλάζει

Η παρουσία του Γκιστ στο "5" δίνει ένα ακόμη πλεονέκτημα στον Παναθηναϊκό. Του επιτρέπει να κάνει περισσότερες αλλαγές στα σκριν. Επομένως το νέο πρόσωπο στο "5", έφερε και νέα τακτική. Νωρίς στο παιχνίδι οι "πράσινοι" άρχισαν να αλλάζουν τόσο στα σκριν στη μπάλα, όσο και σε σκριν μακριά από τη μπάλα. Είναι κάτι που μπορούν να κάνουν με άνεση οι Φώτσης-Γκιστ, ενώ το έκανε και ο Χάντερ.

Η άμυνα με αλλαγές ήταν σήμα κατατεθέν του Παναθηναϊκού στην προηγουμένη θητεία του Πεδουλάκη. Η διαφορά βέβαια με το "τότε" έχει να κάνει με την απουσία του Λάσμε, αλλά και την απουσία μεγαλόσωμων περιφερειακών. Τότε υπήρχε ο Μπράμος, ο Μασιούλις, ο Ούκιτς και ο Διαμαντίδης. Τώρα μόνο ο Διαμαντίδης, υπό προϋποθέσεις ο Καλάθης, αλλά και ο Ουίλιαμς που δίνει αθλητικότητα κυρίως στην αδύνατη πλευρά και όχι στο ίδια την κατάσταση mismatch.

3) Ο Ραντούλιτσα μένει μέσα

Είναι μια συνηθισμένη τακτική. Οι προπονητές συχνά βάζουν έναν κακό pick-n-roll αμυντικό να κάνει hedge-out, θεωρώντας ότι έτσι θα τον κρύψουν. Θα τον υποχρεώσουν να κάνει 1-2 βήματα στην περιφέρεια, βάζοντας στην αμυντική εξίσωση τους υπόλοιπους παίκτες. Το προτιμούν από το να βλέπουν διαρκώς την επίθεση να "χτυπάει" πάνω τους. Το έκανε ο Ιβάνοβιτς με τον Μπατίστα. Το έκανε ο Τζόρτζεβιτς με τον Ραντούλιτσα.

Είναι κάτι που δεν θέλει να κάνει ο Πεδουλάκης. Αρκεί βέβαια να δούμε και άλλα παιχνίδια, διότι υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο της προσαρμογής στον αντίπαλο. Αν και αυτό φαντάζει δύσκολο σ' αυτή τη φάση. Διότι είναι λογικό ο νέος προπονητής να θέλει να δει, να τεστάρει και να βελτιώσει τα της ομάδας του.

Οπότε τι είδαμε; Τον Ραντούλιτσα να μένει "μέσα". Να μην απομακρύνεται από το καλάθι και επί της ουσίας τον Παναθηναϊκό να δέχεται απειλή από ένα σουτ μετά από ντρίμπλα.

4) Η άμυνα έγινε πιο κλειστή

Κωδικός; Pack-the-paint. Περισσότερα σώματα μες στη ρακέτα. Αυτός είναι ο στόχος. Αυτή ήταν και η σφραγίδα της άμυνας του Παναθηναϊκού στην προηγούμενη θητεία του Αργύρη Πεδουλάκη. Λιγότερα λέι-απ. Αυτός είναι ο στόχος. Περισσότερο "traffic" στην καρδιά της άμυνας. Ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να το κάνει, θέλοντας να βελτιώσει τις αδυναμίες του στα πόδια. Όπως είχε καταφέρει και στην αρχή της Euroleague. Είναι κάτι που είχε πετύχει ο Παναθηναϊκός και παλαιότερα έστω κι αν είχε αρκετούς παίκτες με αδυναμία στην προσωπική άμυνα (Μασιούλις, Διαμαντίδης, Κάρι).

5) Ο Παναθηναϊκός θέλει (και μπορεί) να τρέξει

Ήθελε να τρέχει από την αρχή της χρονιάς. Οπότε η διαφορά έχει να κάνει με τον παλιό Παναθηναϊκό του Πεδουλάκη και όχι αυτόν του Τζόρτζεβιτς. Επίσης θα πρέπει να τονιστεί το ρήμα "θέλει". Διότι ο Παναθηναϊκός του 2013-15 δεν "μπορούσε". Δεν είχε τους παίκτες. Τότε οι μοναδικοί χειριστές ήταν ο Ούκιτς και Διαμαντίδης. Εν συνεχεία προστέθηκαν κομμάτια στο παζλ όπως ο Κάρι ή ο Ράιτ. Από όλους τους παραπάνω μόνο ο Ράιτ ήταν slasher. Οπότε δεν υπήρχαν οι παίκτες που θα κουβαλήσουν γρήγορα τη μπάλα, ή θα την πιάσουν μετά τη σέντρα για να τρυπήσουν την ανοργάνωτη άμυνα. Ο Μασιούλις και ο Μπράμος ήταν πάρα πολύ κακοί κάθε φορά που έβαζαν τη μπάλα στο παρκέ.

Τώρα όμως ο Παναθηναϊκός έχει μεγάλη ικανότητα στο ανοιχτό γήπεδο με παίκτες όπως ο Έλιοτ Ουίλιαμς, ο Μαρκίς Χέινς, ο Νικ Καλάθης και ο Τζέιμς Φελντέιν. Είναι οπότε ζητούμενο και κάτι που διαφοροποιεί τον τωρινό ΠΑΟ μ' αυτόν της προηγούμενης θητείας του Πεδουλάκη.

Αποκορύφωμα ο αιφνιδιασμός ακόμη και μετά από καλάθι

6) Η νέα λογική στο μισό γήπεδο και η έμφαση στα πλαϊνά PnR

Στο παιχνίδι με τον Κολοσσό υπήρχαν διαφορετικοί άξονες στο παιχνίδι.

• Κεντρικά PnR

Λίγες φάσεις. Υπήρχαν κάποιες που αποτελούσαν απλή κατάληξη συστημάτων, άλλες που αποτελούν την εναρκτήρια κίνηση και λίγες που αποτελούν την κορύφωση. Είναι φανερό ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει pick-n-roll ψηλούς και προτιμά να μην επιμένει σε κεντρικά pick-n-roll.

• Πλαϊνά PnR

Ήταν φανερό ότι ο Παναθηναϊκός κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Και το κάνει κυρίως για τον παραπάνω λόγο, αλλά και για άλλους. Για παράδειγμα μπορεί να εκμεταλλευτεί περισσότερο την ταυτόχρονη παρουσία των Φώτση και Γκιστ. Μπορεί να πάρει περισσότερα από το screen του "4", κρύβοντας παράλληλα τον "5" στην αδύνατη πλευρά. Και επιπροσθέτως κατορθώνει να ανοίξει το γήπεδο, να παίξει επιθέσεις συνέχειας και να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι διαθέτει ψηλούς που μπορούν να πασάρουν, όπως για παράδειγμα τον Ραντούλιτσα.

• Iso για τον Ουίλιαμς

Προστέθηκε μια φάση αποκλειστικά για τον Αμερικανό, που έχει δύο δυνατότητες να παίξει 1on1 με την υπόλοιπη ομάδα να "καθαρίζει" τη ρακέτα. Στο δεύτερο ημίχρονο πήρε την ίδια φάση και ο Νικ Καλάθης.

• Post-up

Σημείο αναφοράς όπως συνέβαινε και στον Παναθηναϊκό του Τζόρτζεβιτς. Με διαφορές όμως. Τώρα προστέθηκε το post-up του Γκιστ, αλλά και διαφορετικές αντιδράσεις κάθε φορά που η μπάλα πάει στον Ραντούλιτσα. Νέα plays και διαφορετικές weak-side actions για τους "πράσινους". Επέστρεψε για παράδειγμα μια κλασσική επιλογή του κόουτς Πεδουλάκη, με τον "4" να κάνει δύο screen στον περιφερειακό που βρίσκεται στην πλευρά της μπάλας.

Το post-up είναι μια αγαπημένη επίθεση του προπονητή του Παναθηναϊκού, που ρίχνει έτσι τον ρυθμό, ελέγχει την ομάδα, σημαδεύει αδύναμους αμυντικούς και βρίσκει δημιουργία: πάσες για σουτ, αλλά και χώρους για 1on1. Είναι κάτι που είχε προσπαθήσει να κάνει και στο ξεκίνημα της σεζόν 2012-13. Τώρα μπορεί να το κάνει με μεγαλύτερη άνεση λόγω της παρουσίας του Ραντούλιτσα: ο Σέρβος να "κλειδώνει" στην καρδιά της ρακέτας, αφαιρώντας τη δυνατότητα βοήθειας από τον παίκτη για ανενόχλητα 1on1 των υπολοίπων.

Ο Παναθηναϊκός θέλει να ανοίξει το γήπεδο. Το πρόβλημα ήταν εμφανές στη σειρά με τη Λαμποράλ. Αν εξαιρέσουμε μια συγκεκριμένη επίθεση με pick-n-roll του "4", οι "πράσινοι" επιμένουν σε μια λογική "τέσσερις-έξω-ένας-μέσα". Παράδειγμα και η φωνή του Αργύρη Πεδουλάκη στον Φώτση όταν έκανε ταυτόχρονο κόψιμο στο καλάθι με τον Γκιστ. "Αντώνη μην πας μέσα" του φώναξε. Ιδού και το βίντεο:

7) Αυτό δεν το περίμενε κανείς: ο Διαμαντίδης στο "4"

Ήταν μια έκπληξη. Αλλά όχι και κίνηση εκτός λογικής. Ενδεχομένως να το δούμε και στη συνέχεια, δεδομένης της απουσίας του Γιάνκοβιτς, του μοναδικού περιφερειακού που θα μπορούσε να παίξει στο "4". Εξάλλου το small-ball ήταν μια επιλογή που πάντα άρεσε στον Πεδουλάκη, βάζοντας συχνά τον Γιόνας Μασιούλις σ' αυτό το ρόλο. Στο ματς με τον Κολοσσό είδαμε στο 3ο δεκάλεπτο τον Διαμαντίδη να παίζει ως "4", σε ένα άτυπο τουλάχιστον ρόλο, που προκύπτει κυρίως από την άμυνα. Στο σχήμα με τους τέσσερις περιφερειακούς ο αρχηγός του "τριφυλλιού" ήταν αυτός που μάρκαρε το αντίπαλο "4άρι". Όσο για την επίθεση; Έκανε σκριν, έπαιζε στην αδύνατη πλευρά, αλλά έτρεχε και pick-n-roll, μπερδεύοντας έτσι τον αντίπαλο.

Φάσεις με τον Διαμαντίδη στο "4"

Και pick-n-roll του "4αριού" Διαμαντίδη

Αν μη τι άλλο είναι μια κίνηση με ενδιαφέρον. Με την έννοια της ταυτόχρονης παρουσίας τεσσάρων περιφερειακών που μπορούν να απειλήσουν με τη μπάλα στο παρκέ. Όχι τόσο λόγω της θέσης. Εξάλλου δεν κάνουν οι θέσεις τους παίκτες, αλλά οι παίκτες της θέσης. Για να μην αναλυθεί παραπάνω και η φράση του ίδιου του Πεδουλάκη, που λέει ότι στο μπάσκετ υπάρχουν δύο θέσεις: πρόσωπο και πλάτη.

Ο Διαμαντίδης ως power-forward έχει όμως όπως προαναφέρθηκε και λογική. Με τον Γκιστ να παίζει χρόνο στο "5" και τον Φώτση στα 35 χρόνια, χρειάζεται και άλλος παίκτης στο "4" με χαρακτηριστικά όπως το σουτ. Ο Διαμαντίδης μπορεί να εκτελέσει, έχει την οξυδέρκεια να κρύψει τις αμυντικές του αδυναμίες και έχει το μέγεθος. Εξάλλου οι περισσότερες ομάδες στο σύγχρονο μπάσκετ χρησιμοποιούν τα 4άρια σε ένα ρόλο... δεύτερου πλέι-μέικερ. Μια θέση που γίνεται καταφύγιο πολλών παικτών όσο περνούν τα χρόνια. Μια θέση που θα δούμε στα φετινά playoffs και τον Διαμαντίδη!