Μια αγαπημένη (μου) ελληνική παροιμία αναφέρει "τι βρεγμένος, τι μούσκεμα". Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, όμως, το ένα από το άλλο έχει μεγάλη διαφορά. Για 50 αγωνιστικά λεπτά βρέθηκε προ του "μούσκεμα", αλλά τελικά έμεινε μόνο στο "βρεγμένος". Η μπόρα δεν πέρασε, αλλά η ουσία είναι ότι τέτοια παιχνίδια (και η αντίδραση σ' αυτά) αυξάνουν τις πιθανότητες του να στεγνώσει εντελώς.

Ένα-ένα, όμως...

Παρακολουθώντας το ματς της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό μπορεί κάποιος να πει πολλά. Πρώτα από όλα όμως οφείλει να σταθεί σε ορισμένα σημεία, όπως για παράδειγμα το "ωραίο" του πράγματος. Ματσάρα, ανατροπές (εκατέροθεν), δύο παρατάσεις, πρωταγωνιστές... Διαβάζεται κάπως "γραφικό" (ή και γραφικό χωρίς εισαγωγικά), αλλά πολλές φορές τα ευκόλως εννοούμενα όχι μόνο παραλείπονται, αλλά λησμονούνται κιόλας. Έτσι είναι. Υπέροχο ματς. Από αυτά που γεμίζουν όσους τα παρακολουθούν. Νικητές, ηττημένους και ουδέτερους.

Μου επιτρέπετε μια μικρή παρένθεση, που αφορά περισσότερα τα όσα είδαμε την Πέμπτη και την Παρασκευή; Πόσοι από μας σταθήκαμε στα συγκλονιστικά φινάλε; Δεν μου αρέσει καθόλου να σχολιάζω τις καταιγίδες σχολίων στα social media, επειδή ακριβώς δεν θα έμπαινα ποτέ σε ένα καφενείο και να πάρω στα σοβαρά τις συζητήσεις, για να βάλω σκέψεις σε πλήκτρα, για αυτό θα το κάνω όσο πιο σύντομα γίνεται: θέμα συζήτησης ήταν το φάουλ ή όχι. Δεν ήταν τα καλά ή τα κακά των παικτών. Δεν ήταν για παράδειγμα ο αντίπαλος, τον οποίο διαρκώς ξεχνάμε. Περισσότερες φωνές για τον Ιτούδη (παράδειγμα), παρά για τον απίστευτο Ντόλμαν. Φάουλ. Και μάλιστα αντιαθλητικό. Απλά στην Ελλάδα - και όχι μόνο στα σπορ - εκτός από ότι όλοι ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα τη δουλειά του άλλου, λατρεύουμε να έχουμε ανθρώπους σε θέσεις ευθύνης, ακριβώς για να μπορούμε να τους κατηγορούμε.

Κλείνει η παρένθεση, επιστροφή στο κανονικό μας πρόγραμμα.

Ο Ολυμπιακός πήρε μια πολύτιμη νίκη . Την πιο πολύτιμη της σεζόν ως τώρα. Ακόμη κι από αυτές της Ευρωλίγκας, κατά τη γνώμη μου. Διότι ο αντίπαλος είχε μόνο να κερδίσει και τίποτα να χάσει από αυτό το ματς. Γιατί βρέθηκε σε πολλές και δύσκολες στιγμές στην ίδια τη διάρκεια του. Είναι αυτό που έλεγε ο προπονητής του, Γιάννης Σφαιρόπουλος μετά τη λήξη: "αυτές οι νίκες χτίζουν χαρακτήρα". Να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα; Η ιστορία έχει δείξει ότι οι ομάδες που πετυχαίνουν είναι αυτές που το αποδεικνύουν κατά τη διάρκεια της σεζόν, όχι μόνο με τις νίκες τους, αλλά με τις ήττες τους, τις αντιδράσεις τους και τα χαμένα ματς που κερδίζουν. Πρόσφατο παράδειγμα η περσινή Ρεάλ.

Διαβάστε αναλυτικά την κριτική των παικτών

Η ΑΕΚ, υστέρησε σ' αυτό το κομμάτι ακριβώς. Της εμπειρίας. Δεν διαχειρίστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα τελευταία λεπτά του ματς και το πλήρωσε. Αλλά η εμπειρία είναι κάτι που αποκτάς, συνήθως με τον άσχημο τρόπο. Για αυτό και στα τελευταία λεπτά ο κόουτς Σφαιρόπουλος προτίμησε να ρίξει στο παρκέ τους Έλληνες παίκτες που ξέρουν καλά τα κατατόπια σε τέτοιου είδους αναμετρήσεις: τον Μάντζαρη, τον Σπανούλη, τον Παπανικολάου, ακόμη και τον Παπαπέτρου που πήρε αρκετό χρόνο στο τέλος. Αυτοί μαζί με τον Χάντερ και τον Χάκετ, έβγαλαν το φίδι από την τρύπα και μαζί τον Ολυμπιακό από το βαθύ πηγάδι που είχε πέσει.

Υπάρχει κι η προσωποποίηση της παραπάνω ιδέας. Βαγγέλης Μάντζαρης. Παρών στο κρίσιμο σημείο στο τέλος. Με καλή προσωπική άμυνα πάνω στον Τζέι Κόβαν Μπράουν και δύο μεγάλα σουτ. Το πρώτο στη δεύτερη παράταση έδωσε το ψυχολογικό αβαντάζ και το δεύτερο "σφράγισε" τη νίκη αυξάνοντας τη διαφορά. Το ξέρει, το έχει ξανακάνει και το έκανε. Η εμπειρία που λέγαμε.

Αυτή είναι η μια ανάγνωση του αστραφτερού νομίσματος της νίκης. Διότι στην άλλη όψη αναγράφεται ότι αυτοί είναι όλοι και όλοι οι "σίγουροι" του προπονητή, συν τον Πρίντεζη που απλά βρέθηκε σε κακή ημέρα και βγήκε από το rotation στο φινάλε. Μεγάλη κουβέντα. Για άλλη στιγμή.

Προς το παρών αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι ο Ολυμπιακός πέρασε αλώβητος από μια δύσκολη έδρα και διέγραψε το πρώτο από τα δύο παιχνίδια που έχει κυκλώσει ως το τέλος. Το άλλο είναι με τον Άρη στο Αλεξάνδρειο σε δύο βδομάδες. Αν περάσει κι από εκεί (στο ενδεχόμενο που ο Παναθηναϊκός δεν στραβοπατήσει) τότε θα πάει στα πλέι-οφς με το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας.

Η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή, όμως, λένε. Κι έτσι είναι. Η ΑΕΚ μετά από ένα τέτοιο ματς θα πρέπει να αισθάνεται αδικημένη. Είχε το προβάδισμα στο μεγαλύτερο μέρος του ματς. Αν δεν είχε 0/2 βολές με τον Παπαντωνίου στο τέλος της πρώτης παράτασης, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Όπως θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά, αν δεν έβγαινε εκτός ο μοναδικός της δημιουργός, ο Τζέι Κόβαν Μπράουν, που φάνηκε να χτυπάει στον αχίλλειο. Θα είναι κρίμα, διότι στο συγκεκριμένο πόδι και στο συγκεκριμένο σημείο (δεξί αχίλλειο) είχε τραυματιστεί πολύ σοβαρά το καλοκαίρι μετά το κολέγιο, όταν δοκίμαζε στο ΝΒΑ. Οι ειδικοί λένε ότι δεν δεν είχε χτυπήσει τότε δεν θα είχε έρθει ποτέ στην Ευρώπη. Η κλάση του εξάλλου φάνηκε. Όπως είχε φανεί όταν με τη φανέλα του ΚΑΟΔ είχε καταφέρει να κερδίσει τον Ολυμπιακό. Όπως φέτος όταν πέτυχε 38 πόντους στη Φενέρ και 31 στην πρώην ομάδα του Ζντοβτς επί τουρκικού εδάφους.

Η αποχώρηση του ήρθε σε πολύ κρίσιμο σημείο, στο οποίο η Ένωση είχε μπει σε μια διαδικασία να παίζει μόνο με τη μπάλα στα χέρια του. Ο Ολυμπιακός άλλαζε παίκτες πάνω του (Τζόνσον-Όντομ, Χάκετ, Μάντζαρης) και εκείνος μονοπωλούσε το δημιουργικό κομμάτι. Όταν βγήκε ο "δικέφαλος" δεν κατάφερε να αναπληρώσει το κενό, ειδικά από στη στιγμή που ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης ήταν πολύ άστοχος για τα δικά του στάνταρ (6/21 σουτ) και οι περισσότερες καλές του στιγμές δεν ήταν με πλάτη στο καλάθι, αλλά με πρόσωπο σαν αποδέκτης της μπάλας μετά από σκριν στον Μπράουν. Αυτό φαίνεται κι από το εξής στατιστικό: ο Ολυμπιακός έπαιζε τη γνωστή του δυναμική άμυνα σε κάθε pick του Μπράουν και αυτός έδινε τη μπάλα για να δημιουργήσει εν συνεχεία ο ψηλός. Πάσα και σουτ ή νέα πάσα και συνέχεια του παιχνιδιού. Για αυτό και ο ίδιος τέλειωσε με 1 μόλις ασίστ όλο το ματς (σε 35 λεπτά), ενώ ο Μαυροκεφαλίδης είχε 6. Έπαιξε δηλαδή τον ρόλο που έχει ο Ντρέιμοντ Γκριν στους Ουόριορς με άλλα λόγια, αν μου επιτρέπεται μια τέτοια υπερβολή. Αν υπήρχε και στην Ελλάδα ο όρος secondary assist, τότε το νούμερο δίπλα στον Τζέι Κόβαν Μπράουν, θα ήταν μεγαλύτερο.

Πίσω στον Ολυμπιακό όμως... Πέρα από τη σημασία της νίκης αυτό που επιβεβαιώθηκε είναι το γεγονός ότι δεν βρίσκεται στην καλύτερη του αγωνιστική κατάσταση. Έχει χάσει την αποτελεσματικότητα του στην άμυνα, που δεν φαίνεται τόσο στους 77 πόντους που δέχτηκε στην κανονική περίοδο, αλλά περισσότερο στα 20 επιθετικά ριμπάουντ που πήραν συνολικά οι "κιτρινόμαυροι". Πολύ μεγάλο νούμερο για τους Πειραιώτες, που δεν έχουν δείξει τέτοια αδυναμία.

Αυτό δείχνει εν μέρει την έλλειψη ενέργειας. Το rotation έχει μικρύνει και ο Οθέλο Χάντερ μοιάζει να κάνει διπλοβάρδια. Το αποτέλεσμα είναι η ποιότητα στο παιχνίδι του να χάνει λόγω της ποσότητας, την ώρα που η "αλλαγή" του, ο Χακίμ Ουόρικ, δεν βρίσκεται ακόμη στα απαιτούμενα αγωνιστικά στάνταρ και περιορίζεται μόνο σε εκλάμψεις.

Ξεκούραση και μετά Ζαλγκίρις ειπώθηκε στα αποδυτήρια. Πρόσκαιρη μπουνάτσα και μετά ξανά ρίχνεται στη φουρτούνα.