Βρίσκει τα μέτρα της

Η Εθνική ομάδα επιστρέφει στην Ελλάδα πιο γεμάτη (από εικόνες) και πιο έτοιμη ενόψει του Μουντομπάσκετ. Μετά το τουρνουά του Πο, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έκανε βήματα μπροστά σε ότι αφορά την καλύτερη προετοιμασία επί λιθουανικού εδάφους.

Ο απολογισμός της ήταν δύο νίκες και μια νίκη, ή καλύτερα δύο καλές εμφανίσεις και μια κακή. Και είναι σημαντικό ότι η Ελλάδα αξιοποίησε στο έπακρο αυτά τα φιλικά παιχνίδια.

Στο παιχνίδι με τη Νέα Ζηλανδία η Ελλάδα ήταν καταιγιστική στο δεύτερο ημίχρονο, κυρίως διότι κατάφερε να προσαρμοστεί αμυντικά στο ασυνήθιστο παιχνίδι του αντιπάλου και να επιβάλει εν συνεχεία την κυριαρχία της μέσα από το βάθος του πάγκου και τα αποθέματα ενέργειας. Το τι έκανε καλά η Εθνική σε ένα ματς που έληξε στους 30 πόντους, ίσως να μην έχει τη μεγαλύτερη σημασία την παρούσα στιγμή, οπότε είναι προτιμότερο να υπογραμμιστούν τα κέρδη από το τουρνουά του Κάουνας.

• Η Εθνική ομάδα από τη διαδικασία της δοκιμασίας, μπήκε σε συνθήκες επίσημων αγώνων. Το προπονητικό τιμ δεν έκανε πειράματα, όπως γίνεται συνήθως στα πρώτα φιλικά, αλλά κατέφυγε σε ένα κοουτσάρισμα αγώνα, έχοντας κασταλλάξει σε συγκεκριμένα σχήματα, όσο της το επιτρέπει αυτό η απουσία του Νικ Καλάθη, που αναμένεται να έχει σημαντικό ρόλο και αρκετό χρόνο στη θέση "1".

Είδαμε για παράδειγμα πολύ ώρα στο παρκέ το σχήμα με τους Ζήση, Βασιλειάδη, Παπανικολάου, Μπουρούση και έναν εκ των Πρίντεζη και Καϊμακόγλου (η θέση "4" είναι αυτή με τη μεγαλύτερη ισορροπία), αλλά και τους Σλούκα-Μάντζαρη να παίζουν για αρκετό χρόνο μαζί στις δύο θέσεις των γκαρντ.

Δεν είναι τυχαίο ότι στα συγκεκριμένα παιχνίδια έπαιξαν από ελάχιστα ως καθόλου οι Μπόγρης, Αθηναϊου (που κόπηκαν) και Γιάνκοβιτς-Γλυνιαδάκης. Ο τελευταίος χρησιμοποιήθηκε ως βασικός στο ματς που απουσίαζε ο Μπουρούσης, ενώ αμφότεροι χρησιμοποιήθηκαν στα διαδικαστικά λεπτά του αγώνα με τη Νέα Ζηλανδία.

Γενικότερα από τα λεπτά συμμετοχής προκύπτει ένα μοτίβο πάνω στο οποίο θα κινηθεί από άποψη rotation ο ομοσπονδιακός προπονητής, ο οποίος βέβαια στα επόμενα δύο φιλικά θα κληθεί να εντάξει και τον Καλάθη.

Παράλληλα πήρε αρκετό χρόνο ο Ίαν Βουγιούκας, που είχε αρκετές καλές στιγμές, λειτουργώντας ως αιχμή του δόρατος στο low-post. Κι αν δεν είχε σταθερή παρουσία σε πόντους, ήταν συνεπής στη φθορά των αντιπάλων με φάουλ. Όπως προκύπτει και από τις δηλώσεις του Φώτη Κατσικάρη μετά το τουρνουά, ο πρώην σέντερ της Ούνιξ Καζάν θα είναι αυτός που θα έχει το ρόλο του μπακ-απ πίσω από τον Γιάννη Μπουρούση.

Το μόνο που απομένει να μάθουμε είναι ποιος θα είναι ο 12ος παίκτης αυτής της ομάδας, μια θέση για την οποία παλεύουν οι Βλάντο Γιάνκοβιτς και Ανδρέας Γλυνιαδάκης. Ορθολογιστικά ο Κρητικός σέντερ έχει το προβάδισμα αν πάρουμε το θεώρημα των "τριών σέντερ σε μια 12άδα", αν και δεν αποκλείεται να γίνει η έκπληξη με τον φόργουορντ του Παναθηναϊκού. Κι αυτό γιατί είδαμε ξανά το κοντό σχήμα με τους Πρίντεζη και Καϊμακόγλου να παίζουν μαζί, δίνοντας τη δυνατότητα στον προπονητή να έχει μια λύση σε περίπτωση φάουλ των δύο ψηλών, με τον Γιάνκοβιτς να καλύπτει εκτός από το "3" και το "4" σε επίσης ευκίνητα σχήματα.

• Αδυναμίες και δυνατότητες. Στα φιλικά φάνηκαν οι αδυναμίες και οι δυνατότητες αυτής της ομάδας, όπως η έλλειψη αθλητικότητας και μεγέθους μες στο καλάθι (Λιθουανία), το σημείο-κλειδί που είναι τα ριμπάουντ, το υψηλό επίπεδο στις επιθετικές συνεργασίες και στην κυκλοφορία της μπάλας, η διάθεση για τρέξιμο στον αιφνιδιασμό, αλλά και η δυνατότητα προσαρμογής σε συγκεκριμένες αμυντικές καταστάσεις.

Στο τουρνουά του Πο η Ελλάδα παρατάχθηκε χωρίς σκάουτινγκ, με το προπονητικό τιμ να επιμένει στους "κανόνες" και να δοκιμάζει την αντίληψη και την οξυδέρκεια των παικτών. Στο Κάουνας τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Είδαμε για παράδειγμα πολύ καλή αντιμετώπιση στον Γκόραν Ντράγκιτς στο παιχνίδι με τη Σλοβενία, αλλά και αποτελεσματική προσαρμογή στο παιχνίδι με τη Νέα Ζηλανδία.

Το συγκεκριμένο φιλικό μπορεί να φάνηκε... ανούσιο, αλλά δεν ήταν. Η Ελλάδα αντιμετώπισε μια διαφορετική σχολή μπάσκετ, που στηρίζεται πολύ στο περιφερειακό σουτ και στη διαρκή κίνηση μακριά από τη μπάλα, ένα στυλ που διακρίνει αρκετές ομάδες εκτός Ευρώπης, όπως για παράδειγμα τις Φιλιππίνες τις οποίες θα αντιμετωπίσει η Εθνική μας στους ομίλους.

Το γεγονός ότι κράτησαν τον αντίπαλο στους 17 πόντους στο 2ο ημίχρονο, ήταν σίγουρα κάτι ενθαρρυντικό. Αν και το πιο σημαντικό ήταν η ομάδα άρχισε να αυξάνει τη διάρκεια της, που είναι άλλωστε και το ζητούμενο σε μια προετοιμασία: οι καλές στιγμές, το καλό διάστημα να γίνεται μεγαλύτερο.

Αυτό γίνεται μέσα από το χτίσιμο μιας καλής χημείας, στην κατανόηση των ρόλων, της διατήρησης αγωνιστικής ισορροπίας και καλού rotation. Και στους τρεις τομείς το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έκανε βήματα μπροστά, με τους παίκτες του πάγκου να ανεβάζουν στροφές.

• Τα δύο ερωτήματα για τη συνέχεια. Ο Φώτης Κατσικάρης στις δηλώσεις του ανέλυσε τα δύο κομμάτια που τον προβληματίζουν: το ριμπάουντ και τα νεκρά διαστήματα. Το ριμπάουντ είναι ένα θέμα που "πονάει" την Ελλάδα, η οποία στερείται μεγέθους στο "4" και προσπαθεί να καλύψει αυτό το κενό με τη βοήθεια των oversized περιφερειακών, όπως είναι ο Καλάθης στο "1'", ο Ζήσης και οι Παπανικολάου-Αντετοκούνμπο.

Τα ριμπάουντ, πάντως, είναι πάντα ένα σημείο-κλειδί για κάθε ομάδα. Στα δύο ματς που κυριάρχησε η Ελλάδα πέτυχε εύκολες νίκες, ενώ αντίθετα ήταν ένας τομέας που είχε πρόβλημα στα ματς του Πο και στο παιχνίδι με τη Λιθουανία. Όπως είναι κατανοητό πρόκειται για μια ομαδική δουλειά, που απαιτεί τη συμμετοχή όλων, όχι μόνο τη στιγμή της διεκδίκησης της μπάλας, αλλά και κατά τη διάρκεια της άμυνας, ξεκινώντας από την ατομική, με δεδομένο ότι όταν μια ομάδα μπαίνει στη διαδικασία των περιστροφών ή καταφεύγει σε mis-match (που μπορούν να αποφευχθούν) χάνει την ισορροπία της και γίνεται πιο ευάλωτη στο ριμπάουντ.

Όσο για τα νεκρά διαστήματα; "Έχουμε κάποια κενά διαστήματα και είναι δουλειά του προπονητικού τιμ ώστε οι παίκτες να είναι έτοιμοι και να έχουμε τη σωστή χημεία και τη σωστή πεντάδα την ανάλογη στιγμή" είπε συγκεκριμένα ο Φώτης Κατσικάρης, που έχει σταθεί αρκετές φορές στο γεγονός ότι Ελλάδα θα πρέπει να ξεπεράσει μέσα από την ομαδική δουλειά, την έλλειψη επιθετικού ταλέντου.

Οπότε αυτό είναι και το πραγματικό στοίχημα για μια ομάδα, που θα πρέπει να βρει λύσεις όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, όταν δηλαδή το άτομο συνηθίζει κόντρα στις δυσκολίες να βγαίνει έξω από την ομάδα. Αυτό που έχει μείνει ως "προσωπικό καλάθι", δηλαδή, το οποίο η Ελλάδα δεν το έχει και θα πρέπει αφενός να δείξει την κατάλληλη υπομονή/επιμονή και ομαδικότητα για να το καλύψει κι αφετέρου να δουλέψει αποτελεσματικά στην άμυνα για να φέρει το σκορ στα μέτρα της.

Όπως έχει κάνει στο παρελθόν.