Ο μεγάλος φόβος του Αντρέα Τρινκέρι ήταν να τραυματιστεί ένας από τους τέσσερις γκαρντ της ομάδας. Ο μεγαλύτερος φόβος ήταν να τραυματιστεί ο Βασίλης Σπανούλης. Πλέον η Ελλάδα του "δύο στα δύο" θέλει να κοιτάξει κατάματα (όλοι ελπίζουμε για ένα ματς) τον εφιάλτη της και να προσπαθήσει να αποδείξει ότι υπάρχει ζωή χωρίς τον MVP της Ευρωλίγκας.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Η Ελλάδα βρίσκεται μαζί με τη Φινλανδία και Ιταλία στην κορυφή του ομίλου, το οποίο σημαίνει ότι μέχρι στιγμής το δικό της "2-0" μπορεί να σημαίνει πολλά, μπορεί και τίποτα, όπως παραδέχτηκε και ο Ιταλός τεχνικός μετά το ματς, χαρακτηρίζοντας παράλληλα πολύ καθοριστικό το ματς με την Τουρκία.

Κόντρα στην ομάδα του Βασίλι Καράσεφ το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έπαιξε δύο πολύ καλά δεκάλεπτα και ουσιαστικά "καθάρισε" το παιχνίδι. Αν και νομίζω ότι αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι να κρατήσουμε στη μνήμη το τελευταίο 5λεπτο (όπου οι Ρώσοι μείωσαν το σκορ) και όχι το προηγούμενο παιχνίδι. Με την έννοια ότι αποτελεί την καλύτερη ένδειξη για το Ευρωμπάσκετ που βλέπουμε. Οι πάντες μπορούν να κερδίσουν τους πάντες. Και δεν είναι μόνοι οι εκπλήξεις που έχουν σημειωθεί στις δύο πρώτες ημέρες, αλλά και η εικόνα που παρουσιάζουν οι ίδιες οι ομάδες κατά τη διάρκεια του ίδιου του ματς.

Το συμπέρασμα του αγώνα με τη Ρωσία είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να έχει το κουμπί στο "on" για 40 λεπτά, ειδικά στην άμυνα. Φαίνεται ότι δεν είναι η φύση της, οπότε πρέπει να παίζει να παίζει με το μέγιστο βαθμό συγκέντρωσης για να είναι αποτελεσματική. Όπως ήταν με τη Σουηδία, ή όπως ήταν στο μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου παιχνιδιού.

Να μιλήσουμε με αποδείξεις; Η Εθνική μας είχε ως βασικό αμυντικό στόχο τον περιορισμό του Σβεντ. Ο άσος του ΝΒΑ είχε 2 πόντους ως το 30', όταν το σκορ 62-47 και ουσιαστικά το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Ο πρώην παίκτης της ΤΣΣΚΑ τέλειωσε μεν το ματς με 17 πόντους (αλλά και 5 λάθη), σκοράροντας όμως 15 όταν το ματς είχε κριθεί. Κατά τα άλλα οι Μόνια-Φριτζόν, οι κυριότεροι εκτελεστές της Ρωσίας, τέλειωσαν το ματς έχοντας επιχειρήσει 6 τρίποντα συνολικά. Δεύτερη επιτυχία.

Όχι ότι έλειψαν τα προβλήματα. Η πικ-εν-ρολ άμυνα στο 2ο δεκάλεπτο και η αδυναμία υπεράσπισης του καλαθιού (αλλοιώσεις, κλείσιμο διαδρόμων, αμυντικό ριμπάουντ) ήταν και πάλι η αχίλλειος πτέρνα, έστω κι αν τελικά βρέθηκαν λύσεις χάρις στην ενέργεια του Κώστα Καϊμακόγλου και τα ημίψηλα σχήματα, όπως αυτό που είδαμε για 90 δευτερόλεπτα με τον άλλοτε σμολ-φόργουορντ του Παναθηναϊκού (τον χρησιμοποιούσε ορισμένες φορές εκεί ο Ομπράντοβιτς) να θυμάται τα χρόνια του στους Κυρίαρχους και στον Κρόνο Αγίου Δημητρίου αγωνιζόμενος ως σέντερ, με παρτενέρ τον Αντώνη Φώτση.

Είναι καλό ή κακό αυτό;

Η Ελλάδα παίζει αυτή τη στιγμή σαν φαβορί. Είναι η πιο πειστική ομάδα του τουρνουά, λαμβάνοντας υπόψη (ΑΣΦΑΛΩΣ) ότι μιλάμε μόνο για τα δύο πρώτα παιχνίδια. Οπότε ήταν αφενός καλό ότι έγινε το ματς "άνω-κάτω" στο τέλος κι αφετέρου το ματς με την Τουρκία αποκτά κι άλλον χαρακτήρα. Αυτόν του "κι αν δεν χάσει ούτε χωρίς τον Σπανούλη", τότε...;

Κι αν το timing με τον τραυματισμό είναι θετικό, διότι υπάρχει το ρεπό και μια έξτρα ημέρα ξεκούρασης, ο αντίπαλος μόνο ιδανικός δεν είναι. Η Τουρκία, όχι μόνο έχει το ποιοτικότερο ρόστερ μεταξύ των αντιπάλων, αλλά είναι και ένα πληγωμένο θηρίο με ότι κι αν συνεπάγεται αυτό.

Από την άλλη είναι κοινό μυστικό ότι οι Τούρκοι παραπαίουν. Είναι μια ομάδα με αδυναμία στα γκαρντ (πάμε ξανά: το μπάσκετ είναι άθλημα των κοντών), που δεν "τραβάει". Ουσιαστικά "κόμπλαρε" από το παιχνίδι με τη Φινλανδία και ακόμη προσπαθεί να συνέλθει. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε αυτό οι Τούρκογλου-Ιλιασόβα είχαν μαζί 3/21 σουτ! Όλη η ομάδα είχε 14% στα τρίποντα, ενώ στα δύο ματς που έχασε ο αντίπαλος ευστόχησε σε 11 τρίποντα...

Η δύναμη πυρός είναι ο (ντεφορμέ) Τούρκογλου, ο ικανός σουτέρ Ιλιασόβα και ο ογκόλιθος που ονομάζεται Ασίκ.

Η ώρα για τη μεγάλη συζήτηση

Νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε και για τον ελέφαντα που βρίσκεται στο δωμάτιο, σύμφωνα με την αμερικάνικη έκφραση. Τον τραυματισμό του Βασίλη Σπανούλη, που ναι μεν είναι ελαφρύς σχετικά, αλλά είναι αρκετά ύπουλος, δεδομένου του χρόνιου προβλήματος που αντιμετωπίζει στο συγκεκριμένο σημείο. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι θα χάσει το ματς με την Τουρκία και λογικά θα προλάβει το ματς με την Ιταλία. Να δούμε..

Το πραγματικά άσχημο έχει να κάνει με το γεγονός ότι συνέβη αυτό που δεν ήθελε το προπονητικό τιμ της Ελλάδας. Το ρίσκο της επιλογής μόνο τεσσάρων γκαρντ στην Εθνική, που γινόταν ακόμη πιο ύπουλο σε περίπτωση που ένας από αυτούς έβγαινε εκτός μάχης.

Η Ελλάδα θα είχε μεγάλο πρόβλημα ακόμη κι αν τραυματιζόταν ο Σλούκας, ο Ζήσης, ή ο Μπράμος, που μπορεί να μην είναι καθαρός χειριστής της μπάλας, είναι ωστόσο ο μοναδικός άλλος παίκτης που μπορεί να πάρει χρόνο στο "2" και να δώσει ανάσες στους υπόλοιπους.

Πλέον το rotation των 60 λεπτών θα πρέπει να μοιραστεί σε τρεις παίκτες, εκτός αν δούμε και σχήμα με δύο σμολ-φόργουορντ, τους Περπέρογλου και Παπανικολάου. Αυτό είναι το πρώτο πρόβλημα που θα κληθεί να λύσει ο Αντρέα Τρινκέρι απέναντι σε μια ομάδα που δεν τον βολεύει. Δεν είναι και... Φινλανδία (η ομάδα που βγάζει την περισσότερη ενέργεια στον όμιλο), αλλά από την άλλη διαθέτει αρκετούς αναλώσιμους περιφερειακούς ικανούς να παίξουν έναν τέτοιο ρόλο (Αρσλάν-Γκιουλέρ-Μπαλμπάι), να πιέσουν δηλαδή τους δικούς μας χειριστές.

Επειδή, όμως, μιλάμε για τον Σπανούλη το πρόβλημα που προκύπτει δεν αφορά μόνο το rotation, αλλά και τον τομέα της δημιουργίας. Εξάλλου ο αρχηγός του Ολυμπιακού είναι ο κυριότερος εκφραστής των επιθέσεων, ειδικά σε συνθήκες πικ-εν-ρολ.

Ο Τρινκέρι, ωστόσο, προετοιμαζόταν ούτως ή άλλως για να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση. Παρένθεση: την οποία έχει συναντήσει και πάλι. Η Καντού όταν έφτασε στο Top-16 έπαιζε χωρίς κλασσικό πλέι-μέικερ, με τον Μπαζίλε να γίνεται στα γεράματα παίκτης του pick-n-roll. Άρα, συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια.

Τι να περιμένουμε;

- Ότι έγινε στο Ακρόπολις, αλλά και στα πρώτα λεπτά στους αγώνες με Σουηδία και Ρωσία. Ο Μάικ Μπράμος θα παίξει ως "1", με την έννοια ότι θα κατεβάζει τη μπάλα, χωρίς όμως αυτός να είναι ο παίκτης που θα δημιουργήσει.

- Οι λύσεις θα έρθουν εκ των έσω. Δεν θα "βαφτιστεί" ξαφνικά ένας παίκτης "πλέι-μέικερ", αλλά όλοι θα προσπαθήσουν να βοηθήσουν έστω και με μια παραπάνω ντρίμπλα. Είδαμε, λοιπόν, τον Παπανικολάου να "κουβαλάει" τη μπάλα στον αιφνιδιασμό και τα 4άρια (Πρίντεζη και Καϊμακόγλου) να περιμένουν νωρίς για την εισαγωγική πάσα του συστήματος, αποφορτίζοντας έτσι τον Μπράμο για παράδειγμα, που θα είναι στόχος πίεσης από τους αντιπάλους.

Εδώ οι χαρακτηριστικές φάσεις

Στον τομέα της δημιουργίας η Ελλάδα προσπαθεί να έχει ισορροπία στο παιχνίδι της. Άλλωστε είδαμε ότι από το -7 γύρισε το ματς βάζοντας τη μπάλα μες στο καλάθι. Δύο φορές σε καταστάσεις transition (σε Περπέρογλου, Καϊμακόγλου) και μια με συνεργασία που είχε ως στόχο τον Γιάννη Μπουρούση.

Γενικότερα η λογική των post-up παιχνιδιών είναι ένα αποκούμπι και είδαμε ότι ο Τρινκέρι στρέφεται σε αυτό όταν ο Σπανούλης κάθεται στον πάγκο. Για παράδειγμα ας δούμε τον προσανατολισμό κατά τη διάρκεια του αγώνα με τη Ρωσία, όταν ο 31χρονος γκαρντ βρισκόταν στον πάγκο:

Πριν τον τραυματισμό του έμεινε εκτός από το 9' ως το τέλος και μερικά λεπτά στο 2ο δεκάλεπτο. Σε αυτές τις φάσεις είδαμε τον Βασίλι Καράσεφ να επιλέγει και άμυνα ζώνης.

Το συμπέρασμα είναι ότι όταν απουσιάζει ο Σπανούλης, η Ελλάδα προσπαθεί να δημιουργήσει μις-ματς με παίκτη να παίζει με πλάτη στο καλάθι: είτε τον Περπέρογλου, είτε τον Καϊμακόγλου, είτε τον Μπουρούση, είτε τον Μαυροκεφαλίδη.

Χαρακτηριστικά φαίνεται εδώ: