Υπόθεση se(l)f esteem

Ξέρετε γιατί το μπάσκετ είναι το καλύτερο άθλημα του πλανήτη; Γιατί έχει ρυθμό, είναι ζωντανό, είναι συναισθηματικό. Το ξέρω έχει ξαναγραφτεί. Αλλά όλη του η ομορφιά περικλείεται στο γεγονός ότι μετά από ένα εύστοχο καλάθι, πρέπει να παίξεις άμυνα και μετά από ένα τρίποντο του αντίπαλου να κατεβάσεις τη μπάλα και να σκοράρεις.

Όχι το ματς με τη Ρεάλ για τον Ολυμπιακό δεν θα είναι εύκολο. Ειδικά όταν παίζεις εκτός έδρας και απέναντι σε μια καλή ομάδα, θα βρεθείς πολλές φορές να δοκιμάζεις τα συναισθήματα σου. Να δέχεσαι απίθανα καλάθια σαν αυτά του Ρούντι, να βλέπεις πχ το αμυντικό σου πλάνο να διαλύεται από τις βιρτουόζικες εμπνεύσεις του Σέρχιο. Οπότε -κατά την ταπεινή μου άποψη- το ζητούμενο για τον Ολυμπιακό δεν είναι ούτε να κρατήσει τη Ρεάλ σε Χ πόντους, ούτε να μπει από την αρχή δυνατά στο παιχνίδι, ούτε να κάνει κάτι περισσότερο από το να έχει τη σωστή αντίδραση.

Το σενάριο πχ του ματς στη Βιτόρια, ή του ματς στον τέταρτο προημιτελικό είναι δύσκολο. Ή μάλλον το πιο δύσκολο. Είναι δεδομένο ότι η Ρεάλ ή η έδρα της, θα "απαντήσουν", θα αποδώσουν, θα βάλουν ένα πρόβλημα στον Ολυμπιακό. Και όλο το ζουμί είναι ακριβώς αυτό: τι θα κάνουν τότε οι "ερυθρόλευκοι". Αν αντέξουν θα έχουν ενδεχομένως και τον πρώτο λόγο σε ένα τέτοιο παιχνίδι, δεδομένου ότι στα τελευταία που πλησιάζουν στο 40' η μπάλα θα ζυγίζει περισσότερο για τη Ρεάλ. Ναι, ακόμη και για παίκτες επιπέδου Ρούντι-Σέρχιο-Γιουλ ή της εμπειρίας του Ρέγιες και του Μπουρούση.

Ο παράγοντας κούραση

Οι δύο ομάδες θα δώσουν τρίτο παιχνίδι σε πέντε ημέρες. Με τη Ρεάλ να έχει μπει και δύο φορές στο αεροπλάνο σε αυτό το διάστημα. Θα παίξει κάποιον ρόλο η κούραση; Η λογική λέει ναι. Τουλάχιστον από την εικόνα που επικρατεί για την ομάδα της Μαδρίτης, η οποία επιλέγει να προπονείται λίγο και συντηρητικά κατά τη διάρκεια της χρονιάς.

Συν του ότι από άποψη rotation και χρόνων συμμετοχής ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα. Χρησιμοποιεί περισσότερους παίκτες, έχει αρκετούς σε πολύ καλή ηλικία ή σωματική κατάσταση (τα πράγματα θα ήταν ακόμη καλύτερα αν ήταν και 100% έτοιμος ο Περπέρογλου), την ώρα που οι παίκτες που εμπιστεύεται ο Πάμπλο Λάσο έχουν μειωθεί μετά τον τραυματισμό του Ντρέιπερ την ανετοιμότητα του Κάρολ.

Θα μπορεί για παράδειγμα ο Γιουλ (ένας τόσο χαρισματικός αθλητής) να κυνηγάει με τον ίδιο ζήλο τον Σπανούλη για τρίτο 40λεπτο σε ένα 5ήμερο; Σημειωτέον έχει παίξει 34, 31, 34 και 35 λεπτά, τα περισσότερα από κάθε άλλο παίκτη στη σειρά.

Πλάνο που κερδίζει δεν αλλάζει

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι λογικό να προσπαθήσει να τελειοποιήσει την τακτική προσέγγιση του αγώνα, κάτι που σημαίνει ότι μπορει να δούμε νέες εκπλήξεις στο παρκέ. Εδώ στο περασμένο ματς είδαμε μετά από τάιμ-άουτ των Ισπανών, άμυνας ζώνης, επιλογή που σπάνια επιλέγει ο Έλληνας τεχνικός.

Είναι απίθανο, όμως, ο Ολυμπιακός να παίξει το ματς διαφορετικά. Να μην κάνει αλλαγές δηλαδή, ή να μην δώσει μεγάλη έμφαση στο physical game, στον τομέα των φάουλ και των ριμπάουντ, προσπαθώντας παράλληλα στην επίθεση να μπερδέψει την άμυνα των Ισπανών αλλάζοντας γωνίες (των screen) και διατάξεις κατά τη διάρκεια των pick-n-roll επιλογών για τον Σπανούλη.

Δεν αποκλείεται να δούμε και post-up φάσεις του Ντάνστον για να αποφορτίζεται η περιφερειακή πίεση, ή τέτοιες συνθήκες για να παίξει ο Πρίντεζης απέναντι στον Μίροτιτς.

Αλλά αυτά καλύτερα να τα συζητήσουμε μετά το παιχνίδι, όπου θα έχουμε ξεκάθαρη εικόνα και όχι αναλύσεις που ξεκινούν από "αν". (ξέρω ότι οι αναλύσεις ξεκινούν από αν- αλλά αυτό δεν έχει σημασία).

Καλύτερα, όμως, να κωδικοποιήσουμε το Game 4 της σειράς αυτό που συνοδεύτηκε με μια καθαρή νίκη του Ολυμπιακού, η οποία και πάλι βασίστηκε στην κυριαρχία σε τομείς όπως τα ριμπάουντ και η καλή κυκλοφορία της μπάλας.

Η διαφορά στις ασίστ (19-10) τα λέει όλα πιο καθαρά από ότι πχ το "φωνάζει" η κάθετη πτώση της Ρεάλ στα νούμερα που αφορούν το σκοράρισμα, το ranking και τα ποσοστά δύο πόντων. Ακόμη και στα τρίποντα, που πλέον γίνονται μετά από πίεση παίκτη ή χρόνου ή μετά από "πάγωμα" του σουτέρ, ο οποίος ξαφνικά ακουμπάει τη μπάλα μετά από πολύ ώρα και όπως είναι λογικό βλέπει το έργο του να γίνεται δυσκολότερο.

Αν πρέπει να συνοψίσουμε τα κέρδη της άμυνας του Ολυμπιακού με αλλαγές, αλλά και το αποτέλεσμα από την εικόνα που είδαμε στο ΣΕΦ προκύπτουν τα εξής:

- Η Ρεάλ αν και προσπάθησε να βρει φάσεις χτυπώντας τα mismatch που προκύπτουν από μέσα (ο ψηλός να παίξει με τον κοντό και όχι απαραίτητα ο κοντός να παίξει με τον ψηλό στα πόδια), τακτική που δικαιολογεί τον αυξημένο χρόνο συμμετοχής του Μπουρούση, δεν κατάφερε να επιδείξει τη γνωστή της ταχύτητα. Κατέληξε να παίζει και πάλι ένα μπάσκετ του ένας-εναντίον-ενός, με τον Ολυμπιακό αυτή τη φορά να κάνει ακόμη καλύτερη δουλειά στο "μετά", οδηγώντας τους παίκτες στο κακό τους χέρι.

Αυτό το στυλ μπάσκετ δεν "πληγώνει" τον Ολυμπιακό, έστω κι αν φαίνεται έτσι μετά από ένα μαρκαρισμένο σουτ του Ρούντι για παράδειγμα. Είναι μια φάση από την οποία δεν... χάνει μια ομάδα. Γιατί ο Ρούντι τη μια βάζει ένα "σκοτωμένο" και την άλλη χαρίζει ένα εύκολο αμυντικό ριμπάουντ. Εν αντιθέσει με τον Σέρχιο ο οποίος μπορεί να τρυπήσει την άμυνα, να βρει αμαρκάριστο συμπαίκτη ή να κερδίσει κάποιο φάουλ.

- Η Ρεάλ σταμάτησε να παίζει και άρχισε να σκέφτεται. Αυτό είδαμε στο 3ο ματς. Γιατί στο τέταρτο είδαμε μια Ρεάλ που σταμάτησε να παίζει και άρχισε να ΤΟ σκέφτεται. Για πρώτη φορά μες στη σεζόν οι Μαδριλένοι έγιναν διστακτικοί. Έχασαν, δηλαδή, το εντονότερο χαρακτηριστικό στην ταυτότητα τους, την αυτοπεποίθηση.

Για αυτό και η λογική λέει ότι την Παρασκευή θα μπουν ακόμη πιο δυνατά. Να παίξουν χωρίς να σκεφτούν. 'Εχουν την πολυτέλεια όσο η κλεψύδρα έχει μπόλικους κόκκους άμμου. Και επανερχόμαστε στο προηγούμενο σημείο: ο Ολυμπιακός πως θα αντιδράσει; Θα καταφέρει να της "κλέψει" την αυτοπεποίθηση;