Η Εθνική παίζει κόντρα στην Ισπανία μια από τις τελευταίες της ζαριές. Με το θετικό αποτέλεσμα δεν θα χρειάζεται να ρίξει "διπλή" στην επόμενη (το Σάββατο με τη Σλοβενία) και το σημερινό παιχνίδι μοιάζει με τον πρώτο τελικό για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Δεν χρειάζεται να σταθούμε πολύ στην παράδοση που έχουν απέναντι μας οι "φούριας ρόχας" σε επίσημες διοργανώσεις από την εποχή που ο Φάνης Χριστοδούλου σταμάτησε το μπάσκετ. Εξάλλου η φετινή εθνική Ισπανίας είναι τελείως διαφορετική από τις προηγούμενες. Είναι η πρώτη φορά μετά το 2001 που θα παραταχθεί χωρίς ούτε τον Πάου Γκασόλ, ούτε τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο, τους δύο μεγάλους αστέρες της. Επίσης, έχει έναν νέο προπονητή, τον Χουάν Αντόνιο Ορένγκα, που αναβαθμίστηκε μετά από αρκετά καλοκαίρια ως ασίσταντ κόουτς.

Οι Ισπανοί έχουν συνδέσει τη νέα αυτή εποχή με έναν άπειρο σε αυτό το επίπεδο προπονητή, που έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του στις μικρές εθνικές της χώρας του. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από τους έμπειρους Σάινθ, Λόπεζ, Ιμπρόδα, Χερνάντεθ, Ρενέσες και Σκαριόλο.

Μέχρι στιγμής στη διοργάνωση οι Ίβηρες έχουν τέσσερις εύκολες νίκες με Κροατία (+28), Τσεχία (+21), Πολωνία (+36) και Γεωργία (+24) και μια ήττα από τους οικοδεσπότες Σλοβένους σε ένα παιχνίδι που ξεχωρίζει από τη μεγάλη διαφορά στα λάθη (14 οι Ισπανοί, μόλις 5 οι διοργανωτές).

Στην κόντρα των δύο ομάδων ξεχωρίζει φυσικά η ιδιαιτερότητα της σύγκρουσης της καλύτερης επίθεσης (της δικιάς μας, με 78.4 πόντους) και της καλύτερης άμυνας (53.8). Στη στατιστική σύγκριση η "επίσημη αγαπημένη" ξεχωρίζει στις επιθετικές κατηγορίες όπως τα ποσοστά εντός πεδιάς (53% - 1η θέση), δίποντα (61% - 1η θέση).

Αντίθετα οι Ισπανοί ξεχωρίζουν στις ασίστ (17.0), στα εύστοχα τρίποντα (σημειώνουν περίπου τρία παραπάνω από τη δική μας Εθνική), στα κλεψίματα (1οι), στα κοψίματα (3οι) και στα λάθη (κάνουν τα λιγότερα μετά το Μαυροβούνιο) και σε άλλες αμυντικές κατηγορίες όπως τα εύστοχα δίποντα που δέχονται (19.4), στο ποσοστό που σουτάρουν οι αντίπαλοι εντός πεδιάς (33% - 1οι, η Ελλάδα προτελευταία με 47%).

Ποια είναι η νέα Ισπανία

Η δύναμη της είναι τα γκαρντ. Συνηθίζουν να παίζουν με δύο χειριστές της μπάλας στην 5άδα, με τους Ρίκι Ρούμπιο (10.8 πόντοι, 3.8 ασίστ, 1.2 κλεψίματα σε 21'), Σέρχιο Ροντρίγκεθ (8.6 πόπντοι, 2.0 ασίστ σε 17'), Χοσέ Μανουέλ Καλντερόν (8.4 πόντοι, 3.0 ασίστ σε 21') και Σέρχιο Γιουλ (5.8 πόντοι, 1.8 ασίστ σε 17') να αποτελούν τη γραμμή πυρός.

Από εκεί και πέρα πρώτος σκόρερ είναι ο Ρούντι Φερνάντεθ με 11.6 πόντους (5.6 ριμπάουντ και 1.4 ασίστ), ενώ πρώτος σε χρόνο συμμετοχής είναι ο Μαρκ Γκασόλ (10.4 πόντοι, 8.4 ριμπάουντ, 1.0 κόψιμο, 2.0 ασίστ), που ουσιαστικά αποτελεί την ποιοτικότερη λύση της Ισπανίας μες στο καλάθι.

Από εκεί και πέρα χρησιμοποιούνται σε συμπληρωματικούς ρόλους οι Φερνάντο Σαν Εμετέριο, Βικτόρ Κλαβέρ, Πάμπλο Αγκιλάρ και Άλεξ Μουμπρού, ενώ λιγότερο παίζουν οι Τσάβι Ρέι και Χερμάν Γκαμπριέλ.

Οι συνεργασίες με τον Γκασόλ, που συχνά απομακρύνεται από το καλάθι, για να δημιουργεί χώρο στους περιφερειακούς, είναι το κύριο χαρακτηριστικό των Ισπανών, που βασίζονται πολύ στο περιφερειακό σουτ και στο γεγονός ότι και οι τρεις περιφερειακοί μπορούν να δημιουργήσουν με τη μπάλα στα χέρια. Παράλληλα στην άμυνα συνεχίζουν το γνωστό τους στυλ, προσπαθώντας να βάλουν τα χέρια τους στις πάσες, να πιέσουν τον παίκτη που ντριμπλάρει και να ρισκάρουν τα κλεψίματα, "πνίγοντας" τον αντίπαλο.

Ας δούμε αναλυτικά και τις καλύτερες φάσεις από τα παιχνίδια των Ισπανών