Ζητούνται επιδέξιοι κώλοι

Έχετε καταλάβει ότι το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός είναι το κορυφαίο μπασκετικό ντέρμπι της ηπείρου; Ότι αποτελεί τη μονομαχία του νυν πρωταθλητή Ευρώπης με τον πρώην πρωταθλητή Ευρώπης; Ότι πιθανόν να μιλάμε για την πλέον ανοιχτή σειρά των τελευταίων ετών. Κι ότι τελικά δεν μας αξίζει;

Γιατί μεταξωτά βρακιά έχουμε. Επιδέξιους κώλους ψάχνουμε.

Τα σιχαίνομαι αυτά τα κείμενα. Όχι μόνο γιατί δεν αφορούν το μπάσκετ και τους πρωταγωνιστές του, αλλά κυρίως γιατί εμπεριέχουν πολύ θεωρία, πολύ κλάψα και στην τελική μοιάζουν λες και προσπαθεί κάποιος να σπάσει έναν τοίχο πετώντας πάνω του αυγά. Αντί να μιλάμε αυτή την ώρα για τα σπλιτ του Σπανούλη και τα πικ-εν-ρολ του Διαμαντίδη ασχολούμαστε με τον Τάκη τον Σουγιά.Τέλος πάντων...

Και ποιο είναι το αληθινά ανησυχητικό; Ότι γίνονται όλο και χειρότερα. Από τη ρίψη αντικειμένων στη διακοπή του τελικού. Από την επίθεση σε παίκτες του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ, στο περσινό "ντου" στο Καραϊσκάκη. Κι από την εμπόλεμη ζώνη της Καλογρέζας στη σημερινή πρωτοτυπία: το ματς δεν ξεκίνησε καν!

Κι αν η σημερινή πίκρα αφορά το μπασκετικό δίωρο που έχασε ο φίλαθλος κόσμος, η αληθινή ανησυχία έχει να κάνει με αυτό που μπορεί να ακολουθήσει ως αντίποινα στο ΟΑΚΑ. Και μετά ξανά στο ΣΕΦ. Ή στο Καραϊσκάκη. Ή σε οποιοδήποτε άλλο γήπεδο.

Θα αφήσω στην άκρη τα οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα που υποδαυλίζουν τη βία, όχι γιατί δεν είναι σημαντικά, αλλά γιατί θα ξεφύγουμε. Στην αντίθετη γωνία θα βάλω τους λίγους, αυτά τα κακά παιδιά, τους γνωστούς-άγνωστους και θα ασχοληθώ με όλους τους υπόλοιπους, αυτούς που σήμερα "χαλάστηκαν" επειδή αντί να δουν τον πρώτο τελικό αναγκάστηκαν να ξαναγυρίσουν στη μιζέρια των δελτίων ειδήσεων.

ΟΚ, οι περισσότεροι θα βρουν κάτι δημιουργικό να περάσουν την ώρα τους. Οπότε αυτοί που πραγματικά... ζημιώθηκαν από την όλη ιστορία στην επίθεση στο πούλμαν του Παναθηναϊκού, είναι οι παίκτες του Ολυμπιακού. Μερικές πέτρες τους στέρησαν τη δυνατότητα να πανηγυρίσουν μπροστά στο κοινό τους, αυτό για το οποίο ίδρωσαν πολύ όλη τη χρονιά. Κι εξηγήστε σε κάποιον που δεν είναι από δω, με ποιο δικαίωμα ένας οπαδός τους στερεί αυτό το δικαίωμα.

Επικήδειος δεν χρειάζεται. Ούτως ή άλλως το ελληνικό μπάσκετ επιβιώνει με τεχνητές αναπνοές τα τελευταία χρόνια. Λίγο το φιλί της ζωής από τον Ολυμπιακό, μερικά ηλεκτροσόκ από τον Παναθηναϊκό και κάποια σκόρπια χτυπήματα στην καρδιά από την Εθνική. Το θέμα είναι το πως (και το αν) μπορεί να στρίψει το καράβι. Αν όντως υπάρχει λύση στο πρόβλημα.

Πρόβλημα η έλλειψη παραγωγής φιλάθλων

Από αθλητικής σκοπιάς δύο είναι πηγές του κακού: η στάση των ομάδων και της διοργανώτριας αρχής κι η ενθάρρυνση του χουλιγκανισμού από τα Μέσα Ενημέρωσης. Έχω ξαναγράψει ότι οι οπαδικές εφημερίδες έκαναν μεγάλο κακό στην αθλητική νοοτροπία, έχοντας δημιουργήσει μια γενιά (αυτή την επόμενη από τη δική μου) κάφρων. Και κανείς -μα κανείς- φορέας (σύλλογοι, ΜΜΕ, σχολεία) δεν λειτουργούν προς στην παραγωγή των φιλάθλων.

Στην Ισπανία για παράδειγμα το 1996 η Ρεάλ του Σαμπόνις δεν είχε παρά ελάχιστο κόσμο στο γήπεδο. Περίπου 15 χρόνια μετά δεν πέφτει... καρφίτσα στα κλειστά της ACB. Η ισπανική λίγκα δεν βρήκε φιλάθλους, ούτε τους γέννησε. Τους ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ. Κι οι ίδιες οι ομάδες φρόντισαν να έρθουν κοντά σε αυτούς. Σε μια μεγάλη συνέντευξη του στο περιοδικό του Συνδέσμου Ελλήνων Προπονητών Καλαθοσφαίρισης ο Φώτης Κατσικάρης είχε πει ότι είναι σχεδόν εβδομαδιαία υποχρέωση του τιμ και της ομάδας να πηγαίνουν σε εκδηλώσεις των Συνδέσμων. Για να συμπληρώσει: "βέβαια εκεί οι Σύνδεσμοι απαρτίζονται από μεγάλους ανθρώπους και οικογένειες, όχι χούλιγκαν".

Στην Ελλάδα συμβαίνει το αντίθετο; Τη φετινή χρονιά έχω ακούσει για τραμπουκισμούς σε αγώνες παιδικού πρωταθλήματος, έχω γίνει μάρτυρας επεισοδίων σε Α' τοπικό και βλέπω ολοένα και περισσότερο κόσμο να πηγαίνει στο γήπεδο απλά για να βρίσει χυδαία τον διαιτητή ή τον αντίπαλο. Μούντζες και ουρλιαχτά ακόμη κι από μικρά παιδιά. Ή μεγάλους ανθρώπους, δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο. Αυτός που απλά δεν ξέρει, ή αυτός που δεν καταλαβαίνει... Για όλα αυτά δεν ευθύνεται η απουσία της Αστυνομίας. Ούτε φταίει η πελατειακή σχέση ομάδων-συνδέσμων.

Δεν θέλω να γίνω υπερβολικός. Τα έκτροπα που βλέπουμε να εντείνονται μήνα με το μήνα, δεν συμβαίνουν μόνο στη χώρα μας. Ο Κούλογλου έλεγε στους "Πρωταγωνιστές" ότι μεγάλα κλαμπ της Ισπανίας όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και μάλιστα συγκεκριμένοι παίκτες δίνουν εισιτήρια σε ακροδεξιές παρατάξεις, συντηρώντας τους έτσι οικονομικά. Οι "στρατοί" δεν είναι προνόμιο ελληνικό, όπως η απέραντη βλακεία για παράδειγμα.

Μου έλεγε ο φίλος μου ο Άλκης ότι πρέπει οι δημοσιογράφοι να προτείνουν να γίνει ένας τελικός στο Βερολίνο. Ναι, μόνο που δεν είναι δικιά μας δουλειά. Οι παίκτες πρέπει να παίζουν, οι διοικήσεις να διοικούν και ούτε καθεξής. Αυτό που μπορεί να κάνουν τα ΜΜΕ είναι να σταματήσουν να γεννούν τη βία. Να πουν σε αυτούς που δεν το έχουν καταλάβει ότι τα σπορ είναι το σημαντικότερο από τα ασήμαντα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Ότι τελικά ο Killer7, δεν έχει να χωρίσει τίποτα από τον Phandom13. Το πρωί θα πάνε κι οι δύο στο σχολείο ή στις δουλειές τους, το απόγευμα για καφέ με τους φίλους τους και το βράδυ για σουτάκια. Απλά κάθε Σάββατο ή κάθε Κυριακή θα υποστηρίζουν ομάδες που φορούν διαφορετικές φανέλες.

Κι ερχόμαστε εμείς οι περίεργοι να κράζουμε τους διαιτητές, να υποβαθμίζουμε τον αντίπαλο και να αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν το συνδρομητικό κανάλι να μη δείχνει τα επεισόδια στις εξέδρες.

Τέλος πάντων (ξανά). Από αύριο θα ξεκινήσει ένας νέος χορός. Θα ακουστούν πολλές ιδέες: για να γίνουν τα ματς κεκλεισμένων των θυρών, για να διεξαχθούν παρουσία μαθητών ή να παιχτούν σε... άλλη χώρα. Σιγά μην πρέπει να τα κάνουμε υπό το φως των κεριών για να μην μας πάρουν χαμπάρι. Ότι και να αποφασιστεί, θα αλλάξει τίποτα; Εκτός αν οι ίδιες οι ομάδες καταλάβουν ότι χρειάζονται υγιή κόσμο στο γήπεδο (αυτοί θα αγοράσουν διαρκείας, αυτοί θα πάρουν φανέλες από τη μπουτίκ) κι οι ίδιοι οι φίλαθλοι βγάλουν από το αίμα τους το δηλητήριο του οπαδισμού.

Και όσοι δεν βαρέθηκαν καλά θα κάνουν να διαβάσουν το συγκλονιστικό κείμενο του Θανάση Κρεκούκια, που τα εξηγεί καλύτερα από μένα.

Για σχόλια και ερωτήσεις υπάρχει και το Twitter ( @stefanos_rose )