Εδώ που τα λέμε, έχει ενδιαφέρον να εκδίδει η ΠΑΕ Ολυμπιακός ανακοίνωση για να διαμαρτυρηθεί για τη διαιτησία ενός αγώνα. Ακόμη πιο ενδιαφέρον έχει το να διαμαρτύρεται δικαιολογημένα. Είναι σπάνιο το φαινόμενο. Εχει, λοιπόν, δίκιο για τον Κάκο και για τον επόπτη Ποντίκη. Ο Ινσαουράλδε χτύπησε γροθιά με... μανία τον Εντινγκά, αφού εκείνος πρώτα “κάτι” του είπε και σαφώς έπρεπε να αποβληθεί με κόκκινη κάρτα. Η κίτρινη που έδειξε ο Κάκος, αφού συμβουλεύτηκε τον βοηθό Ποντίκη, δεν είχε καμία λογική και κανένα νόημα.

Η ιστορία αυτή, ωστόσο, μου δίνει το δικαίωμα να κάνω μια απλή σκέψη. Οταν ο παράγοντας, ο ποδοσφαιριστής, ή ο οπαδός μιας ομάδας διαμαρτύρεται για τη διαιτησία σε αγώνα με τον Ολυμπιακό, εισπράττει την απάντηση ότι κακώς ασχολείται με τη διαιτησία και ότι πρέπει να αναγνωρίσει την ανωτερότητα του Ολυμπιακού, ο οποίος δεν χρειάζεται βοήθεια από τους διαιτητές.

Ωστόσο, ο ίδιος ο Ολυμπιακός, ο επίσημος Ολυμπιακός εννοώ, ξεχνάει την ανωτερότητα της ομάδας του και σπεύδει ταχέως να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο, κάθε φορά που θεωρεί ότι αδικείται, ή όντως αδικείται. Επομένως τα μαθήματα περί... σύγχρονων αντιλήψεων που “απαγορεύουν” να βάζουμε στο μάτι του κυκλώνα τους διαιτητές, πηγαίνουν περίπατο. Πολύ απλά είναι τα πράγματα. ΟΛΟΙ ενοχλούνται και ΟΛΟΙ φωνάζουν για τους διαιτητές και ΟΛΟΙ σφυρίζουν αδιάφορα με τη λογική τού “άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε”, ανάλογα με το πώς συμφέρει και πώς βολεύει...

Για να πάμε στην ουσία του ντέρμπι της Τούμπας, ποδόσφαιρο φυσικά δεν παίχτηκε και δεν ήταν να δυνατό να δούμε ποιοτικό θέαμα, με τόση ένταση όχι μόνο στην κερκίδα, αλλά και στον αγωνιστικό χώρο. Τέτοιες και τόσες “κοκορομαχίες” μεταξύ ποδοσφαιριστών σπανίζουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Φοβάμαι πως άνοιξε βεντέτα ενόψει των δύο ημιτελικών του Κυπέλλου και μακάρι να βγω ψεύτης.

Μπάλα, λοιπόν, δεν είδαμε, αλλά δεν είδαμε και... Ολυμπιακό.

Ο Ρομπέρτο που έγινε και λίμπερο για να σώσει καταστάσεις, ο Σάμαρης με το καταπληκτικό γκολ που πέτυχε, ο Πέρες με την ταχύτητά του, ήταν λίγο πολύ ό,τι είδαμε από Ολυμπιακό στην Τούμπα. Ο αυριανός πρωταθλητής δεν είχε τις πιο πολλές ευκαιρίες, δεν είχε καν υπεροχή στην κατοχή μπάλας κι αυτό νομίζω συνέβη για πρώτη φορά στο φετινό Πρωτάθλημα. Προφανώς, δεν ευθύνεται ο Κάκος για την ήττα του. Αλλα είναι που έφταιξαν. Λίγο το πάθος των παικτών του ΠΑΟΚ και ο εγωισμός που έβγαλαν στο χόρτο, λίγο οι σπουδαίες ενέργειες του Αθανασιάδη στο πρώτο ημίχρονο και λίγο η καλή συγκυρία που ήθελε τον Τζαβέλλα να σκοράρει με το δεξί, συνέτειναν στο να κατορθώσει ο ΠΑΟΚ να κάνει πάλι, μετά από καιρό, μια ανατροπή υπέρ του. Χωρίς να ενθουσιάσει με το παιχνίδι του, χωρίς να “πατήσει” τον Ολυμπιακό, χωρίς να χάσει πληθώρα ευκαιριών, δικαιούται να πανηγυρίζει για τη νίκη γιατί ήταν σαφώς ανώτερος στους τομείς που πολύ συχνά κρίνουν τα ντέρμπι. Στη θέληση και τον τσαμπουκά...

Οι δύο σκόρερ και το τρίο Νάτχο, Κάτσε και Κατσουράνη, που βγήκαν νικητές στη μάχη του κέντρου, θεωρώ ότι ήταν οι θεμέλιοι λίθοι της επιτυχίας του ΠΑΟΚ, χωρίς να μπορεί φυσικά να βρει κανείς παίκτες των νικητών που να υστέρησαν σε ψυχικά αποθέματα. Οσο για το κέρδος που προκύπτει από αυτή τη νίκη, πέρα από τους τρεις βαθμούς, είναι το μήνυμα που έστειλαν οι παίκτες σε όλους και, πρώτα, στους εαυτούς τους: Οταν θέλουν, μπορούν. Μπορούν να νικήσουν ακόμη και τον Ολυμπιακό. Συνεπώς, μπορούν να τον αποκλείσουν και στους δύο ημιτελικούς του Κυπέλλου. Η τόνωση της αυτοπεποίθησής τους είναι ό,τι πιο σημαντικό ενόψει αυτής της διπλής αναμέτρησης.

ΥΓ. Δεν θα βιαστώ να βγάλω το συμπέρασμα ότι ο ΠΑΟΚ έγινε διαφορετικός με τον Γιώργο Γεωργιάδη. Σίγουρο είναι ένα: Με τον Στέφενς οι παίκτες έμοιαζαν με υπνωτισμένους τους δύο τελευταίους μήνες. Στο ματς με τον Ολυμπιακό τα μάτια τους πετούσαν σπίθες. Αν επανέλθουν σε κατάσταση ύπνωσης στα επόμενα παιχνίδια, θα πω ότι απλώς “μίλησε” μέσα τους το έξτρα κίνητρο να επικρατήσουν επί του Ολυμπιακού. Αν, όμως, διατηρηθεί η σπίθα, θα πρέπει να πιστέψουμε υποχρεωτικά ότι εκείνος που κοιμόταν περισσότερο ήταν ο Ολλανδός...