Α, ρε, Ελλαδιστάν! Ποιος τη χάρη σου. Όλα τα ‘χες, έχεις πλέον και… κυβέρνηση! Το θέμα είναι, όμως… ομάδα, έχεις;

Αντιλαμβάνεστε, υποθέτω, τι εννοώ. Το ρήμα «κυβερνώ» έχει μεγάλη συνάφεια στην πράξη με το «παίζω μπάλα». Μια ομάδα έχει στόχο να φέρνει αποτελέσματα τέτοια που να της επιτρέπουν να πάρει στο τέλος ένα τίτλο. Θεωρητικώς και μια κυβέρνηση τον ίδιο στόχο έχει. Να φέρνει αποτελέσματα τέτοια που να της επιτρέπουν στο τέλος να πάρει έναν τίτλο.

Η διαφορά είναι ότι στη μπάλα, το τι ονομάζεται «τίτλος» (επιτυχία) και τι «τζίφος» (αποτυχία) είναι κάτι πολύ σαφώς ορισμένο. Ενώ σε ό,τι αφορά την πολιτική, κάτι πολύ σαφώς… ζορισμένο.

Π.χ., η κυβέρνηση που αποκτήσαμε (με τις υγείες μας, βρε!), πότε θα έχει κατακτήσει «τίτλο»; Εάν όντως πετύχει την ανάπτυξη, την ελάφρυνση μέχρις και εξαφάνισης αν χρειαστεί των (για να είμαστε και δίκαιοι, ιστορικώς) αλά συνθήκης των Βερσαλλιώνόρων του «Μνημονίου» και την εξυγίανση- εξορθολογισμό ενός δημοσίου τομέα που είναι τερατωδώς αναποτελεσματικός, Καλλιγούλεια αναξιοκρατικόςκαι «αφρικανικά» διεφθαρμένος;

Ή μήπως, ο μόνος τίτλος που επιθυμεί (και θα προσπαθήσει να κατακτήσει) θα είναι, απλώς, να… επανεκλεγεί, κρατώντας τους ίδιους προπονητές;

Αν συμβαίνει το πρώτο, αν γι’ αυτόν τον εθνικής σημασίας «τίτλο» θέλει να κριθεί η νέα μας κυβέρνηση, ο τρόπος με τον οποίο θα λειτουργήσει, θα είναι και τέτοιος που θα παραπέμπει στο «και ομάδα έχουμε».Συνεργασία, αυταπάρνηση, δημιουργικότητα, υποταγή του «εγώ» στο σύνολο και όλα τα σχετικά.

Αν συμβαίνει το δεύτερο, αν το μόνο για το οποίο θα θελήσει να κριθεί αυτή η κυβέρνηση είναι το να ξαναγίνει κυβέρνηση με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο στους κομματικούς τους θρόνους (και, αν γίνεται, και τον Κουβέλη στον δικό του μεν θρόνο, αλλά στην κυβερνητική απ’ όξω), τότε, «τι ομάδα να ‘χουμε»; Μάτια θα βγαίνουν, τρικλοποδιές θα μπαίνουν, ο καθένας θα δουλεύει για την πάρτη του και τη «φυλή» του (το κόμμα του) και τη «φατρία» του (τους ψηφοφόρους του) και ούτω καθεξής.

Ας μην πολυλογήσουμε. Θα φανεί, άλλωστε. Ως τότε, όμως, μία μόνο παρατήρηση: ομάδες με σπουδαίους παίκτες αλλά «λίγους» προπονητές σπανίως, μεν, αλλά πέτυχαν μερικές φορές. Ομάδες με σπουδαίους προπονητές, αντίθετα, έχουν πετύχει πολλές φορές ακόμη και με παίκτες που ένας-ένας δεν ήταν απ’ αυτούς που ονομάζουμε «πρώτης γραμμής». Ομάδα με σκράπες προπονητές και σκράπες παίκτες, όμως, ουδέποτε έχει πετύχει και ουδέποτε θα της (πε)τύχει κιόλας…

Α, και η παρατήρηση είναι καθαρά… ποδοσφαιρική, έτσι;

ΥΓ: Πέρυσι τον Νοέμβριο, τοBBCανέβασε αυτότο πολύ χρήσιμοgraphicπου έδειχνε ποια χώρα χρωστάει πόσα σε ποια άλλη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και σε σχέση με τις ΗΠΑ. Με δεδομένο ότι μόνο η Τσεχία από τους 8 των προημιτελικών δεν βρίσκεται στο γράφημα, έχει ενδιαφέρον να το μελετήσετε λίγο.

Κι αν βγάλετε… καμιά ωραία θεωρία συνωμοσίας που να σχετίζει μπάλα-χρέη και όλα τα σχετικά, στείλτε μου! (Ή, αν όχι σε μένα, σε κάνα συντάκτη τηςBild. Μπορεί να του έλθει –κι άλλη- καλή ιδέα για ρεπορτάζ. Τρομάρα του και τους…)