Για τον Κάρολ Σβιντέρσκι, η φήμη προηγείται. Σπανίζει αυτή του καλού παιδιού. Αυτήν όμως και έχει. Από τα χρόνια του στην Τούμπα. Συνεπής και φερέγγυος επαγγελματίας, ακόμη συνεπέστερος στο τι μπορεί και στο τι προσφέρει στο γήπεδο, φωνή που δεν ακούγεται στα αποδυτήρια, άνθρωπος για τον οποίο γενικά έχεις το κεφάλι σου ήσυχο.

Μήνας πάνω κάτω πάει από τότε που επέστρεψε στα μέρη μας. Πλουσιότερος εμπειριών (και όχι μόνο), σε άλλη πόλη, σε άλλη ομάδα, σε άλλο τελείως μομέντουμ από εκείνο που τον βρήκε και συνάντησε στον ΠΑΟΚ. Κι όμως, αυτός ο μήνας του στο νέο – καθ’ όλα – περιβάλλον του στον Παναθηναϊκό, απλώς επιβεβαιώνει, ακόμη και σ’ αυτό το λίγο που τον έχουν ζήσει στα αποδυτήρια των «πράσινων», την πρότερη φήμη του. 

Δεύτερη φορά, σε αγώνα πρωταθλήματος, ξεκίνησε βασικός στην αποψινή φιλοξενία του Παναιτωλικού. Όχι εύκολο καθήκον. Ακόμη και όταν δεν είναι καλά – όπως δεν είναι τελευταία – ο Ιωαννίδης είναι… Ιωαννίδης για το «τριφύλλι». Πάντα η απουσία του, ειδικά αν είναι (όπως απόψε) «κατόπιν τεχνικής απόφασης», μεγεθύνεται, πάντα τα παπούτσια του (ειδικά στις δύο τελευταίες σεζόν), δεν χωράνε, δεν βρίσκουν να χωρέσουν σε κανέναν. 

Πόσο μάλλον σε παιχνίδι σαν το αποψινό. Μια εβδομάδα μετά το κάζο της χρονιάς. Μια εβδομάδα μετά την γκέλα, η οποία ταρακούνησε συθέμελα τα πάντα στον οργανισμό. Εβδομάδα που πέρασε δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Στο κάθε τι. Και εβδομάδα που κατέληγε σε παιχνίδι, επίσης, με «πρέπει» δυσθεώρητο. Και με αντίπαλο που δεν θέλει κανείς, ειδικά σε τέτοιο πλαίσιο, να τον έχει απέναντί του.

Ο Πολωνός τη δουλειά την έκανε. Ακριβώς όπως η φήμη του – και εντός των τεσσάρων γραμμών -, η πρότερη εικόνα του, είτε στα ασπρόμαυρα είτε για πολύ λιγότερο στα πράσινα, υποδηλώνει. Έτρεξε, πίεσε, σκύλιασε, έσπασε μπάλες. Το κυριότερο; Βρήκε το απαραίτητο πρώτο γκολ. Και δικό του και του παιχνιδιού. 

Ο άνιωθος σολίστας

Σε ράγες όμως δεν το έβαλε για τον Παναθηναϊκό. Μια ομάδα εκτός φόρμας, μια ομάδα με τόσο εύθραυστη ψυχολογία, επηρεάζεται ακόμη και από τη σκιά της. Έφτανε απλώς και μόνο η επιθετικότητα που ορίστηκε από τις κινήσεις του πάγκου των Αγρινιωτών για να θεριέψει αυτή η σκιά, με το ξεκίνημα κιόλας του δεύτερου ημιχρόνου. 

Και όσο πέρναγε, με τον Παναιτωλικό να κερδίζει μέτρα, μονομαχίες, να προειδοποιεί και να απειλεί, χωρίς κάτι το απαντητικό από τους γηπεδούχους, έδειχνε πως απλώς κυλούσε… αναμένοντας τη νομοτέλεια μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας. 

Σε κάτι τέτοια, κακά τα ψέματα, όταν η μπάντα δεν σταυρώνει νότα, χρειάζονται σολαρίσματα για να σώσουν τα φάλτσα. Σολίστες – εξυπακούεται – τεχνικά άρτιους, μα και την ίδια στιγμή, ψυχολογικά άνιωθους. Χωρίς την παραμικρή ενοχική σκέψη πριν καν την όποια ενέργεια, χωρίς την πίεση, χωρίς το άγχος της πρωτοβουλίας, χωρίς τον φόβο. 

Κακά τα ψέματα, ο μόνος τέτοιος απόψε – και πιθανότατα όχι μόνο απόψε… – στους «πράσινους» ο Αζεντίν Ουναχί ήταν. Αυτός ήταν που από δική του «απαίτηση» να πάρει μπάλα στην εκτέλεση κόρνερ στο ύψος της περιοχής και να γεμίσει αυτός στο «κουτί», πιστώθηκε ασίστ, χρίζοντας έτσι για πρώτη φορά σκόρερ τον Σβιντέρσκι και δίνοντας γκολ από στατική φάση στον Παναθηναϊκό ύστερα από… άγνωστο πότε.

Μα το κυριότερο, με το αποκλειστικά δικό του σολάρισμα, λίγο πριν την είσοδο στο τελευταίο δεκάλεπτο, με το οποίο και ακύρωσε την κυριαρχική στην ατμόσφαιρα του Σταδίου αίσθηση της προαναφερθείσας αυτοεκπλήρωσης. Με τρόπο εμφατικό, καθηλωτικό. Τρόπο που κάθε έργο διάνοιας καταφέρνει να πετύχει, κάθε διαβολεμένη έμπνευση. 

Γιατί τέτοια ήταν αυτή που έφτιαξε τη ζωγραφιά του δεύτερου γκολ του Παναθηναϊκού (γκολ που απαιτείται να σημειωθεί πως ξεκίνησε από μια ακόμη κάλυψη και κλέψιμο του δύο – για όσους δηλαδή τρέχει – σε έναν Σιώπη), του γκολ που «κλείδωσε» τη νίκη, νίκη που για πρώτη φορά σε παιχνίδι πρωταθλήματος μετά τα μέσα Ιανουαρίου και μόλις τρίτο σε όλες τις διοργανώσεις στο 2025, ήρθε με «λευκό» παθητικό. 

Νίκη που δεδομένα, ό,τι και να γίνει στο κυριακάτικο ντέρμπι της OPAP Arena θα κεφαλαιοποιηθεί βαθμολογικά, νίκη που κυριότερα εξασφαλίζει μέρες ηρεμίας (για όλους…), ανάσες και χρόνο για ανασύνταξη. Επιβεβλημένη ακόμη, εννοείται. Ο Παναθηναϊκός δεν έγιανε απόψε. Ούτε κατά διάνοια. 

Στα όρια του μέτριου ήταν και πάλι η συνολική εικόνα του, χωρίς εμπιστοσύνη, χωρίς ασφάλεια, χωρίς φλόγα, χωρίς πολλά από τα όσα απαραίτητα χρειάζονται για να επανέλθει σε ένα, πρότερο, ανεκτό, ανταγωνιστικό – ως προς τους στόχους των «πράσινων» – επίπεδο. 

Και αυτό, ακόμη και αν τα σολαρίσματα είναι εξαίσια και αποτυπώνονται σε νου, ψυχή και μάτια, σε βάθος χρόνου δεν αρκούν, δεν φτάνουν ώστε από μόνα τους να καλύψουν τα συνεχιζόμενα φάλτσα της μπάντας. Απόψε έγινε. Για τα υπόλοιπα επτά παιχνίδια που απομένουν στον Παναθηναϊκό (συν τα δύο, τουλάχιστον, ευρωπαϊκά), το κούρδισμα της μπάντας είναι αναγκαίο.