Ήταν το βράδυ της 16ης Ιουνίου του 2007 και βρισκόμουν στον χώρο του Eject Festival στο Ελληνικό, μαζί με την κυρία μου, παρακολουθώντας την συναυλία των Madness, Beastie Boys και Underworld, η οποία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, λόγω εκτεταμένων επεισοδίων. Στο μικρό διάλειμμα που έγινε όταν έφυγαν οι Madness από τη σκηνή και οι διοργανωτές άρχισαν να στήνουν τα όργανα των Beastie Boys, χτύπησε το κινητό μου. Απάντησα, ήταν ο Μάνος Μίχαλος. "Έλα", μου είπε, "αύριο θα ανέβει στο σάιτ αυτό που έγραψες". Πράγματι, το επόμενο πρωί μπήκα από νωρίς στο Sport24.gr περιμένοντας με λαχτάρα να δω το πρώτο μου κείμενο δημοσιευμένο στο διαδίκτυο. Μετά από ατελείωτα refresh, στις 11:07 το είδα εκεί, επιτέλους! Με τίτλο "Última hora" και θέμα τα πριμ νίκης προς τρίτους που δίνονται στην Πριμέρα Ντιβισιόν. Κοίταζα την οθόνη ευτυχισμένος, έτσι ακριβώς όπως το γράφω. Ακριβώς δέκα χρόνια μετά, νιώθω την ίδια προσμονή κάθε φορά που περιμένω να ανέβει κάποιο κείμενό μου στα σάιτ της 24Media και την ίδια χαρά όταν το βλέπω δημοσιευμένο. Θα μου επιτρέψετε να γράψω σήμερα μερικά λόγια για αυτή την δεκαετία, την τόσο σημαντική και ξεχωριστή για μένα.

Πρώτα όμως θα πάω λίγο πίσω, στον Γενάρη του 2007, τότε που ο φίλος και συμφοιτητής μου, Γιώργος Λυκουρόπουλος, με πήγε συστημένο στην SportXL, μια καινούργια εκδοτική προσπάθεια αθλητικής εφημερίδας που στηνόταν ακόμα τότε με διευθυντή τον Χάρη Ξύδη. Πράγματι, με πήραν στο τμήμα των διεθνών και ήταν η δεύτερη επαφή μου με τον χώρο, αφού είχα περάσει και ένα εξάμηνο στο αθλητικό τμήμα της Εξόρμησης το μακρινό 1990. Η εφημερίδα άνοιξε τον Φεβρουάριο, αλλά δεν άντεξε ούτε δυο μήνες, βάζοντας λουκέτο την 1η Απριλίου. Η SportXL, στο κυριακάτικο φύλλο της, είχε ένα 16σέλιδο ένθετο, για το οποίο ήταν υπεύθυνος ο Μάνος. Εκεί λοιπόν γνωριστήκαμε με τον σημερινό διευθυντή περιεχομένου της 24Media και γίναμε φιλαράκια. Από εκείνον έμαθα για το Sport24, στο οποίο έγραφε τότε και όταν έκλεισε η εφημερίδα, τον ρώτησα αν θα μπορούσαν να με πάρουν εκεί. "Θα το δω και θα σου πω", μου είχε απαντήσει. Σε μια τηλεφωνική μας συνομιλία τις επόμενες εβδομάδες, με είχε αποθαρρύνει, λέγοντάς μου ότι στο σάιτ έψαχναν γενικά νέα σε ηλικία άτομα, που να "μιλάνε" τη γλώσσα της εποχής.

Η ΠΡΩΤΗ (ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ) ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟ SPORT24

Πάνω δεξιά, το πρώτο μου θέμα στο Sport24. Αριστερά και κάτω, το μεγαλύτερο θέμα που έχω κάνει στα δέκα μου χρόνια στον όμιλο

Πάντως, για να είμαι ειλικρινής, το ξεπέρασα αρκετά γρήγορα και συνέχισα τις προσπάθειές μου. Για να είμαι ακόμα πιο ειλικρινής, πρέπει να τον είχα ζαλίσει τελείως τον άνθρωπο, τον έπαιρνα σχεδόν καθημερινά τηλέφωνο. "Γράψε κάτι, ό,τι θέλεις εσύ, ώστε να έχω κάτι δικό σου να δώσω στον Σταύρο για να το διαβάσει", μου είπε μια μέρα και αμέσως στρώθηκα στον υπολογιστή. Έγραψα το γνωστό κείμενο για τα "βαλιτσάκια" με τα πριμ προς τρίτους στην Ισπανία, το έστειλα στον Μάνο, εκείνος το έδωσε στον Σταύρο, του άρεσε, αλλά μου μετέφερε - μέσω του Μάνου - την εξής απάντηση: "Πολύ ωραίο είναι, αλλά δυστυχώς αυτή την εποχή δεν έχουμε την δυνατότητα να προσλάβουμε άλλον συντάκτη, δεν υπάρχει μπάτζετ για κάτι τέτοιο". Ζήτησα το τηλέφωνο του Σταύρου από τον Μάνο, λέγοντάς του, "άσε με να βγάλω εγώ άκρη μαζί του". Πράγματι, πήρα τον σημερινό CEO της 24Media και αφού μου επανέλαβε τα όσα είχε πει και στον Μάνο για το μπάτζετ, του ζήτησα να με ακούσει.

"Σταύρο, αφού λες ότι σου αρέσει το κείμενό μου, έχω να σου προτείνω το εξής. Άσε με να γράφω στο Sport24, δεν θέλω χρήματα, απλά να κρατήσω μια επαφή με τον χώρο. Πού ξέρεις, μπορεί να ενδιαφερθεί κάποιος άλλος, διαβάζοντάς με και να μου προσφέρει δουλειά. Ή μπορεί σε βάθος χρόνου να βελτιωθούν τα οικονομικά του σάιτ και να με προσλάβεις κανονικά". Ήμουν ειλικρινής μαζί του, το ίδιο όμως και εκείνος: "Θανάση, αυτό που μου προτείνεις, με βολεύει, αλλά θέλω να ξέρεις ότι το βλέπω δύσκολο να βρεις δουλειά σε κάποιον άλλο, επειδή θα γράφεις σε μας. Όσο για το βάθος χρόνου, ευχαρίστως να το δούμε στη συνέχεια". Κάπως έτσι λοιπόν, χωρίς καν να έχουμε γνωριστεί από κοντά, ξεκίνησε η συνεργασία μου με το Sport24. Συμφωνήσαμε να είναι το πρώτο μου κείμενο εκείνο με τα "βαλιτσάκια", αφού Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα πήγαιναν ισόβαθμες στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος και έτσι, όπως είπα και στην αρχή, την Κυριακή της 17ης Ιουνίου του 2007, δημοσιεύτηκε το πρώτο μου κείμενο στο σάιτ.

Από αποστολές στη Μπαρτσελόνα

Πριν συμπληρωθούν τρεις εβδομάδες, πήρα τηλέφωνο τον Σταύρο, του είπα ότι θα ξεκινούσε ο Γύρος της Γαλλίας και αν τον ενδιέφερε να γράψω ένα αφιέρωμα. Πήρα το "οκ" και έγραψα το πρώτο μου "σεντόνι", ένα κείμενο 9.000 λέξεων, το οποίο τα παιδιά του 24 "έσπασαν" σε τρία μέρη, ώστε να μπορέσει να δημοσιευτεί! Το ωραίο ήταν ότι εργαζόμενοι στο Eurosport διάβασαν το αφιέρωμα και ήρθαν σε επαφή μαζί μου, προσφέροντάς μου θέση σχολιαστή ποδηλασίας στο κανάλι! Όταν το είπα στον Σταύρο, έπαθε την πλάκα του! Η αλήθεια είναι ότι ήμουν τυχερός στο ξεκίνημά μου στο 24, αφού λίγο μετά, τον Αύγουστο (και ενώ είχα ήδη ξεκινήσει να εργάζομαι στο Eurosport), στα προκριματικά του Champions League της σεζόν 2007/08, η ΑΕΚ κληρώθηκε να αντιμετωπίσει την Σεβίγια, την ομάδα στην οποία είχα όλες τις "άκρες" του κόσμου! Θυμάμαι, είχα πάρει τηλέφωνο τον Σταύρο και τον είχα ρωτήσει αν ήθελε να μιλήσω με τον Χουάντε Ράμος, τότε προπονητή των "νερβιονένσες". "Το ρωτάς;", μου είχε απαντήσει και πράγματι, 48 ώρες αργότερα, είχαμε την αποκλειστική συνέντευξη του Ισπανού τεχνικού στο σάιτ.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ (ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ) ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟ SPORT24

Εκεί είχα και την πρώτη μου συνεργασία με το ΜΕΝ24, τον "μπαμπά" του σημερινού Oneman.gr, με ένα ταξιδιωτικό κείμενο για την πόλη της Σεβίλλης, οδηγό για τους φίλους της "Ένωσης" που θα ταξίδευαν με την ομάδα τους στην πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας. Θυμάμαι, το είχα γράψει - μαζί και την συνέντευξη του Ράμος - σε ένα ίντερνετ καφέ στο Αγκίστρι, όπου είχα πάει για λίγες μέρες για να ξεκουραστώ και να συνέλθω από μια λοιμώδη μονοπυρήνωση που με είχε ταλαιπωρήσει αρκετό καιρό. Μια μέρα του Σεπτεμβρίου, αποφάσισα να γνωρίσω από κοντά τον Σταύρο, τον Μίλτο και τους υπόλοιπους. Πήγα λοιπόν στα ιστορικά γραφεία της Πλάκας, απέναντι από την Πύλη του Αδριανού, ανέβηκα στον 1ο όροφο και είπα στην μάλλον τρομοκρατημένη Γλυκερία ότι ήθελα να δω τον Σταύρο. "Έχετε ραντεβού;". "Όχι". "Ποιος να πω ότι τον ζητάει;" "Ο Θανάσης", απάντησα, χωρίς επίθετα και τα ρέστα. Πράγματι, μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, εμφανίστηκε από το βάθος ο Σταύρος, "με ζητήσατε;", "ναι, είμαι ο Θανάσης", "ποιος Θανάσης;", "ο Κρεκούκιας".

Από διάφορες αποστολές στην Ισπανία (συν το Final-4 του Βερολίνου)

"Πες το βρε παιδί μου να ηρεμήσουμε, δεν ξέραμε ποιος είσαι" και να τα "χαίρω πολύ" και τα "πάμε κάτω να σου δείξω και που εργάζονται τα παιδιά". Κατεβήκαμε μαζί στο θρυλικό ημιυπόγειο, δεν είχε κόσμο, ήταν πρωί ακόμα, αλλά γνώρισα τον Μακρυγιάννη και μετά τον Μίλτο, τη Ρομίνα και τον Στέλιο στο διπλανό δωμάτιο, εκεί όπου στεγαζόταν το ΜΕΝ24. Λίγο μετά έφυγα, με μια αίσθηση ικανοποίησης, μου είχαν αρέσει όλα τα παιδιά που είχα γνωρίσει. Έναν μήνα αργότερα, στο τέλος Οκτωβρίου, πήγα ένα ταξίδι στην Ισπανία μαζί με την κυρία μου, το είχα κανονίσει πριν καν γίνει η πρώτη επαφή με το 24. Έτυχε να βρίσκομαι στη Μαδρίτη, όταν η Ρεάλ υποδέχτηκε τον Ολυμπιακό για τη φάση των ομίλων του Champions League. Το 24 μου έβγαλε διαπίστευση, τους έστειλα κείμενα από τα πριν του ματς και είχα συνεννοηθεί να τηλεφωνήσω μετά το παιχνίδι, αν κατάφερνα να πάρω κάποια δήλωση από παίκτη της Ρεάλ. Μετά το 4-2, στη μικτή ζώνη, οι "μερένγκες" μας προσπερνούσαν χωρίς να έχουν όρεξη για δηλώσεις.

Τελικά την πλήρωσε ο Γκούτι. Καθώς περνούσε από μπροστά μου, τον σβέρκωσα κυριολεκτικά, γύρισε τρομαγμένος κι εγώ, με ένα τεράστιο χαμόγελο του ζήτησα ένα σχόλιο για το παιχνίδι. "Με τρελό μπλέξαμε", πρέπει να σκέφτηκε, γιατί ξαφνικά βρήκε τη διάθεση και άρχισε να μου λέει και ετούτο και εκείνο και το άλλο. Ενθουσιασμένος εγώ, πήρα το 24 για να δώσω τις δηλώσεις του, μου είχαν πει να ζητήσω τον Ευταξία (οι υπόλοιποι είχαν αρνηθεί, ντρέπονταν, λέει, να μου μιλήσουν!!!), αλλά εγώ είχα ξεχάσει το όνομα και ζήτησα τον Αξιώτη! Τέλος πάντων, βγήκε στη γραμμή ο Ηλίας, του τα είπα, ανέβηκαν στο σάιτ και όταν επέστρεψα στην Αθήνα, με φώναξε ο Σταύρος να πάω στο γραφείο, γιατί ήθελε να μου μιλήσει. Εκεί λοιπόν, μου ανακοίνωσε ότι θα έπαιρνα τον πρώτο μου μισθό, ότι ήθελε να επισημοποιήσουμε την συνεργασία μας και φυσικά να την συνεχίσουμε. Ήμουν ευτυχισμένος! Μέσα σε τέσσερις μήνες, είχα πλέον δυο δουλειές. Εκείνη στο κανάλι και αυτήν - με βούλα πλέον - στο 24. Από εκεί και μετά, όλα κύλησαν υπέροχα, γεμίζοντας μια δεκαετία με συνεχείς προκλήσεις, ανεκτίμητες στιγμές και ξεχωριστές προσωπικές σχέσεις.

Συνεντεύξεις: Ερνέστο Βαλβέρδε, Αριέλ Ιμπαγάσα (μαζί με τον Γρηγόρη Μπάτη), Βασίλης Τσιάρτας, Γιάννης Αγγελάκας (μαζί με την Έρρικα Ρούσσου), Θάνος Μικρούτσικος και Υπόγεια Ρεύματα

Μέσα σε εκείνον τον Νοέμβριο του 2007, ένα βράδυ που πέρασα μια βόλτα από τα γραφεία του 24, κατέβηκα στο ημιυπόγειο και αντίκρισα μια γνώριμη φιγούρα. "Δεν μπορεί να κάνω λάθος", σκέφτηκα και αμέσως τον ρώτησα "Γιάννη, εσύ;". Ναι, σωστά καταλάβατε, ήταν ο κύριος Φιλέρης, με τον οποίο είχα να μιλήσω 23 ολόκληρα χρόνια! Σιγά-σιγά είχα γνωριστεί και με τα υπόλοιπα παιδιά, μου άρεσε η ατμόσφαιρα που επικρατούσε εκεί μέσα, μια μικρή "οικογένεια" με όρεξη, μεράκι και αγάπη για αυτό που έκανε. Δεν ξέρω αν τότε φανταζόταν κανείς την εξέλιξη που θα είχε το 24, το σίγουρο είναι ότι τα βήματα έγιναν αργά και προσεκτικά. Όλοι εμείς οι "παλιοί" παρακολουθήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, το πώς δυο μικρά αλλά φιλόδοξα σάιτ, "μεταμορφώθηκαν" σε έναν ισχυρό όμιλο που πλέον βρίσκεται στην κορυφή της ηλεκτρονικής ενημέρωσης στην Ελλάδα, με πολλά εκατομμύρια μοναδικούς επισκέπτες σε μηνιαία βάση, με πολλά σάιτ διαφορετικού περιεχομένου, με ραδιόφωνα, με εκδοτικές πρωτοβουλίες, με συνέδρια που διαμορφώνουν άποψη και στρατηγικές στον χώρο των media, με πολλαπλάσιους εργαζόμενους που αποτελούν την αφρόκρεμα της ειδίκευσης ο καθένας στον τομέα του.

ΔΕΚΑΤΡΙΑ SITES & ΤΡΙΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑ

Για να επιστρέψω στο προσωπικό, τα όσα έζησα εγώ μέσα σε αυτή τη δεκαετία, δεν χωράνε προφανώς σε ένα κείμενο. Ίσως ένα μεγάλο μέρος από αυτά, να χώρεσε στα περίπου 2.000 κείμενα που έγραψα όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο στο Sport24.gr, αλλά σχεδόν σε όλα τα σάιτ αυτής της πορείας. Είναι προνόμιο για μένα, το γεγονός ότι έβαλα την υπογραφή μου στα: Sport24, MEN24, AUTO24, News247, Prasinanea, Redplanet, Cosmo, Contra, Oneman, Popcode, ΝΒΑ Greece, Euroleague Greece και Myspace. Και είναι πραγματική ικανοποίηση για μένα ότι οι εκάστοτε διευθυντές με τίμησαν (και συνεχίζουν να με τιμούν) με την εμπιστοσύνη τους. Όπως ικανοποίηση είναι το γεγονός ότι πήρα μέρος και στις τρεις ραδιοφωνικές προσπάθειες του ομίλου. Το 2008, στο ιντερνετικό ραδιόφωνο με δυο εκπομπές, πρώτα το μουσικό "Μπαμ τριαλαριλαρό, βάρκα γιαλό" και ύστερα το καθημερινό "Πρωινό μαγκαζίνο". Μετά, τον Γενάρη του 2014, με το επίσης ιντερνετικό "Midnight Show", την μεταμεσονύκτια εκπομπή που ολοκληρώθηκε με το αξέχαστο τετράωρο στην live παρουσία του Δημήτρη Πουλικάκου. Και πλέον, από τον Γενάρη του 2015, με τα "Μουσικά Ταξίδια", στον Sport24radio και τους 103.3.

Ραδιοφωνικές στιγμές στον Sport24radio και τους 103.3

Και βέβαια είναι οι αποστολές, όλες στην Ισπανία, που μου έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά μεγάλες προσωπικότητες του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ. Να γράψω θέματα και συνεντεύξεις που έκαναν ξεχωριστή αυτή την δεκαετία για μένα. Ας αναφέρω μόνο μερικά από αυτά: Από τον Γουαρδιόλα και τον Μέσι, στον Πικέ και τον Άλβες. Από τον Καμενί και τον Γουαρδάδο, στον Ντραγκουτίνοβιτς και τον Ντούντα. Από τον Γιάριτς και τον Ναβάρο, στον Κάρολ και τον Ρέγιες. Από την τηλεφωνική συνέντευξη του Βαλβέρδε όταν ήταν στη Βιγιαρεάλ, στην τετ α τετ όταν ήταν στη Βαλένθια. Από τις 18 μουντιαλικές τον Απρίλιο του 2010, σε εκείνες με ολόκληρη τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα στο μπάσκετ. Από τον Ντάνι Γκαρθία Λάρα στον Χουάν Χοσέ Μπορέλι και από τον Βίκτορ Σάντσεθ στον Ιμπαγάσα. Από τον Βασίλη Τσιάρτα στον Πέτρο Μαρινάκη και από τον Μπουτραγκένιο στον Βιθέντε ντελ Μπόσκε. Από τον Κάρλος Γκαμάρα στον Γκάμπριελ Σούρερ και από τον Κίκε Σάντσεθ Φλόρες στον Μίτσελ. Και φυσικά, στο μεγαλύτερο θέμα που έγραψα σε αυτή την δεκαετία, στην πιο υπέροχη στιγμή που έζησα επαγγελματικά, στη συνάντησή μου με τον θεό Μαραντόνα.

Και αν περάσω στα υπόλοιπα σάιτ, οι χαρές δεν ήταν μικρότερες. Μίλησα με καλλιτέχνες όπως οι Deep Purple και οι Uriah Heep, οι Stranglers, ο Αλ Ντι Μέολα και ο Διονύσης Σαββόπουλος, έγραψα συνεντεύξεις με τον Ζουγανέλη, τον Θάνο Μικρούτσικο, τα Υπόγεια Ρεύματα, τον Ερρίκο Λίτση, τον Γιάννη Αγγελάκα, τους Poll και είχα καλεσμένους στο ραδιόφωνο τον Πουλίκα, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Βαγγέλη Γερμανό, τον Κώστα Τουρνά, τον Βασίλη Λέκκα, τον Μπάμπη Στόκα, τον Λάκη Παπαδόπουλο, την Μαρία Κωνσταντάκη, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Σπύρο Πάζιο, τον Γιάννη Γιοκαρίνη, τον Θοδωρή Μανίκα, τον Οδυσσέα Ιωάννου και την Νατάσσα Μποφίλιου. Όλα αυτά, μαζί με δεκάδες αφιερώματα σε όλα τα σπορ, που με βοήθησαν να διευρύνω το πεδίο των γνώσεών μου και να παρουσιάσω άγνωστες πτυχές αθλημάτων και αθλητών στους αναγνώστες. Ήδη από το ξεκίνημά μου στο 24, με είχε πιάσει ο Σταύρος και είχε προσπαθήσει να μου εξηγήσει ότι τα κείμενα στο ίντερνετ πρέπει να είναι μικρά, για να μη βαριέται εκείνος που τα διαβάζει. Το ξέρουμε και οι δύο ότι σε αυτό δεν έβαλα μυαλό! Συνέχισα - και συνεχίζω - με τα αγαπημένα μου "σεντόνια", αφού παραμυθάς γεννήθηκα και τέτοιος θα πεθάνω. Αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία των "longforms", μια πραγματική δικαίωση στην τρέλα μου!

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ

Στιγμές από τη δεκαετία στην 24Media

Σας μίλησα για κείμενα, συνεντεύξεις, ταξίδια, αποστολές, αθλήματα, προσωπικότητες, καλεσμένους, δημοσιογραφικές επιτυχίες. Είναι όμως αυτά τα πιο σημαντικά σε αυτή τη δεκαετία; Η απάντηση είναι κάθετα όχι. Άλλα είναι εκείνα που πραγματικά "βαραίνουν" μέσα μου και γι' αυτό τα άφησα τελευταία. Είναι η σχέση μου με την 24Media και με τους αναγνώστες. Είναι η αγάπη με την οποία με περιέβαλαν όλα αυτά τα χρόνια τα παιδιά - μικρά και μεγάλα - του ομίλου. Από τον Δημήτρη και τον Σταύρο (ας μου συγχωρήσουν το ότι χρησιμοποιώ τα μικρά τους ονόματα) μέχρι κάθε εργαζόμενο σε όποιο πόστο και αν βρίσκεται. Οι δεσμοί αγάπης και σεβασμού που βίωσα και συνεχίζω να βιώνω στη δουλειά, είναι κάτι ανεκτίμητο για μένα. Απέκτησα φίλους και συνεργάτες, με τους οποίους θα μπορούσα να πορεύομαι σε όλη μου τη ζωή, με κλειστά μάτια, με τον αυτόματο πιλότο. Η εμπιστοσύνη μου απέναντί τους, τόσο στο επαγγελματικό όσο και στο προσωπικό επίπεδο, χτυπάει κόκκινο. Και η δική τους αναγνώριση στη δική μου δουλειά, είναι πολλές μικρές ευτυχίες, μαζεμένες μαζί, που με κάνουν να θέλω κάθε φορά να γίνομαι καλύτερος.

Τα έχω γράψει αμέτρητες φορές σε βιωματικά κείμενα, πριν το 24, ήμουν ένα περιφερόμενο ρεμάλι. Ναι, οκ, είχα εργαστεί και αλλού, θα μπορούσα να αραδιάσω καμιά πενηνταριά δουλειές, αλλά σε καμία δεν είχα στεριώσει πάνω από εξάμηνο. Στο 24 βρήκα τη δική μου Ιθάκη και όσο και αν ακούγεται ίσως υπερβολικό, είναι η αλήθεια. Έχω συνδεθεί τόσο πολύ συναισθηματικά με τον όμιλο, που τον θεωρώ σπίτι μου και όλες και όλους εκεί μέσα, οικογένειά μου. Χωρίς εισαγωγικά. Πιο πολύ από το να είμαι δημοσιογράφος οπουδήποτε, προτιμώ να είμαι γραφιάς στην 24Media. Αλλά να είμαι εκεί. Να μπαίνω στο Sport24 και να ανοίγει η καρδιά μου. Με τον Φιλέρη, τον Ηλία, την Νικούλα, τον Γρηγόρη (για μένα είναι πάντα σπορ24), τον Θοδωράκη, τον Στελάκη, το παπάκι, τον κόουτς, τον Νικολάκη, τον Γιαννάκη, τον Κωστάκη, τον καινούργιο Κωστάκη, τον Βασιλάκη, τον Δημητράκη, τον Πέρπε, τον Χαρούλη, τον Αλέξανδρο, τον Νοτάκο, τον ψηλό, τον Θέμη, τον Πετράν και τα άλλα παιδιά. Να ανοίγω την πόρτα του Μανωλάκη για να του πω καλημέρα και μετά να παίρνω σβάρνα τα υπόλοιπα σάιτ για να δώσω και να εισπράξω χαμόγελα. Δεν θα τους πω όλους και όλες ονομαστικά, γιατί θα γίνω γραφικός, αλλά ο Χωριανό, ο Σταματό, ο Φόρου, ο Ζωϊτός, ο πατέρας (ξέρει αυτός), ο Τζίβας, ο κύριος Μίλτος, ο φούλης, το Μποζάκι, ο Χρηστάκης, η Ιωάννα, το Μικάκι, ο Βαγγελάκης, ο Κωνσταντίνος, η Έρρικα, ο Τάιλερ και ο Λιάκος, είναι ξεχωριστοί.

Με την οικογένειά μου στο τραπέζι, στην πρωτοχρονιάτικη πίτα, στη μπάλα και στο μάθημα των ισπανικών

Και μετά, στον από κάτω όροφο, το Μαράκι, το άλλο Μαράκι, το Πορταλάκι, η Μαριλένα, ο κύριος Πάνος, η Τζούτζου, η Στελίτσα, ο Χρήστος, το Μαρατάκι, το κλασικό "γεια χαρά" έξω από το γραφείο του Σταύρου με τον Σταύρο, ο Σωζωνάκος, ο Παντέλος, ο Κωστόπουλος, ο Φαφαλιός, η Φιλίτσα, η Έρη, ο Λευτεράκης, ο Γιωργάκης, ο Μπαμπίνος, η Ράνια, το Σοφάκι, η Κατερίνα που τόσο πολύ μας έλειψε. Και πόσους θα έχω ξεχάσει να αναφέρω, αλλά και πόσοι δεν εργάζονται πια στην 24Media, αλλά τους έχω μέσα στην καρδιά μου. Και μετά είναι οι αναγνώστες. Όλοι και όλες εσείς, που με τα καλά σας λόγια αλλά και την κριτική σας, δίνετε νόημα σε αυτά που γράφω. Με τα σχόλια, με τα μηνύματα, με τα inbox στο facebook, με τα αιτήματα φιλίας. Η προσπάθεια είναι καθημερινή και συνεχής, να παρουσιάζω όσο πιο ενημερωμένα αυτά που γράφω, να γράφω όσο πιο αληθινά και καθαρά αυτά που σκέφτομαι. Είναι πολύ σημαντικό για όποιον γράφει, να μοιράζεται αυτά που γράφει με τους αναγνώστες. Η σχέση έτσι κι αλλιώς, ανάμεσα σε εμάς και σε εσάς, αναπτύσσεται. Το ζητούμενο είναι αυτή η σχέση να είναι όσο πιο τίμια και ειλικρινής. Και σε αυτό, πολύτιμη βοήθεια για μένα είναι και οι δουλειές των συναδέλφων μου. Κάθε ωραίο κείμενο, κάθε σωστή αρθρογραφία, κάθε ενδιαφέρουσα συνέντευξη που γράφεται στον όμιλο, αποτελεί κίνητρο για όλους τους υπόλοιπους. Κίνητρο για βελτίωση και για καλύτερο αποτέλεσμα.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Πριν περάσω στον επίλογο, θα ήθελα να ξεχωρίσω την πεντάδα με τα πιο αγαπημένα μου κείμενα από το Sport24.gr σε αυτή την δεκαετία. Δεν κάθισα να τα ψάξω, θα χανόμουν μέσα στο προσωπικό μου αρχείο, πρόκειται απλά για τα πέντε κείμενα που πάντα έχω μέσα στο κεφάλι μου, όταν με ρωτάνε ποια ξεχωρίζω. Από τις αρθρογραφίες, εκείνη με τίτλο " Μίσαθλοι, χουλιγκάνοι και ντελίριο " τον Φεβρουάριο του 2011, ένα προσωπικό ντελίριο 5.000 λέξεων για τη βία στα ελληνικά γήπεδα. Από τις συνεντεύξεις, εκείνη με τον Ερνέστο Βαλβέρδε στη Βαλένθια, τον Γενάρη του 2013, την μοναδική που έχει δώσει από τότε που έφυγε από την Ελλάδα. Και τα δυο αυτά κείμενα είναι γραμμένα πάνω στην παλιά βάση του Sport24, οπότε οι φωτογραφίες είναι πλέον "κομμένες". Από τα προσωπικά κείμενα, εκείνο με το "αντίο" στον Νταβίδ Φουστέρ , με λίγα λόγια και πολλά συναισθήματα, όπως έγραφα στον πρόλογο, για έναν καλό μου φίλο, πριν έναν χρόνο. Από τα ποδηλατικά κείμενα, που όπως φαντάζομαι, γνωρίζετε ότι είναι η μεγάλη μου αδυναμία, την ανασκόπηση του Γύρου Γαλλίας 2016 , το μεγαλύτερο κείμενο που έχω γράψει σε αυτά τα δέκα χρόνια, με 13.650 λέξεις! Και τέλος, φυσικά, το κείμενο με τη συνάντησή μου με τον θεό Ντιέγο Μαραντόνα, τον Απρίλιο του 2010, το οποίο όμως δυστυχώς, όταν έγινε η πρώτη αλλαγή της βάσης στο Sport24, δεν μεταφέρθηκε στην καινούργια και χάθηκε.

Με τον Γιάννη, τον Μάνο και τον Παναγιώτη, με τον Δημήτρη και τον Σταύρο, με τους Tourbus Band και τον Βαγγέλη Γερμανό

Άντε, να σας πω και τα τρία αγαπημένα μου από το Oneman.gr. Πρώτα, "η πρώτη μου φορά" , που έγινε viral στον όμιλο, όπου γέλασε ο κάθε πικραμένος! Μετά, το "ακόμα κι αν φύγεις" , ένα κείμενο για τον αγαπημένο σκύλο μου, τον Φιντέλ και τέλος, το "θα 'ναι πάντα κάτι νύχτες με φεγγάρι" , με τον "αποχαιρετισμό" μου στον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Και από το News247, για να μην το αφήσω παραπονεμένο, θα διαλέξω το "Γκερνίκα, μια αιώνια κραυγή" , ένα κείμενο για τον πίνακα του Πικάσο. Αυτές είναι οι επιλογές μου, καμία όμως από αυτές δεν θα είχε πραγματική σημασία για μένα, αν δεν συνοδευόταν από όλα όσα περιέγραψα στις τελευταίες παραγράφους. Κατά κάποιο τρόπο έπεσα φυτευτός στη δημοσιογραφία, όμως αν πέτυχα κάτι, το χρωστάω σε εκείνους που με πίστεψαν, που με στήριξαν, που με βοήθησαν και που μου επέτρεψαν να σταθώ δίπλα τους, που με δέχτηκαν σαν ισότιμο ανάμεσά τους. Το χρωστάω στους συναδέλφους μου, που έγιναν φίλοι μου. Το χρωστάω στους "από πάνω μου", που δεν μου είπαν απλά ότι δεν με θεωρούσαν "εξωτερικό", αλλά με έκαναν να το νιώσω κιόλας. Το χρωστάω σε όλους τους διευθυντές μου, τον Γιάννη, τον Μίλτο, τον Δημήτρη, τον Μάνο, τον Χρήστο και τον Αντώνη, που μου έδειξαν χωρίς περιστροφές την εκτίμησή τους και υπήρξαν πάντα ειλικρινείς στην κριτική τους και τα σχόλιά τους, παρά τις όποιες κατά καιρούς διαφορές μας.

Και φυσικά το χρωστάω στους αναγνώστες, που "αγκάλιασαν" τα γραπτά μου, αλλά και φρόντισαν να με επαναφέρουν στην τάξη, όποτε έκριναν ότι "λοξοδρομούσα". Σήμερα κλείνει μια δεκαετία για μένα στον όμιλο. Όταν ξεκινούσα το 2007, αν μου έλεγαν ότι το 2017 θα συνέχιζα στην ίδια δουλειά, δεν ξέρω αν θα το πίστευα. Ξέρω όμως ότι θα το ήθελα πολύ. Δέκα χρόνια μετά, έχω περάσει χιλιάδες πολύτιμες στιγμές, έχω φτιάξει αμέτρητες αναμνήσεις, έχω ζήσει ανεξάντλητες εμπειρίες. Κάποιες υπέροχες, κάποιες καλές, κάποιες λιγότερο καλές. Όλες όμως αληθινές. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σημαντικά. Από το "γιατί ρε γελοίε μου άλλαξες την κεντρική φωτογραφία;", μέχρι το "είσαι αδερφός μου". Από το "μην είσαι μαλάκας, βάλε την ποδηλασία στην τετράδα", μέχρι το "σου ζητώ συγνώμη, δεν έπρεπε να μιλήσω έτσι". Όπως σε κάθε οικογένεια. Με τον χαβαλέ, τη χαρά, τη στεναχώρια, την απογοήτευση, την εξομολόγηση, το κουτσομπολιό, τον καυγά, την αγκαλιά, το γέλιο, το μπράβο, τον ενθουσιασμό, το χειροκρότημα, το χαμόγελο. Μα πάνω απ' όλα, με την αγάπη που μας ένωσε από την αρχή και συνεχίζει να μας οδηγεί προς τα μπροστά. Αυτοί είναι οι δικοί μου συνάδελφοι. Αυτοί είναι οι δικοί μου φίλοι. Αυτή είναι η δική μου 24Media. Και την ευχαριστώ για αυτά τα ευτυχισμένα δέκα χρόνια.