Adiós Don Luis…
Το Sport24.gr αποχαιρετάει τον Λουίς Αραγονές. Τον παίκτη, τον προπονητή, τον αναμορφωτή, τον πρωταθλητή, τον θρύλο. Πένθος σε ολόκληρη την ποδοσφαιρική Ισπανία (φωτογραφίες & videos)
Ο Λουίς Αραγονές πέθανε το πρωί του Σαββάτου στη Μαδρίτη σε ηλικία 75 ετών νικημένος από τη λευχαιμία.
Το Sport24.gr γράφει μερικά λόγια αποχαιρετώντας μια μεγάλη προσωπικότητα του ισπανικού ποδοσφαίρου.
Ο σοφός της Ορταλέθα έφυγε χθες τα χαράματα από τη ζωή αφήνοντας ορφανή τη μεγάλη του αγάπη, Ατλέτικο Μαδρίτης και μαζί της ολόκληρο το ισπανικό ποδόσφαιρο. Οι αριθμοί μιλάνε από μόνοι τους για τη σημαντικότερη προσωπικότητα του αθλήματος που έβγαλε μεταπολεμικά η Ισπανία. Σχεδόν 700 παιχνίδια ως παίκτης, άλλα 1048 ως προπονητής (μαζί με τα 54 με την Furia Roja), πραγματικός ίλιγγος. Δεν υπάρχει κανείς άλλος που έστω να τον πλησιάζει. Γι’ αυτό και το κενό που αφήνει πίσω του είναι τεράστιο. Ακόμα πιο μεγάλη όμως είναι η κληρονομιά του.
Ο Λουίς Αραγονές ήταν αυτός που άλλαξε τη μοίρα της Εθνικής Ισπανίας, βγάζοντάς τη μια για πάντα από την ανυποληψία και την απαισιοδοξία, χαρίζοντάς της έμπνευση και ανεβάζοντάς την στην κορυφή. Οι βάσεις που έχτισε ήταν τόσο γερές, ώστε σήμερα, έξι χρόνια μετά το EURO του 2008, κανείς δεν έχει καταφέρει να τη ρίξει από τον θρόνο της, τόσο στην Ευρώπη όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο. Το υπέροχο εκείνο σύνολο που δημιούργησε και παρουσίασε στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας, ήταν το μαγικό «κύκνειο άσμα» του, προορισμένο να μείνει στην ιστορία ως ένα παράδειγμα προς μίμηση για όσους θέλουν να συνδυάσουν την ουσία με το θέαμα μέσα από μια πραγματικά ξεχωριστή ποδοσφαιρική φιλοσοφία.
Ο Δον Λουίς ήταν ένας άνθρωπος σκυθρωπός και μοναχικός, κρατούσε τους πάντες σε απόσταση, αλλά κέρδιζε τον σεβασμό γιατί πάντα έλεγε την αλήθεια. Πρωτίστως στους παίκτες του. Δεν κρυβόταν από κανέναν και δεν έκρυβε το παραμικρό. Γι’ αυτό και αγαπήθηκε από τις εκατοντάδες των ποδοσφαιριστών που πέρασαν από τα χέρια του. Όσο και αν φαινόταν σκληρός, στην πραγματικότητα ήταν ειλικρινής. Και είχε μια μοναδική ικανότητα να εμπνέει με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο. Λίγες κουβέντες, ζυγισμένες, αληθινές ήταν αρκετές να μετατρέψουν σε ορκισμένους μαχητές μέσα στο γήπεδο όσους τον άκουγαν.
Η σημαία της Ατλέτικο κυματίζει μεσίστια από χθες...
Μέσα στις φλέβες του έτρεχε αίμα από το κόκκινο της Ατλέτικο Μαδρίτης. Παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε από τη Χετάφε και στη συνέχεια πέρασε στη Ρεάλ Μαδρίτης, όταν το 1964 πρωτοφόρεσε τη φανέλα με τις ερυθρόλευκες ρίγες, «παραδόθηκε» χωρίς όρους σε μια σχέση που διήρκεσε ακριβώς 50 χρόνια, μέχρι το Σάββατο τα ξημερώματα. Δεν υπήρξε μόνο το μεγαλύτερο σύμβολο των «κολτσονέρος», αλλά και ο αναμορφωτής τους. Τους έβγαλε ξανά στον αφρό της Πριμέρα Ντιβισιόν, κερδίζοντας μαζί τους τρία πρωταθλήματα ως παίκτης και ένα ως προπονητής, ενώ παράλληλα πρόσθεσε πέντε Κύπελλα στο μουσείο του συλλόγου.
Από τα 52 χρόνια που διήρκεσε συνολικά η καριέρα του, τα 25 συνδέθηκαν με την Ατλέτικο (10 ως παίκτης και 15 ως τεχνικός). Στα υπόλοιπα πρόλαβε να προπονήσει τις Μπαρτσελόνα, Μπέτις, Βαλένθια, Σεβίγια, Εσπανιόλ, Οβιέδο, Μαγιόρκα. Και μετά την Εθνική Ισπανίας με δυο ημερομηνίες σταθμούς. Η πρώτη σηματοδότησε ένα πριν και ένα μετά. Ήταν ο οδυνηρός αποκλεισμός από τη Γαλλία στο Μουντιάλ του 2006, τότε που σύσσωμος ο ισπανικός Τύπος καλούσε τη Furia roja να στείλει στη σύνταξη τον Ζιντάν και τους υπόλοιπους «γέρους» των τρικολόρ. Ο Αραγονές δεν πτοήθηκε από την ήττα, αλλά έχτισε πάνω σε αυτή.
Μέσα σε μια διετία άλλαξε την ψυχολογία των παικτών του, τους έδωσε να καταλάβουν ότι μπορούν, κατάφερε να τους κάνει να πιστέψουν, αλλά πάνω απ’ όλα τους έπεισε ότι για να φτάσουν στην κορυφή πρέπει να μάθουν να σέβονται τον αντίπαλο. Όποιος και αν είναι αυτός. Στη συνέχεια, όταν τους πήγε στο EURO, τους έδωσε το τελευταίο, το πιο πολύτιμο μάθημα. Ότι αυτό πρέπει πριν και πάνω από οτιδήποτε άλλο, να το χαρούν, να το απολαύσουν. Οι «πιτσιρικάδες» του μαζί με τις «παλιοσειρές» δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μείγμα. Και πριν αυτό εκραγεί, τους είπε μερικές λέξεις: «Εγώ πλέον, ως προπονητής, θέλω πολύ να κερδίσω. Να κερδίσω ένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Και εσείς έχετε και την κλάση και την ποιότητα να το πετύχετε».
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η Furia roja άλλαξε και έγινε αυτό που ήθελε ο Αραγονές: La Roja. Σκέτο. Το είχε εξηγήσει ο ίδιος: «Σκοπός μου ήταν η Εθνική να έχει ένα όνομα, μια ταυτότητα. Όπως η Βραζιλία είναι η «καναρίνια» ή η Αργεντινή η «αλμπισελέστε», έτσι και η Ισπανία ήθελα να είναι η «Ρόχα». Και το κατάφερε. Όχι μόνο στο όνομα, αλλά σε όλα. Το περίφημο «τίκι τάκα» ζάλισε τους αντιπάλους, έφερε πίεση, κυριαρχία, θέαμα, αποτελέσματα. Και το εκπληκτικό, σεμιναριακού επιπέδου, δεύτερο ημίχρονο με τη Ρωσία στον ημιτελικό. Τότε που είχε πει στους παίκτες του πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο: «Ο Θεός δεν έχει προτιμήσεις, είναι πολύ δίκαιος. Δεν υποστηρίζει ούτε την Ισπανία, ούτε κανέναν, αν και μεταξύ μας, η Ρώσοι είναι άθεοι». Συμπληρώνοντας: «Ήρθε η ώρα μας. Μας έχουν ρίξει χαστούκια όλων των χρωμάτων. Πάμε να δείξουμε ποιοι είμαστε».
Η κορυφαία στιγμή στην καριέρα του Λουίς Αραγονές.
Η μεγαλύτερη κατάκτηση του «Zapatones» (όπως τον φώναζαν όταν έπαιζε μπάλα επειδή φορούσε πολύ μεγάλο νούμερο παπούτσια) ήταν πως από σημείο αναφοράς της Ατλέτικο, έγινε σημείο αναφοράς ολόκληρης της Ισπανίας. Κέρδισε την αναγνώριση και τον θαυμασμό όλων. Γιατί πέτυχε αυτό που είχε βάλει ως στόχο: «Ανέλαβα μια Εθνική, προσπαθώ να παραδώσω μια ομάδα». Και το κατάφερε. Γι’ αυτό σήμερα πενθεί όλη η χώρα. Από τη Γαλίθια μέχρι την Καταλονία και από τη Χώρα των Βάσκων μέχρι την Ανδαλουσία. Φίλαθλοι, αντίπαλοι, απλός κόσμος, όλοι. Κυρίως όμως εκείνοι που δούλεψαν μαζί του, που διδάχτηκαν και εμπνεύστηκαν από αυτόν. Από τον μοναδικό τρόπο που είχε να «φτιάχνει» τους παίκτες του.
Όπως λίγη ώρα πριν βγουν οι παίκτες του της Ατλέτικο για να παίξουν τον τελικό Κυπέλλου το 1992 απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», που τους έδειχνε το σύστημα στον πίνακα και στη συνέχεια τους ρώτησε: «Το καταλάβατε; Ρωτάω, το καταλάβατε; Ναι; Ε λοιπόν αυτό (χτυπώντας με δύναμη τον πίνακα) δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι είσαστε καλύτεροι και ότι μου έχουν σπάσει τα αρχίδια να χάνω από αυτούς μέσα σε αυτό το γήπεδο. Είσαστε η Ατλέτικο Μαδρίτης και υπάρχουν 50.000 εκεί μέσα που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για σας. Για αυτούς, για τη φανέλα, για την περηφάνια σας, πρέπει να μπείτε εκεί μέσα και να πείτε ότι υπάρχει μόνο ένας πρωταθλητής και αυτός φοράει ερυθρόλευκα». Αποτέλεσμα; Νίκη 2-0…
Ο Λουίς Αραγονές θα λείψει πολύ σε όλους όσους αγάπησαν είτε τον ίδιο, είτε το ποδόσφαιρο που δίδαξε. Τα νούμερα, οι στατιστικές, οι τίτλοι, δεν έχουν πλέον τόση σημασία. Αυτό που μένει είναι η μνήμη. Έφυγε από τη ζωή ένας άνθρωπος που το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή του. Σύντομα θα γίνει θρύλος. Δίπλα σε μορφές όπως ο Πιτσίτσι, ο Θάρα, ο Θαμόρα, ο Αλκάνταρα, ο Χουανίτο, ο Πούσκας, ο Κουμπάλα, ο Ραμαγέτς, ο Περέδα και πολλοί άλλοι που έγραψαν την ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Γιατί η ιστορία ξέρει να θυμάται τους μεγάλους. Και ο «σοφός της Ορταλέθα» υπήρξε ένας από αυτούς. Και όταν έλεγε στους παίκτες του την περίφημη φράση «να νικάς, να νικάς, να νικάς και μετά να ξανά-νικάς, και να νικάς, να νικάς, να νικάς, αυτό είναι το ποδόσφαιρο κύριοι», αλλά και όταν έκανε παρατήρηση στον τέταρτο διαιτητή σε έναν αγώνα στο «Βιθέντε Καλντερόν», λέγοντάς του «αυτό που πατάτε είναι το εσκούδο της Ατλέτικο Μαδρίτης».
Descanse en paz Don Luis.
Ο ΛΟΥΙΣ ΑΡΑΓΟΝΕΣ ΣΕ 40 ΚΛΙΚ
1. Ενός λεπτού σιγή στο "Καμπ Νόου" πριν τον σαββατιάτικο αγώνα της Μπαρτσελόνα με τη Βαλένθια. Στα μάτριξ η μορφή του εκλιπόντος...
2. Αριστερά ο Χαβιέρ Ιρουρέτα και δεξιά ο Λουίς Αραγονές σε αγώνα της Ατλέτικο Μαδρίτης με τη Μπαρτσελόνα στις αρχές της δεκαετίας του '70.
3. Ο Λουίς Αραγονές αγωνίστηκε για μια δεκαετία στην Ατλέτικο Μαδρίτης, από το 1964 μέχρι το 1974.
4. Η Ατλέτικο Μαδρίτης που αντιμετώπισε τον Πανιώνιο στις 6 Οκτωβρίου του 1971 και ηττήθηκε 1-0. Ο Αραγονές, μπροστά, δεύτερος από αριστερά, με τη μπάλα.
5. Ο Λουίς Αραγονές είχε 372 συμμετοχές σε αγώνες πρωταθλήματος με την Ατλέτικο και πέτυχε 172 τέρματα. Εδώ σε μαδριλένικο ντέρμπι με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης.
6. Ο Αραγονές ήταν ένας εξαιρετικός επιθετικός. Τη σεζόν 1969/70 βγήκε πρώτος σκόρερ της Πριμέρα Ντιβισιόν.
7. Ο Αραγονές μαζί με τον ιστορικό πρόεδρο της Ατλέτικο, Βιθέντε Καλντερόν, ο οποίος του έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσει την προπονητική του καριέρα από τον πάγκο της Ατλέτικο το 1974.
8. Με τον πρώτο τίτλο της προπονητικής του καριέρας μέσα στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου". Το Κύπελλο της σεζόν 1975/76 με τη νίκη της Ατλέτικο με 1-0 επί της Σαραγόσα.
9. Τελικός του ισπανικού Κυπέλλου του 1975 ανάμεσα στη Ρεάλ και την Ατλέτικο. Η κανονική διάρκεια του αγώνα έχει τελειώσει και ο Λουίς Αραγονές (αριστερά) δίνει οδηγίες στους παίκτες του πριν την έναρξη της παράτασης. Τελικά η Ρεάλ κέρδισε το τρόπαιο στη διαδικασία των πέναλτι.
10. Ο Λουίς Αραγονές μαζί με τον Χοακίν Πεϊρό, προπονητή της δεύτερης ομάδας της Ατλέτικο (1984)
11. Ο Λουίς Αραγονές υπήρξε προπονητής της Μπαρτσελόνα τη σεζόν 1987/88. Με τους "μπλαουγκράνα" κέρδισε το Κύπελλο Ισπανίας.
12. Ο Αραγονές σε προπόνηση της Μπαρτσελόνα με τον Λόμπο Καράσκο. Πίσω τους ο Ρόμπερτ.
13. Ο Αραγονές κάθισε στον πάγκο της Εσπανιόλ την περίοδο 1990/91.
14. Ο Λουίς Αραγονές σε προπόνηση της Ατλέτικο Μαδρίτης. Πίσω αριστερά ο μεγάλος Πάολο Φούτρε.
15. Ο Αραγονές και ο Μπερντ Σούστερ. Ο Ισπανός δεν είχε διστάσει να διώξει τον Γερμανό από τις προπονήσεις της Ατλετικο, λεγοντας οτι δεν προσπαθουσε οσο οι συμαπικτες του.
16. Ο Αραγονές, προπονητής της Ατλέτικο και ο Αμάνθιο, προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης, φωτογραφίζονται στα γραφεία της Marca παραμονή του μαδριλένικου ντέρμπι (σεζόν 1984/85).
17. Οι σχέσεις του Αραγονές με τον Χεσούς Χιλ πέρασαν από σαράντα κύματα. Εδώ οι δυο τους σε συνέντευξη Τύπου μαζί με τον Πάολο Φούτρε.
18. Ο Αραγονές προπόνησε τη Σεβίγια τη διετία 1993/95.
19. Ο Αραγονές προπόνησε τη Βαλένθια τη διετία 1995/97. Εδώ μαζί με τον Ρομάριο.
20. Ο Λουίς Αραγονές προπόνησε σε δυο διαφορετικές περιόδους τη Μπέτις. Τη σεζόν 1981/82 και κατόπιν, τη σεζόν 1997/98.
21. Τη σεζόν 1999/2000 πέρασε από τον πάγκο της Ρεάλ Οβιέδο.
22. Παίζοντας μπάλα στο δρόμο με παλαίμαχους παίκτες της Ατλέτικο Μαδρίτης.
23. Ο Αραγονές ανέλαβε την Εθνική Ισπανίας το καλοκαίρι του 2004. Εδώ, στο ντεμπούτο του με τη Furia Roja, σε φιλικό αγώνα με τη Βενεζουέλα (18/8/2004)
24. Στις 29 Ιουνίου του 2008, στο τελευταίο του παιχνίδι με την Εθνική, ο Αραγονές πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη της καριέρας του. Η Ισπανία κέρδισε 1-0 τη Γερμανία στον τελικό του EURO και στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
25. Ο Λουίς Αραγονές παρουσιάζει το τρόπαιο του EURO στον Ισπανό μονάρχη, Χουάν Κάρλος.
26. Ο Αραγονές μαζί με το τρόπαιο του EURO.
27. Δείχνοντας το λάβαρο της μεγαλύτερης επιτυχίας ολόκληρης της καριέρας του.
28. Ο Αραγονές μετά τη βράβευσή του ως κορυφαίος τεχνικός του 2008 στο συνέδριο των προπονητών της UEFA.
29. Μαζί με τον Ντιέγο Μαραντόνα στην εξέδρα του "Βιθέντε Καλντερόν".
30. Μαζί με τον Χαβιέρ Κλεμέντε στον φιλανθρωπικό αγώνα "Champions for Africa" (2009)
31. Μαζί με τον Ίκερ Κασίγιας (2012)
32. Μαζί με τον Μίτσελ και τον Γιορέντε σε αγώνα φιλανθρωπικού χαρακτήρα (2011)
33. Στην παρουσίαση του βιβλίου του Ίκερ Κασίγιας μαζί με τον Ράντομιρ Άντιτς (2011)
34. Η Φενέρμπαχτσε υπήρξε η τελευταία ομάδα που προπόνησε στην καριέρα του ο Αραγονές και η πρώτη εκτός συνόρων (σεζόν 2008/09)
35. Μαζί με τον διάδοχό του, Βιθέντε ντελ Μπόσκε σε εκδήλωση της Ισπανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (21/5/2012)
36. Μαζί με τον θρυλικό Κίνι σε εκδήλωση της Marca (2013)
37. Μαζί με τον μεγάλο Λουίς Σουάρεθ (2011)
38. Μαζί με τον Μεξικανό Ούγκο Σάντσες, τον οποίο είχε παίκτη στην Ατλέτικο Μαδρίτης (2011)
39. Σε εκδήλωση της Ισπανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας όπου βραβεύτηκαν όσοι παίκτες της Εθνικής είχαν ξεπεράσει τις 100 συμμετοχές. Εδώ μαζί με τον Τσάβι, τον Ντελ Μπόσκε και τον Βιγιάρ (11/10/2011)
40. Με το βραβείο της Marca στο γκαλά της ισπανικής εφημερίδας για τον εορτασμό των 75 χρόνων της. Ήταν η τελευταία δημόσια εμφάνιση του Λουίς Αραγονές (26/11/2013)