Γεια σας. Ο Μίτσελ αποτελεί παρελθόν από τον Ολυμπιακό. Και αν μου το επιτρέπετε, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου για τον πρώην πλέον προπονητή των "ερυθρόλευκων". Ότι με στεναχώρησε η απομάκρυνσή του, δεν θα το αρνηθώ. Όπως δεν θα αρνηθώ την μεγάλη συμπάθεια που έχω προς το πρόσωπό του. Τον γνώρισα τον Μάρτιο του 2010 στην Ισπανία, όπου είχα βρεθεί για μια σειρά μουντιαλικών συνεντεύξεων. Είχα πάει στο προπονητικό κέντρο της Χετάφε για να μιλήσω με τον Μπόατενγκ και όταν τελείωσα με τον Γκανέζο, κατευθυνόμενος προς την έξοδο, συνάντησα τον Μίτσελ σε έναν διάδρομο και δεν έχασα την ευκαιρία. Συστήθηκα, του είπα για ποιο λόγο βρισκόμουν εκεί και τον ρώτησα αν θα μπορούσα να έχω την άποψή του για την Εθνική Ισπανίας.

Με το γνωστό του χαμόγελο και την πηγαία ευγένειά του μου απάντησε θετικά και έτσι μέσα σε λίγα λεπτά είχα μερικές δηλώσεις του σε βίντεο και μια αναμνηστική φωτογραφία. Στα επόμενα χρόνια, επικοινώνησα μαζί του δυο-τρεις φορές ακόμα για θέματα που έγραφα στο Sport24.gr και πάντοτε ήταν πρόθυμος να απαντήσει στις ερωτήσεις μου. Ήταν αυτό το επικοινωνιακό του χάρισμα που με έκανε να τον συμπαθήσω τόσο πολύ. Αλλά και το ότι μιλώντας μαζί του, ήξερα ότι απευθυνόμουν σε έναν από τους ζωντανούς μύθους του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ο Μίτσελ είναι ένας άνθρωπος χαρισματικός, ειλικρινής, ανοιχτός και προσιτός. Όλα αυτά δεν μπορεί να του τα αρνηθεί κανείς. Όπως δεν μπορούμε να του αρνηθούμε την υγιή φιλοδοξία να ανέβει σκαλοπάτια επαγγελματικά μέσα από τη δουλειά του.

Η πρώτη γνωριμία μας (Χετάφε, Μάρτιος 2010)

Ο Μίτσελ ήρθε στην Ελλάδα γνωρίζοντας ότι αυτή θα ήταν η πιο μεγάλη ευκαιρία στην προπονητική του καριέρα. Την εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο και δυο χρόνια μετά φεύγει ως επιτυχημένος. Κατέκτησε δυο πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο και είχε την λεπτότητα να αναγνωρίσει ότι το πρώτο δεν ήταν "δικό του", δίνοντας τα εύσημα στον Ζαρντίμ. Ανέβασε επίπεδο τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη, πετυχαίνοντας τεράστιες νίκες εναντίον αντιπάλων-γιγάντων όπως η Μπενφίκα, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Ατλέτικο Μαδρίτης και η Γιουβέντους. Ενέπνευσε τους παίκτες του με το δικό του πνεύμα του νικητή, έδιωξε το άγχος τους και το μετέτρεψε σε μια σχεδόν πρωτόγνωρη πίστη για νίκη στις ευρωπαϊκές βραδιές. Έζησε την ένταση σα να έπαιζε κι αυτός, πανηγύρισε όπως μόνο ως παίκτης της Ρεάλ το είχε κάνει, ξεσήκωσε τον κόσμο και γιόρτασε με την καρδιά του κάθε μεγάλη επιτυχία.

Δεν θα μπω σε τεχνικά θέματα, θέλω όμως να σταθώ σε δυο πράγματα. Το πρώτο, η αναγνώριση των φιλάθλων στην προσπάθειά του και στην ειλικρίνειά του. Μια αναγνώριση, η οποία έφτασε σε ποσοστά που εύχομαι να τα έχει πληροφορηθεί, για να νιώσει ακόμα μεγαλύτερη ικανοποίηση. Αυτά τα τελευταία 24ωρα, τα polls σε διάφορα σάιτ έδειξαν αριθμούς που κάποιοι μπορεί να τους παρουσίασαν ως "απίστευτους", αλλά κάθε άλλο παρά τέτοιοι ήταν. Τα 85% και τα 90% αυτών που ψήφισαν να συνεχίσει ο Μίτσελ, δεν είχαν απαραίτητα ως βάση τους τα αποτελέσματα είτε στην Ελλάδα, είτε - κυρίως - στην Ευρώπη, αλλά τον τρόπο με τον οποίο ο Ισπανός διαχειρίστηκε τους παίκτες του, τον Τύπο, τον κόσμο και κυρίως τις κρίσεις. Αρκετές φορές βρέθηκε με το ένα πόδι εκτός ομάδας με πρωτοσέλιδα και τίτλους που απείχαν πολύ έστω από την στοιχειώδη ευγένεια, όμως δεν μάσησε, δεν κλάφτηκε, δεν απογοητεύτηκε, δεν το έβαλε κάτω, δεν έχασε τη συγκέντρωσή του.

Και αυτό ο απλός φίλαθλος τού το αναγνώρισε. Όχι με το παραπάνω όπως θέλησαν να το παρουσιάσουν αρκετοί. Αλλά με αυτό ακριβώς που του άξιζε. Λίγες είναι οι φορές που στον πιο "ηλεκτρικό" πάγκο της Ελλάδας, ένας προπονητής αμφισβητήθηκε τόσο πολύ και τόσο έντονα, όσο ο Μίτσελ. Και όχι τόσο από την εξέδρα, όσο από τον Τύπο. Γι' αυτό και πρέπει να αποτελεί μια όμορφη δικαίωση η εκτίμηση που φάνηκε προς το πρόσωπό του από τον κόσμο όταν το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο. Οι Ολυμπιακοί είμαι σίγουρος ότι νιώθουν περήφανοι που στον πάγκο της ομάδας τους κάθισε μια τέτοια μορφή, ένας άνθρωπος που ψηφίστηκε από εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανούς στην Marca μέσα στην κορυφαία ενδεκάδα όλων των εποχών της Ρεάλ Μαδρίτης. Ακόμα περισσότερο πιστεύω ότι γούσταραν τα cojones του. Ο Μίτσελ δεν κρύφτηκε ποτέ, από κανέναν. Ακόμα και τις φορές που οι εφημερίδες και τα σάιτ τον "ανέβαζαν" στο αεροπλάνο για την επιστροφή του στην Ισπανία, εκείνος παρέμεινε ψύχραιμος και προσηλωμένος στη δουλειά του.

Είμαστε όλοι προνομιούχοι που πέρασαν από την Ελλάδα

Συνηθισμένος ο αθλητικός μας Τύπος στην υπερβολή και αρκετές φορές στην απρέπεια, τον στόλισε συχνά με διάφορους χαρακτηρισμούς και πρωτοσέλιδους τίτλους, κάτι που φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη. Σε αυτά τα δυο χρόνια είχατε - φαντάζομαι - την ευκαιρία να διαπιστώσετε πόσοι συνάδελφοι λειτούργησαν στην περίπτωση του Ισπανού με το "όπου φυσάει ο άνεμος". Την κάθε "σταύρωση" ακολουθούσε η "ανάσταση" και μετά ξανά μανά καινούργια "αποκαθήλωση" και το ίδιο τροπάριο, ανάλογα με την περίσταση. Και προφανώς δεν μιλάω για την φυσιολογική κριτική, αλλά για φτηνές κωλοτούμπες δημοσιογράφων που δεν γούσταραν τα μούτρα του, αλλά όταν διαψεύδονταν πανηγυρικά, ήταν αναγκασμένοι να αλλάξουν το βιολί τους με κείμενα που ξεκινούσαν με τα γνωστά "τα είχαμε πει ότι θα βρει το δρόμο του, πιστεύαμε στην αξία του, η υπομονή απέδωσε, μας εξέπληξε ο Μίτσελ, πήρε την ταυτότητα του αντιπάλου του" κλπ κλπ. Τα οποία εννοείται ότι άλλαζαν στην πορεία με την παραμικρή ευκαιρία, επιστρέφοντας στη γκρίνια και την απαξίωση.

Ο Μίτσελ θα αναχωρήσει από τη χώρα μας και φαντάζομαι ότι σύντομα θα βρει τον νέο του προορισμό. Η ανάμνηση που αφήνει πίσω του είναι σίγουρα όμορφη, όπως και ο απολογισμός είναι θετικός. Ο Ολυμπιακός τον βοήθησε να κάνει το βήμα παραπάνω, αλλά και ο ίδιος πρόσφερε στην ομάδα του πρεστίζ, σημαντικές νίκες, τίτλους και ήθος. Δεν έγινε Βαλβέρδε, όπως τον κατηγόρησαν αρκετοί, ξεχνώντας όμως πολύ εύκολα αυτά που μας είχε πει όταν είχε αναλάβει τους "ερυθρόλευκους". Ότι δηλαδή φιλοδοξούσε να πλησιάσει όσο περισσότερο γινόταν τον Ερνέστο, τόσο στα αποτελέσματα όσο και στην αγάπη του κόσμου. Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι τα κατάφερε. Κέρδισε σε εμπειρία και παραστάσεις, εφάρμοσε τη δική του φιλοσοφία, ήταν αφοσιωμένος στη δουλειά του, σοβαρός, φιλόδοξος και ειλικρινής. Μπορεί να μην έφτασε το επίπεδο του Τσινγκούρι, αλλά μείωσε τη διαφορά. Και αυτό δεν μπορεί να του το αρνηθεί κανείς. Όπως δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει, ότι φεύγει από την Ελλάδα, έχοντας κερδίσει την εκτίμηση και τις καρδιές των φίλων του Ολυμπιακού.

Έτσι κι αλλιώς, σε ότι αφορά το ήθος, νομίζω ότι όλοι μας τον τοποθετούμε δίπλα στον Βαλβέρδε. Γιατί και ο Μίτσελ μάς χάρισε απλόχερα τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό της χώρας του. Στο γήπεδο, στην αίθουσα Τύπου, στην καθημερινότητά του. Και σε αυτό το κομμάτι δεν ήταν τυχεροί μόνο οι φίλοι του Ολυμπιακού, αλλά ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Υπήρξε τίμιος ο Μίτσελ στο πέρασμά του από την Ελλάδα. Ότι υποσχέθηκε, το πραγματοποίησε σε τεράστιο βαθμό. Αν έκανε λάθη στη δουλειά του - που έκανε, όπως όλοι μας - ποτέ δεν τα χρέωσε σε άλλους. Είχε πάντοτε τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα να αναλάβει τις ευθύνες του, αντιμετώπισε την κριτική με θάρρος, με χιούμορ, με στιλ και πάνω απ' όλα με ειλικρίνεια. Αν θα μας λείψει; Νομίζω πως ναι. Ίσως όχι σαν προπονητής, έτσι κι αλλιώς αυτοί έρχονται και παρέρχονται. Αλλά οπωσδήποτε σαν ένας άνθρωπος που τίμησε με την παρουσία του, τη δουλειά του και τη συμπεριφορά του τόσο τον σύλλογο του Ολυμπιακού όσο και το ποδόσφαιρό μας.

Από τις στιγμές που μετατρέπουν το ποδόσφαιρο σε μαγεία...

Η όμορφη ανάμνηση που αφήνει πίσω του, είναι και ο σημαντικότερος "τίτλος" που κατέκτησε σ' αυτή τη διετία. Αυτό τουλάχιστον μου είχε πει για τον εαυτό του ο Ερνέστο Βαλβέρδε πριν δυο χρόνια στη Βαλένθια. Και είμαι σίγουρος ότι ακριβώς το ίδιο θα αισθάνεται σήμερα και ο Μίτσελ. Αν θα έπρεπε να κρατήσω μια στιγμή του από τη θητεία του στον Ολυμπιακό, αυτή θα ήταν η εικόνα του μέσα στο "Ντα Λουζ", πανηγυρίζοντας έξαλλα το γκολ του Τσόρι, μουσκεμένος μέχρι το κόκκαλο από τη βροχή, ζώντας με όλη την ένταση το δικό του όνειρο αλλά και εκείνο των παικτών του. Καλή τύχη κόουτς, όπου κι αν πας. Και μην ξεχνάς, amigos para siempre!