Γεια σας. Τελικά, το χειρότερο απ' όλα δεν είναι αυτά που συνέβησαν στη Λεωφόρο και κατόπιν στο ΔΣ της Super League. Όχι. Το χειρότερο είναι ότι δεν το έχουμε τερματίσει ακόμα. Όσο και αν πιστεύουμε κάθε φορά που ξεφτιλιζόμαστε διεθνώς, ότι πιάσαμε πάτο, το ελληνικό ποδόσφαιρο αποδεικνύει ότι έχει ακόμα πιο κάτω. Πολύ πιο κάτω. Από τη στιγμή που έληξε το ντέρμπι μέχρι και σήμερα, εκατοντάδες (για να μην πω χιλιάδες) κείμενα και σχόλια έχουν γραφτεί σε όλο το φάσμα του ελληνικού Τύπου, αλλά και στα social media ή όπου αλλού μπορεί να φανταστεί ο καθένας.

Σε αυτή τη χώρα που ζούμε, όλοι έχουν άποψη. Πράγμα το οποίο δεν είναι κακό, αφού όπως έχει πει και ο μεγάλος Κλιντ Ίστγουντ στον "βρώμικο Χάρρυ", οι γνώμες είναι σαν την κωλοτρυπίδα. Όλοι έχουν από μια. Το κακό είναι ότι άπαντες θεωρούν πως η δική τους άποψη είναι η σωστή, η αντικειμενική, αυτή που μετράει. Για να το ξεκαθαρίσω λοιπόν από την αρχή, η δική μου άποψη δεν είναι αντικειμενική, αλλά εξόχως υποκειμενική. Δεν μετράει, δεν είναι η σωστή, αλλά για όποιον θέλει, είναι μια βάση συζήτησης. Όποιος γουστάρει, μπορεί να τοποθετηθεί. Με έναν όρο. Να έχει επιχειρήματα σοβαρά και όχι της πλάκας. Να έχει το στομάχι να παραδεχτεί τα "δικά" του, πριν αρχίσει να ξεφωνίζει τους άλλους.

ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ "ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ"

Ας πάμε λοιπόν στο προκείμενο. Για πολλοστή φορά έγιναν αίσχη στο αιώνιο ντέρμπι. Με ποιανού ευθύνη, θα με ρωτήσετε. Με ευθύνη όλων, θα σας απαντήσω. Όλοι, με έναν μαγικό τρόπο, κατάφεραν να βάλουν το χεράκι τους για να έχουμε "συλλογική" προσπάθεια και οπωσδήποτε ένα "λαμπρό" αποτέλεσμα. Ο μεγάλος χαβαλές ήταν - για μια ακόμα φορά - η κλασική αντίδραση των ΜΜΕ. Σχεδόν όλοι κατάφεραν να χωρέσουν στους τίτλους τους τη λέξη "απίστευτο". Απίστευτα επεισόδια, απίστευτες σκηνές, απίστευτη βία, απίστευτες εικόνες, απίστευτα χάλια και πάει λέγοντας. Δηλαδή οι φωστήρες της ενημέρωσης θεωρούσαν ότι δεν θα γίνει τίποτα, ότι όλα θα κυλήσουν ήρεμα, ότι οι λεβέντες της "13" θα αποθέωναν την ομάδα τους με ενθουσιασμό αλλά πολιτισμένα, ότι δεν θα γίνει ντου, ότι θα υπάρξει μια ατμόσφαιρα έστω φανατισμένη, αλλά χωρίς ακρότητες.

Συγχωρέστε με, αλλά οι φωστήρες της ενημέρωσης δεν είναι μαλάκες. Απλά τους αρέσει να το παίζουν μαλάκες. Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα σε αυτόν τον φαύλο κύκλο του ποδοσφαίρου μας (και συνολικότερα του ελληνικού αθλητισμού), είναι ότι η υποκρισία στα ΜΜΕ έχει χτυπήσει προ πολλού κόκκινο, έχει σπάσει κάθε όριο και κινείται στη σφαίρα της φαντασίας. Αφήνω κατά μέρος τα εμετικά πρωτοσέλιδα, τους άθλιους τίτλους, τις σιχαμένες αρθρογραφίες πολλών στρατευμένων "συναδέλφων" και ερωτώ το απλό: Ποιος πραγματικά, με όση ειλικρίνεια μπορεί να του έχει απομείνει, θεωρεί ότι αυτά που έγιναν τα τελευταία 24ωρα, είναι "απίστευτα"; Που ακριβώς ζει αυτός που εξεπλάγη από τις καφρίλες ούγκανων και παραγόντων; Σε ποιο άλλο, σίγουρα όχι παράλληλο, αλλά τελείως λοξοδρομημένο σύμπαν βρίσκεται;

Τα σέντερ φορ της "13" στην επίθεση...

Να είστε σίγουροι ότι πριν το ντέρμπι, στα πηγαδάκια όλων ανεξαιρέτως των δημοσιογράφων, όπου και αν εργάζονται αυτοί, ακουγόταν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Θα γίνει της πουτάνας την Κυριακή, θα το κάψουν το γήπεδο, θα κάνουν ντου στο παραμικρό "λάθος" του διαιτητή, τους τα έχουν μαζεμένα, μπουρλότο έτσι και εμφανιστεί ο Μαρινάκης και διάφορα άλλα τέτοια του ιδίου περιεχομένου. Πώς γίνεται τώρα, όλοι αυτοί να τα βλέπουν όλα "απίστευτα" όταν συμβαίνουν στην πραγματικότητα; Είναι απλό. Νομίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο βγάζουν την ουρά τους απέξω, πιστεύουν ότι κατασκευάζουν το δικό τους άλλοθι. Παρουσιάζουν τους εαυτούς τους "υπέρμαχους" κατά της βίας, "φρικάροντας" στη θέα επεισοδίων, τα οποία - προς Θεού - ποτέ δεν περίμεναν.

Και είναι οι ίδιοι που βάζουν νέφτι στο θυμικό κάθε κάφρου με τις αναλύσεις τους, το και καλά χιούμορ τους, την περισπούδαστη ειρωνεία τους, την χολή που στάζουν με ή χωρίς προσχήματα στα κείμενά τους, την αναγούλα που δημιουργούν με κάθε είδους στοχοποίηση. Είναι οι ίδιοι, που όταν ο Παναθηναϊκός θα τιμωρηθεί - ας πούμε - με αφαίρεση βαθμών και 2 ματς χωρίς κόσμο, θα σπεύσουν να γράψουν με κεφαλαία γράμματα τις δυο λέξεις που έχουν μάθει πολύ καλά να πετάνε σαν τυράκι σε κάθε ηλίθιο που τους διαβάζει και τους αποθεώνει: "Εξοντωτική τιμωρία"... Πριν από αυτό βέβαια, θα έχουν φροντίσει να καταδικάσουν απερίφραστα τη βία με υπέροχα λιβελογραφήματα, αδιαφορώντας τελείως για την υποκρισία τους που είναι τόσο φανερή σε κάθε φυσιολογικό φίλαθλο, αλλά όχι σε κάθε ρεμάλι που τους έχει σχεδόν "θεοποιήσει" και τους ακολουθεί τυφλά σε αυτή τη διαδρομή του παραλόγου.

Δώστε στον αναγνώστη αυτό που γουστάρει να διαβάσει. Αυτή είναι η αρχή τους. Πριν όμως από αυτό, πρέπει να διαλέξεις τον αναγνώστη σου, να αποφασίσεις που θέλεις να απευθυνθείς. Και η επιλογή δεν είναι καθόλου δύσκολη. Τα ξερατά τους γίνονται ανάρπαστα από τους φοβερούς και τρομερούς - ενίοτε υπέροχους - λαούς. Πρόκειται για αλυσίδα. Ελέγχεσαι από όσους έχουν συμφέρον να σε ελέγχουν; Κανένα πρόβλημα. Τα παίρνεις (με οποιονδήποτε τρόπο) και με τη σειρά σου ελέγχεις τη μάζα. Αλλά το μικρόβιο μεταδίδεται και στους "σοβαρούς", τους δήθεν "αντικειμενικούς". Προφανώς όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό, αλλά σε βαθμό. Γιατί βγαίνουν οι υπεράνω και γράφουν με τη σειρά τους για τα "απίστευτα" και αμέσως μετά "καταδικάζουμε" και λίγο πιο πέρα "εξοντωτική η τιμωρία"; Αυτοί έχουν άλλο χούι. Να πουλήσουν ή να βαρέσουν κλικ. Να προσέχουν μήπως δυσαρεστήσουν τους μεν ή τους δε και να διατηρήσουν την πολιτικαλκορεκτίλα που διατηρεί ισορροπίες και τα έχει με όλους καλά.

ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ;

Όμως αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι ότι άλλο θέλετε, αλλά όχι δημοσιογραφία. Γιατί δημοσιογραφία σημαίνει πρώτα απ' όλα ρήξη. Έκανες μαλακία κύριε πράσινε, κύριε κόκκινε, κύριε κίτρινε, κύριε μαύρε; Θα σε τυλίξω σε μια κόλλα χαρτί και στα παπάρια μου αν στεναχωρηθείς ή ακόμα χειρότερα, αν μου κόψεις την πρόσβαση στο ρεπορτάζ. Όταν αποφασίζεις ότι θα έρθεις σε ρήξη με οτιδήποτε στραβό βλέπεις, τότε είσαι τίμιος, ειλικρινής, δίκαιος, δημοσιογράφος. Τα υπόλοιπα τα ακούω βερεσέ. Και για να μην το ξεχάσω, όταν είσαι δημοσιογράφος, πρέπει να έχεις και τα άντερα να παραδεχτείς το λάθος σου, να ζητήσεις συγνώμη από τον αναγνώστη σου, να βγεις στη σέντρα με την ίδια ευκολία και αποφασιστικότητα που το έχεις κάνει εσύ με τους άλλους. Τότε και μόνο τότε μετράς.

Ο Τύπος (και στη δική μας περίπτωση ας περιοριστούμε στον αθλητικό) είχε κάποτε εξουσία. Ασκούσε κριτική και έλεγχο. Δεν φοβόταν γιατί σε τελική ανάλυση αυτός ήταν ο ρόλος του. Στο εξωτερικό και δη στις πολιτισμένες χώρες, οι δημοσιογράφοι έχουν συνηθίσει να γράφουν αυτό που πρέπει, γνωρίζοντας ότι οι βάσεις της ελευθεροτυπίας είναι τόσο δυνατές και στέρεες, ώστε να αποκλείουν "παραχωρήσεις", "υποχωρήσεις" ή "στρογγυλέματα". Λογοδοτείς απέναντι στην αλήθεια και τους αναγνώστες σου, πουθενά αλλού. Εδώ το θέμα έχει αντιστραφεί πλήρως. Στην Ελλάδα λογοδοτούμε στα γραφεία Τύπου των ομάδων, σηκώνουμε τηλέφωνα για να ακούσουμε οργισμένες απειλές από παράγοντες και βάζουμε την ουρά στα σκέλια όταν συνειδητοποιήσουμε πως κινδυνεύουμε να μείνουμε στην απέξω.

Ευτυχώς δεν πάθαμε τίποτα, έτσι Κασάμι;

Οι ομάδες περνούν τη δική τους γραμμή είτε με άμεσο είτε με έμμεσο τρόπο, είτε με το καλό είτε με το κακό, με φράσεις όπως "αυτό που έγραψες δεν κάνει καλό στον σύλλογο" ή "αν συνεχίσεις αυτό το βιολί, θα είσαι απέναντί μας". Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι αυτή η τακτική των γραφείων Τύπου αποδεικνύεται αποτελεσματική, φιμώνοντας οποιαδήποτε καλή ή σωστή πρόθεση να γραφτούν εκείνα που πρέπει να γραφτούν με τον τρόπο που πρέπει να γραφτούν. Αν κάποιο μέσο δεν λάβει υπόψη του τις "προειδοποιήσεις", μπαίνει στη μαύρη λίστα και πολύ συχνά στοχοποιείται. Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία σύλλογοι βγάζουν στη σέντρα συναδέλφους, θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη σωματική τους ακεραιότητα αφού οι χουλιγκάνοι πάντα είναι έτοιμοι να πάρουν πάνω τους την απόδοση "δικαιοσύνης" και να ξυλοφορτώσουν οποιονδήποτε "δεν είναι μαζί μας".

ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ

Έχω βαρεθεί να το γράφω, πως το πρόβλημα ξεκινάει από την έλλειψη παιδείας. Η οποία είναι δυστυχώς κοινό χαρακτηριστικό σε όλα τα επίπεδα. Κάποιοι όμως σίγουρα έχουν μεγαλύτερη ευθύνη από κάποιους άλλους. Γιατί αυτή η έλλειψη κάπου είναι παθητική και κάπου αλλού ενεργητική. Μπείτε για παράδειγμα στο facebook και δείτε τα σχόλια που ανεβάζουν σε καθημερινή βάση γνωστοί και άγνωστοι δημοσιογράφοι. Κοινό χαρακτηριστικό τους στην μεγάλη τους πλειοψηφία είναι η χολή, η ειρωνεία και πολλές φορές το μίσος απέναντι σε οτιδήποτε δεν αφορά τη δική τους ομάδα. Κανείς δεν απαγόρευσε στον κάθε δημοσιογράφο να έχει συμπάθεια ή και αγάπη αν το προτιμάτε, για κάποια συγκεκριμένη ομάδα. Είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Όταν όμως (θέλεις να) λέγεσαι δημοσιογράφος, είσαι υποχρεωμένος να μιλάς για όλα. Ανοιχτά και χωρίς καμία δέσμευση.

Δεν έχει νόημα να στηλιτεύεις και να καυτηριάζεις τον αντίπαλο, αν δεν αντιλαμβάνεσαι από μόνος σου ότι το ίδιο ακριβώς πρέπει να κάνεις όταν τη στραβή την κάνει η ομάδα που υποστηρίζεις. Έχουμε σχεδόν τελειοποιήσει την ικανότητα της επιλεκτικής μνήμης στον πιο προκλητικό βαθμό. Με έναν μαγικό τρόπο, "ξεχνάμε" τελείως όσα έχουν πράξει οι "δικοί" μας στο παρελθόν, ενώ σφυρίζουμε αδιάφορα σε ότι συμβαίνει στο παρόν αν αφορούν "εμάς". Και βέβαια αρκετοί το πάνε ακόμα παρά πέρα. Είναι πανέτοιμοι να αντιστρέψουν την πραγματικότητα, κατασκευάζοντας ανύπαρκτα άλλοθι ή παίζοντας πασούλες με τον παραλογισμό, αρκεί να ικανοποιήσουν τα αφεντικά τους και να ερεθίσουν (sic) τους ούγκανους της δικής τους πλευράς. Αδιαφορώντας για το κλίμα που διαμορφώνουν, ένα κλίμα που αφού πρώτα έχει φανατίσει τα ρετάλια πάσης προέλευσης, δημιουργεί στη συνέχεια τα κάθε λογής "απίστευτα" μέσα και έξω από τα γήπεδα.

Δεν του άνοιξε το κεφάλι στα δυο, δεν συντρέχει λόγος διακοπής.

Έχω φίλους στο facebook καμιά εικοσαριά Ισπανούς συναδέλφους. Ποστάρουν κι αυτοί, μερικοί μάλιστα σε καθημερινή βάση. Γράφουν τις ειδήσεις της ομάδας για την οποία κάνουν ρεπορτάζ, σχολιάζουν καλώς ή κακώς κείμενα γενικότερα, όλα αυτά όμως τα κάνουν με σοβαρότητα, με ειλικρίνεια, με στιλ. Και δεν διανοούνται να χρησιμοποιήσουν μπινελίκια, όσο σοβαρό και αν μπορεί να είναι αυτό που έχει συμβεί. Η αισθητική είναι προφανέστατα δείγμα παιδείας. Και χαρακτηρίζει σε τεράστιο βαθμό και την προσωπικότητα ενός δημοσιογράφου. Σκεφτείτε όμως ποια είναι τα πρωτογενή "παραδείγματα" που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και προτρέπουν τη δική μας φάρα να αποθρασυνθεί τελείως, χάνοντας κάθε έννοια ευγένειας και σωστής συμπεριφοράς. Παράγοντες κυρίως μεγάλων ομάδων, ποστάρουν συνεχώς "τσιτάτα" απερίγραπτου επιπέδου, μεταφέροντας την "άποψή" τους στο πλατύ κοινό, μέρος του οποίου εκστασιάζεται, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στα σχόλια που ακολουθούν από κάτω.

Όταν εκπροσωπείς έναν σύλλογο, δεν νοείται να βγαίνεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να βρίζεις με το πιο χυδαίο τρόπο, να προσβάλλεις με απαράδεκτες εκφράσεις, να εκτοξεύεις απειλές δεξιά και αριστερά, να ρίχνεις το επίπεδο όσο πιο χαμηλά γίνεται. Και οπωσδήποτε δεν γίνεται να κάνεις όλα αυτά και μετά να έχεις το θράσος να καταδικάζεις τη βία. Αυτός που πραγματικά μπορεί να χαρακτηριστεί "απίστευτος", είναι ο τρόπος με τον οποίο όλοι αυτοί έχουν αποφασίσει να "εκπροσωπούν" τις ομάδες τους, αρνούμενοι κάθετα να αντιγράψουν τις απλές πρακτικές της πολιτισμένης ποδοσφαιρικά Ευρώπης. Γιατί πείτε μου εσείς, ποιος ευρωπαϊκός σύλλογος (μήπως η Ρεάλ, μήπως η Μπαρτσελόνα, μήπως η Μάντσεστερ, μήπως η Λίβερπουλ, η Άρσεναλ, η Μπάγερν, η Μίλαν, η Τσέλσι, η Ατλέτικο;) δεν θα απέλυε πάραυτα οποιονδήποτε υπάλληλό της που θα τολμούσε να ποστάρει ας πούμε στο facebook κάτι ανάλογο του "σας πηδήξαμε" ή "χωρίς σάλιο για να πονάει" μετά από αγώνα;

Δείχνει τελικά το πόσο παρανοϊκοί είναι όλοι όσοι βρίσκονται σε υπεύθυνα σχετικά με το ποδόσφαιρο (γενικότερα με τον αθλητισμό) πόστα, όταν από τη μία θαυμάζουν τις μεγάλες ομάδες του εξωτερικού και δεν χάνουν ευκαιρία να κομπάσουν ότι και οι δικές τους ομάδες βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο, ενώ από την άλλη υιοθετούν έναν βάρβαρο και απολίτιστο τρόπο για να διαφημίσουν ένα "μεγαλείο" που στηρίζεται σε έναν μόνιμο πόλεμο απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο. Ή μήπως τελικά δεν είναι τόσο παρανοϊκοί; Και απλά επιλέγουν τρόπους και τακτικές που σαφέστατα αντανακλούν την (ανύπαρκτη) παιδεία τους; Καθόλου απίθανο αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για ανθρώπους παντελώς ανίκανους να διαχειριστούν με επιτυχία έννοιες όπως η ιστορία, η παράδοση, το όνομα, ο κοινωνικός ρόλος, το μεγαλείο σε τελική ανάλυση του συλλόγου τους και κατ' επέκταση του ίδιου του ποδοσφαίρου. Οι οποίοι όμως, όταν δοθεί η παραμικρή ευκαιρία, γνωρίζουν πώς να υπερασπιστούν το "ή μαζί μας ή εναντίον μας" και το "μόνοι μας και όλοι τους".

Για τον ρόλο των αρχών τα έχουμε επίσης πει αμέτρητες φορές. Το κράτος, το υφυπουργείο αθλητισμού, η αστυνομία, η ΕΠΑΕ, η Super League, τα αθλητικά δικαστήρια, όλοι αυτοί, έχουν προφανώς επίσης μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Τόσα χρόνια υποτίθεται ότι προσπαθούν, αλλά ακόμα δεν έχουν καταφέρει να βρουν ένα μίνιμουμ ανεκτό πλαίσιο, μέσα στο οποίο να θωρακιστεί τόσο το ίδιο το ποδόσφαιρο (και τα υπόλοιπα αθλήματα), όσο και οι φυσιολογικοί φίλαθλοι που αγαπούν τις ομάδες τους χωρίς να μισούν τις υπόλοιπες. Η αποτυχία είναι απόλυτη. Σε κάθε επίπεδο. Και πολύ φοβάμαι ότι η καραμέλα της ανικανότητας δεν είναι πλέον τόσο πειστική. Πολλοί από αυτούς που αναφέρονται στην αρχή της παραγράφου (για να μην πω όλοι), αποτελούν μέρη ενός σάπιου συστήματος και σαφέστατα βολεύονται με την κατάσταση που έχει παγιωθεί και πηγαίνει απ' το κακό στο χειρότερο. Είναι γνωστό το πόσο πολύ διαφθείρει η εξουσία. Αλλά και το πόσο γλυκιά είναι, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με ματαιόδοξους βολεμένους, οι οποίοι βέβαια είναι τελείως άχρηστοι να υπηρετήσουν τα πόστα τους.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΣΥΝΗΘΙΣΑΜΕ...

Τελικά αυτό που έχει συμβεί είναι ότι συνηθίσαμε. Όσο θλιβερό και αν ακούγεται, είναι μάλλον η αλήθεια. Συνηθίσαμε και πλέον δεν μας κάνει τίποτα εντύπωση. Συνηθίσαμε να ανεχόμαστε τα αισχρά συνθήματα των κερκίδων ή τα εμετικά πανό, επειδή αυτά δεν ανοίγουν κεφάλια. Πόσες φορές δεν έχουμε διαβάσει ότι "ο αγώνας κύλησε ομαλά", αδιαφορώντας για τις μάνες, τους αντίπαλους, τον ρατσισμό, τους ίδιους τους νεκρούς που "ακούνε" μια ακατάσχετη αισχρολογία από τους υπέροχους κόσμους. Συνηθίσαμε να μη μας κάνει καμία εντύπωση ότι ο ΠΑΟΚ (παρά το γεγονός ότι γνωρίζει τί σημαίνει να χάνεις δικούς σου ανθρώπους) απαγόρευσε ένα πανό που το μόνο που κουβαλούσε πάνω του ήταν 21 ψυχές ή ότι γελοίοι συνδεσμίτες δεν άφησαν μικρά παιδάκια να παίξουν μπάλα μόνο και μόνο επειδή φορούσαν ερυθρόλευκες φανέλες. Συνηθίσαμε να βλέπουμε εικόνες όπως αυτή της Τούμπας πέρυσι, του Καραϊσκάκης παλιότερα, της Λεωφόρου φέτος και να ξέρουμε ότι τα παιχνίδια θα ξεκινήσουν και θα τελειώσουν, σε πείσμα κάθε λογικής, κάθε πολιτισμού, κάθε αισθητικής, κάθε νόμου. Συνηθίσαμε να βλέπουμε τις φωτοβολίδες και τα καπνογόνα να προσγειώνονται πάνω στους παίκτες και να μην κουνιέται φύλλο. Συνηθίσαμε να πέφτει το σίδερο στον Τσόρι, αλλά εμάς να μας ενδιαφέρει τί χάπι πήρε από το τιμ της ομάδας του.

Δηλαδή αυτό δεν μετράει ή μήπως δεν έγινε ποτέ;

Συνηθίσαμε να μην περιμένουμε τίποτα. Συνηθίσαμε την ατιμωρησία, συνηθίσαμε τη βία, συνηθίσαμε τους κάφρους, συνηθίσαμε το ξύλο, τον τσαμπουκά, τα ντου και από την άλλη συνηθίσαμε να βλέπουμε τους πάντες να αθωώνονται χρησιμοποιώντας γελοίες δικολαβίστικες υπερασπίσεις ή να τιμωρούνται με ποινές χάδια, οι οποίες μας κάνουν "εξοντωτικές" από την αποχαύνωση που έχει κυριαρχήσει παντού και πάνω μας. Συνηθίσαμε φίλε μου να κοιτάζουμε τον καθρέφτη και να μη μας ενοχλεί αυτό που βλέπουμε, αφού δεν διαθέτουμε καν την παιδεία και τη γενναιότητα για να το κρίνουμε. Γίναμε όλοι πειθήνια όργανα και άβουλα όντα μέσα σε ένα τέλμα από το οποίο δεν βγαίνουμε όχι επειδή δεν μπορούμε, αλλά επειδή ακόμα και αυτό το συνηθίσαμε. Λειτουργούμε πλέον μηχανικά, με δημοσιογραφικά κλισέ πιο αμήχανα και από το τίποτα. Μηδενίσαμε πρώτα τους εαυτούς μας και την επαγγελματική μας συνείδηση και μετά τον ίδιο τον αθλητισμό, ασελγώντας πάνω στο πτώμα του ποδοσφαίρου. Το οποίο πτώμα θεωρούμε ότι είναι ακόμα ζωντανό. Ή έστω νεκροζώντανο. Αυτοί είμαστε.

Θα με ρωτήσετε, έχει ελπίδα να αναστηθεί αυτό το ζόμπι; Θα σας πω όχι. Κι ας πιστεύω στις καλές προθέσεις του Κοντονή, επειδή τον γνωρίζω από παλιά και ξέρω ότι είναι και σοβαρός άνθρωπος και αποφασιστικός και αγωνιστής. Όμως εδώ που έχουμε φτάσει, για να σταθεί το ποδόσφαιρο ξανά στα πόδια του, χρειάζονται πολλά θαύματα. Χρειάζεται να συμβούν πολλά πράγματα που θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε "απίστευτα", επαναφέροντας στην πραγματική της διάσταση τη σημασία της συγκεκριμένης λέξης. "Απίστευτα" όχι για την "άλλη" Ευρώπη, όπου θεωρούνται δεδομένα, αλλά για την μίζερη δική μας πραγματικότητα. Είναι μια σειρά από αποφάσεις και νόμους που πρέπει να εφαρμοστούν, μην ξοδεύω την ώρας σας, όλοι τις γνωρίζουμε. Είναι ένας μακρύς κατάλογος από πρωτοβουλίες που πρέπει να παρθούν και να γίνουν πράξη. Είναι πάνω απ' όλα η θέληση και η βούληση όσων εμπλέκονται, που πρέπει να είναι ανυποχώρητη και ασυμβίβαστη. Δύσκολα προαπαιτούμενα. Και δυστυχώς δεν έχουμε συνηθίσει καθόλου σ' αυτά. Γι' αυτό και δεν βλέπω φως στο τούνελ.

Είναι προφανές ότι όσα πρέπει να γίνουν, είναι ένα βουνό. Αυτό που δεν είναι καθόλου βουνό, αλλά θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια "αποκλιμάκωση" της πολεμικής έντασης, η οποία κυριαρχεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι κινήσεις καλής θέλησης. Απλές, κατανοητές και με έντονο συμβολισμό σε ότι αφορά την θετική χειραγώγηση ή καθοδήγηση τέλος πάντων προς μια διαφορετική πορεία. Μην τσιμπάτε και μην ξεγελιέστε. Αυτά που θα ακολουθήσουν δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ. Αλλά από μόνα τους δείχνουν το πόσο δυσκίνητο και δυσκοίλιο είναι το σημερινό status quo. Πόσο αποφασισμένο είναι να παραμείνει κολλημένο σ' αυτή τη θεόστραβη ρότα που ακολουθεί και να συντηρήσει (ενδεχομένως και να αυξήσει αν του δοθεί η ευκαιρία) όσα πιστεύει ότι έχει "κατακτήσει" όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Για να δούμε όμως αυτή τη μικρή λίστα των "απίστευτων" που θα μπορούσαν να έχουν γίνει, βάζοντας έστω και σε μικρό βαθμό χαλινάρι στην υπάρχουσα ασυδοσία και παράνοια. Δεν χρειάζεται να πάω πίσω, παραδείγματα υπάρχουν αμέτρητα τότε, τώρα, πάντα.

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ "ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ"

Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν αν οι πρόεδροι του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού έβλεπαν το ντέρμπι καθισμένοι δίπλα-δίπλα στα επίσημα, χαμογελώντας και δίνοντας το παράδειγμα σε όλους τους υπόλοιπους; Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν, αν ο πρόεδρος του Ολυμπιακού αποφάσιζε, ακολουθώντας τη φωνή της λογικής, να μην πάει στον πάγκο της ομάδας του στη Λεωφόρο, αλλά σε ένα booth του γηπέδου, γνωρίζοντας σαφώς ότι η παρουσία του μέσα στον αγωνιστικό χώρο θα ήταν βούτυρο στο ψωμί των ούγκανων της "13"; Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν, αν ο κύριος Περέιρα καταλάβαινε ότι κάποιες στιγμές ακόμα και τα γούρια περνάνε σε δεύτερη μοίρα και δεν πήγαινε να πιάσει τα δίχτυα μπροστά στη "13"; Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν, αν αμέσως μετά το ντου των παλικαράδων της "13", ο διαιτητής πήγαινε στα αποδυτήρια και συμπλήρωνε το φύλλο αγώνα, απαγορεύοντας να ξεκινήσει το ματς; Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν, αν με το που έπεσε φωτοβολίδα πάνω σε παίκτη του Ολυμπιακού, ο διαιτητής - και πάλι - απαγόρευε να ξεκινήσει το παιχνίδι με υπαιτιότητα του γηπεδούχου;

Απίστευτο, έτσι;

Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν αν με την πρώτη φωτοβολίδα που έπεσε μέσα στη Λεωφόρο, ο διαιτητής έδινε μια και μοναδική προειδοποίηση και με τη δεύτερη, έφευγε ξανά στα αποδυτήρια, απαγορεύοντας να γίνει αγώνας; Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν αν το ίδιο ακριβώς γινόταν πέρυσι στην Τούμπα στο ματς του Κυπέλλου, σε αυτό το έγκλημα εναντίον του ποδοσφαίρου που αρκετοί συνάδελφοι αποκάλεσαν "φανταστική" ατμόσφαιρα; Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν αν ο επίσημος Ολυμπιακός καταδίκαζε απερίφραστα στο περσινό 0-3 με τον ΠΑΟ τους φανατικούς, οι οποίοι ανίκανοι να δεχτούν την ήττα της ομάδας τους (γιατί έτσι έχουν δασκαλευτεί από φωστήρες συναδέλφους), αποφάσισαν να κάψουν και να σπάσουν τη θύρα 7, εκσφενδονίζοντας σπασμένα καθίσματα ακόμα και εναντίον παραγόντων του συλλόγου που προσπαθούσαν να τους ηρεμήσουν; Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν αν όταν προσγειώθηκε το σίδερο στον ώμο του Τσόρι στην Τούμπα, ο διαιτητής διέκοπτε αμέσως και χωρίς δεύτερη προειδοποίηση τον αγώνα με υπαιτιότητα του γηπεδούχου; Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν αν αυτές οι ομάδες (μαζί και οι υπόλοιπες), έβρισκαν τους υπαίτιους των επεισοδίων και τους απαγόρευαν δια βίου την παρουσία τους στα γήπεδα;

Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν αν η αστυνομία είχε μπουζουριάσει 20, 30, 50 από εκείνους που μπουκάρισαν στη Λεωφόρο, αντί για τους δυο που συνέλαβε τελικά, επειδή ο ένας είπε ένα μπινελίκι σε έναν ΜΑΤατζή και επειδή ο άλλος ήταν μαστουρωμένος από χασίσια; Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν άραγε αν είτε ο Μαρινάκης, είτε ο Αλαφούζος καλούσαν τους "αρχηγούς" των φανατικών και τους διέταζαν (γιατί μπορούν να το κάνουν) να μην ασχοληθούν καθόλου με το δρομολόγιο του πούλμαν της αντίπαλης ομάδας, έτσι ώστε κάποια στιγμή να δούμε κι εμείς μια αποστολή να φτάνει στην αντίπαλη έδρα χωρίς παρατράγουδα; Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν αν οι δυο πρόεδροι ξεκαθάριζαν στους φανατικούς ότι στην παραμικρή μαλακία δεν θα ξαναπατήσουν το πόδι τους στο γήπεδο; Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν αν οι δυο πρόεδροι έπαιρναν πάνω τους την ευθύνη της φύλαξης της "7" ή της "13", με στόχο να μην περάσει ούτε μια φωτοβολίδα ή καπνογόνο μέσα στην κερκίδα; Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν τελικά αν κάποια στιγμή κάποιος από τους προέδρους ακολουθούσε την ίδια στάση με τον Φλορεντίνο Πέρεθ της Ρεάλ, ο οποίος δεν δίστασε να εκδιώξει τους Ultras από το πέταλο, προτιμώντας οι θέσεις τους να μείνουν άδειες;

Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν αν οι πρόεδροι, διοικητικοί, παράγοντες κλπ των ομάδων, σταματούσαν να παίζουν με την νοημοσύνη μας, ξεχνώντας πάντοτε ό,τι δεν τους συμφέρει; Πόσο "απίστευτο" θα ήταν να μην ξανακούσουμε από κανέναν ότι δήθεν "προστατεύει" το ποδόσφαιρο και ότι τάχα μου "αυτά δεν συμβαίνουν ποτέ στα δικά τους γήπεδα"; Πόσο "απίστευτο" θα μας φαινόταν να ακούγαμε έστω μια φορά έναν πρόεδρο να βγει και να καταδικάσει απερίφραστα, χωρίς "ναι μεν, αλλά", τις καφρίλες των ρεμαλιών της δικής του ομάδας χωρίς να ψάχνει συνεχώς και αποκλειστικά άλλοθι στους "απέναντι"; Πόσο "απίστευτο" θα ακουγόταν στ' αυτιά μας αν έστω και για εξαίρεση δήλωνε ένας πρόεδρος ότι η τιμωρία της ομάδας του είναι δίκαιη και στόχος του θα είναι να μην ξανασυμβεί κάτι ανάλογο; Πόσο "απίστευτο" θα ήταν, τέλος, να σταματούσε αυτή η μαλακισμένη καραμέλα της μαγκιάς και της παλικαριάς που μπορεί να συνοδεύει ως προνόμιο μόνο τους "δικούς μας" φιλάθλους, αλλά ποτέ τους άλλους; Και πόσο "απίστευτο" θα ήταν αν κάποια διοίκηση αποφάσιζε ότι ο δικός της "λαός" δεν είναι ντε και καλά ο "επιούσιος", αλλά ότι παντού και πάντα, σε κάθε κερκίδα, θα υπάρχουν βλαμμένοι του σκοινιού και του παλουκιού, που καμία θέση δεν πρέπει να έχουν στο ποδόσφαιρό μας;

Είδατε πόσα "απίστευτα" συγκεντρώθηκαν μάνι-μάνι; Έτσι, για να έχουμε να λέμε και να γεμίζουμε σελίδες ατελείωτες, λες και πρόκειται κανείς να συγκινηθεί. Η θλιβερή πραγματικότητα του ποδοσφαίρου μας περικλείεται στην εξής πρόταση: "Εμείς είμαστε οι μοναδικοί καλοί, όλοι οι υπόλοιποι είναι το πρόβλημα". Και από αυτή την αφετηρία ξεκινούν όλοι ξεδιπλώνοντας την "φιλοσοφία" τους. Άλλοι ως "μόνοι μας και όλοι σας", άλλοι ως "είμαστε οι μόνιμα αδικημένοι", άλλοι ως "ερχόμαστε", άλλοι ως "φταίει το αθηναϊκό κατεστημένο" κλπ κλπ. Κανείς όμως με διάθεση για αυτοκριτική, κανείς με το παραμικρό περιθώριο να παραδεχτεί τα του οίκου του και να προσπαθήσει να τα διορθώσει. Στο μεταξύ, οι απανταχού ούγκανοι διασκεδάζουν με την αναβολή της αγωνιστικής (όπως διασκέδασαν και πριν μερικούς μήνες που ξανάγινε το ίδιο μέχρι να φύγει από τα πρωτοσέλιδα ο δολοφονημένος Κώστας Κατσούλης) και περιμένουν να ξαναμπούν στις θύρες τους για να συνεχίσουν ανεμπόδιστοι το "φίλαθλο" έργο τους.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ

Ειλικρινά δεν έχω την παραμικρή ιδέα τί είναι αυτό που σκέφτεται ο υφυπουργός αθλητισμού για να διορθώσει την κατάσταση και αν τελικά θα το καταφέρει. Πέρα όμως από την βούληση της (οποιασδήποτε) κυβέρνησης, θα έπρεπε να υπάρχει και η ανάλογη διάθεση από τους υπόλοιπους. Μπορεί να βρείτε μια εγκλωβισμένη μειοψηφία φυσιολογικών φιλάθλων που έχουν σιχαθεί την σημερινή κατάσταση. Δεν ξέρω, ίσως να είναι και πλειοψηφία. Είναι όμως τόσο ασφυκτικά φιμωμένοι στο περιθώριο, που δεν μπορούν όχι να μιλήσουν, αλλά ούτε καν να ανασάνουν. Στο εξωτερικό, οι πρωταγωνιστές - πέρα από τους παίκτες - είναι οι υγιείς φίλαθλοι. Τους οποίους οι διοικήσεις δεν τους κοροϊδεύουν. Γιατί το λέω αυτό; Το κείμενο αυτό ξεκίνησε να γράφεται πριν ανακοινωθεί η τιμωρία του Παναθηναϊκού. Διάβασα χωρίς την παραμικρή έκπληξη την "παράκληση" του συλλόγου να μην τον "εξοντώσουν". Και στη συνέχεια είδα ξανά σε αρκετούς τίτλους ότι τελικά τον "εξόντωσαν". Επειδή οι μόνοι που έφταιγαν ήταν ο Μαρινάκης, ο Περέιρα και γενικότερα ο Ολυμπιακός. Για τους ούγκανους κουβέντα. Για τις δολοφονικές φωτοβολίδες σιωπή. Για το χάος και το ντου τίποτα.

Μια ωραία, μια φανταστική, μια απίστευτη ατμόσφαιρα...

Προσπαθούν με αυτή την τακτική να "νομιμοποιήσουν" την οργή και το μένος των τελειωμένων, φορτώνοντας κάθε ευθύνη στους απέναντι. Δεν είναι κάτι καινούργιο, πρόκειται για πάγια γενικότερη στρατηγική. Και βέβαια, αυτό που τους νοιάζει είναι αν θα κάνουν έφεση, γιατί, λέει, μπορεί να τους ρίξουν ακόμα μεγαλύτερη ποινή. Και γιατί προφανώς, ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό τους να βγουν και να πουν, έστω μια φορά, ότι κύριοι, ναι, αποδεχόμαστε την τιμωρία γιατί τα δικά μας ρεμάλια μετέτρεψαν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα σε εμπόλεμη ζώνη και πως την επόμενη φορά θα κάνουμε τα πάντα έτσι ώστε να μπορέσουν οι μεν παίκτες και των δυο ομάδων να παίξουν ποδόσφαιρο και όχι τα μήλα με τις φωτοβολίδες, οι δε φίλαθλοι να απολαύσουν το ματς μέσα σε μια πολιτισμένη ατμόσφαιρα. Να 'χαμε να λέγαμε. Μηδέν αυτοκριτική, μηδέν ευθιξία, μηδέν προοπτική. Όχι μόνο αυτοί, αλλά και πολλοί άλλοι μαζί τους. Σε όλες τις κατηγορίες, σε κάθε επίπεδο, με κάθε ευκαιρία. Ντου από παντού και όπου μας βγάλει.

Τα επεισόδια στα ελληνικά γήπεδα είναι μια κατάσταση που όχι μόνο έχει παγιωθεί, αλλά είναι και απόλυτα προβλέψιμη. Και ως προβλέψιμη, θα έπρεπε να είναι και πιο εύκολα αντιμετωπίσιμη. Από αυτούς προφανώς που θα ήταν αποφασισμένοι να πράξουν τα δέοντα χωρίς να υπολογίσουν οποιασδήποτε μορφής κόστος. Με αποκλειστικό γνώμονα το καλό του ποδοσφαίρου και τη συνολική συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων, πολλά θα μπορούσαν να αλλάξουν. Ναι, είναι οι κάμερες, είναι τα ηλεκτρονικά εισιτήρια, είναι οι σύγχρονες εγκαταστάσεις και τεχνολογίες, είναι ο έλεγχος των συνδέσμων, της κερκίδας, των φανατικών, αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Είναι και όλα εκείνα τα μικρά και μεγάλα "απίστευτα" που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια διαφορετική πραγματικότητα και να χτίσουν μια καινούργια αντίληψη στη λειτουργία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μην "ανησυχείτε", πρόκειται απλώς για θεωρίες επί χάρτου. Αν ξαναρωτήσετε τη γνώμη μου, θα σας πω ότι τίποτα δεν πρόκειται να γίνει. Γιατί κανείς δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να κάνει ένα βήμα μπροστά, θεωρώντας ότι αυτό θα ερμηνευόταν ως ένα βήμα πίσω. Και εδώ δεν "υποχωρούμε". Για τίποτα και για κανέναν. Το πάμε μέχρι τελικής πτώσης. Και όποιος αντέξει. "Απίστευτο", αλλά πραγματικό. Ή αν προτιμάτε, πραγματικά "απίστευτο"...