Από την décima στο τίποτα...

Εκείνο το βράδυ της 24ης Μαΐου του 2014, ακριβώς πριν έναν χρόνο, τα είχε όλα: αγωνία, δράμα, ανατροπή, θρίαμβο. Στο στάδιο "Ντα Λουζ" της πορτογαλικής πρωτεύουσας, αναμετρήθηκαν οι δυο "αιώνιοι" της Μαδρίτης, Ρεάλ και Ατλέτικο, με έπαθλο το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι "ροχιμπλάνκος" του Τσόλο Σιμεόνε έψαχναν τον πρώτο τίτλο στην ιστορία τους, οι "μπλάνκος" του Κάρλο Αντσελότι την περίφημη décima. Μετά από ένα ποδοσφαιρικό θρίλερ, ήταν οι "μερένγκες" εκείνοι που πανηγύρισαν την κατάκτηση της κούπας με τα "μεγάλα αυτιά", κάνοντας πραγματικότητα ένα όνειρο πολλών χρόνων και εκατομμυρίων φιλάθλων τους σε όλο τον κόσμο. Δώδεκα μήνες αργότερα, η αγωνιστική περίοδος 2014/15 ολοκληρώθηκε με τον χειρότερο τρόπο: μηδέν στους τρεις σημαντικούς τίτλους (Τσάμπιονς Λιγκ, πρωτάθλημα και Κύπελλο), κάτι που είχε να συμβεί από την τελευταία χρονιά του Μουρίνιο (2012/13). Τί άλλαξε μέσα σε 365 ημέρες, έτσι ώστε μετά από μια σεζόν-ορόσημο, να βρεθεί η Ρεάλ από το ζενίθ στο ναδίρ; Αλλά και πηγαίνοντας το όλο ζήτημα ένα βήμα πιο πέρα, τί συμβαίνει στη Ρεάλ του Φλορεντίνο Πέρεθ, από το 2009 μέχρι και σήμερα;

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΡΕΑΛ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ

Καταρχήν να πούμε ότι οι αποτυχημένες σεζόν της Ρεάλ δεν είναι κάτι ασυνήθιστο επί προεδρίας Φλορεντίνο Πέρεθ, όχι μόνο σε αυτή, την δεύτερη θητεία του στη θέση του προέδρου, αλλά και στην πρώτη. Πριν ξεκινήσουμε τους υπολογισμούς, παίρνουμε ως δεδομένο ότι τρεις είναι οι τίτλοι που ενδιαφέρουν πρωτίστως τη Ρεάλ Μαδρίτης κάθε χρόνο. Με σειρά προτεραιότητας, Τσάμπιονς Λιγκ, πρωτάθλημα και Κύπελλο. Τα υπόλοιπα (Σούπερ Καπ, ευρωπαϊκό ή ισπανικό, Μουντιάλ Συλλόγων κλπ), είναι μικρά κερασάκια στην τούρτα και η κατάκτησή τους σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζει πετυχημένη μια σεζόν, αν παράλληλα δεν έχει κατακτηθεί κάποιος από τους τρεις βασικούς στόχους.

Από την κορυφή της Ευρώπης πέρυσι, στο απόλυτο τίποτα φέτος

Για να το κάνουμε ακόμα πιο ξεκάθαρο, ο κάθε προπονητής που έρχεται στη Ρεάλ, πληρώνεται για να φέρει στο Τσαμαρτίν είτε το Τσάμπιονς Λιγκ, είτε το πρωτάθλημα. Το Κύπελλο βρίσκεται δυο-τρία σκαλοπάτια πιο κάτω, εκτός και αν αντίπαλος στον τελικό είναι η Μπαρτσελόνα. Πιθανή κατάκτηση του Copa del Rey απέναντι στους "μπλαουγκράνα", συνιστά μεγάλη επιτυχία και ο τίτλος σε αυτή την περίπτωση, ανεβαίνει "επίπεδο", όπως πέρυσι (2014), αλλά και το 2011, στο πρώτο τρόπαιο του Μουρίνιο. Επίσης, το κατά πόσο πετυχημένη ή όχι είναι μια σεζόν στη Ρεάλ, εξαρτάται πάντοτε και από το τί έχει κάνει η Μπάρτσα (προφανώς συμβαίνει και το αντίστροφο). Έτσι λοιπόν, όταν γίνεται "ταμείο" στο τέλος κάθε αγωνιστικής περιόδου, στη ζυγαριά δεν ανεβαίνουν μόνο αυτά που έχουν κερδίσει οι "μερένγκες", αλλά και εκείνα που έχουν κατακτήσει οι Καταλανοί.

Ο ΦΛΟΡΕΝΤΙΝΟ ΠΕΡΕΘ

Επιστρέφοντας τώρα στον πρόεδρο της Ρεάλ, να πούμε ότι ο Φλορεντίνο διακρίνεται για τις σπατάλες του, αλλά καθόλου για τον σωστό προγραμματισμό του. Οι μεγάλες μεταγραφές που πραγματοποιεί, μπορεί να "κρύβουν" προσωρινά κάτω από το χαλί την έλλειψη ενός σχεδίου και μιας οργάνωσης σε ότι αφορά τη λογική στο στήσιμο μιας ομάδας, όμως τα αποτελέσματα τον εκθέτουν στον υπερθετικό βαθμό. Γιατί ο Πέρεθ μπορεί να είναι ένας απόλυτα πετυχημένος επιχειρηματίας, όμως ως πρόεδρος της Ρεάλ δεν έχει πετύχει πολλά πράγματα. Η δεύτερη θητεία του ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2009, δηλαδή πριν 6 χρόνια. Σε αυτή την εξαετία, η ομάδα του διεκδίκησε 18 μεγάλους τίτλους (την τριάδα που προαναφέραμε) και κατέκτησε μόλις 4: δυο Κύπελλα (2011 & 2014), ένα πρωτάθλημα (2012) και ένα Τσάμπιονς Λιγκ (2014).

Για τρίτη φορά μηδέν τίτλοι στην εξαετία του Φλορεντίνο

Στην αντίπαλη μεριά, η Μπαρτσελόνα στην ίδια χρονική περίοδο έχει κατακτήσει 6 από τους 18 τίτλους, με μεγάλο προβάδισμα στην αξία και τη σημασία: τέσσερα πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο (που μπορεί να γίνουν δυο σε λίγες μέρες) και ένα Τσάμπιονς Λιγκ (που επίσης μπορεί να γίνουν δυο). Η διαφορά είναι τεράστια και εκεί ίσως έγκειται η μεγαλύτερη δικαιολογία για τον Φλορεντίνο. Ότι δηλαδή αυτή του η θητεία συνέπεσε με την μεγαλύτερη Μπαρτσελόνα όλων των εποχών. Κάτι που ακούγεται λογικό σε εμάς, αλλά πηγαίνετε να το πείτε και στους φιλάθλους της Ρεάλ. Το χειρότερο για τον πρόεδρο των "μερένγκες" είναι ότι η Ρεάλ επί των ημερών του δεν "δυσκολεύεται" να κάνει το μηδέν, να ολοκληρώσει δηλαδή σεζόν χωρίς κανέναν σημαντικό τίτλο. Σε αυτή την εξαετία, συνέβη τρεις φορές (2009/10, 2012/13 & 2014/15), ποσοστό δηλαδή 50%! Αντίθετα, στην Μπάρτσα συνέβη μόλις μια φορά, πέρυσι, στην καλύτερη σεζόν των "μερένγκες" με πρόεδρο τον Πέρεθ!

Ο Φλορεντίνο ξοδεύει κάθε καλοκαίρι πολλά χρήματα, αρκετές φορές αλόγιστα, υποθηκεύοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό την οικονομική ισορροπία του συλλόγου. Τα έσοδα - για να είμαστε δίκαιοι - είναι και αυτά υπέρογκα, όμως η συγκομιδή τίτλων είναι φτωχή. Και αυτό δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Το ίδιο συνέβη και στην πρώτη του θητεία, όταν δημιούργησε τους galácticos. Τότε δεν είχε προλάβει να συμπληρώσει εξαετία (είχε παραιτηθεί στον έκτο χρόνο του, τέσσερις μήνες πριν ολοκληρωθεί η σεζόν 2005/06), αλλά και εκεί, διεκδικώντας 18 τίτλους, είχε κερδίσει μόλις 3: δυο πρωταθλήματα (2000/01 & 2002/03) και ένα Τσάμπιονς Λιγκ (2001/02). Κάτι που σημαίνει ότι για τρεις συνεχόμενες περιόδους, από τη σεζόν 2003/04 μέχρι και την 2005/06, η Ρεάλ δεν πήρε απολύτως τίποτα! Όλη αυτή η δωδεκαετής παρουσία του στον σύλλογο, έχει προσφέρει επτά συνολικά τίτλους. 7 από τους 36 που διεκδίκησε...

ΠΕΛΕΓΚΡΙΝΙ, ΜΟΥΡΙΝΙΟ, ΑΝΤΣΕΛΟΤΙ

Είναι όμως ο Φλορεντίνο ο μοναδικός που φταίει για το γεγονός ότι - για να δώσουμε ένα παράδειγμα - η Ρεάλ έχει κερδίσει μόνο ένα πρωτάθλημα τα τελευταία επτά χρόνια; Ασφαλώς και όχι. Ας δούμε πρώτα τους προπονητές που έχει φέρει σε αυτή, τη δεύτερη θητεία του. Το καλοκαίρι του 2009 ήρθε ο Μανουέλ Πελεγκρίνι. Αμέσως μετά αποκτήθηκαν οι Κακά, Κριστιάνο, Μπενζεμά και Τσάμπι Αλόνσο. Ο Χιλιανός τεχνικός, αν και έκανε μια πολύ καλή πορεία στην Πριμέρα, δεν κατέκτησε κανέναν τίτλο (στο Κύπελλο αποκλείστηκε από την Αλκορκόν) και το χειρότερο, δεν μπόρεσε να διαχειριστεί όλους αυτούς τους αστέρες της δεύτερης γενιάς των galácticos. Μόλις ολοκληρώθηκε η σεζόν, ο Πελεγκρίνι απολύθηκε και τη θέση του πήρε ο πολύς Ζοζέ Μουρίνιο. Ο Πέρεθ, γοητευμένος από το ότι ο Πορτογάλος είχε αποκλείσει στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ την Μπαρτσελόνα, αποκλείοντας έτσι και την πιθανότητα να κατακτούσαν οι Καταλανοί το τρόπαιο μέσα στο "Μπερναμπέου", θεώρησε ότι είχε βρει τον κατάλληλο άνθρωπο για να βάλει τέλος στην ιλιγγιώδη πορεία της Pep Team.

Πελεγκρίνι και Μουρίνιο είδαν την πόρτα της εξόδου όταν η συγκομιδή τους ήταν μηδενική

Ο Special One πήρε ένα καράβι λεφτά από το θησαυροφυλάκιο της Ρεάλ, όμως δεν κατόρθωσε ούτε την Μπαρτσελόνα να σταματήσει, ούτε να φέρει στο Τσαμαρτίν την πολυπόθητη décima. Στα τρία χρόνια που έμεινε στη Μαδρίτη, ο Μουρίνιο δεν μπόρεσε καν να διεκδικήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, αφού δεν έφτασε ούτε σε έναν τελικό. Στην πρώτη του σεζόν, οι "μερένγκες" τού συγχώρησαν το 5-0 του "Καμπ Νόου" με το΄Κύπελλο του "Μεστάγια", στη δεύτερη πανηγύρισαν τρελά την Λίγκα των ρεκόρ, πιστεύοντας ότι η καταλανική δυναστεία είχε τελειώσει, όμως στην τρίτη συνειδητοποίησαν - τόσο η διοίκηση όσο και οι φίλαθλοι - ότι ο Πορτογάλος δεν ταίριαζε ούτε στην ψυχοσύνθεσή τους, ούτε στην ιστορία τους. Με μηδέν τίτλους και έχοντας δημιουργήσει άπειρα προβλήματα με την συμπεριφορά του, ο Μουρίνιο έφυγε από τη Ρεάλ, μάλλον σαν αποτυχημένος, οπωσδήποτε πάντως όχι σαν φίλος.

Αν κάποιος φύγει κάποια στιγμή - αργά ή γρήγορα - από τη Ρεάλ σαν φίλος, αυτός θα είναι σίγουρα ο Κάρλο Αντσελότι. Ο Ιταλός "υπέγραψε" την πιο πετυχημένη χρονιά σε ότι αφορά τους τίτλους στην εξαετία του Πέρεθ (αλλά και συνολικά στην δωδεκαετία του προέδρου των "μερένγκες"), κατακτώντας πρώτα το Κύπελλο απέναντι στην Μπαρτσελόνα και στη συνέχεια φέρνοντας το δέκατο Πρωταθλητριών στο μουσείο του "Μπερναμπέου". Ο Καρλέτο με αυτό το τελευταίο, μπήκε στο πάνθεον των ηρώων του μαδριλένικου συλλόγου. Όλα αυτά όμως έγιναν στην περσινή σεζόν. Γιατί φέτος ο Αντσελότι ακολούθησε τους δυο προκατόχους του, ολοκληρώνοντας και αυτός μια αγωνιστική περίοδο "ορφανή" από τρόπαια. Και όπως είδαμε, οι δυο προηγούμενοι, μετά τις "λευκές" χρονιές τους δεν πήραν άλλη ευκαιρία, αντίθετα, αντίκρισαν την πόρτα της εξόδου. Θα γίνει το ίδιο και με τον Αντσελότι;

Ο Κάρλο Αντσελότι μάλλον θα φύγει από τη Ρεάλ, παρά την περσινή κατάκτηση της décima

Μόνο ο Φλορεντίνο θα δώσει την απάντηση, όμως όλα συνηγορούν στο ότι θα έχουμε αντικατάσταση στον πάγκο της ομάδας. Οι μαδριλένικες As και Marca μιλάνε ήδη για επαφές της Ρεάλ με τον Ράφα Μπενίτεθ, αλλά και για ενημέρωση του μάνατζερ του Ιταλού για το "διαζύγιο". Ο ίδιος ο Αντσελότι έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι επιθυμεί να παραμείνει στη θέση του και να συνεχίσει και του χρόνου. Ο Ιταλός έχει έρεισμα και στον κόσμο και στους παίκτες και στη διοίκηση. Και δεν ευθύνεται για αυτό μόνο η décima, αλλά και η συμπεριφορά του απέναντι στους παίκτες, η καλή σχέση που έχει χτίσει μαζί τους, μακριά από τις υστερίες και τους εγωισμούς του προκατόχου του. Η μακρά θητεία του στη Μίλαν και η συνεργασία του με τον Μπερλουσκόνι, τον έχουν μάθει να διαχειρίζεται σωστά τα προσωπικά του "θέλω" και να ξέρει πότε να υποχωρεί στις βουλές της διοίκησης. Μέχρι εδώ όλα καλά. Αυτό όμως για το οποίο "κατηγορείται" ο προπονητής των "μπλάνκος", είναι η κακή αγωνιστική διαχείριση του ρόστερ.

Το σχεδόν ανύπαρκτο rotation δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στην ομάδα, αφού αρκετοί παίκτες δεν πήραν ποτέ λεπτά ξεκούρασης, με αποτέλεσμα να κλατάρουν όταν οι υποχρεώσεις άρχισαν να γίνονται όλο και πιο δύσκολες καθώς προχωρούσε η σεζόν. Τρανά παραδείγματα ο Κρόος και ο Σέρχιο Ράμος. Το ίδιο και ο Ίσκο, ο οποίος έκανε καλές εμφανίσεις, αλλά με το που επέστρεψε ο Χάμες, εξαφανίστηκε από τον χάρτη. Αυτό πάντως που συνέβη την περασμένη Τρίτη, δείχνει να είναι ενδεικτικό των σκέψεων και των προθέσεων του Πέρεθ σχετικά με το μέλλον του προπονητή του. Σε μια εκδήλωση για έναν χορηγό, όταν κλήθηκαν παίκτες, τεχνικός και πρόεδρος να ποζάρουν για να φωτογραφηθούν, Φλορεντίνο και Αντσελότι στάθηκαν δίπλα-δίπλα χωρίς να ανταλλάξουν όχι κουβέντα, αλλά σχεδόν ούτε καν βλέμμα επί περίπου δυο λεπτά. Η As ανέβασε το βίντεο στην ιστοσελίδα της, σε μια σκηνή που δείχνει σαφώς την αμηχανία του προέδρου και μαρτυρά ότι μάλλον έχει βρει την απάντηση στο δίλημμα τού να διώξει τον προπονητή της décima ή να κρατήσει τον προπονητή των μηδέν τίτλων στη φετινή σεζόν.

ΜΟΝΤΡΙΤΣ, ΣΕΡΧΙΟ ΡΑΜΟΣ & ΧΑΜΕΣ

Τόσο ο Αντσελότι, όσο και η Ρεάλ, είχαν την ατυχία να δουν τρεις από τους βασικότερους παίκτες της ομάδας, να τραυματίζονται στη διάρκεια της σεζόν. Το μεγαλύτερο πλήγμα για τους "μερένγκες" ήταν ο σοβαρός τραυματισμός του Μόντριτς τον περασμένο Νοέμβριο. Ο Κροάτης είναι ίσως το σημαντικότερο εργαλείο των "μπλάνκος" στον χώρο του κέντρου και η απουσία του μπλόκαρε την σωστή λειτουργία της Ρεάλ. Όταν στις 4 Φεβρουαρίου, στο ματς με τη Σεβίγια, προστέθηκαν στη λίστα των απόντων και οι Σέρχιο Ράμος και Χάμες, η ομάδα αποσυντονίστηκε τελείως και στα επόμενα πέντε παιχνίδια υπέστη δυο ήττες (Ατλέτικο και Αθλέτικ) και υποχρεώθηκε σε εντός έδρας ισοπαλία (1-1) με την Βιγιαρεάλ, χάνοντας παράλληλα την πρώτη θέση της βαθμολογίας και το σοβαρό πλεονέκτημα που είχε χτίσει με την εντυπωσιακή της πορεία στο ξεκίνημα της σεζόν, όταν είχε πετύχει 22 σερί νίκες σε όλες τις διοργανώσεις.

Μόντριτς και Σέρχιο Ράμος. Οι τραυματισμοί τους, ειδικά του πρώτου, στοίχισαν πολύ στη Ρεάλ

Το κακό ολοκληρώθηκε με την ήττα στο "Καμπ Νόου" από την Μπαρτσελόνα, τότε που οι "μπλαουγκράνα" πέτυχαν την ολική ανατροπή σε ότι αφορούσε το προβάδισμα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Μιλώντας για τις απουσίες βασικών παικτών στη διάρκεια της σεζόν και κυρίως στο ξεκίνημα του 2015, να συμπληρώσουμε και κάτι ακόμα. Πέρυσι το καλοκαίρι έφυγαν δυο παίκτες-κλειδιά από την ομάδα, οι οποίοι δεν αναπληρώθηκαν σωστά από τη διοίκηση, μεγαλώνοντας έτσι, ακόμα περισσότερο τις δυσλειτουργίες στο αγωνιστικό σχέδιο της Ρεάλ. Αναφερόμαστε στους Τσάμπι Αλόνσο και Ντι Μαρία. Οι "μερένγκες" έχασαν τον εγκέφαλο στο κέντρο του γηπέδου (Τσάμπι) και τις σέντρες και ασίστ του Αργεντίνου που τροφοδοτούσαν συνεχώς την επίθεση, προσφέροντας έτοιμα γκολ στους BBC. Ο Κρόος που αποκτήθηκε, αναγκάστηκε να αλλάξει θέση και από εσωτερικό χαφ, έγινε "εξάρι", καλύπτοντας έτσι την έλλειψη του κλασικού αμυντικού χαφ, όμως στο δημιουργικό κομμάτι κανείς από τους υπάρχοντες παίκτες δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει επάξια τον Ντι Μαρία.

ΚΡΙΣΤΙΑΝΟ ΚΑΙ ΜΠΕΙΛ

Οι δυο ακριβοπληρωμένοι σταρ της ομάδας, δεν είχαν σε καμία περίπτωση ανάλογη πορεία της περσινής. Ο Κριστιάνο μπορεί να κατέκτησε το τρίτο του Pichichi στην Πριμέρα, όμως αυτό δεν βοήθησε την Ρεάλ να κατακτήσει κάποιο τίτλο. Όπως πολύ παραστατικά το έγραψε ένας Ισπανός δημοσιογράφος της Marca πριν λίγες μέρες, "ο Ρονάλντο συνέχισε και φέτος να πετυχαίνει ένα σωρό γκολ γιατί το σκοράρισμα είναι στο αίμα του, όμως, σε αντίθεση με την προηγούμενη σεζόν, έπαψε να είναι καθοριστικός". Ο Πορτογάλος έδειξε και φέτος ότι το "εγώ" του είναι πάνω από το "εμείς" της ομάδας. Τον είδαμε να εκνευρίζεται επειδή δεν πήρε εκείνος την τελική πάσα για να σκοράρει, τη στιγμή που οι υπόλοιποι πανηγύριζαν κάποιο γκολ, να βάζει χέρι σε διάφορους συμπαίκτες του για διάφορους λόγους και να πανηγυρίζει έξαλλα την κατάκτηση του τίτλου του πρώτου σκόρερ, την ίδια στιγμή που η ομάδα του έχανε και μαθηματικά το πρωτάθλημα από την Μπαρτσελόνα. Στα κρίσιμα παιχνίδια της φετινής σεζόν, ο Κριστιάνο ήταν "άφαντος", δηλαδή αρνητικός.

Το BBC δεν λειτούργησε φέτος όπως θα ήθελαν οι φίλοι της Ρεάλ

Έχει τρία χρόνια συμβόλαιο ακόμα με τη Ρεάλ, όμως ο Φλορεντίνο, αν και σε καμία περίπτωση δεν θέλει να τον διώξει, έχει αρχίσει να σκέφτεται την (όποια) πιθανότητα να τον παραχωρήσει στην περίπτωση μιας συμφέρουσας πρότασης από το εξωτερικό. Ο CR7 ήταν πάντοτε αναντικατάστατος για τον Πέρεθ, πλέον έπαψε να είναι. Εκείνος πάντως που πιθανότατα θα φύγει αν είναι αληθινές οι φήμες ότι η Γιουνάιτεντ σκέφτεται να προσφέρει 120 εκατομμύρια ευρώ για να τον αποκτήσει, είναι ο Μπέιλ. Ο Ουαλός "εξαφανίστηκε" στο δεύτερο μισό της φετινής σεζόν και σε καμία περίπτωση δεν θύμισε τον πολύ καλό παίκτη της περσινής περιόδου. Πρόσφατα άφησε αιχμές κατά του Κριστιάνο σε συνέντευξή του στους Times του Λονδίνου, ενώ πριν λίγες μέρες, ο μάνατζέρ του, Τζόναθαν Μπαρνέτ, ρώτησε τον Φλορεντίνο αν η Ρεάλ επιθυμεί να τον πουλήσει. Ο ίδιος μάνατζερ, ο οποίος εν μέσω ημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ, είχε δηλώσει ότι ο πελάτης του δεν τροφοδοτείται όσο θα έπρεπε από τους συμπαίκτες του...

ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΥΒΕ

Κάνοντας ταμείο, διαπιστώνουμε τελικά ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία σύγκριση ανάμεσα στην Ρεάλ της περσινής σεζόν και σε αυτήν της φετινής. Σε όποια από τις τρεις μεγάλες διοργανώσεις κοιτάξουμε, οι διαφορές είναι τεράστιες. Ξεκινώντας από το Κύπελλο, στον περσινό τελικό οι "μερένγκες" ήταν μια κλάση πάνω από τους αντιπάλους τους. Έπαιξαν ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας και πήραν δίκαια το τρόπαιο με το εκπληκτικό γκολ του Γκάρεθ Μπέιλ, μετά από εκείνον τον απίθανο "καλπασμό" προς την εστία του Πίντο. Φέτος αποκλείστηκαν πολύ νωρίς και εύκολα, στη φράση των "16", από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Στο πρωτάθλημα πέρυσι μπορεί να έχασαν και τα δυο clásicos, όμως έμειναν στη μάχη του τίτλου μέχρι την ήττα από την Θέλτα του Λουίς Ενρίκε. Βέβαια, τότε, στις τελευταίες αγωνιστικές, το μυαλό τους ήταν φανερό πως βρισκόταν 100% στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Φέτος, παρά το εκπληκτικό ξεκίνημά τους, "λύγισαν" από τους μαζεμένους τραυματισμούς αλλά και την αναγεννημένη Μπαρτσελόνα, που έπαιξε συνολικά καλύτερο ποδόσφαιρο από τη Ρεάλ.

Σκυμμένα κεφάλια μετά τον αποκλεισμό από την Γιουβέντους

Στην Ευρώπη, το όνειρο της décima έγινε πραγματικότητα πέρυσι, όμως το αντίστοιχο της undécima σκόνταψε πάνω στην οργανωμένη, ψυχωμένη και παθιασμένη Γιουβέντους. Το περσινό έπος του Μονάχου με το εκπληκτικό 0-4 στην "Allianz Arena", δεν επαναλήφθηκε στον φετινό ημιτελικό, με την Ρεάλ να παρουσιάζεται χλωμή, χωρίς ιδέες, χωρίς δημιουργία και χωρίς ευκαιρίες για να σκοράρει. Τα προβλήματα βέβαια είχαν παρουσιαστεί από πολύ νωρίτερα, με το που ξεκίνησαν τα νοκ άουτ. Στη φάση των "16", η Σάλκε μπορεί να έχασε 0-2 στη Γερμανία, αλλά οι Ισπανοί φίλαθλοι στον επαναληπτικό του "Μπερναμπέου" έφτασαν να παρακαλάνε τον διαιτητή να σφυρίξει τη λήξη, βλέποντας την ομάδα τους να χάνει, να έχει δεχτεί 4 γκολ στο γήπεδό της και να βρίσκεται μια ανάσα από έναν οδυνηρό αποκλεισμό. Όμως και στον προημιτελικό με την Ατλέτικο, χρειάστηκε πρώτα να αποβληθεί ο Αρντά Τουράν για να σκοράρει ο Τσιτσαρίτο δυο λεπτά πριν τη λήξη. Η Ρεάλ, αν δεν είχε βγει ο Τούρκος, έδινε την αίσθηση ότι δεν θα έβαζε γκολ, ακόμα και αν έπαιζε δυο μερόνυχτα με τους "ροχιμπλάνκος".

1.2 ΔΙΣ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΠΑΜΕ ΓΙ' ΑΛΛΑ

Ανακεφαλαιώνοντας, μέσα στις 365 μέρες που μεσολάβησαν από την décima μέχρι την φετινή συνολική αποτυχία, συνέβησαν πολλά στη Ρεάλ. Λάθος επιλογές της διοίκησης στην αναπλήρωση των κενών που δημιουργήθηκαν από την αναχώρηση βασικών παικτών, λάθος σχεδιασμός στο χτίσιμο της ομάδας, λάθος διαχείριση του ρόστερ από τον προπονητή σε μια υπέρ-φορτωμένη από αγωνιστικές υποχρεώσεις σεζόν, τραυματισμοί σημαντικών παικτών που συνέπεσαν την ίδια χρονική περίοδο, ολική καθίζηση του Μπέιλ, αγωνιστική πτώση του Κριστιάνο, έλλειψη παικτών στο δημιουργικό κομμάτι, πολύ μεγάλη αγωνιστική άνοδος της Μπαρτσελόνα, χαμηλή αυτοπεποίθηση και απουσία έντασης και νεύρου στα ευρωπαϊκά παιχνίδια, όλα αυτά οδήγησαν στην ολοκλήρωση μιας χρονιάς που όλοι θα θέλουν να ξεχάσουν στο Τσαμαρτίν.

Τσάμπι Αλόνσο και Ντι Μαρία δεν αντικαταστάθηκαν με ισάξιους παίκτες

Το θέμα είναι ότι ο Φλορεντίνο Πέρεθ, που στις δυο θητείες του στην προεδρία του συλλόγου έχει ξοδέψει ένα δις διακόσια εκατομμύρια ευρώ (1.200.000.000), θα πρέπει να ξαναβάλει το χέρι βαθιά μέσα στο ταμείο της Ρεάλ, για να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές και προσθήκες, έτσι ώστε να μην μείνουν στα λόγια οι πριν από λίγες μέρες υποσχέσεις του ότι "συνεχίζουμε και του χρόνου προσηλωμένοι στον στόχο της undécima". Για να πετύχει όμως το καινούργιο πρότζεκτ, δίπλα στα χρήματα, θα πρέπει οπωσδήποτε να προστεθεί και ο σωστός σχεδιασμός. Κάτι που εξαρτάται κατ' αρχήν από τις μεταγραφές, την σύμφωνη γνώμη για αυτές του προπονητή, την σωστή συνεργασία μεταξύ τεχνικού επιτελείου και αθλητικού διευθυντή και την στήριξη όλων αυτών από τη διοίκηση. Τα υπόλοιπα θα εξαρτηθούν από πολλούς άλλους παράγοντες που δεν γίνεται να προβλεφθούν. Όμως οι βάσεις, τα θεμέλια, είναι απολύτως απαραίτητα για να βρεθεί η ομάδα με τα απαραίτητα εφόδια πριν την επόμενη εκκίνηση. Αλλιώς είναι πολύ πιθανό, του χρόνου τον Μάιο να ξαναγράφουμε το ίδιο κείμενο, με τίτλο "τα ίδια Φλορεντίνο μου"...