Μπορεί να βρισκόμαστε - ακόμα - μέσα στη "δίνη" των εξελίξεων για την "τύχη" του ελληνικού ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος, το οποίο παρεμπιπτόντως για μια ακόμα φορά έχει διακοπεί, αλλά η αλήθεια είναι ότι πλέον το συνηθίσαμε ακόμα και αυτό.

Ούτε καμιά ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί, ούτε τις αντιδράσεις προηγούμενων χρόνων, αφού μάλλον όλοι έχουν "παραδοθεί" στην καινούργια πραγματικότητα, η οποία λέει ότι περισσότερες πιθανότητες έχει ένα οποιοδήποτε ντέρμπι να μην ξεκινήσει, ή ακόμα και αν επιτευχθεί αυτό, τότε οπωσδήποτε να μην τελειώσει. Ο ΠΑΟΚ - δυστυχώς για αυτόν και τους φιλάθλους του - έχει επωμιστεί το ρόλο του θλιβερού πρωταγωνιστή σε αυτή τη συγκυρία, με διαδοχικές "παραστάσεις - παρωδίες" μέσα στην Τούμπα, απέναντι στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ και φυσικά - πολύ περισσότερο - με μια σειρά δικηγόρων και λοιπών παρατρεχάμενων μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Οι εικόνες που έχουμε δει τις τελευταίες εβδομάδες - και δυστυχώς μαζί με εμάς και όλη η ποδοσφαιρική υφήλιος - δεν τιμούν κανέναν. Από το ρολό στο πρόσωπο του Γκαρθία μέχρι το ντου του προέδρου του "δικέφαλου" του Βορρά στον αγωνιστικό χώρο με το πιστόλι να φιγουράρει ως πρώτη είδηση στον παγκόσμιο Τύπο, ακόμα και τα περιθώρια για οποιαδήποτε υποβάθμιση των όσων συνέβησαν, έχουν εξαφανιστεί τελείως.

Αν μας προκαλούν έκπληξη όλα αυτά; Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν νομίζω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το ότι η κατρακύλα δεν έχει τελειωμό, είναι δεδομένο. Δεν αμφιβάλλει κανείς για τα καινούργια "βαρομετρικά χαμηλά" που καταγράφονται συνεχώς, απλά περιμένουμε όλοι να συμβούν με μια σιγουριά που κανονικά θα έπρεπε να σοκάρει. Βέβαια, κάθε φορά που θα βρούμε καινούργιο πάτο, θα ακουστούν διάφορα δακρύβρεχτα, αλλά πλέον κανείς δεν τα πιστεύει. Το πραγματικό σοκ για όσα συμβαίνουν στο ελληνικό πρωτάθλημα, το αφήνουμε στους ξένους, εκείνοι τουλάχιστον το κάνουν με ειλικρίνεια. Τις προάλλες, δυο μέρες μετά το ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, με είχαν πάρει τηλέφωνο από την Cadena SER, ισπανικό αθλητικό ραδιόφωνο, για να με βγάλουν στον αέρα και να συζητήσουμε-σχολιάσουμε τα όσα είχαν συμβεί στην Τούμπα.

Η ΕΚΠΛΗΞΗ ΣΤΗΝ CADENA SER

Τότε που ήταν άτεγκτος... (AP Photo/Bernat Armangue)

Οι αντιδράσεις τους ήταν όλα τα λεφτά. Παρά το γεγονός ότι είχαν δει τις φωτογραφίες και είχαν γράψει για τα επεισόδια, σχεδόν αρνούνταν να πιστέψουν ότι όλα αυτά ήταν αλήθεια. Ρωτούσαν για τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ, ποιος είναι, από πού ήρθε, το προφίλ του ως επιχειρηματία. Η εικόνα του όπλου δεν γινόταν να χωρέσει στο μυαλό τους. Εκεί όμως που "πάτησαν φρένο" και στάθηκαν με ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη, ήταν στο ντου και τις απειλές του Λούμπος Μίχελ. Γιατί μπορεί να άκουγαν για πρώτη φορά το όνομα του Ιβάν Σαββίδη, όμως ο Σλοβάκος δεν τους είναι καθόλου άγνωστος. Το αντίθετο. Για τους Ισπανούς, το γεγονός ότι ένας εκ των - πρώην - κορυφαίων διαιτητών στον κόσμο, επιτέθηκε φραστικά στον διαιτητή της συνάντησης, "τελειώνοντάς τον" με συνοπτικές διαδικασίες, είναι κάτι που δε χωνεύεται με τίποτα.

Και το γεγονός ότι ο Μίχελ συνεχίζει να βρίσκεται στο οργανόγραμμα του ΠΑΟΚ, είναι κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει τους πάντες. Αν το ποδόσφαιρό μας λειτουργούσε σε φυσιολογικές συνθήκες, ο ΠΑΟΚ (και ο κάθε ΠΑΟΚ), θα έπρεπε να έχει στείλει τον τεχνικό του διευθυντή στο σπίτι του. Το ίδιο βράδυ του αγώνα, χωρίς δεύτερη κουβέντα ή σκέψη. "Περάστε από το λογιστήριο, τελειώσαμε". Αυτή θα ήταν η αντιμετώπιση που θα είχε ο Μίχελ σε οποιονδήποτε σύλλογο της Πρέμιερ, της Πριμέρα κλπ, αν είχε μπει στον αγωνιστικό χώρο και είχε πει αυτά που είπε στον Κομίνη, χωρίς να προσπερνάμε σε καμία περίπτωση και τα όσα είπε στον δημοσιογράφο της NOVA, που προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά του. Η λογική είναι απλή. Οτιδήποτε πει ή κάνει ο τεχνικός διευθυντής μιας ομάδας, έχει αντίκτυπο σε αυτή.

Τα πράγματα όμως γίνονται ακόμα χειρότερα, όταν όλα αυτά προέρχονται από μια προσωπικότητα διεθνούς αναγνώρισης, την οποία έχεις καλέσει κοντά σου, όχι μόνο για να συνεργαστείς στον συγκεκριμένο τομέα, αλλά και για να προσδώσει η παρουσία του κύρος στον σύλλογό σου. Ο Μίχελ υπήρξε μια μεγάλη σφυρίχτρα, έχει διαιτητεύσει τα πάντα, τελικούς του Κυπέλλου UEFA και του Champions League, παιχνίδια σε Euro και Μουντιάλ. Την τριετία 2005-2007 βρέθηκε μέσα στην κορυφαία διαιτητική τριάδα παγκοσμίως. Με το προφίλ του αυστηρού, του λάτρη της πειθαρχίας, του "καρτάκια", αυτού που δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Η μετάλλαξη είναι εντυπωσιακή. Τόσο μεγάλη, που αναρωτιέται κάποιος αν ο Μίχελ είχε καταφέρει να καταπνίξει μέσα του όλα αυτά τα χρόνια που ήταν ενεργός ρέφερι, όλα αυτά που σε τακτά χρονικά διαστήματα φροντίζει να βγάζει στη φόρα ως τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟΚ.

ΚΑΤ' ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΥΠΟΤΡΟΠΟΣ

Ίσως θα έπρεπε να αυτολογοκριθεί... (AP Photo/Armando Franca)

Γιατί το "you are finished" δεν ήταν η πρώτη "ομορφιά" του Σλοβάκου στη θητεία του στον σύλλογο της Θεσσαλονίκης. Η αγαπημένη του έκφραση δείχνει να είναι το "fucking bastard", την οποία έχει απευθύνει ουκ ολίγες φορές σε διάφορους διαιτητές στο πρόσφατο παρελθόν και για την οποία έχει τιμωρηθεί κατ' επανάληψη, προφανώς όχι τόσο αυστηρά όσο θα έπρεπε και οπωσδήποτε όχι όσο αυστηρά θα είχε απαιτήσει ο ίδιος, αν κάποιος παίκτης ή παράγοντας τον είχε αποκαλέσει τοιουτοτρόπως. Πριν δυο μήνες, στο ματς του ΠΑΟΚ με τον Παναιτωλικό στο Αγρίνιο, ο Μίχελ είχε επαναλάβει το "fucking bastard", με παραλήπτη τον διαιτητή Δημήτρη Θάνο και είχε τιμωρηθεί με 30 μέρες απαγόρευσης εισόδου στους αγωνιστικούς χώρους συν 5.000 ευρώ πρόστιμο. Προσπερνώ το γεγονός ότι αυτή δεν είναι ποινή για κάποιον που είναι δις και τρις υπότροπος και καταλήγω στο ακόμα χειρότερο.

Πριν καν συμπληρωθεί η χρονική διάρκεια της τιμωρίας, ο Μίχελ βρέθηκε μέσα στην Τούμπα, γράφοντας τον αθλητικό δικαστή εκεί όπου όλοι καταλάβατε. Γούστο του, καπέλο του, θα μου πείτε, αφού βρήκε και τα κάνει. Γιατί, για φανταστείτε τον Σλοβάκο, αντί για τον ΠΑΟΚ, να είχε το πόστο του τεχνικού διευθυντή σε κάποια ομάδα του εξωτερικού, από τα "πολιτισμένα" πρωταθλήματα. Η τύχη του θα ήταν προδιαγεγραμμένη - και δεδομένη - από τη στιγμή που θα είχε πατήσει έστω μια σπιθαμή του αγωνιστικού χώρου. Το όνομα δεν θα μετρούσε σε καμία ζυγαριά, η απόλυση θα ήταν η μοναδική επιλογή που θα υπήρχε για οποιαδήποτε διοίκηση σέβεται τον εαυτό της και την ιστορία του συλλόγου. Αλλά αν θέλετε, δείτε το και ανάποδα. Φανταστείτε τον Μόντσι, τον Τσίκι Μπεγκιριστάιν, τον Τζουσέπε Μαρότα, τον Μίχαελ Τσορκ, τον Αντόνι Θουμπιθαρέτα (αδιάφορο αν στο εξωτερικό συναντάται περισσότερο ο τίτλος του αθλητικού, παρά του τεχνικού διευθυντή), να εισβάλλουν στο γήπεδο και να τη λένε στον διαιτητή.

Ξέρετε, όσο και αν είναι υποβαθμισμένο και "τελειωμένο" το ελληνικό πρωτάθλημα, υπάρχει κάτι που λέγεται αυτοσεβασμός, αυτοπειθαρχία και αντίληψη του τί επιτρέπεται και τί όχι. Αυτά - μαζί με αρκετά άλλα - διαμορφώνουν προσωπικότητα. Οι προαναφερθέντες αθλητικοί διευθυντές τα διαθέτουν όλα αυτά στον βαθμό που αποτελεί μια μίνιμουμ αφετηρία συμπεριφοράς, η οποία με τη σειρά της υπηρετεί τα στάνταρντ του υγιούς πλαισίου λειτουργίας του ποδοσφαίρου. Αντίθετα με όλους αυτούς, ο Μίχελ αποδεικνύει κατ' εξακολούθηση ότι κινείται σε τελείως διαφορετικούς δρόμους, εξαφανίζοντας - μαζί με όλα τα υπόλοιπα - και το επιχείρημα του πρεστίζ. Γιατί σε τελική ανάλυση, όταν συμβαίνουν όλα αυτά, είναι παγερά αδιάφορο το "όνομα" και το δήθεν "βάρος" αυτού. Ο τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟΚ έχει χάσει ένα από τα σημαντικότερα "όπλα" του, εκείνο του κύρους της "διεθνούς προσωπικότητας". Και αυτό, διότι (απ)έδειξε ότι δεν διαθέτει τέτοια.

ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΠΡΕΣΤΙΖ ΤΟΥ ΜΙΧΕΛ

"Χαλαρώστε, δεν έγινε και τίποτα"... (Photo Eurokinissi)

Θέλετε να αφήσουμε το εξωτερικό για να κάνουμε σύγκριση και με την Ελλάδα; Κανένα πρόβλημα. Ξεχάστε τους τίτλους και τα πόστα και περιοριστείτε στο πρεστίζ που μπορεί να προσδώσει μια ποδοσφαιρική προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας στον σύλλογο στον οποίο εργάζεται. Το πιο τρανό παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό, είναι ο Κριστιάν Καρεμπέ. Βάλτε τον Γάλλο δίπλα στον Σλοβάκο και μιλήστε μου για συμπεριφορές. Δεν με ενδιαφέρει αν ο ένας είναι στον Ολυμπιακό και ο άλλος στον ΠΑΟΚ, δεν εξετάζουμε τους συλλόγους εδώ, αλλά τα πρόσωπα. Ούτε εξετάζουμε τί έκανε ο καθένας τους στην καριέρα του, ο μεν ως παίκτης, ο δε ως διαιτητής. Από όπου και αν το εξετάσουμε, ο μεν πρώτος είναι κόσμημα για το ποδόσφαιρό μας, ο δε δεύτερος φύρα. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα. Και αν ο ΠΑΟΚ επιμένει να τον διατηρεί στις τάξεις του, αυτό δυστυχώς είναι κάτι που πλέον χαρακτηρίζει και τον ίδιο τον σύλλογο.

Αλλά βέβαια, εδώ θα μου πείτε, ο ίδιος ο πρόεδρος μπούκαρε μέσα στο γήπεδο οπλοφορώντας, ο Μίχελ σε μάρανε; Ναι, δυστυχώς για τον ίδιο, ο Μίχελ με μάρανε. Περισσότερο από κάθε πρόεδρο, με απασχολούν οι άνθρωποι εκείνοι που υποτίθεται ότι έγραψαν τη δική τους ιστορία στο άθλημα, ως μέρος του ίδιου του αθλήματος. Την εμπειρία τους, τις παραστάσεις τους, τη δυναμική που δημιούργησαν ως επαγγελματίες (παίκτες ή διαιτητές), πρέπει να τη μεταφέρουν με τον πιο σωστό τρόπο στη συνέχεια της καριέρας τους, όποιο και αν είναι το πόστο τους. Μόνο έτσι προσφέρουν πραγματικά στο ποδόσφαιρο. Αλλιώς κύριε Μίχελ, δεν θα έπρεπε να έχουν θέση σε αυτό. Και αφού εσείς έχετε υποπέσει σε απαράδεκτα παραπτώματα κατά συρροή, η ευθύνη δεν είναι πλέον μόνο δική σας, την μοιράζεται και ο σύλλογος. Η διοίκηση του οποίου, όχι μόνο δεν σας τιμώρησε (επαναλαμβάνω για αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι η άμεση απόλυση θα ήταν η μόνη ενδεδειγμένη ενέργεια), αλλά με τη στάση της είναι σαν να σας επιβραβεύει για τη δική σας στάση.

Όταν ένας άνθρωπος, του οποίου το όνομα είναι γνωστό στην παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα, επιτίθεται φραστικά σε πρώην συνάδελφό του, χειρονομεί εναντίον δημοσιογράφου και παρουσιάζεται σεριφικότερος του σερίφη, τότε υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα τεράστιο. Ο Λούμπος Μίχελ του "finished" και του "bastards", δεν έχει θέση στο ποδόσφαιρο, αλλά δυστυχώς, βρήκε τη θέση του στο ελληνικό πρωτάθλημα. Κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη, αλλά προκαλεί θλίψη. Και αν οι πρόεδροι της Ρεάλ, της Μπάρτσα, της Γιουνάιτεντ, της Σίτι, της Μπάγερν και λοιπών συγγενών, δεν αμφιβάλλουμε καθόλου ότι θα είχαν "σουτάρει" τους αντίστοιχους δικούς τους "Μίχελ" στην περίπτωση τέτοιων παραπτωμάτων, πείτε μου αλήθεια, πώς να περιμένουμε κάτι αντίστοιχο από τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ, όταν ο ίδιος δεν διστάζει να κάνει το δικό του ντου στο γήπεδο, έχοντας τάχα μου ξεχάσει ότι έχει ζωσμένο πάνω του το κουμπούρι του;

Ας μου βρει κάποιος μια φωτογραφία με οποιονδήποτε πρόεδρο του πολιτισμένου ποδοσφαίρου να οπλοφορεί μέσα στον αγωνιστικό χώρο και τότε, θα σας εξηγήσω κι εγώ με ρεαλιστικά επιχειρήματα, γιατί ο Μίχελ παραμένει στη θέση του. Αλλιώς, η μοναδική εξήγηση θα είναι ότι "όμοιος στον όμοιο...", όπως λέει και η λαϊκή σοφία. Οι σχέσεις είναι αμφίδρομες στη ζωή, σε όλα τα επίπεδα. Οι δικαιολογίες, ειδικότερα εκείνες που ακούστηκαν (και θα εξακολουθήσουν να ακούγονται) στα δικαστήρια, μπορεί να είναι αστείες, όμως σε κάθε σοβαρή ανάλυση, και οι δυο πλευρές θα είναι εκτεθειμένες ανεπανόρθωτα. Και όσο παγιώνεται αυτή η ανοχή του συλλόγου (αφού είπαμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μίχελ τα έκανε "μπαλαμούτι"), τόσο θα μπορεί να αποθρασύνεται ακόμα περισσότερο ο τεχνικός διευθυντής σε κάθε ευκαιρία. Αν είναι αυτό το κύρος που έψαχνε ο ΠΑΟΚ, δεν χρειάζεται να μας το ανακοινώσει επίσημα, το βλέπουμε - δυστυχώς - σαφέστατα. Και αν σε τελική ανάλυση, είναι αυτό το πρεστίζ που θέλει να μας πλασάρει ο Μίχελ, αδυνατώ να κατανοήσω τον λόγο για τον οποίο θα πρέπει να τον ανεχτούμε και στο μέλλον. Αφού ο ίδιος ο ΠΑΟΚ δεν θα μας δώσει απάντηση στο τελευταίο ερώτημα, ας φροντίσει τουλάχιστον να είναι πειστικός στη δική του ο αθλητικός δικαστής. Έστω για μια φορά...