Εκεί που λατρεύτηκε ο Πογέτ

Το φθινόπωρο του '93 και το ξεκίνημα του '94 με βρήκαν στη Σαλαμάνκα, όπου μάθαινα ισπανικά μπεκροπίνοντας δεξιά και αριστερά με την τούνα σε καθημερινή (και κυρίως σε νυχτερινή) βάση. Όμως σχεδόν όλα τα Σαββατοκύριακα κατέβαινα στη Σεβίλλη για να δω το αμόρε. Όποτε πήγαινα εκεί, έμενα σε μια φοιτητική εστία, το Μπερμεχάλες, που βρισκόταν δίπλα στο "Μπενίτο Βιγιαμαρίν", το γήπεδο της Μπέτις, στη συνοικία της Ηλιούπολης. Ήταν η χρονιά που ο Λορένθο Σέρα Φερέρ είχε αναλάβει την ομάδα στη μέση της σεζόν και με ένα απίστευτο σερί νικών την ανέβασε τρένο από την Σεγούντα στην Πριμέρα, για να δημιουργήσει στη συνέχεια ένα από τα κορυφαία σύνολα που έχει θαυμάσει το ισπανικό ποδόσφαιρο την τελευταία εικοσαετία. Φεύγοντας από την Ελλάδα, είχα πάρει μαζί μου μια δημοσιογραφική ταυτότητα από το "Φως" και μπορούσα να μπαίνω στα γήπεδα ελεύθερα ως ανταποκριτής. Πήγαινα κάποιες φορές δίπλα από την εστία και έβλεπα την Μπέτις, όμως δεν είχα παρακολουθήσει ακόμα παιχνίδι της Σεβίγια.

Μια φορά λοιπόν, έτυχε να κατέβω μεσοβδόμαδα, ήταν 1η Φεβρουαρίου και την επόμενη, η Σεβίγια έπαιζε τον επαναληπτικό προημιτελικό του Copa del Rey με αντίπαλο την Σαραγόσα. Το αμόρε είχε διαβάσματα, δεν μπορούσε να βγει εκείνο το βράδυ και αποφάσισα να κάνω "ντεμπούτο" στο "Σαντσεθ Πιθχουάν". Στο πρώτο ματς, στην "Ρομαρέδα", η Σαραγόσα είχε προηγηθεί 2-0 (με γκολ των Αραγόν και Πογέτ), όμως ο Κορτίχο είχε μειώσει για τους φιλοξενούμενους στο 87' και όλα ήταν πλέον ανοιχτά. Μπήκα στο γήπεδο, θρονιάστηκα στα δημοσιογραφικά και το παιχνίδι ξεκίνησε μπροστά σε σχεδόν γεμάτες κερκίδες. Ο Μόγια έβαλε μπροστά την Σεβίγια στο 35' και οι γηπεδούχοι πήραν σκορ πρόκρισης. Όσο παρακολουθούσα το πρώτο ημίχρονο, είχα εντυπωσιαστεί από πέντε παίκτες. Τον Ουνθουέ, τερματοφύλακα των γηπεδούχων, με τον οποίο γνωρίστηκα αργότερα επί εποχής Τσιάρτα και διατηρούμε μέχρι σήμερα μια φιλική σχέση, τον Τσόλο Σιμεόνε και τον Σούκερ.

Ο Πογέτ πανηγυρίζει ένα γκολ στην πρώτη του χρονιά στη Σαραγόσα (1991)

Από την άλλη μεριά, δέσποζε ο Μιγκέλ Παρδέθα, μέλος της Quinta del Buitre, της θρυλικής πεντάδας της Ρεάλ Μαδρίτης, που είχε γίνει ο ηγέτης της Σαραγόσα και ένας ακόμα, ένας "χτισμένος" γίγαντας που αγωνιζόταν ανάμεσα στα χαφ και την επίθεση, αναστατώνοντας την άμυνα της Σεβίγια κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα. Δεν τον ήξερα και ρώτησα για να μάθω. Γουστάβο Πογέτ, ήταν η απάντηση, από την Ουρουγουάη. "Σκύλος, παιχταράς, άπαιχτος στις κεφαλιές", ήταν τα λόγια του Ισπανού δημοσιογράφου. Το δεύτερο ημίχρονο έφτανε στο τέλος του, το εισιτήριο για τα ημιτελικά φαινόταν να γράφει Σεβίγια, όμως στο 85' έγινε μια φάση που ήρθε να επιβεβαιώσει την περιγραφή του Ισπανού. Η Σαραγόσα εκτέλεσε ένα κόρνερ, η μπάλα απομακρύνθηκε προσωρινά, νέα σέντρα και ο Πογέτ με εκπληκτικό άλμα, έστειλε με κεφαλιά τη μπάλα στα δίχτυα του Ουνθουέ. 1-1 και ο Ουρουγουανός άρχισε να πανηγυρίζει έξαλλα μαζί με τους συμπαίκτες του. Το σκορ δεν άλλαξε και η ομάδα της Αραγονίας πέρασε στους τέσσερις.

Με αντίπαλο τον Γκιγέρμο Αμόρ σε αγώνα της Μπαρτσελόνα με την Σαραγόσα

Η συνέχεια για τους "μάνιος" στη διοργάνωση, ήταν εξίσου εντυπωσιακή. Κατέβηκαν και πάλι στη Σεβίλλη, όπου αντιμετώπισαν την Μπέτις, την οποία κέρδισαν 0-1. Στον επαναληπτικό της κατάμεστης "Ρομαρέδα", το 0-0 έμεινε μέχρι τις καθυστερήσεις, όμως ο Ρομπέρτο Ρίος πέτυχε στα χασομέρια το 0-1 για τους "βερδιμπλάνκος" και το ματς πήγε στην παράταση. Πριν προλάβουν να χαρούν το γκολ οι Ανδαλουσιάνοι, ήταν και πάλι ο Γουστάβο Πογέτ που ισοφάρισε στο 94', δίνοντας ξανά σκορ πρόκρισης στην Σαραγόσα. Στη συνέχεια οι "μπλανκίγιος" πέτυχαν ακόμα δυο τέρματα και πέρασαν στον τελικό μέσα σε ντελίριο. Αντίπαλός τους εκεί ήταν η Θέλτα του Βίγκο. Και οι δυο φιναλίστ, μπορεί να μην ήταν από τις "πρωτοκλασάτες" ομάδες της Ισπανίας, όμως αμφότερες διέθεταν πολλούς καλούς παίκτες, δουλεμένα σύνολα και δυο μεγάλους προπονητές. Η Θέλτα του Τσέτσου Ρόχο είχε τους Κανιθάρες, Πάτσι Σαλίνας, Ενγκόνγκα, Βιθέντε και Γκούντελι, ενώ η Σαραγόσα του Βίκτορ Φερνάντεθ είχε τους Θεδρούν, Μπελσουέ, Κάσερες, Ναγίμ, Πογέτ και Παρδέθα.

Το ματς διεξήχθη στο "Βιθέντε Καλντερόν", μπροστά σε 60.000 θεατές και έληξε ισόπαλο χωρίς τέρματα στο 90λεπτο. Η Σαραγόσα έπαιξε όλη την παράταση με παίκτη λιγότερο (αποβολή του Αραγόν στο 90'), αλλά κατάφερε να αντέξει στην πίεση της Θέλτα και να οδηγήσει το παιχνίδι στα πέναλτι. Εκεί οι παίκτες της ευστόχησαν και στις πέντε εκτελέσεις, αντίθετα με τους "γαλάζιους" που έχασαν το πέμπτο και καθοριστικό. Οι "μάνιος" κατέκτησαν έτσι το τέταρτο Κύπελλο της ιστορίας τους και αποθεώθηκαν στην πλατεία του Πιλάρ από χιλιάδες φιλάθλους. Ο Πογέτ με την κούπα στα χέρια (κεντρική φωτογραφία), ήταν από τους κορυφαίους της ομάδας του όχι μόνο στον τελικό, αλλά σε ολόκληρη την πορεία εκείνου του Copa del Rey. Ήταν ο πρώτος τίτλος της καριέρας του και τον γιόρτασε όπως άρμοζε, αφού ήταν μια δικαίωση τόσο για τον ίδιο όσο και για εκείνους που τον είχαν πιστέψει και τον είχαν κρατήσει στην ομάδα λίγα χρόνια πριν. Γιατί στην πρώτη του χρονιά στη Σαραγόσα, λίγο έλειψε να δει την πόρτα της εξόδου. Ας πάμε όμως λίγο πιο πίσω.

Πογέτ και Βίκτορ Φερνάντεθ στην πλατεία του Πιλάρ με την Copa del Rey του 1994

Ο Πογέτ ξεκίνησε την καριέρα του στην Ρίβερ Πλέιτ του Μοντεβιδέο, στην Ουρουγουάη. Στα 19 του ήρθε στην Ευρώπη, όπου του είχε κάνει πρόταση η γαλλική Νις. Τότε στο γαλλικό πρωτάθλημα επιτρέπονταν μόνο δυο ξένοι και η Νις είχε ήδη δυο Γιουγκοσλάβους. Ήταν να φύγει ο ένας, τελικά έμεινε και ο Γουστάβο κατέληξε στην Γκρενόμπλ που αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία. "Ήταν Γενάρης, είχε ένα μέτρο χιόνι κι εγώ έπρεπε να μάθω γαλλικά, ώστε να είμαι έτοιμος για την καλοκαιρινή προετοιμασία", θυμάται ο ίδιος. Αυτό που ίσως αγνοούν αρκετοί, είναι ότι ο Πογέτ αγωνιζόταν τότε στη θέση του σέντερ φορ. Μετά την Γκρενόμπλ, επέστρεψε στην πατρίδα του και την Ρίβερ Πλέιτ, όπου έμεινε έναν ακόμα χρόνο. Τότε ήρθε σε επαφή μαζί του ο προπονητής της Σαραγόσα, Ίλντο Μανέιρο, επίσης Ουρουγουανός και τον έφερε στην Ισπανία, ως τέταρτο επιθετικό της ομάδας. Ο Μανέιρο έφυγε στη μέση της σεζόν λόγω κακών αποτελεσμάτων και τη θέση του πήρε ο Βίκτορ Φερνάντεθ. Η ομάδα τερμάτισε στη 17η θέση και έπαιξε μπαράζ για την παραμονή της με την Μούρθια.

Ο Φερνάντεθ από την αρχή κατάλαβε ότι ο Γουστάβο δεν ήταν φτιαγμένος για τη θέση που έπαιζε και τον έφερε πιο πίσω, μετατρέποντάς τον σε "media punta", δηλαδή μεσοεπιθετικό. Ο νεαρός συμπλήρωσε 31 συμμετοχές την πρώτη του χρονιά (22 στην αρχική ενδεκάδα) και σκόραρε πέντε φορές, όμως όλα έδειχναν ότι θα έμενε ελεύθερος για να αναζητήσει αλλού το μέλλον του. Στο πρώτο μπαράζ, στην Μούρθια, το ματς έληξε 0-0. Στον επαναληπτικό της "Ρομαρέδα", ο Πογέτ πέτυχε δυο γκολ στο τελικό 5-2 και ήταν εκείνη η εμφάνισή του που έπεισε τον Φερνάντεθ να τον κρατήσει και να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Από εκεί και μετά, ο Πογέτ έγινε βασικός και αναντικατάστατος σε μια ομάδα που χτιζόταν πάνω σε γερές βάσεις και ήταν φανερό ότι θα πρωταγωνιστούσε, αργά ή γρήγορα. Τελικά ήταν η σεζόν 1993/94 εκείνη της "έκρηξης" και της δικαίωσης της φοβερής δουλειάς που είχε κάνει ο Φερνάντεθ. Εκτός από το Κύπελλο, η Σαραγόσα τερμάτισε στην τρίτη θέση της Πριμέρα, πίσω μόνο από την Μπαρτσελόνα (την οποία διέλυσε 6-3 με σκόρερ και τον Πογέτ) και την Ντεπορτίβο, αλλά πάνω από τη Ρεάλ Μαδρίτης και με το εισιτήριο για την συμμετοχή στο Κύπελλο Κυπελλούχων ομάδων Ευρώπης της επόμενης περιόδου.

Με το Κύπελλο Κυπελλούχων. Ο Πογέτ δεξιά από το τρόπαιο, ο Εσνάιντερ αριστερά (1995)

Στον πρώτο γύρο του Κυπελλούχων, οι "μάνιος" απέκλεισαν εύκολα την ρουμάνικη Γκλόρια 1922 Μπίστριτσα (συνολικό σκορ 5-2) με δυο τέρματα του Πογέτ στο 4-0 του επαναληπτικού. Στη φάση των "16", η Σαραγόσα αντιμετώπισε την Τάτραν Πρέσοβ της Σλοβακίας, την οποία ξεπέρασε ακόμα πιο εύκολα (συνολικό σκορ 6-1), με τον Πογέτ να ανοίγει το σκορ στο 0-4 του πρώτου αγώνα. Στα προημιτελικά σειρά είχε η Φέγενορντ. Οι Ολλανδοί κέρδισαν 1-0 στο "Ντε Κούιπ" του Ρότερνταμ, όμως έχασαν 2-0 στην "Ρομαρέδα" (Εσνάιντερ & Παρδέθα). Σειρά είχε ο ημιτελικός και η Τσέλσι, όμως η φλεγόμενη "Ρομαρέδα" οδήγησε τους παίκτες του Βίκτορ Φερνάντεθ σε ένα επικό 3-0 με τα τέρματα των Παρδέθα και Εσνάιντερ (2). Ο επαναληπτικός του "Στάμφορντ Μπριτζ" δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει δραματικός, αφού ο Αραγόν πέτυχε το 1-1 στο 55' αφήνοντας τους Λονδρέζους να ψάχνουν 4 ακόμα γκολ για να προκριθούν. Το τελικό 3-1 ήταν απλά η τυπική επιβεβαίωση της συμμετοχής της Σαραγόσα σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, 31 χρόνια μετά το Κύπελλο Εκθέσεων της σεζόν 1963/64, τότε που οι "μάνιος" είχαν κατακτήσει το τρόπαιο κερδίζοντας 2-1 τη Βαλένθια στο "Καμπ Νόου".

Ο τελικός του Κυπελλούχων έχει λήξει και ο Γουστάβο Πογέτ ξεσπάει σε λυγμούς (1995)

Το "Παρκ ντε Πρενς" στο Παρίσι περίμενε τις δυο φιναλίστ για τον μεγάλο τελικό. Η Σαραγόσα ήταν η "σταχτοπούτα" του θεσμού και απέναντί της βρισκόταν το μεγάλο, το αδιαφιλονίκητο φαβορί, η Άρσεναλ, κάτοχος του τίτλου έναν χρόνο νωρίτερα με το 1-0 επί της Πάρμα στην Κοπεγχάγη. Δεκάδες χιλιάδες Ισπανοί από την Αραγονία είχαν ταξιδέψει στη γειτονική Γαλλία, χιλιάδες από αυτούς χωρίς εισιτήριο, χωρίς καν την ελπίδα να βρουν ένα μαγικό χαρτάκι. Το βράδυ της 10ης Μαΐου του 1995 ξεκίνησε ο τελικός με τον Πογέτ στη βασική ενδεκάδα της Σαραγόσα. Το ημίχρονο έληξε 0-0 και οι "μάνιος" προηγήθηκαν 1-0 στο 68' με τον κεραυνό του Εσνάιντερ. Δέκα λεπτά αργότερα, στο 77', ισοφάρισε ο Χάρτσον για τους Άγγλους. Το 90λεπτο ολοκληρώθηκε με το ισόπαλο 1-1 και ξεκίνησε η παράταση. Η ώρα περνούσε, το αποτέλεσμα δεν άλλαζε και όλα έδειχναν ότι τα πέναλτι θα έκριναν τον νικητή. Εκείνο το βράδυ βρισκόμουν στη Σεβίλλη και έβλεπα το ματς στο σπίτι ενός φίλου Ισπανού. Όταν απέμεναν δυο-τρία λεπτά για τη λήξη και της παράτασης, σηκώθηκα και του είπα ότι θα πήγαινα στο σπίτι μου για να δω εκεί τα πέναλτι.

Μέναμε πολύ κοντά, δυο λεπτά δρόμος με τα πόδια. Ανάμεσα στα δυο σπίτια υπήρχε ένα μπαρ, το οποίο ήταν κατάμεστο από κόσμο που επίσης παρακολουθούσε το παιχνίδι. Τη στιγμή που περνούσα απ' έξω, έγινε ο χαμός. Ο Ναγίμ είχε στείλει τη μπάλα στα δίχτυα του Σίμαν, με ένα απίθανο σουτ από τα 45 μέτρα, στο τελευταίο δευτερόλεπτο, ένα γκολ που δεν είδα ποτέ μου ζωντανά. Μπήκα αμέσως στο μπαρ και είδα σε ατελείωτα ριπλέι το σουτ, που όπως έγραψε την επόμενη μέρα η Marca, το είχε οδηγήσει η ίδια η Πιλάρ (προστάτιδα της πόλης της Σαραγόσα) μέσα στο τέρμα των Άγγλων. Οι Ισπανοί χοροπηδούσαν, φώναζαν, πανηγύριζαν, αγκαλιάζονταν. Ήταν μια μεγάλη βραδιά για τη Σαραγόσα, για τον Φερνάντεθ, για τον Ναγίμ, για τους υπόλοιπους παίκτες, για τον ίδιο τον Πογέτ, που παραλίγο να αποκρούσει σε εκείνη την απίστευτη φάση την μπάλα (αν το είχε κάνει, εκείνη δεν θα είχε φτάσει ποτέ στα πόδια του Ναγίμ). Αμέσως μετά τη σέντρα, ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη και το "Παρκ ντε Πρενς", η Σαραγόσα, η Αραγονία, η Ισπανία ολόκληρη, πήραν φωτιά!

Ο Πογέτ πανηγυρίζει ένα γκολ του σε αγώνα των βετεράνων της Σαραγόσα με τους βετεράνους της Ρεάλ Μαδρίτης στην "Ρομαρέδα" (2006)

Η φιέστα κράτησε μέχρι το πρωί, όμως η εικόνα που συνδέθηκε περισσότερο με εκείνο το τρόπαιο από οποιαδήποτε άλλη, ήταν αυτή του Γουστάβο Πογέτ να ξεσπάει σε λυγμούς μόλις ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα. Η υποδοχή στη Σαραγόσα την επόμενη μέρα αποδίδεται μόνο με μια λέξη: ντελίριο. Η Plaza del Pilar κατακλύστηκε από εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου. Για την ακρίβεια, ολόκληρη η πόλη συγκεντρώθηκε εκεί για να αποθεώσει τους ήρωές της. Ήταν η κορυφαία στιγμή στην ποδοσφαιρική καριέρα του Πογέτ. Όταν κάποια χρόνια αργότερα, τον ρώτησαν σε μια συνέντευξη, ποιο από τα δυο Κυπελλούχων είχε μεγαλύτερη αξία για τον ίδιο, εκείνο με την Σαραγόσα ή εκείνο με την Τσέλσι, είχε απαντήσει ως εξής: "Το πρώτο ήταν πιο σημαντικό και οι φίλαθλοι της Τσέλσι είμαι σίγουρος ότι το καταλαβαίνουν. Ήταν κάτι που δεν το περίμενε κανείς. Ήταν πολύ πιο πιθανό να κερδίσει η Τσέλσι την Στουτγκάρδη από το να νικήσει η Σαραγόσα την κάτοχο του τίτλου, Άρσεναλ. Οι πανηγυρισμοί ήταν πολύ διαφορετικοί. Με την Τσέλσι ήταν ελάχιστα πράγματα, με την Σαραγόσα ήταν σκανδαλωδώς εντυπωσιακοί!".

Ο Πογέτ έμεινε επτά χρόνια στη Σαραγόσα (1990-97) και σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Η ομάδα του Βίκτορ Φερνάντεθ έβγαλε και πάλι τους "μάνιος" στο προσκήνιο για να τους ανεβάσει στη συνέχεια στην κορυφή της Ισπανίας και κατόπιν της Ευρώπης. Ο "Γκους" υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της υπέροχης φουρνιάς που έπαιξε θεαματικό ποδόσφαιρο. Ο Πογέτ λατρεύτηκε από τους φιλάθλους της Σαραγόσα γιατί ήταν μεγάλος ποδοσφαιριστής, μαχητής και επαγγελματίας. Αγάπησε τη φανέλα, την ομάδα και την πόλη και δεν χάνει ευκαιρία να την επισκέπτεται. Κατέχει το ρεκόρ του ξένου παίκτη με την μεγαλύτερη παραμονή στην ιστορία του συλλόγου. Συμπλήρωσε 294 επίσημες συμμετοχές και σημείωσε 80 γκολ. Αγωνίζεται με την ομάδα των βετεράνων της Σαραγόσα και κάθε φορά γνωρίζει την αποθέωση. Όταν τον ρωτάνε ποια υπήρξε η κορυφαία στιγμή του σε αυτή την επταετία, απαντά: "Όταν βρισκόμασταν στο μπαλκόνι του Δημαρχείου, στην πλατεία του Πιλάρ με το Κύπελλο Κυπελλούχων, ο Σέρτζι Λόπεθ φώναξε "bufandas arriba" (ψηλά τα κασκόλ) και από κάτω είδα το πιο όμορφο μωσαϊκό της ζωής μου". Καλώς ήρθες στην Ελλάδα Γκους!

Πηγές: As, Marca, lfp.es, vavel.com, referi.uy, depormeet.com

Βίντεο: Το Κύπελλο Ισπανίας του 1994, ο πρώτος τίτλος στην καριέρα του Πογέτ

Βίντεο: Το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1995, ο σημαντικότερος τίτλος στην καριέρα του Πογέτ

Βίντεο: Σαραγόσα - Μπαρτσελόνα 6-3. Ο Πογέτ σκοράρει στην μυθική νίκη της ομάδας του επί της dream team του Κρόιφ (1993/94)

Βίντεο: Η κορυφαία ενδεκάδα όλων των εποχών σύμφωνα με τον Γουστάβο Πογέτ