Ήταν η εικόνα του ημιτελικού από το "Μπερναμπέου". Ήταν η δικαίωση για έναν γίγαντα του αθλήματος. Ήταν η ξεχωριστή εκείνη στιγμή που γράφεται η ποδοσφαιρική ιστορία. Το ζουμ της κάμερας πάνω στον Τζίτζι Μπουφόν όταν έληξε το παιχνίδι, ήταν όλο το πάθος του νικητή συγκεντρωμένο στην έκφραση ενός προσώπου και σε δυο σφιγμένες γροθιές. Ήταν το ξέσπασμα του πρωταθλητή που δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να ονειρεύεται, που δεν σκέφτηκε ποτέ να αρκεστεί στα κεκτημένα, που δεν θέλησε ποτέ να συμβιβαστεί με οτιδήποτε λιγότερο από την κορυφή. Αυτή η αδάμαστη θέληση και η ατέρμονη φιλοδοξία, είναι χαρακτηριστικά μόνο εκείνων που είναι προορισμένοι να πρωταγωνιστήσουν, να ηγηθούν, να πετύχουν. Η συνεχής προσπάθεια, η χωρίς όρους αφοσίωση, η προσωπικότητα και πάνω απ' όλα η καρδιά, φτιάχνουν τους μεγάλους αρχηγούς, τους Μπουφόν αυτού του κόσμου.

Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι την προηγούμενη φορά που ο Τζίτζι είχε πάει σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, η Γιούβε είχε αποκλείσει και τότε τη Ρεάλ Μαδρίτης. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι και τότε, όπως και χθες, το ημερολόγιο έδειχνε 13 Μαΐου. Το μόνο που άλλαξε είναι το γήπεδο της πρόκρισης. Τότε, το 2003, πριν δώδεκα χρόνια, ο επαναληπτικός είχε παιχτεί στο Τορίνο, στο "Ντέλε Άλπι". Φέτος η σειρά αντιστράφηκε και το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό κατακτήθηκε μέσα στο "Σαντιάγο Μπερναμπέου". Από τις δυο 18άδες που είχαν παίξει τότε, μόνο δυο παίκτες "επέζησαν" της δωδεκαετίας και ήταν παρόντες και στις φετινές αναμετρήσεις. Οι δυο τερματοφύλακες. Ο Ίκερ από τη μία, ο Τζίτζι από την άλλη. Οι δυο κορυφαίοι στον κόσμο στη θέση τους στον 21ο αιώνα.

Πέρασαν και οι δυο από σαράντα κύματα στη διάρκεια της καριέρας τους, τα είδαν όλα στην πορεία τους στο ποδόσφαιρο, τα κατέκτησαν όλα. Ο χαιρετισμός τους τόσο στο Τορίνο, όσο και στη Μαδρίτη, φανέρωσε έναν υπέροχο σεβασμό και μια ειλικρινή εκτίμηση ανάμεσά τους. Όμως το πρόσωπο της βραδιάς ήταν ο Ιταλός. Ούτε καν ο Μοράτα που "κάρφωσε" την πρώην ομάδα του μέσα-έξω. Όχι. Η κάμερα ήξερε πού σημάδευε. Ο πανηγυρισμός του Μπουφόν ήταν τα πάντα: τα συνθήματα των τιφόζι της Γιούβε στην κερκίδα, ο ύμνος του Τσου Λου, το δέος του "Μπερναμπέου", η αγωνία του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι, οι φωνές του στους αμυντικούς του, οι επεμβάσεις του, οι παλμοί της καρδιάς του στα σουτ των αντιπάλων που έμεινε άγαλμα, τα λεπτά στο χρονόμετρο που δεν περνούσαν, η σκέψη του Ολυμπιακού Σταδίου του Βερολίνου.

Το έγραψε τόσο παραστατικά ο Ντελ Πιέρο στο twitter: "Από το Βερολίνο στη Serie B και από εκεί ξανά στο Βερολίνο". Μέσα σε 12 λέξεις, η τελευταία δεκαετία του Μπουφόν. Παγκόσμιος πρωταθλητής το 2006 στον τελικό με τη Γαλλία και στη συνέχεια ο οδυνηρός υποβιβασμός στη δεύτερη κατηγορία λόγω του Καλτσιόπολι. Όμως ο Τζίτζι δεν έφυγε. Προτίμησε να μείνει πιστός στην ομάδα του και ας χρειάστηκε να παίξει με τις Φροζινόνε, Αλμπινολέφε και Τριεστίνα. Εκείνος που λίγους μήνες πριν είχε σηκώσει ψηλά το τρόπαιο του Μουντιάλ. Και σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, η μοίρα θέλησε να τον ξαναδεί μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου. Για να συμπληρωθεί ο κύκλος. Θρίαμβος, δράμα, κάθαρση. Η ιστορία θα επαναληφθεί. Στο ίδιο γήπεδο, με διαφορετικό αντίπαλο. Με την ίδια όμως πάντοτε επιθυμία για το πιο ψηλό σκαλοπάτι.

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για τα όμορφα ποδοσφαιρικά παραμύθια. Τουλάχιστον όχι όσο τα ζούμε ακόμα στην εξέλιξή τους. Θα υπάρχουν υπέροχες λέξεις για να τα μεταφέρουμε μετά από χρόνια στις επόμενες γενιές. Δεν παύουμε όμως να μένουμε εκστατικοί απέναντι σε αυτούς τους "γίγαντες" που κάνουν τόσο ξεχωριστό αυτό το άθλημα, που με την παρουσία τους σφραγίζουν ολόκληρες εποχές και οριοθετούν το αυτονόητο, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν όρια στη μαγεία του ποδοσφαίρου. Όλα είναι πιθανά με μορφές όπως ο Μπουφόν, ο Πουγιόλ, ο Τότι, ο Μαλντίνι, ο Ραούλ, ο Τζέραρντ. Η γοητεία της παρουσίας τους μέσα στα γήπεδα, είναι ο καθρέφτης όλων όσων νιώθουμε είτε στην κερκίδα, είτε σε μια αλάνα, είτε μπροστά σε μια οθόνη. Γιατί βλέποντας τον Τζίτζι στα 37 του να πανηγυρίζει σαν μικρό παιδί, γινόμαστε όλοι πιτσιρίκια, σαν τότε που κλείναμε τα μάτια και ονειρευόμασταν ότι ήμασταν εμείς που βάζαμε το κρίσιμο γκολ ή που πιάναμε το τελευταίο πέναλτι.

Δεν ξέρω αν η Γιουβέντους θα κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ. Ούτε αν ο Μπουφόν θα σηκώσει ψηλά το Κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά. Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα κι εγώ έναν τελικό-clásico, ήθελα επιτέλους να δω την Μπάρτσα και την Ρεάλ, τον Μέσι και τον Κριστιάνο, αντιμέτωπους στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Όμως δεν νιώθω ότι στις 6 Ιουνίου θα παρακολουθήσω κάτι που δεν θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου. Κάθε άλλο. Ως φίλαθλος της Μπαρτσελόνα, θα θέλω να το πάρουν οι "μπλαουγκράνα". Όμως ως φίλαθλος απλά, θα συγκινηθώ αν δω τελικά τον Μπουφόν να κερδίζει το μοναδικό μεγάλο τρόπαιο που λείπει από τη συλλογή του. Και αν ένας "αντίπαλος" είναι ικανός να με συγκινήσει, τότε είναι άξιος για τα πάντα. Μέσα στη σκέψη μου και μέσα στην καρδιά μου. Γιατί αυτό σε τελική ανάλυση είναι το ποδόσφαιρο: ένας ολόκληρος "κόσμος" από συναισθήματα. Που μας τα χαρίζουν απλόχερα οι Μπουφόν αυτού του κόσμου...