Γεια σας. Η συγκυρία για εμάς τους φίλους της Εθνικής Ισπανίας δεν είναι η καλύτερη, αλλά σε τελική ανάλυση δεν γίνεται να στέκεσαι δίπλα στην ομάδα σου μόνο στις μεγάλες στιγμές.

Θα ήταν τελείως άδικο απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα, πολύ περισσότερο όμως όταν έχουμε να κάνουμε με την πιο χαρισματική γενιά ποδοσφαιριστών που είδαμε στα γήπεδα την τελευταία εικοσαετία

Η Ισπανία απέτυχε στο Μουντιάλ. Έφτασε στη Βραζιλία ως ένα από τα μεγάλα φαβορί, στη θεωρία τουλάχιστον, αλλά δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα προβλήματά της, αυτά που πολλοί είχαν επισημάνει τους τελευταίους μήνες.

Στη δική μου παρουσίαση , πριν τον πρώτο αγώνα με την Ολλανδία, τους αποθέωσα. Από τη μέση του κειμένου και μετά, θέλησα να φρενάρω τον ίδιο τον εαυτό μου, αν και για να είμαι ειλικρινής, όχι ιδιαίτερα πειστικά. Συνεχίζω να βλέπω το ποδόσφαιρο με ρομαντικούς όρους, όμως βαθιά μέσα μου είχα μια ανησυχία. Όχι τόσο για την αξία των 23 ποδοσφαιριστών η οποία είναι δεδομένη, όσο για τη λειτουργία της ομάδας μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Και όχι τόσο για την συνεργασία ανάμεσά τους, αφού αυτοί οι τύποι βρίσκονται με κλειστά μάτια όπου και αν τους βάλεις, αλλά για όλες τις άλλες παραμέτρους: ρυθμό, φρεσκάδα, τρεξίματα, ταχύτητα, αλληλοκαλύψεις, πίεση, επιστροφές κλπ.

Όταν όλα αυτά δεν λειτούργησαν στο γήπεδο, τότε προστέθηκε άλλο ένα ακόμα πρόβλημα, αυτό της ψυχολογίας. Μέχρι το εκπληκτικό γκολ του Φαν Πέρσι, οι παίκτες του Ντελ Μπόσκε κρατούσαν ένα επίπεδο. Ήταν φανερό πως δεν είχαν καμία σχέση με τις ομάδες του 2008, του 2010 και του 2012, αλλά προσπαθούσαν να κρύψουν τις αδυναμίες τους και να "χτίσουν" κάτι καλό πάνω στο ανύπαρκτο πέναλτι με το οποίο προηγήθηκαν. Το χτύπημα δεν ήταν τόσο η ισοφάριση από τους Ολλανδούς, όσο το ότι δευτερόλεπτα πριν έχασαν μοναδική ευκαιρία να κάνουν το 2-0 και - κυρίως - ότι δέχτηκαν ένα τέρμα βγαλμένο μέσα από τα πιο τρελά όνειρα οποιασδήποτε ομάδας στον κόσμο.

Το "ποίημα" του Φαν Πέρσι διέλυσε το όποιο "οικοδόμημα" είχαν χτίσει οι Ισπανοί και από εκεί και μετά ξεκίνησε η κατηφόρα. Η κούραση, ή μάλλον καλύτερα η εξάντληση για τους περισσότερους παίκτες από την υπερφορτωμένη χρονιά και η τσαλακωμένη ψυχολογία, δημιούργησαν κατά κύριο λόγο όσα είδαμε στο πρώτο ματς. Και στη συνέχεια, αποδείχτηκε ότι δεν υπήρχαν αποθέματα, σωματικά και ψυχικά, για να σηκώσουν την ομάδα στον τελικό με τη Χιλή. Δεν νομίζω ότι χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις για το τί έφταιξε. Εκεί που θα έπρεπε όμως να σταθούμε, είναι στις αντιδράσεις τόσο στην Ισπανία όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.

ΚΑΚΕΝΤΡΕΧΕΙΑ & ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ

Οι Ισπανοί είναι μάλλον μοιρασμένοι. Οι πιο μεγάλοι, 35άρηδες, 40άρηδες και άνω, αυτοί δηλαδή που έζησαν για πολλά χρόνια τις δύσκολες εποχές της Εθνικής, δηλώνουν στεναχωρημένοι για τον αποκλεισμό, αλλά παράλληλα δεν ξεχνούν τις μεγάλες χαρές που τους χάρισε η Roja. Οι πιο νεαρές ηλικίες σχολιάζουν με αρκετά ακραίες εκφράσεις την αποτυχία της ομάδας τους, αφού ακριβώς είναι αυτοί που μεγάλωσαν μόνο με κατακτήσεις και τρόπαια. Οι "κακομαθημένοι" (ή πιο σωστά οι καλομαθημένοι) ξεσπούν τις τελευταίες ώρες την οργή τους μέσα από τις ιστοσελίδες των μεγάλων ισπανικών εφημερίδων, με στόχο τον Ντελ Μπόσκε και αρκετούς από τους παίκτες.

Στον υπόλοιπο κόσμο συμβαίνει το αναμενόμενο. Η αποκαθήλωση ενός "μύθου" πάντα πουλάει. Ο ευρωπαϊκός (και όχι μόνο) Τύπος χρησιμοποιεί σκληρούς τίτλους και δείχνει να το απολαμβάνει. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι εφημερίδες της Λατινικής Αμερικής εκτός της Βραζιλίας. Διάφοροι Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι έφτασαν στο σημείο να αναρωτιούνται αν τελικά υπήρξε ποτέ το "τίκι τάκα" ή αν όλες αυτές οι διαδοχικές επιτυχίες ήταν απλώς αποτέλεσμα μιας χαρισματικής γενιάς. Με άλλα λόγια, της μπουρδολογίας το ανάγνωσμα. Λες και αυτά τα δυο δεν είναι απόλυτα συνυφασμένα το ένα με το άλλο. Με την ίδια λογική θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν υπήρξε το "total football", αλλά απλά μια χαρισματική γενιά παικτών του Άγιαξ.

Σε ότι αφορά τα δικά μας, δουλειά δεν είχαμε και δουλειά βρήκαμε. Στα social media μπορείτε να διαβάσετε τα πάντα. Από ύβρεις, προσβολές, ειρωνείες, χαιρεκακίες και πλήρη ισοπέδωση μιας ομάδας της οποίας οι επιτυχίες πολύ δύσκολα θα ισοφαριστούν στο μέλλον, μέχρι φυσιολογική καζούρα, πλάκα, αλλά και αναγνώριση για όσα πέτυχε η Ισπανία στη μαγική της εξαετία. Οι βρισιές φυσικά αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία, κάτι που οπωσδήποτε δεν προκαλεί κατάπληξη, αλλά μάλλον θλίψη. Έτσι κι αλλιώς, συνηθισμένοι είμαστε, προσωπικά θα με εξέπληττε το αντίθετο. Σεβασμός δηλαδή, απέναντι σε μια από τις κορυφαίες ομάδες όλων των εποχών και βάσει τίτλων την πιο επιτυχημένη της ιστορίας.

ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΤΗΣ ROJA

Η Ισπανία όμως δεν τελειώνει εδώ. Ένας κύκλος τελειώνει σίγουρα, με την έννοια ότι κάποιοι βασικότατοι παίκτες της όπως ο Τσάβι, ο Βίγια, ο Αλόνσο, ίσως ο Κασίγιας, αποχωρήσουν. Ο κορμός όμως παραμένει, με τους περισσότερους να βρίσκονται σε ηλικίες κάθε άλλο παρά απαγορευτικές. Ο Ράμος, ο Πικέ, ο Μπουσκέτς, ο Σίλβα, ο Άλμπα, ο Μαρτίνεθ, ο Νάβας, ο Ινιέστα, ο Πέδρο, ο Σεσκ και οι υπόλοιποι της "παλιάς φρουράς" είναι έτοιμοι να υποδεχτούν τη νέα γενιά των δυο φορές σερί πρωταθλητών Ευρώπης U21. Οι Ίσκο, Ντε Χέα, Χεσέ, Μοράτα, Τιάγκο, Ντεουλοφέου θα φέρουν καινούργιο αέρα σε μια ομάδα που είναι σίγουρο ότι θα πρωταγωνιστήσει ξανά και πολύ σύντομα θα βρεθεί να διεκδικεί και πάλι τίτλους στο υψηλότερο επίπεδο.

Οι βάσεις που έβαλε ο Λουίς Αραγονές και πάνω στις οποίες έχτισε ο Ντελ Μπόσκε, είναι πολύ γερές για να γκρεμιστούν κάτω από το βάρος της αποτυχίας στο φετινό Μουντιάλ. Το "οικοδόμημα" σίγουρα ταρακουνήθηκε, αλλά αυτό είναι κάτι φυσιολογικό, νομοτελειακό. Δεν υπάρχει ομάδα στην ιστορία που να μην έκανε τον κύκλο της, που να μην υπέστη φθορά, που να μην απέτυχε. Η πτώση της Ισπανίας ήταν πολύ θορυβώδης, ακριβώς επειδή είχε ανέβει τόσο ψηλά. Διάβασα χθες βράδυ στο facebook κάτι που μου άρεσε πολύ. Ένας φίλος είχε γράψει ότι "ο αθλητισμός είναι η δύναμη του να επιστρέφεις στην κορυφή και όχι η ικανότητα του να μένεις αιώνια εκεί".

Αυτό πρέπει να είναι το καινούργιο στοίχημα της Furia Roja. Διαθέτει όλα τα εφόδια για να το καταφέρει. Το σοκ της Βραζιλίας νομίζω ότι θα ξεπεραστεί γρήγορα. Η Ισπανία "έπεσε" χωρίς να αντισταθεί καθόλου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι υπέγραψε την επιστροφή της στην προ Αραγονές εποχή. Η προοπτική είναι ανοιχτή μπροστά και η αποτυχημένη παρένθεση μπορεί να κλείσει. Οι Ισπανοί τόσο απέναντι στην Ολλανδία όσο και απέναντι στη Χιλή, ήθελαν, αλλά δεν μπορούσαν. Αυτό δεν είναι ηττοπάθεια. Ποιος έχει άλλωστε το θάρρος να υποστηρίξει ότι αυτοί οι παίκτες είναι losers; Μην ξεγελιόμαστε. Έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα η οποία θα μνημονεύεται στους αιώνες των αιώνων.

Η Ισπανία έχει παρελθόν, έχει παρόν, έχει και μέλλον. Έγραψε μέσα σε μια εξαετία ένα από τα πιο όμορφα ποδοσφαιρικά "παραμύθια". Έκανε το όνειρο πραγματικότητα. Για την ακρίβεια, ήταν τρία τα "όνειρα". Η Βιέννη, το Γιοχάνεσμπουργκ και το Κίεβο δεν σβήνονται από ένα Μαρακανά. Η απερχόμενη παγκόσμια πρωταθλήτρια γέμισε το βάθρο της με δυο EURO και έγινε αθάνατη. Όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο, σίγουρα τη θαυμάζουν. Και την περιμένουν να επιστρέψει. Προσωπικά είμαι σίγουρος ότι θα είναι συνεπής στο ραντεβού της. Μέχρι τότε, το "Gracias España", είναι αυτό ακριβώς που ταιριάζει μέσα στο μυαλό μου για όσα μας έχει προσφέρει.