Δεν γίνεται, κάτι πρέπει να μας έχει χτυπήσει σαν φυλή. Και αυτό το κάτι πρέπει να ήταν πολύ δυνατό και αποτελεσματικό. Γιατί ειλικρινά δεν βλέπω πώς αλλιώς μπορούν να εξηγηθούν όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Οπότε μοιραία εκεί καταλήγω. Κάτι τεράστιο, μάλλον στρογγυλό, οπωσδήποτε σκληρό και άθραυστο, σίγουρα από μακριά ώστε να έχει πάρει πολλή φόρα, καθόλου απίθανο να έφυγε από άλλο γαλαξία, να διαπέρασε την στρατόσφαιρα και να καρφώθηκε πάνω στην Ελλάδα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, όχι, δεν πρέπει να ήταν στρογγυλό, αλλά να είχε το σχήμα της Ελλάδας, έτσι ώστε να ταιριάξει απόλυτα κατά την επαφή, χωρίς να επηρεάσει τους υπόλοιπους. Μα καλά, θα μου πείτε, πώς γίνεται να εκτοξεύσει κάποιος έξω από το ηλιακό σύστημα ένα γαλαξιακό βλήμα, στο οποίο να έχει δώσει το σχήμα της Ελλάδας; Και γιατί όχι; Μόνο εμείς ψάχνουμε δηλαδή Ούφο στον γαλαξία; Οι άλλοι εξωγήινοι γιατί να μην κάνουν το ίδιο;

Και ψάχνοντας, ποιος μου λέει εμένα ότι δεν μας βρήκαν πρώτοι, πριν εμείς βρούμε εκείνους; Σε τελική ανάλυση, δεν ήμασταν ποτέ καμουφλαρισμένοι, αντίθετα όλες τις μαλακίες μας τις κάνουμε φόρα παρτίδα. Κάπως έτσι, πρέπει να μας πήραν χαμπάρι τίποτα πράσινοι, να εντυπωσιάστηκαν από αυτά που είδαν και να μας ανακήρυξαν νικητές στην απεραντοσύνη της διαστημικής βλακείας. Ναι, αλλά γιατί να μας ρίξουν με το κανόνι από του διαόλου τη μάνα; Απλό. Για να τεστάρουν τις αντοχές μας. Και δικαιώθηκαν. Διότι οι μαθηματικοί τους υπολογισμοί - πριν βροντήξουν το κανόνι - είχαν καταλήξει στο ότι η βλακεία μας είναι ανίκητη, αλύγιστη, ακαταπόνητη και το κυριότερο, αχαλιναγώγητη.

Γιατί όμως τα λέω όλα αυτά; Διότι οι μικρές ή μεγάλες ιστορίες παραλογισμού είναι συνεχώς παρούσες στην καθημερινότητά μας. Την Κυριακή το βράδυ είχα πάει στα γραφεία του Sport24.gr για να παρακολουθήσω το ντέρμπι μαζί με τους φίλους και συναδέλφους. Αρκετή ώρα μετά τη λήξη του αγώνα και ενώ το ρεπορτάζ έτρεχε για τις αντιδράσεις των οπαδών του Παναθηναϊκού λόγω της ήττας, είδαμε την φωτογραφία που ακολουθεί, την οποία είχε ανεβάσει στον προσωπικό του λογαριασμό στο instagram ο παίκτης του Ολυμπιακού, Φελίπε Πάρδο. Μαζί του στη φωτογραφία, πόζαρε ο παίκτης του Παναθηναϊκού, Βίκτορ Ιμπάρμπο, ενώ η λεζάντα έγραφε: "Πόσο όμορφο είναι το ποδόσφαιρο, συνάντηση ξανά με τον κολλητό μου φίλο Ιμπάρμπο".

Αμέσως γύρω μου είδα σφιγμένα πρόσωπα και άκουσα σχόλια του τύπου "ωχ, τώρα μάλιστα" ή "εντάξει, αυτό ήτανε". Προφανώς τα σχόλια αφορούσαν τον Ιμπάρμπο, ο οποίος όχι μόνο είχε κάνει το έγκλημα να βγει φωτογραφία με τον ΦΙΛΟ και ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΗ του, Πάρδο, αλλά είχε και το θράσος να χαμογελάσει στον φακό. Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι έξαλλοι από την ήττα, γνωστοί και μη εξαιρετέοι ισότιμοι συνομιλητές του προέδρου, την έπεσαν τόσο στον πρόεδρο όσο και στον προπονητή, απαιτώντας την αυστηρή τιμωρία του Ιμπάρμπο, ο οποίος - με την ευκαιρία - είχε διαπράξει ένα ακόμα έγκλημα, αφού τα ξημερώματα της Κυριακής, είχε ανεβάσει ένα βίντεο, στο οποίο χόρευε μέσα στο δωμάτιό του, στο ξενοδοχείο! Και πριν περάσουν λίγες ώρες, με το που ξημέρωσε η Δευτέρα, διέρρευσε πως ναι, ο Κολομβιανός των "πράσινων" θα τιμωρηθεί με χρηματικό πρόστιμο και πιθανό αποκλεισμό από το επόμενο παιχνίδι της ομάδας.

Στο κείμενο δεν έχω καμία πρόθεση να εξετάσω τον πειθαρχικό κανονισμό του Παναθηναϊκού. Οι παίκτες τον γνωρίζουν, άρα ξέρουν τί επιτρέπεται και τί απαγορεύεται. Φαντάζομαι, γνωρίζουν και ποιες είναι οι ποινές για κάθε παράπτωμα. Αυτό που αρνούμαι να πιστέψω, είναι ότι ο κανονισμός απαγορεύει να φωτογραφηθεί κάποιος παίκτης με παίκτη άλλης ομάδας. Όπως επίσης, ότι ένας παίκτης απαγορεύεται να χορεύει μέσα στο δωμάτιό του μέσα στη νύχτα, παραμονή ενός ντέρμπι. Υποτίθεται ότι πριν από επίσημο παιχνίδι, η τυπική υποχρέωση του παίκτη, είναι να κοιμάται για να ξεκουραστεί. Το πώς νιώθει όμως ο καθένας τους, το πώς διαχειρίζεται το πιθανό άγχος ή την πίεση ή ακόμα και την προσμονή μέχρι να έρθει η ώρα του αγώνα, είναι κάτι που δεν μπαίνει σε καλούπια. Ειδικότερα από τη στιγμή που ο "ένοχος" βρίσκεται στο δωμάτιό του, δεν πίνει ξύδια σε κανένα μπαρ και σε τελική ανάλυση, δεν κάνει κάτι μεμπτό. Εκτός και αν πάμε στην άλλη άκρη, στο σχόλιο που άκουσα από καλό συνάδελφο, ότι "πας σε ντέρμπι, δεν είσαι σε τσίρκο".

Αλλά, για χάρη της συζήτησης, ας δεχτώ ότι δεν ήταν ό,τι καλύτερο το ξενύχτι του Ιμπάρμπο. Αυτό που δεν θα δεχτώ σε καμία περίπτωση, είναι η οποιαδήποτε διοίκηση να συζητάει με οπαδούς την επιβολή τιμωρίας σε οποιονδήποτε παίκτη. Έτσι κι αλλιώς, καμία διοίκηση δεν επιτρέπεται να συζητάει με οπαδούς. Οπωσδήποτε όχι για τέτοιου είδους ζητήματα. Μια μεγάλη σε έκταση ήττα, από όποιον αντίπαλο και αν προέρχεται, δεν γίνεται να νομιμοποιεί την ανάμιξη οπαδών σε διοικητικά θέματα. Αν η διοίκηση ή ο προπονητής θεωρούν ότι πρέπει να επιβάλλουν τιμωρίες, το κάνουν μόνο με μεταξύ τους συνεννόηση και όχι ακούγοντας τις κραυγές του κάθε φανατισμένου που ό,τι θυμάται χαίρεται. Πείτε μου εσείς πότε διαβάσατε και πού, τον πρόεδρο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της Ρεάλ Μαδρίτης, της Μπάγερν, της Μπαρτσελόνα, της Λιόν, της Παρί, της Λίβερπουλ, του Άγιαξ κλπ, να μιλάνε με οπαδούς για το αν θα τιμωρήσουν παίκτες τους.

Και πάμε και στη φωτογραφία. Προσπερνώ το γεγονός ότι παρουσιάζεται σχεδόν ως έγκλημα το ότι πόζαραν παρέα δυο φίλοι από την Κολομβία, κάτι δηλαδή τελείως φυσιολογικό και άμεμπτο. Προσπερνώ επίσης το γεγονός ότι θεωρήθηκε διπλό έγκλημα το ότι ο Ιμπάρμπο χαμογελούσε. Και απλώς αναρωτιέμαι πόσο κλινικά ηλίθιος πρέπει να είναι κάποιος για να ενοχληθεί από το ποστάρισμα της φωτογραφίας στο instagram. Μου είναι αδιάφορο το αν την ανέβασε ο Πάρδο ή ο Ιμπάρμπο. Που στην προκειμένη περίπτωση υποτίθεται ότι είναι στα "ελαφρυντικά" του παίκτη του Παναθηναϊκού, το ότι δεν την ανέβασε αυτός. Υπάρχουν συνάδελφοι που είπαν ότι θα έπρεπε ο Ιμπάρμπο να πει στον Πάρδο να μην την ανεβάσει. Και σαν να μην ήταν αρκετά όλα αυτά, ακούω ότι είπε, λένε, ο Στραματσόνι όταν έβαζε χέρι στον παίκτη του για την φωτογραφία, το εξής βαθιά φιλοσοφημένο: "Αν ήταν το Ρόμα-Λάτσιο, θα το έκανες;".

Εκεί που επιτρέπεται και να βγάζουν φωτογραφίες και να χαμογελάνε...

Επειδή δεν απέχουμε και πολύ από το να τρελαθούμε τελείως, θα ήθελα να προσθέσω το ότι μου είναι παγερά αδιάφορο αν ο κάθε Ιμπάρμπο θα το έκανε αυτό με τη φωτογραφία στο Ρόμα-Λάτσιο. Δεν γίνεται κάποιος - ειδικά αν είναι ο προπονητής - να επικαλείται τέτοιου είδους παραδείγματα. Διότι αυτό δεν είναι επιχείρημα, αλλά ένας τρόπος για να γίνει πιθανότατα αρεστός στους ούγκανους. Σε τελική ανάλυση, γιατί να πρέπει να γίνει η σύγκριση με κάτι ακραίο και όχι με κάτι που αντιπροσωπεύει πολιτισμό και πάνω απ' όλα λογική; Ο ποδοσφαιριστής είναι επαγγελματίας. Σημαίνει αυτό ότι έχει την υποχρέωση να προπονείται σωστά, να κάνει προσεκτική ζωή και να αποδίδει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο γήπεδο. Είναι όμως και αυτός άνθρωπος. Και έχει το δικαίωμα να έχει μια φυσιολογική καθημερινότητα, όπως ο ίδιος την επιλέγει και όχι όπως την φαντάζονται ή την αντιλαμβάνονται μέσα στο σαλεμένο τους μυαλό εκείνοι που δεν έχουν ζωή πέρα από το οπαδιλίκι.

Δεν γίνεται να διαιωνίζεται - και μάλιστα όλο και περισσότερο - αυτή η αρρώστια με τον "ενεργό" ρόλο που θέλουν να παίζουν οι οπαδοί, οι φανατικοί, οι όπως θέλετε ονομάστε τους, μέσα σε έναν σύλλογο. Ο Τύπος - γραπτός και ηλεκτρονικός - παρουσίασε τους τριακόσιους που βρέθηκαν στο προπονητικό κέντρο του Παναθηναϊκού μετά το ντέρμπι, ως κάτι φυσιολογικό, ως κάτι που ρε παιδί μου είναι νορμάλ να γίνει αφού οι άλλοι έφαγαν τρία γκολ. Αντίθετα, ο καθένας με τον τρόπο του, παρουσίασε τα δυο παραπτώματα του Ιμπάρμπο ως κάτι σχεδόν ασυγχώρητο, που δίκαια θα επισύρει την τιμωρία του. Επειδή ο άλλος χόρευε δίπλα στο κρεβάτι του και επειδή έβγαλε μια φωτογραφία με έναν κολλητό του φίλο. Επίσης κανείς δεν θεώρησε πρέπον να καταδικάσει την κατάντια ενός ιστορικού συλλόγου, να προσπαθούν ο πρόεδρος και ο προπονητής να κατευνάσουν τους τρελαμένους, διαπραγματευόμενοι μαζί τους ακόμα και την σωματική ακεραιότητα παικτών ή την ασφάλεια των αυτοκινήτων τους. Και βέβαια, αυτό δεν είναι μόνο "πράσινο" φαινόμενο. Είναι ελληνικό φαινόμενο, δηλαδή και πράσινο και κόκκινο και κίτρινο και μαύρο και πάει λέγοντας.

Και ενώ όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν εδώ, βλέπουμε ξαφνικά μια άλλη φωτογραφία, έξω από εδώ, και αναγκαστικά, κάνουμε τις συγκρίσεις. Αγώνας σχεδόν ζωής ή θανάτου για την Αργεντινή στην έδρα της μισητής αντιπάλου, της Βραζιλίας. Και ο Νεϊμάρ προσκαλεί τους Μέσι και Μαστσεράνο να ταξιδέψουν μαζί του, στο ιδιωτικό του τζετ. Ποζάρουν και αυτοί με χαμόγελα, ανεβαίνει η φωτογραφία στο instagram και όλα μια χαρά. Όπως θα έπρεπε να είναι. Θα μου πείτε, συμπαίκτες στην Μπαρτσελόνα. Θα σας πω, ε και; Αργεντινή - Βραζιλία, που αν το βάλεις στη ζυγαριά και δίπλα τοποθετήσεις το ΟΣΦΠ-ΠΑΟ, θα γελάνε και τα τσιμέντα του "Μαρακανά". Δεν τρέχει τίποτα, είναι φίλοι που για 90 λεπτά θα είναι αντίπαλοι. Όπως ακριβώς και ο Πάρδο με τον Ιμπάρμπο. Δεν έχει θέση η βλακεία των ούγκανων σε αυτό που πολύ σωστά περιέγραψε ο Πάρδο ως την ομορφιά του ποδοσφαίρου. Γιατί μαγεία δεν είναι μόνο οι ντρίμπλες, οι γκολάρες, οι θεαματικές αποκρούσεις. Μαγεία είναι και η συνάντηση δυο φίλων σε μια ξένη χώρα, που φοράνε διαφορετικές φανέλες. Και είναι τέτοια η χαρά τους που ξαναβρίσκονται, ώστε γουστάρουν να βγάλουν μια φωτογραφία μαζί, χαμογελώντας. Και να μοιραστούν αυτή τη στιγμή τους με υγιείς φίλαθλους και όχι με ξεκούρδιστους μπαγλαμάδες.

Και για να μη σας ζαλίσω περισσότερο, επιτρέψτε μου να σας δείξω κάτι ακόμα πριν κλείσω. Μια ακόμα φωτογραφία που αν την βλέπαμε εδώ, με δικούς μας παίκτες, είναι σίγουρο ότι θα είχε γίνει επανάσταση. Το έγραψα και πριν λίγες μέρες, σε ένα άλλο άρθρο, ότι το πρόβλημά μας δεν είναι μόνο η έλλειψη παιδείας, αλλά και η παντελής απουσία αισθητικής. Και αυτά τα δυο, είναι αξίες διαχρονικές, που αν δεν τις έχεις, θέλει πραγματικά πολλή δουλειά και θέληση για να τις αποκτήσεις. Οι Ισπανοί έχουν δουλέψει πάνω σ' αυτό σε βάθος δεκαετιών, πρωτίστως γιατί αγαπάνε το ποδόσφαιρο. Και ο μέσος φίλαθλός τους διαθέτει και τα δυο. Και την παιδεία, αλλά και την αισθητική. Λίγο πριν το Μουντιάλ του 1990, το ισπανικό περιοδικό Interviu, έκανε ένα αφιέρωμα στους διεθνείς παίκτες της furia roja, με τον τίτλο "μια εθνική χωρίς χρώματα". Μέσα στο περιοδικό υπήρχε και μια γιγαντοαφίσα, στην οποία είχαν ποζάρει κάποιοι από αυτούς, φορώντας φανέλες από άλλους συλλόγους.

Ο Μίτσελ της Ατλέτικο, ο Μπουτραγκένιο της Μπαρτσελόνα και ο Θούμπι της Ρεάλ Μαδρίτης. Αισθητική και ολοκληρωτική απουσία κόμπλεξ

Έτσι λοιπόν, όπως θα διαπιστώσετε κοιτώντας τη φωτογραφία, ο Μίτσελ (παίκτης της Ρεάλ) φοράει τη φανέλα της Ατλέτικο Μαδρίτης, ο Μπουτραγκένιο (παίκτης της Ρεάλ) τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, ο Θουμπιθαρέτα (παίκτης της Μπαρτσελόνα) τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, ο Μανόλο (παίκτης της Ατλέτικο) τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, ο Αντρινούα (παίκτης της Αθλέτικ) τη φανέλα της Ρεάλ Σοθιεδάδ, ο Γκόριθ (παίκτης της Ρεάλ Σοθιεδάδ) τη φανέλα της Μπαρτσελόνα και ο Χούλιο Σαλίνας (παίκτης της Μπαρτσελόνα) τη φανέλα της Αθλέτικ. Είχαν ποζάρει όλοι με χαμόγελα, όπως βλέπετε και δεν έγινε απολύτως τίποτα. Ας το μεταφέρουμε τώρα αυτό νοερά και με τα φτερά της φαντασίας μας, στο δικό μας ποδόσφαιρο. Να έκανε, λέει, ένα περιοδικό ελληνικό αντίστοιχο αφιέρωμα πριν από EURO ή Μουντιάλ και να έφτιαχνε αντίστοιχη αφίσα με, ας πούμε, τον Φορτούνη να φοράει φανέλα της ΑΕΚ, τον Μήτρογλου φανέλα του Παναθηναϊκού, τον Αθανασιάδη φανέλα του Άρη, τον Μάνταλο φανέλα του Ολυμπιακού και πάει λέγοντας. Εμφύλιος. Εκτός του ότι θα τους κρέμαγαν κουδούνια, το κράξιμο που θα έπεφτε, θα ήταν άνευ προηγουμένου. Μαζί με το κυνηγητό, τις φάπες και τις ροχάλες, όταν οι "εγκληματίες προδότες" θα επέστρεφαν στους συλλόγους τους...