Ο Μουρίνιο αφήνει μετά από τρία χρόνια τη Ρεάλ Μαδρίτης και το Sport24.gr κάνει τον απολογισμό στο έργο του Πορτογάλου.

Πού πέτυχε, πού απέτυχε και τι έργο αφήνει πίσω του, αφού όπως ανακοίνωσε χθες βράδυ ο Πέρεθ, θα αποχωρήσει το καλοκαίρι από τους «μερένγκες».

Φήμες, ενδείξεις, δηλώσεις, όλα έδειχναν τις τελευταίες μέρες ότι ο Ζοζέ Μουρίνιο θα αποτελέσει παρελθόν από τον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο πρόεδρος της Ρεάλ επισημοποίησε το «διαζύγιο» στη χθεσινοβραδινή συνέντευξη Τύπου. Ο Πορτογάλος τεχνικός που έφτασε πριν τρία χρόνια στο Τσαμαρτίν ως ο «εκλεκτός» του Φλορεντίνο Πέρεθ για να βάλει τέλος στην ηγεμονία της Μπαρτσελόνα και – κυρίως – για να δώσει σάρκα και οστά στο όνειρο της «décima», του δέκατου δηλαδή Κυπέλλου Πρωταθλητριών, φεύγει έχοντας αποτύχει. Στο μεν πρώτο σκέλος σε μεγάλο βαθμό, στο δε δεύτερο παταγωδώς.

Στο σημερινό κείμενο θα κάνουμε έναν σύντομο απολογισμό του έργου του Μουρίνιο στην τριετή παραμονή του στη Μαδρίτη. Όχι σε όλη την καριέρα του, το ξεκαθαρίζουμε αυτό για να μην υπάρξουν παρερμηνείες. Θα εξετάσουμε τους στόχους που έθεσε, τους τίτλους που κατέκτησε, τις αποτυχίες του, τις σχέσεις του με τη διοίκηση της Ρεάλ, τους φιλάθλους της, τους παίκτες του και τους αντιπάλους. Και τέλος, θα δούμε πόσο βοήθησε την ομάδα του με τις μεταγραφικές του επιλογές, αλλά και – αν τελικά φύγει – τί έργο αφήνει πίσω του ως παρακαταθήκη στον διάδοχό του.

1. Ο ΠΟΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «DÉCIMA»

Ο αποκλεισμός της Μπαρτσελόνα στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ της σεζόν 2009/10, έκανε τον Μουρίνιο ήρωα στα μάτια των φίλων της Ρεάλ. Εδώ δέχεται τα συγχαρητήρια του Φλορεντίνο Πέρεθ μετά τον τελικό στο "Μπερναμπέου", λίγες μέρες πριν υπογράψει συμφωνία με τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Ο Μουρίνιο έφτασε στη Μαδρίτη το καλοκαίρι του 2010, εξαργυρώνοντας δυο πράγματα. Πρώτον, τις μεγάλες επιτυχίες του στις προηγούμενες ομάδες του και δεύτερον τον αποκλεισμό της Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ της σεζόν 2009/10. Αν η μέχρι τότε καριέρα του ήταν ο βασικός λόγος που ο Πέρεθ τον επέλεξε ανάμεσα σε όλους τους υπόλοιπους, το γεγονός ότι «εμπόδισε» την αιώνια αντίπαλο να διεκδικήσει – και πιθανότατα να κερδίσει και να πανηγυρίσει – ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», άγγιξε το θυμικό όλων ανεξαιρέτως των φίλων της Ρεάλ που στο πρόσωπό του είδαν αυτόν που προοριζόταν να ξορκίσει την κατάρα. Την κάθε είδους – ποδοσφαιρική – κατάρα.

Ο Μουρίνιο λοιπόν δεν ήταν απλά ο νέος προπονητής της ομάδας, αλλά ο «εκλεκτός», ένα είδος «Μεσσία» που πολύ απλά θα έβαζε τα πράγματα στη θέση τους. Τη Ρεάλ δηλαδή στην κορυφή της Ισπανίας και της Ευρώπης. Για να είμαστε ακριβείς, ο θρόνος της Ευρώπης ήταν, είναι και – μέχρι να πραγματοποιηθεί – θα παραμείνει ο μεγάλος καημός, αλλά και το απόλυτο όνειρο κάθε «μαδριδίστα». Το μεγάλο απωθημένο των απανταχού «μερένγκες». Η «décima» είναι το Άγιο Δισκοπότηρο για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Όχι το πρωτάθλημα, όχι τρία ή τέσσερα ή πέντε σερί πρωταθλήματα στην Ισπανία, αλλά το δέκατο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Τελεία και παύλα.

Όλη η Ρεάλ ζει και αναπνέει με το όνειρο της «décima».

Το τονίζω τόσο πολύ, γιατί αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε σωστά την τριετία του Μουρίνιο στη Ρεάλ, είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε ότι ο συγκεκριμένος σύλλογος κυριολεκτικά ζει και αναπνέει με αυτή τη σκέψη, με αυτόν τον πόθο. Αυτό οφείλεται σε δυο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι η απόλυτη κυριαρχία των «μερένγκες» στο ξεκίνημα του θεσμού με τα 6 Πρωταθλητριών, κάτι που αυτόματα έκανε την ομάδα της Μαδρίτης «συνώνυμο» με τον συγκεκριμένο τίτλο. Ο δεύτερος είναι η μεγάλη χρονική απόσταση που μεσολάβησε από την έκτη κούπα (1966) μέχρι την έβδομη (1998).

Αυτά τα 32 χρόνια μετέτρεψαν την επιθυμία της κατάκτησης (ή πιο σωστά, μίας ακόμα κατάκτησης), σε απωθημένο, σε πρωταρχικό στόχο, σε «σημαία» για έναν σύλλογο που όντας ο κορυφαίος στον κόσμο, δεν έβρισκε παρηγοριά στα – πολλά – εγχώρια πρωταθλήματα ή τους υπόλοιπους τίτλους. Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε ότι η Ρεάλ Μαδρίτης είναι κάτι το τελείως ξεχωριστό στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Κατά τη γνώμη μου, ιστορικά, σε βάθος χρόνου, δεν υπάρχει άλλος σύλλογος που να μπορεί να συγκριθεί μαζί της. Όχι απαραίτητα σε αξία (κατά περιόδους), αλλά λόγω της (ιδιαίτερης και μοναδικής) σχέσης που έχει αναπτύξει διαχρονικά με το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Ο Μουρίνιο στην επίσημη παρουσίασή του από τη Ρεάλ.

Όταν λοιπόν ήρθε η «séptima» το 1998, η επιθυμία για την όγδοη ήταν τόσο μεγάλη σα να είχαν περάσει ξανά 32 χρόνια από την προηγούμενη. Στην επόμενη τετραετία, η Ρεάλ πήρε άλλες δυο κούπες, αλλά δεν χόρτασε. Για να είμαστε ειλικρινείς, ποτέ δεν θα χορτάσει. Για να το θέσω διαφορετικά, οι καρδιές των «μαδριδίστας» χτυπάνε ευρωπαϊκά. Και με τον ερχομό του Μουρίνιο, πίστεψαν ότι επιτέλους, τα τρόπαια στο μουσείο του συλλόγου θα γίνονταν διψήφια. Ο Πορτογάλος – θεωρούσαν – πως θα έφερνε το δέκατο τρόπαιο και μάλιστα, εν μέσω κυριαρχίας (σε Ισπανία και Ευρώπη) της Μπαρτσελόνα.

2. ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ

Οι βασικοί στόχοι που έθεσε η διοίκηση της Ρεάλ και αποδέχτηκε ο Μουρίνιο, ήταν δυο. Πρώτα να διακοπεί το εγχώριο σερί της Μπαρτσελόνα και μετά να κατακτηθεί το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Αν μαζέψουμε συνολικά τους τίτλους σε αυτά τα τρία χρόνια που ο Πορτογάλος έμεινε στη Μαδρίτη, τότε θα δούμε ότι βασικά υπήρχαν 9 τρόπαια προς διεκδίκηση. 3 Κύπελλα, 3 πρωταθλήματα και 3 Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό που περίμενε ο Φλορεντίνο – και μαζί του ο κόσμος της ομάδας – ήταν η ανατροπή του στάτους κυριαρχίας των «μπλαουγκράνα» και η παρουσία της Ρεάλ τουλάχιστον σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ.

Ο ένας από τους στόχους του Μουρίνιο ήταν να βάλει τέλος στις επιτυχίες της Pep Team. Εδώ, χαιρετάει τον Γουαρδιόλα πριν την έναρξη ενός clasico.

Άρα, αν το απλοποιήσουμε, στο «πλάνο» υπήρχαν δυο πρωταθλήματα Ισπανίας και ένα Πρωταθλητριών. Γιατί αυτό; Το εξηγώ αμέσως. Ο Πέρεθ περίμενε στην Ισπανία από τον Μουρίνιο, όπως έγραψα παραπάνω, ανατροπή στο σκηνικό. Ανατροπή και όχι παρένθεση. Τα δυο πρωταθλήματα σε μια τριετία θα αποδείκνυαν ότι η Ρεάλ ανέβηκε στην κορυφή (με το πρώτο) και παρέμεινε σε αυτή (με το δεύτερο). Σε ότι αφορά το Τσάμπιονς Λιγκ, η διοίκηση των «μερένγκες» ήθελε την ομάδα να φτάσει οπωσδήποτε στο αμέσως προηγούμενο σκαλοπάτι πριν το τρόπαιο. Τουλάχιστον μια φορά, ιδανικά δε, δύο. Και το προηγούμενο σκαλοπάτι προφανώς δεν είναι ο ημιτελικός, αλλά ο τελικός. Για να διεκδικήσεις την «décima», πρέπει να παίξεις στον τελικό.

3. ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Γνωρίζοντας πλέον την «ευαισθησία» των «μαδριδίστας» για την «décima» και το πλάνο που είχε ο Φλορεντίνο όταν έφερε τον Μουρίνιο στη Μαδρίτη, αν κάνουμε έναν πρώτο απολογισμό, εξετάζοντας αποκλειστικά και μόνο τους τίτλους που κέρδισε ο Πορτογάλος στην τριετία (ένα Κύπελλο και ένα Πρωτάθλημα), καταλήγουμε εύκολα στο εξής συμπέρασμα: Αποτυχία. Ας το αναλύσουμε όμως λίγο περισσότερο. Ξεκινώντας πρώτα από όσα κερδήθηκαν. Αρχίζοντας από το Copa del Rey, που ήταν και ο πρώτος τίτλος της Ρεάλ επί εποχής Μουρίνιο.

Μαζί με τον Φλορεντίνο Πέρεθ και τον Χόρχε Βαλντάνο σε εκδήλωση του συλλόγου. Ο Αργεντίνος υπήρξε το πρώτο "θύμα" του Πορτογάλου.

Το ισπανικό Κύπελλο είναι ο μικρότερος σε σημασία τίτλος από τις τρεις βασικές κατηγορίες (Κύπελλο, Πρωτάθλημα, Τσάμπιονς Λιγκ). Αν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, το τρόπαιο αυτό στη λογική του πλάνου της Ρεάλ, θα ήταν αδιάφορο. Όμως η παρουσία της Μπαρτσελόνα στον τελικό, ανέβασε τη συγκεκριμένη κούπα όχι ένα, αλλά δύο επίπεδα. Και δίκαια. Μετά το 5-0 στο πρώτο clásico της εποχής Μουρίνιο και την απώλεια του πρωταθλήματος, ο τελικός του «Μεστάγια» ήταν η πρώτη μεγάλη ευκαιρία για ρεβάνς. Δεν ήταν ένας απλός τελικός Κυπέλλου, αλλά η σύγκρουση ανάμεσα σε μια ομάδα που ένα χρόνο πριν είχε κατακτήσει έξι (στους έξι) τίτλους και στον αγωνιστικό εγωισμό των «μερένγκες».

Και η Ρεάλ βγήκε νικήτρια. Στην παράταση, κάτι που έδωσε επικές διαστάσεις στη νίκη της, παρά το φτωχό 1-0. Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που οι «μπλάνκος» κέρδιζαν τη Μπαρτσελόνα και επίσης η πρώτη φορά που στερούσαν οι ίδιοι εγχώριο τίτλο από την ανίκητη Pep Team. Παρά το γεγονός ότι λίγες μέρες αργότερα η Μπαρτσελόνα απέκλεισε τη Ρεάλ στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, η πρώτη σεζόν του Μουρίνιο «σώθηκε» από αυτό το Κύπελλο. Και έδωσε τελικά θετικό πρόσημο στην προσπάθεια του Πορτογάλου να επαναφέρει την ομάδα του στην κορυφή. Ο κόσμος είδε ελπίδα, ανέπνευσε αισιοδοξία και πίστεψε ότι η Ρεάλ επιστρέφει. Και ας είδαν λίγες εβδομάδες μετά, τους «μπλαουγκράνα» να κερδίζουν ένα ακόμα Τσάμπιονς Λιγκ.

4. ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΤΩΝ ΡΕΚΟΡ

Πανηγυρίζοντας έξαλλα την κατάκτηση του πρωταθλήματος μέσα στο "Σαν Μαμές".

Η δεύτερη χρονιά του Μουρίνιο – αυτή που όπως λένε οι αριθμοί είναι πάντοτε καλύτερη από την πρώτη – έφερε το πρωτάθλημα στο Τσαμαρτίν, βάζοντας τέλος στο σερί της Μπαρτσελόνα. Η Ρεάλ πέρασε σαν οδοστρωτήρας από την Πριμέρα Ντιβισιόν και κέρδισε – δίκαια – μια Λίγκα γεμάτη ρεκόρ. Δεν ήταν μια εύκολη κατάκτηση αφού οι «μπλαουγκράνα» έφτασαν κοντά στο θαύμα της ανατροπής, όμως σφραγίστηκε με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Με την πρώτη νίκη του Πορτογάλου μέσα στο «Καμπ Νόου».

Η Ρεάλ βρέθηκε σε θέση ισχύος, όμως ο Μουρίνιο δεν μπόρεσε να το εκμεταλλευτεί στη συνέχεια, παρά το γεγονός ότι τελείωσε τη χρονιά με ένα ακόμα «δώρο», την παραίτηση του Γουαρδιόλα. Στη φετινή σεζόν, οι «μερένγκες» κατάφεραν να κάνουν τόσες γκέλες μαζεμένες στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος, που έμειναν εκτός διεκδίκησης πριν τις γιορτές (!), ολοκληρώνοντας τον πρώτο γύρο 18 ολόκληρους βαθμούς πίσω από την Μπαρτσελόνα και 7 πίσω από την Ατλέτικο. Ο Πορτογάλος έχασε έτσι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να κάνει την παρένθεση ανατροπή. Πέτυχε στη διακοπή του σερί, όμως απέτυχε να διατηρηθεί στην κορυφή, πραγματοποιώντας μια πραγματική «ελεύθερη πτώση» στη φετινή Λίγκα.

5. ΜΗΔΕΝ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΤΕΛΙΚΟΥΣ

Η «décima» αποδείχτηκε άπιαστο όνειρο για τον Ζοζέ Μουρίνιο...

Σε ότι αφορά την Ευρώπη, υπάρχουν πολλοί δημοσιογράφοι αλλά και απλοί φίλαθλοι στην Ισπανία (και εκτός αυτής) που θεωρούν ότι ο Μουρίνιο ξαναέφερε τη Ρεάλ στο προσκήνιο. Και έχουν απόλυτο δίκιο. Η «βασίλισσα» της Ευρώπης είχε πέσει τα προηγούμενα χρόνια σε πλήρη ανυποληψία, αδυνατώντας να περάσει τη φάση των «16». Ο Πορτογάλος, στα τρία χρόνια που κάθισε στον πάγκο της ομάδας, «έπαιξε» ισάριθμους ημιτελικούς. Μέχρι εδώ το ποτήρι είναι σίγουρα μισογεμάτο. Όμως, αν ανατρέξουμε στο περίφημο πλάνο του Πέρεθ, η αδυναμία της Ρεάλ να περάσει έστω και σε έναν τελικό, αυτόματα «αδειάζει» το ποτήρι.

Στη Μαδρίτη κανείς δεν είχε την απαίτηση να περάσει η Ρεάλ και στους τρεις τελικούς. Όπως γράψαμε όμως παραπάνω, αν δεν προκριθείς στον τελικό, δεν μπορείς να διεκδικήσεις την πολυπόθητη «décima». Και ο Μουρίνιο αποκλείστηκε και τις τρεις φορές. Θα συμφωνήσουμε όλοι ότι πάλεψε και τις τρεις χρονιές. Όμως, επίσης, δεν μπορούμε να μην παραδεχτούμε, ότι έπαθε ισάριθμα «χουνέρια». Στον πρώτο ημιτελικό, αν και προσπάθησε μέσα στο «Καμπ Νόου», είχε χάσει ουσιαστικά την πρόκριση μετά το 0-2 του «Μπερναμπέου», μία μόλις εβδομάδα μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου στη Βαλένθια.

Το γκολ εναντίον της Μάντσεστερ Σίτι ήταν αυτό που πανηγύρισε περισσότερο από κάθε άλλο στην τριετή παραμονή του στη Μαδρίτη.

Τη δεύτερη χρονιά, αν και βρέθηκε σε θέση ισχύος με το γρήγορο 2-0 επί της Μπάγερν, ο ίδιος αποφάσισε να τραβήξει πίσω την ομάδα του, επαναπαυόμενος στο αποτέλεσμα, αντί να «πιάσει από το σβέρκο» τους ζαλισμένους Βαυαρούς και να τους αποτελειώσει. Και φέτος, επέστρεψε στη Μαδρίτη, έχοντας δεχτεί 4 γκολ από τον Λεβαντόφσκι στη Γερμανία. Όταν είσαι ο Special One, έχεις πληρωθεί 30 εκατομμύρια ευρώ από τον Πέρεθ για να διεκδικήσεις το δέκατο Πρωταθλητριών και αδυνατείς να βρεθείς έστω σε έναν τελικό, έχεις αποτύχει. Επαναλαμβάνω, όχι να το κερδίσεις, αλλά να το διεκδικήσεις.

6. ΔΥΟ ΣΤΑ ΕΝΝΙΑ

Ανακεφαλαιώνοντας, ο – σκληρός – απολογισμός λέει το εξής: Από τους 9 στόχους που θα μπορούσε να διεκδικήσει ο Μουρίνιο, πέτυχε μόνο τους 2. Και κανέναν από το «πάνω ράφι» των απαιτήσεων ή των προσδοκιών, αν προτιμάτε, της Ρεάλ. Ένα Κύπελλο που απέκτησε αξία λόγω των ιδιαιτεροτήτων του τελικού, ένα πρωτάθλημα, εντυπωσιακό μεν, αλλά χωρίς την ανάλογη συνέχεια και καμία παρουσία σε τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Και χωρίς καν να γίνει αναφορά στο χαμένο από την Ατλέτικο Copa del Rey πριν λίγες μέρες.

Στον πάγκο της Ρεάλ, στη διάρκεια του τελικού Κυπέλλου με την Ατλέτικο. Χωρίς σχόλια...

Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, πρέπει να προσθέσουμε το εξής. Ένας προπονητής (οποιοσδήποτε προπονητής), που θα είχε φέρει αυτά τα αποτελέσματα στη Ρεάλ, δεν θα μπορούσε να ονομαστεί ντε και καλά αποτυχημένος. Επαναλαμβάνω, αν θέλουμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, κατακτήθηκαν ένα Κύπελλο και ένα πρωτάθλημα απέναντι στην καλύτερη ομάδα του κόσμου και υπήρξαν 3 συνεχόμενες συμμετοχές σε ημιτελικούς, όταν τα προηγούμενα έξι χρόνια, η Ρεάλ αποκλειόταν από τη φάση των «16». Όμως εδώ μιλάμε για αυτόν που θεωρείται ο κορυφαίος προπονητής στον κόσμο. Για τον «εκλεκτό» και όχι για τον Πελεγκρίνι ή τον Χουάντε Ράμος ή τον Σούστερ. Και το «μέγεθος» του Μουρίνιο είναι ακριβώς αυτό που χαρακτηρίζει και την παρουσία του στη Ρεάλ ως αποτυχημένη. Είτε το θέλουμε, είτε όχι.

7. ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΗΣ ΡΕΑΛ

Αν κοιτάξουμε τις προηγούμενες ομάδες του Πορτογάλου, μπορούμε να καταλήξουμε στο εξής συμπέρασμα. Καμία από αυτές δεν είναι η κορυφαία της χώρας της. Ούτε η Ίντερ, ούτε η Τσέλσι, ούτε καν η Πόρτο. Είναι μεγάλες, ιστορικές ομάδες, αλλά καμία τους δεν ανήκει στο ολιγομελές εκείνο κλαμπ με τις ομάδες μύθους του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Και στις τρεις ομάδες που εργάστηκε ο Πορτογάλος, δεν υπήρξε «σύγκρουση μεγεθών». Για την Πόρτο δε χρειάζεται να πούμε ούτε λέξη. Ήταν ο ίδιος ο Μουρίνιο που την έκανε να χαζέψει όλη την Ευρώπη.

Τίτλοι τέλους. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ ανακοινώνει στους δημοσιογράφους το "διαζύγιο".

Η Τσέλσι «αφέθηκε» στον Μόου, αφού ως μέγεθος ήταν μακράν το μικρότερο από τις υπόλοιπες. Αυτός την ξαναέβαλε στον χάρτη του ποδοσφαίρου, δίνοντάς της τίτλο μετά από μισό αιώνα. Όσο για την Ίντερ, μπορεί να ήταν το μεγαλύτερο μέγεθος από τις άλλες δυο, αλλά στην Ευρώπη τουλάχιστον ήταν «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Και ήταν η προσωπικότητα και το ταλέντο του Πορτογάλου (αρετές που κανείς δεν του αρνείται), που έφεραν την ομάδα του Μοράτι στον ευρωπαϊκό θρόνο μετά από 45 χρόνια.

Όμως, αν βάλουμε στην ποδοσφαιρική «ζυγαριά» τις Πόρτο, Τσέλσι και Ίντερ μαζί, δεν βγάζουν ούτε τη μισή Ρεάλ. Στις πρώτες τρεις το μέγεθος του Μουρίνιο μπορούσε να επιβληθεί εύκολα, στην τελευταία ούτε κατά διάνοια. Ο Special One συγκρούστηκε μετωπικά με όλον τον οργανισμό που λέγεται Ρεάλ Μαδρίτης (διοίκηση, παίκτες, φίλαθλους), χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει κανένας λόγος να το κάνει. Και βγήκε χαμένος. Για πρώτη φορά στην καριέρα του. Γιατί ο αχαλιναγώγητος εγωισμός του ήθελε να «καπελώσει» (με όποια έννοια και αν διαλέξετε) κάθε επιτυχία που θα ερχόταν. Να είναι η Ρεάλ του Μουρίνιο. Και όχι ο Μουρίνιο της Ρεάλ.

8. ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ

Οι συνεντεύξεις Τύπου του Μουρίνιο ήταν είδηση από μόνες τους. Σε αυτές, τα έβαλε με όλους και με όλα.

Σε μια παράλογη πορεία συνεχόμενων αντιπαραθέσεων, ο Μουρίνιο έφθειρε μόνος του τα «εργαλεία» που είχε στα χέρια του, όλα πρώτης διαλογής και ποιότητας. Με την άνευ όρων υποστήριξη του Φλορεντίνο Πέρεθ (η οποία στην πορεία αποδείχτηκε μπούμερανγκ και κατάληξε σε σιωπηρή ανοχή), ο Πορτογάλος έκανε ότι ήθελε στη Ρεάλ. Και το έκανε ανεξέλεγκτα. «Έφαγε» τον Βαλντάνο, πήρε μαζί του τον Ζιντάν για να τον θέσει στη συνέχεια ο ίδιος στο περιθώριο, δημιούργησε με τη στάση του κλίκες μέσα στα αποδυτήρια, έδωσε αφορμές για – δίκαιη όσο και σκληρή – κριτική με τις μεταγραφικές του επιλογές, τα έβαλε με όλους και με όλα.

Οι διαιτητές, οι αντίπαλοι, η ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία, η ΟΥΕΦΑ, όλοι είχαν το μερίδιό τους στις δηλώσεις του Πορτογάλου, ανάλογα με τα αποτελέσματα της ομάδας του ή ενίοτε με αυτά της Μπαρτσελόνα. Κατέφυγε σε συμπεριφορές (Βιλανόβα) που εξέθεσαν όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και τον ίδιο τον σύλλογο για τον οποίο εργάστηκε, υποχρεώνοντας διοικητικούς παράγοντες με τεράστια ιστορία και επίπεδο, όπως ο Μπουτραγκένιο και ο Παρδέθα, να παρακολουθούν αμήχανα, ανήμποροι να επέμβουν. Το χειρότερο όμως απ’ όλα, είναι ότι απέτυχε οικτρά να φέρει μέσα στα αποδυτήρια ενότητα, καλό κλίμα και ηρεμία.

Μόνο αυτό δεν έκανε για να μην ξαναπαίξει ο Ίκερ Κασίγιας...

Είχε άπειρα επεισόδια με παίκτες του (Ράμος, Εζίλ, Ντι Μαρία, Μπενζεμά, Ιγκουαΐν, Πέπε, Κριστιάνο), με αποκορύφωμα την απαράδεκτη στάση του στο θέμα του Κασίγιας, όπου ακόμα και αν είχε δίκιο κατηγορώντας τον τερματοφύλακα της Ρεάλ για τις διαρροές μέσω της Καρμπονέρο, το έχασε τελείως, προσβάλλοντας και μειώνοντας σε κάθε ευκαιρία τον άνθρωπο που του χάρισε τον πρώτο του τίτλο με τις 4 εκπληκτικές του επεμβάσεις στον τελικό του «Μεστάγια» και που ήταν από τους πρωτεργάτες στην κατάκτηση του πρωταθλήματος έναν χρόνο αργότερα. Θα μπορούσε να τον θέσει στο περιθώριο και παράλληλα να δείξει ανωτερότητα και επίπεδο, αλλά του ήταν αδύνατο. Είχε χάσει πλέον κάθε έλεγχο. Στην προσπάθειά του να ελέγξει τα πάντα. Πολλά από αυτά, χωρίς λόγο.

9. ΜΟΝΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ULTRASUR

Δε δίστασε να τα βάλει κατ’ επανάληψη και με τον κόσμο. Έναν κόσμο που τον δέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες, τον στήριξε στα δύσκολα, τον αποθέωσε στις επιτυχίες. Έναν κόσμο που θέλησε να τον αγαπήσει, αλλά που ο ίδιος ο Πορτογάλος δεν επέτρεψε κάτι τέτοιο. Με τη γκρίνια του, τους χαρακτηρισμούς του, τις άστοχες συγκρίσεις με κερκίδες άλλων γηπέδων, την άρνησή του να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη στις ήττες και την παροιμιώδη ευκολία του να εφευρίσκει πάντοτε «υπεύθυνους» για όλα τα άσχημα, μέσα και έξω από τον αγωνιστικό χώρο.

Και ο Ζιντάν μπήκε στο περιθώριο από τον Μουρίνιο.

Έναν κόσμο, τον οποίο δε δίστασε να προκαλέσει ανοιχτά, δηλώνοντας πως θα έβγαινε μόνος του στο κέντρο του «Μπερναμπέου» πριν το clásico, ώστε όσοι ήθελαν να τον αποδοκιμάσουν, να έχουν την ευκαιρία να το κάνουν με την άνεσή τους, αλλά στη συνέχεια να υποστηρίξουν τους παίκτες. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν οι φίλαθλοι της Ρεάλ να «παγώσουν» μαζί του και από κάποιο σημείο και μετά, να βρεθούν μέχρι και απέναντί του. Μόνοι πιστοί μέχρι το τέλος στον Μουρίνιο, έμειναν οι φανατικοί Ultrasur, κάτι καθόλου κολακευτικό για έναν προπονητή που είχε συνηθίσει στην καθολική αποδοχή.

10. Η ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΟΥ ΜΟΥΡΙΝΙΟ

Φεύγοντας από τη Μαδρίτη, λίγα είναι τα πράγματα που αφήνει πίσω του ο Μουρίνιο. Τόσο ως παρακαταθήκη στον σύλλογο, όσο και στον διάδοχό του. Πέρα από τους δυο τίτλους (Κύπελλο & Πρωτάθλημα) και την επανένταξη της Ρεάλ στην ελίτ του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, μπορούμε να προσθέσουμε και μερικούς παίκτες που ήταν δικές του επιλογές (ανάμεσα σε αρκετούς άλλους μέτριους), όπως ο Εζίλ, ο Μόντριτς, ο Κεντίρα, ο Βαράν και ο Ντι Μαρία. Από τα φυτώρια, ο Πορτογάλος δεν καθιέρωσε κανέναν απολύτως ποδοσφαιριστή, αν και επί των ημερών του αγωνίστηκαν με την πρώτη ομάδα καμιά 15αριά από αυτούς. Πρόλαβε πάντως να προσβάλλει δημόσια τον Τορίλ, προπονητή της Καστίγια.

Εσείς τί πιστεύετε; Το ποτήρι ήταν τελικά μισογεμάτο ή μισοάδειο;

Το χειρότερο από όλα όμως (φαντάζομαι και για τον ίδιο τον Μουρίνιο), είναι ότι για πρώτη φορά στην καριέρα του δεν κατάφερε να φτιάξει, να δημιουργήσει, να μεταδώσει στη Ρεάλ ένα δικό του, ιδιαίτερο, προσωπικό στιλ ποδοσφαίρου, για το οποίο να τον θυμούνται στο Τσαμαρτίν. Ένα στιλ που να ξεχωρίσει και να γίνει σημείο αναφοράς μέσα στην ιστορία του συλλόγου. Ο Πορτογάλος φεύγει και θα αναζητήσει κάποια άλλη ομάδα που θα του ταιριάξει περισσότερο, αφού δεν επέτρεψε στη Ρεάλ να γίνει «φιλόξενη», να τον αγαπήσει όπως τον αγαπάνε αλλού, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος κατ’ επανάληψη.

Και αυτό δε συνέβη, γιατί ο Μουρίνιο θέλησε να αντικαταστήσει την κορώνα στο έμβλημα των «μερένγκες» και να ανέβει στο πιο ψηλό σημείο του συλλόγου, να γίνει ο ίδιος το «εσκούδο». Ξεχνώντας ότι όσο πιο ψηλά βρεθείς, τόσο πιο ηχηρή θα είναι η πτώση. Πολύ περισσότερο δε, όταν δεν συνοδεύεται από κανέναν τίτλο, όπως συνέβη στην τρίτη – και φαρμακερή – χρονιά του. Για πρώτη φορά στην καριέρα του, ο Special One φεύγει από την πίσω πόρτα (όπως λένε οι Ισπανοί). Το 87% των αναγνωστών της Marca χαρακτήρισε το πέρασμά του από τη Ρεάλ αποτυχημένο. Εσείς;