Ο Όσκαρ και τα δυο ερωτήματα

Το να πούμε ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει τελείως, δεν έχει κανένα νόημα, αφού εδώ και χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο επικρατεί ένα συνεχές χάος. Απλά τώρα έτυχε να υπάρχει συνωστισμός πολλών ομάδων στις πρώτες θέσεις του πρωταθλήματος, οπότε τα συμφέροντα συγκρούονται μεταξύ τους με τελείως διαφορετικό τρόπο από ό,τι στο παρελθόν. Οι συζητήσεις που έχουν ανοίξει τις τελευταίες μέρες σχετικά με τον τραυματισμό ή μη του Όσκαρ Γκαρθία, αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά το πόσο καθυστερημένοι - κυριολεκτικά και με οποιαδήποτε έννοια - είμαστε στην κατανόηση απλών πραγμάτων.

Δεν περιορίζεται όμως μόνο σε αυτό το συμπέρασμα η όλη υπόθεση, αφού διάφοροι "αρμόδιοι" και "υπεύθυνοι" φροντίζουν να υπενθυμίζουν ότι η κουτοπονηριά, το θράσος και η αλητεία, είναι - δυστυχώς - οι "αξίες", πάνω στις οποίες μπορεί να στηθεί μια ολόκληρη υπερασπιστική γραμμή, αδιαφορώντας για την κοινή λογική, αλλά και για την ίδια τη φύση της οποιασδήποτε παρανομίας, όσο εξόφθαλμη και αν είναι αυτή.

ΔΥΟ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΑΡΚΟΥΝ

Νομίζω ότι τα γεγονότα στην Τούμπα καλύπτονται πλήρως από δυο απλά ερωτήματα, τόσο σαφή και ξεκάθαρα, που καθιστούν οποιαδήποτε άλλη συνέχεια της "συζήτησης" περιττή. Αλλά βέβαια, σε ένα περιβάλλον στο οποίο η κοινή λογική θεωρείται συνώνυμο της γραφικότητας, θα ήταν εξωπραγματικό να περιμένουμε κάτι διαφορετικό, από όλα αυτά που διαβάζουμε και ακούμε από το βράδυ της Κυριακής και μετά. Οι δηλώσεις και τοποθετήσεις - επίσημες και δημόσιες - ξεπερνούν κάθε φαντασία, όμως, όπως είπα και στην αρχή, δεν προκαλούν εντύπωση. Εντύπωση θα προκαλούσε, αν ο επίσημος ΠΑΟΚ είχε καταδικάσει απερίφραστα το γεγονός από την πρώτη στιγμή και είχε περιοριστεί στο να βρει τον "ρίπτη" και να τον παραδώσει στην αστυνομία.

Εντύπωση θα προκαλούσε, αν ο υπεύθυνος επικοινωνίας της ΠΑΕ είχε ζητήσει δημόσια συγνώμη από τον Γκαρθία, αντί να μιλάει για ψευδαισθήσεις και να ειρωνεύεται έναν άνθρωπο του ποδοσφαίρου, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα για να ασχοληθεί με αυτό που αγαπάει και όχι για να γίνει στόχος του κάθε κυανοπώγωνα που θεωρεί τις κερκίδες τσιφλίκι του. Εντύπωση, τέλος, θα προκαλούσε, αν ο υιός του ιδιοκτήτη της ομάδας, καθόταν στ' αυγά του, αντί να ποστάρει εξυπνάδες στο διαδίκτυο, η αισθητική των οποίων μπορεί να χαρακτηρίζει τον ίδιο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να συνδέεται με έναν ιστορικό σύλλογο όπως ο ΠΑΟΚ.

Για να μη σας κουράζω όμως, ας περάσω αμέσως στα δυο ερωτήματα, στα οποία αναφέρθηκα στο ξεκίνημα του κειμένου. Διαβάσατε φαντάζομαι όλοι, ότι ο "ρίπτης" του ρολού, που συνελήφθη από την αστυνομία και εις βάρος του οποίου σχηματίστηκε δικογραφία για παραβάσεις που συνδέονται με τον αθλητικό νόμο, είχε απασχολήσει και στο παρελθόν τις αστυνομικές αρχές, αλλού αναφέρεται δυο φορές, αλλού τρεις, αλλά ελάχιστα φαίνεται να απασχολεί αυτό. Πριν μερικά χρόνια είχε συλληφθεί σε εκτός έδρας ματς του ΠΑΟΚ, όπου είχε πετάξει φωτοβολίδα εντός του αγωνιστικού χώρου, χρησιμοποιώντας εκτοξευτήρα τύπου στυλό.

Το πρώτο ερώτημα λοιπόν είναι το εξής: Γιατί αυτός ο τύπος συνέχισε να έχει πρόσβαση όχι μόνο στην Τούμπα, αλλά σε οποιοδήποτε γήπεδο; Γιατί ο επίσημος ΠΑΟΚ δεν τον τιμώρησε, απαγορεύοντάς του την είσοδο εσαεί στις κερκίδες; Γιατί η διοίκηση του συλλόγου δεν φρόντισε να τον ανακηρύξει persona non grata, έτσι ώστε να αποφύγει δυσάρεστα απρόοπτα στο μέλλον; Μήπως περίμεναν ότι θα μετάνιωνε για τα παλαιά περιστατικά και θα ήταν "Παναγία" στις επόμενες "εμφανίσεις" του; Δεν είδαμε όμως κανέναν να ρωτάει όλες αυτές τις μέρες, για ποιο λόγο δεν εξοστρακίστηκε ο συγκεκριμένος τύπος από την Τούμπα, μετά το πρώτο κιόλας περιστατικό. Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η απάντηση, δεν νομίζετε; Εκτός και αν μας ικανοποιεί η τοποθέτηση της δικηγόρου του, η οποία μίλησε για "σκληρά εργαζόμενο νέο".

ΤΟ ΣΚΟΥΤΕΡ ΚΑΙ ΟΙ ΠΥΡΣΟΙ

Το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με όσα ακούσαμε για την περιφρούρηση των αρμόδιων του γηπέδου σχετικά με την ασφάλεια στις κερκίδες και τους ελέγχους που έγιναν ώστε να μην υπάρξει το παραμικρό πρόβλημα στη διάρκεια της διεξαγωγής του αγώνα. Νομίζω ότι οποιαδήποτε σοβαρή προσέγγιση σε αυτό το θέμα, εξαφανίζεται στο 100%, από τη στιγμή που είδαμε - και εδώ πραγματικά ξεπεράστηκε κάθε προηγούμενο - ένα σκούτερ να κρέμεται σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια μπροστά από ένα πανό, στην κερκίδα! Ο σουρεαλισμός σίγουρα υποκλίθηκε μπροστά σε αυτή την εικόνα, η οποία έκανε τον γύρο του κόσμου.

Μπορεί να μην υπάρχουν λόγια ικανά να περιγράψουν αυτό το "εικαστικό δρώμενο", όμως θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε ποιος ή ποιοι επέτρεψαν να μπει στο γήπεδο. Αλλά και εδώ δεν είδαμε κανέναν να ρωτά τον επίσημο ΠΑΟΚ πώς συνέβη αυτό, αφού όλοι το πήγαν στον χαβαλέ, περιγράφοντας όλο αυτό σαν κάτι που "εντάξει μωρέ, δεν τρέχει και τίποτα". Μην σας πω ότι ούγκανοι άλλων ομάδων, ίσως και να ζήλεψαν την πρωτοτυπία των αντίστοιχων του ΠΑΟΚ. Το θέμα όμως εδώ είναι ότι αν περνάει ένα μηχανάκι στις κερκίδες στον πιο "προστατευμένο" αγώνα των τελευταίων χρόνων, ας μας πει κάποιος αρμόδιος ποιος έδωσε την άδεια, ποιος το πήρε πάνω του, ποιος σε τελική ανάλυση δεν το απαγόρευσε έστω κατόπιν εορτής, απαιτώντας να βγει εκτός γηπέδου.

Αν σε ένα γήπεδο έχουν θέση οπαδοί που έχουν πιαστεί στο παρελθόν κατ' επανάληψη για παραβάσεις - και δη σοβαρές - του αθλητικού νόμου, απολαμβάνοντας την ασυλία της εκάστοτε διοίκησης (και προφανώς το φαινόμενο δεν περιορίζεται σε αυτούς του ΠΑΟΚ), ή μπορεί να περάσει στις κερκίδες οποιοδήποτε αντικείμενο με την ανοχή - αν όχι και τη συνεργασία - των ομάδων φύλαξης, τότε νομίζω πως όλα τα υπόλοιπα περνούν σε δεύτερη μοίρα. Ο ΠΑΟΚ αποδείχτηκε ανίκανος να διαφυλάξει τα συμφέροντά του με απόλυτα δική του ευθύνη, αφού ο ίδιος επέτρεψε να βρεθούν μέσα στο γήπεδο ένας σεσημασμένος και προφανώς αμετανόητος οπαδός, καθώς και ένα σκούτερ.

Και αν κρεμιέται στην κερκίδα ένα ολόκληρο μηχανάκι, τότε είναι εύκολο να καταλάβετε πως ο "ρίπτης" θα μπορούσε να έχει στην κατοχή του το οτιδήποτε για να το πετάξει μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Μαζί και το επιχείρημα ότι για πρώτη φορά δεν άναψε ούτε ένας πυρσός. Τα έχουμε ξαναπεί, ότι στο εκάστοτε ελληνικό γήπεδο, η όποια "πολιτισμένη" ατμόσφαιρα, δεν είναι αποτέλεσμα επιλογής των οπαδών, αλλά επιβολής και απειλής είτε από τις διοικήσεις, είτε από την ίδια τη διοργάνωση (τρανό παράδειγμα οι ευρωπαϊκοί αγώνες). Έχοντας λοιπόν θέσει τα δυο αυτά ερωτήματα, τα όσα έπονται είναι πραγματικά χαμένος χρόνος. Και είναι χαμένος χρόνος, γιατί απλά "περιγράφουν" το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται οι ομάδες - κυρίως οι μεγάλες - στο ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και χρόνια.

ΕΝΑ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΚΑΡΘΙΑ

Ο κάθε - δικός μας - σύλλογος που θα βρεθεί (ή που έχει βρεθεί) στη θέση του ΠΑΟΚ, θα ακολουθήσει την "πεπατημένη" υπερασπιστική γραμμή. Στην προκειμένη περίπτωση, υπάρχει η προσπάθεια να πειστεί όχι τόσο η κοινή γνώμη, όσο οι δικαστές, ότι ο Γκαρθία δεν χτύπησε, ότι έκανε θέατρο, ότι το ρολό πέτυχε την κουκούλα και διάφορα άλλα τέτοια. Μέχρι και φυσικοί (καθηγητές της φυσικής για όσους δεν το κατάλαβαν) κάθησαν και υπολόγισαν τη δύναμη με την οποία έπεσε πάνω στον Ισπανό το ρολό (με βάση την ταχύτητα, την απόσταση και το βάρος του αντικειμένου), καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι ήταν ίση με το αν είχε ρίξει κάποιος στον προπονητή του Ολυμπιακού ένα χαστούκι! Και βγήκαν δημόσια και το δήλωσαν, αφήνοντας να εννοηθεί πως ο Γκαρθία υπερέβαλλε - προφανώς επίτηδες - και ότι κανονικά θα έπρεπε να παραμείνει στον πάγκο του και να κοουτσάρει την ομάδα του σαν να μην έτρεχε τίποτα.

Αλλά προφανώς θα είχε μεγάλο χαβαλέ, κάθε φορά που αυτοί οι καθηγητές έμπαιναν στην τάξη είτε του σχολείου, είτε του φροντιστηρίου, κάθε φορά όμως, να σηκωνόταν ένας μαθητής, να τους κόλλαγε ένα χαστούκι και μετά να συνεχιζόταν η παράδοση σαν να μην τρέχει τίποτα. Από εκεί και μετά, οι εμπνεύσεις δεν έχουν τέλος. Μια το φύλλο αγώνα με τους ανθρώπους του Ολυμπιακού που δηλώθηκαν στον διαιτητή και όπου έλειπε το όνομα του Γκαρθία, μια το βίντεο και η γωνία λήψης που δεν ήταν η σωστή, γιατί το άλλο που ανεβάσαμε εμείς δείχνει ότι το χαρτί είχε ξετυλιχτεί, άρα είχε απολέσει την αρχική δυναμική του (!), μια η απόφαση της φιλοξενούμενης ομάδας να σηκωθεί να φύγει, μια ο γιατρός που ήθελε να εξετάσει τον Ισπανό αλλά ο Ισπανός δεν ήθελε, μια το χτύπημα στο μάτι, που κατέβηκε στο μάγουλο για να κατρακυλήσει την επόμενη μέρα στο λαιμό σε σχήμα κολάρου...

Αναρωτιέμαι πώς θα πρέπει να νιώθει ο ίδιος ο Γκαρθία με όλα αυτά που λέγονται και γράφονται για το περιστατικό. Πώς πρέπει να αισθάνεται ένας άνθρωπος που μας έκανε την τιμή (γιατί περί τιμής πρόκειται) να έρθει και να εργαστεί στη χώρα μας, να τρώει ένα ρολό χαρτί φόρα παρτίδα στη μάπα και στη συνέχεια να μαθαίνει ότι ο μοναδικός τελικά που φταίει, μάλλον είναι ο ίδιος. Αναρωτιέμαι τί πρέπει να σκέφτηκαν (για μια ακόμα φορά) οι αναγνώστες του εξωτερικού, που είδαν τις φωτογραφίες με τον Γκαρθία γονατισμένο και δεν αναρωτιέμαι καθόλου για το τί σκέφτηκαν οι συμπατριώτες του, όταν είδαν το σκηνικό με το βίντεο, γιατί φρόντισαν να μου το πουν ξεκάθαρα, τουλάχιστον οι συνάδελφοι της As: "Τελικά δεν πρόκειται να βάλετε ποτέ μυαλό, πόσο δύσκολο είναι να καταλάβετε ότι πρόκειται για παιχνίδι, για ψυχαγωγία, για χαρά και για ευχαρίστηση;".

Ο Γκαρθία έχει χαρακτηριστεί πλέον ως δειλός και ψεύτης, και επίσημα και ανεπίσημα, είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο. Τα δικηγορικά επιτελεία κατάφεραν - για μια ακόμα φορά - να διεκδικήσουν και να κερδίσουν τον τίτλο του πρωταγωνιστή στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ένα πρωτάθλημα το οποίο θα μπορούσε να μας κρατήσει σε αγωνία μέχρι το τέλος, (δια)σύρεται πλέον στις δικαστικές αίθουσες. Και όλοι περιμένουμε να δούμε αν την επόμενη φορά κάποιο ιπτάμενο σίδερο θα ανοίξει ή όχι στα δυο το κεφάλι του όποιου Τσόρι, εκτός και αν η ομάδα διεκδικεί τίτλο, οπότε θα απαγορευτούν δια ροπάλου τα σίδερα, για να γελάμε με τα κρεμασμένα σκούτερ και να "κλαίμε" με τα χάλια μας.

Photo credits: Eurokinissi