Το σκάνδαλο Άρμστρονγκ συγκλόνισε όχι μόνο τον κόσμο της ποδηλασίας, αλλά ολόκληρου του αθλητισμού, μέσα στο 2012.

Διαβάστε στο Sport24.gr για την αποκαθήλωση ενός «βασιλιά» που αποδείχθηκε γυμνός.

Τελικά ο Μάνος αναγκάστηκε να φτάσει στα άκρα για να με πείσει να γράψω ένα κείμενο για τον Άρμστρονγκ. Κάθισα μπροστά στον υπολογιστή, αλλά το ξαναλέω. Δεν έχω την παραμικρή όρεξη να ασχοληθώ με τον Άρμστρονγκ. Και δεν την έχω γιατί είναι σα να πρέπει να ξαναγράψω τα ίδια και τα ίδια, αυτά που έχουν ήδη γραφτεί χίλιες φορές. Ότι ο Τεξανός δε βγήκε ποτέ θετικός, ότι τα άλλα αθλήματα δεν περνούν από τόσους ελέγχους, ότι δε γίνεται να καταδικάζεις χωρίς αποδείξεις, ότι έχουν βάλει στο στόχαστρο την ποδηλασία, ότι, ότι, ότι…

Να ‘χαμε να λέγαμε. Καρφί δε μου καίγεται για όλα αυτά τα παραπάνω. Αλλά ο κυριότερος λόγος για τον οποίο δεν έχω την παραμικρή όρεξη να ασχοληθώ με τον Άρμστρονγκ, είναι επειδή αν θα το κάνω, θα πρέπει να (σας) μεταφέρω την τεράστια απογοήτευση που ένιωσα, όχι μαθαίνοντας πως αρνήθηκε να παραστεί σε δικαστήριο για να αποδείξει την αθωότητά του, αλλά συνειδητοποιώντας ότι ποτέ δεν κράτησε στα χέρια του τη σημαία της καθαρότητας σε ένα άθλημα που τον έκανε θεό και τον δόξασε στα πέρατα του κόσμου.

"ΤΟ ΨΕΜΑ ΑΡΜΣΤΡΟΝΓΚ"

Και την είχε αυτή την ευκαιρία. Την είχε το 1999 όταν έχοντας νικήσει τον καρκίνο, κέρδισε τον πρώτο του Γύρο Γαλλίας, ένα χρόνο μετά από το μεγαλύτερο σκάνδαλο που συγκλόνισε την ποδηλασία, την περίφημη υπόθεση Festina. Το σενάριο ήταν το καλύτερο δυνατό. Και πίστεψαν όλοι σε αυτό και σ’ αυτόν. Τα πρώτα σύννεφα όμως μαζεύτηκαν πάνω από το Παρίσι, όταν το 2005, μετά από πολύμηνη έρευνα, η L’Equipe δημοσίευσε ότι είχε βρεθεί ερυθροποιητίνη στα δείγματα των ούρων του Άρμστρονγκ από την πρώτη του νίκη στο Tour.

Στο βάθρο των Ηλυσίων Πεδίων στον Γύρο Γαλλίας του 2003.

Οι περισσότεροι προσπέρασαν τότε το πρωτοσέλιδο της L’Equipe με τίτλο «το ψέμα Άρμστρονγκ», όμως πόσο τυχαίο μπορεί να ήταν το γεγονός ότι ο Τεξανός δε μήνυσε την εφημερίδα; Και σε τελική ανάλυση πόσο μπορεί να είχα(με) «τυφλωθεί» από τη λάμψη ενός πρωταθλητή που δεν δίσταζε να υπερασπίζεται ανοιχτά τον Ιταλό γιατρό και αρχιεγκληματία σε ότι αφορά τη διακίνηση ντόπας, Μικέλε Φεράρι ή να ταπεινώνει συναδέλφους του όπως εκείνον τον φουκαρά τον Φίλιπο Σιμεόνι, μόνο και μόνο επειδή είχε τολμήσει να καταγγείλει τον μαφιόζο «Μένγκελε»…

ΓΙΑΤΙ ΤΩΡΑ;

Και εκεί εγείρεται το μεγάλο ερώτημα που τους παίρνει όλους σβάρνα. Πόσο μεγάλη πρέπει να ήταν η υποκρισία για ένα άθλημα, το οποίο έκλεισε τα μάτια του και τα αυτιά του απέναντι σε υποψίες, ενδείξεις και αποδείξεις, σφυρίζοντας προκλητικά αδιάφορα; Γιατί έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να αποφασίσουν κάποιοι να γίνει η έρευνα; Γιατί τώρα και όχι όταν ο Τεξανός φωτογραφιζόταν στο πλευρό του προέδρου Μπους; Γιατί τώρα και όχι όταν ο Τεξανός έκανε δωρεές εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων στην παγκόσμια Ποδηλατική Ομοσπονδία του κυρίου Φερμπρούγκεν;

Την εποχή της παντοδυναμίας του μαζί με τον μεγάλο του αντίπαλο, Γιάν Ούλριχ.

Γιατί τώρα και όχι όταν ο Τεξανός ήταν το σύμβολο της NIKE κατακλύζοντας όλον τον πλανήτη με τα κίτρινα βραχιολάκια της Live Strong; Γιατί τώρα και όχι όταν τα βιβλία του Τεξανού ήταν παγκόσμια best sellers; Γιατί τώρα και όχι όταν ο Τεξανός ήταν το νούμερο 1 προϊόν στο μάρκετινγκ της ποδηλασίας; Γιατί τώρα και όχι όταν ο Τεξανός ήταν συνώνυμο του μεγαλύτερου ποδηλατικού γεγονότος στον κόσμο, του Γύρου της Γαλλίας; Γιατί τώρα και όχι όταν οι δημοσιογραφικές πιάτσες βούιζαν για τα «πλακάκια» του Τεξανού με την UCI, η οποία είχε φτάσει στο σημείο να κουκουλώνει τα δηλητηριασμένα δείγματα του πρωταθλητή;

Ο ΑΛΛΟΣ ΑΡΜΣΤΡΟΝΓΚ

Να το ξεκαθαρίσω μια και καλή. Το κείμενο δεν το γράφει ούτε ο αθλητικογράφος που ασχολείται με την ποδηλασία, ούτε ο εκφωνητής του Eurosport που έχει αποθεώσει άπειρες φορές τον Τεξανό στις μεταδόσεις του καναλιού. Αν νιώθω προδομένος; Κυριολεκτικά ναι. Η ενασχόλησή μου με την ποδηλασία ξεκίνησε μαζί με την πορεία του Άρμστρονγκ. Ο πρώτος ποδηλατικός αγώνας που παρακολούθησα στη ζωή μου ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1993 στο Όσλο. Τότε που ο 22χρονος Λανς πραγματοποίησε την έκπληξη, νικώντας τον μεγάλο Μιγκέλ Ιντουράιν με μια τρομερή επίθεση στην ανηφόρα της τελευταίας στροφής. Η εικόνα του Τεξανού που περνάει τη γραμμή του τερματισμού κάτω από την καταρρακτώδη βροχή έχει μείνει ανεξίτηλη μέσα μου.

Όσλο 1993. Ο Λανς Άρμστρονγκ κερδίζει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ποδηλασίας δρόμου.

Όπως ποτέ δεν θα σβηστεί η άλλη εικόνα, εκείνη του 1995 στον Γύρο της Γαλλίας. Τότε που τρεις μέρες μετά τον θάνατο του συναθλητή του στην Motorola, Φάμπιο Καζαρτέλι, ο Τεξανός επιτέθηκε και έφτασε πρώτος στον τερματισμό της Λιμόζ δείχνοντας με τα χέρια του τον ουρανό σε μια αφιέρωση που συγκίνησε ολόκληρη την υφήλιο. Και μετά ο καρκίνος. Η πραγματική μάχη της ζωής του για την ίδια τη ζωή του. Και η πιο γλυκιά νίκη. Οι περιγραφές στο βιβλίο του «Το θέμα δεν είναι μόνο το ποδήλατο» είναι ανατριχιαστικές. Όμως στο εξώφυλλο του βιβλίου, κάτω από τον τίτλο, υπάρχει και ένας υπότιτλος: «Η επιστροφή μου στη ζωή». Και είναι εκεί που ξεκινούν οι ενστάσεις.

ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΤΕΙ

Γιατί όπως γράφω και λίγο πιο πάνω, το κείμενο αυτό το γράφει κάποιος που αγαπάει την ποδηλασία, αυτό το υπέροχο, μοναδικό, εκπληκτικό άθλημα. Μπορώ να ξεπεράσω όλα όσα έχω γράψει κατά καιρούς για τον Τεξανό στο Sport24, μπορώ να ξεχάσω τον ενθουσιασμό με τον οποίο υποδέχτηκα την επιστροφή του στο πελοτόν το 2009, το ξενύχτι της 9ης Σεπτεμβρίου του 2008, όταν ανακοίνωσε ότι θα αγωνιστεί με την Astana και τα τηλεφωνήματα όλη εκείνη τη νύχτα με τον συγχωρεμένο τον Σπύρο Παπαγιάννη. Μας είχε κάνει ευτυχισμένους εκείνο το βράδυ ο Λανς. Κυριολεκτικά, όπως το διαβάζετε.

Ο Άρμστρονγκ τερματίζει νικητής στη Λιμόζ και αφιερώνει τη νίκη του στον αδικοχαμένο συναθλητή του, Φάμπιο Καζαρτέλι (Γύρος Γαλλίας 1995)

Μπορώ να το ξεπεράσω αυτό, όπως μπορώ και να αφήσω πίσω μου τα δεκάδες εγκωμιαστικά σχόλια που του έχω αφιερώσει τα τελευταία 5 χρόνια στις μεταδόσεις του Eurosport. Όμως σαν απλός φίλος της ποδηλασίας δεν μπορώ να αφήσω να πέσει κάτω τίποτα. Απολύτως τίποτα. Ούτε σε σχέση με τον Άρμστρονγκ, ούτε με τη UCI, ούτε με τη NIKE, ούτε με την ASO, ούτε με κανέναν. Και το θέμα δεν είναι να «διαγραφούν» όλοι αυτοί από την ποδηλασία. Γιατί αν διαγραφούν, θα ξεχαστούν. Όσο μεγάλο και αν αποδείχτηκε το σκάνδαλο. Όπως ξεχάστηκε το σκάνδαλο της Festina, τότε που ποδηλάτες, μηχανικοί, μάνατζερ και υπεύθυνοι των ομάδων πηδούσαν από τα παράθυρα των ξενοδοχείων τους μέσα στη νύχτα για να μη συλληφθούν από τη γαλλική αστυνομία.

Ο ΑΦΘΑΡΤΟΣ ΑΡΜΣΤΡΟΝΓΚ

Τότε που σύσσωμη η ομάδα της Festina καθόταν στο εδώλιο με απίστευτες κατηγορίες και τότε που η υποκρισία των ισπανικών ομάδων τις οδηγούσε σε εκούσια αποχώρηση από τον αγώνα, λες και η Kelme ή προ πάντων η ONCE του γνωστού και μη εξαιρετέου Μανόλο Σάιθ, ευαγγελίζονταν την κάθαρση και την καθαρότητα στην ποδηλασία. Τότε πολλοί (οι περισσότεροι) μίλησαν για την καινούργια εποχή που θα ανέτελλε στο άθλημα και το σενάριο βρήκε στο πρόσωπο του Άρμστρονγκ τον ιδανικό εκφραστή αυτού του νέου ξεκινήματος.

Όταν έβγαινε χαμογελαστός από τους ελέγχους αντιντόπινγκ. Πόσοι από αυτούς κουκουλώθηκαν άραγε...

Όλοι φάνηκαν να ικανοποιούνται τότε με τον άφθαρτο (αφού απουσίαζε από τον Γύρο του 1998) και νικητή του καρκίνου Άρμστρονγκ. Αρκέστηκαν μόνο σε αυτόν και στις θριαμβολογίες όταν ο Τεξανός άρχισε να συσσωρεύει τη μια κατάκτηση μετά την άλλη. Όλοι μαζί έσπρωξαν κάτω από το χαλί τις βρωμιές της υπόθεσης Festina, χωρίς να κάνουν τότε το παραμικρό για να διασφαλίσουν αυτή την περίφημη καινούργια αρχή. Και όπως αποδείχτηκε δυστυχώς περίτρανα, το οικοδόμημα ήταν για μια ακόμα φορά σάπιο.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ "ΔΕΙΓΜΑΤΑ"

Ο Τεξανός εκμεταλλεύτηκε την ανυπαρξία και την ανοχή του συστήματος στήνοντας μαζί με τον Γιόχαν Μπρουινέλ ένα από τα πλέον εξελιγμένα δίκτυα χρήσης και διακίνησης ντόπινγκ. Τα πρώτα δείγματα ήταν κομμάτια ενός πάζλ που μπορεί να ολοκληρώθηκε μόλις τους τελευταίους μήνες, όμως «φώναζαν» από τότε ότι κάτι δεν πάει καλά στο βασίλειο του Αμερικάνου. Ήδη από το 1999 ο Τεξανός τα έβαλε με τον μοναδικό καθαρό ποδηλάτη της Festina, τον Κριστόφ Μπασόνς, για τα άρθρα που έγραφε ο δεύτερος στον γαλλικό τύπο.

Μπρουινέλ και Άρμστρονγκ, οι "εγκέφαλοι" του εγκλήματος της διακίνησης απαγορευμένων ουσιών στο πελοτόν.

Στη συνέχεια έγινε γνωστή η σχέση του με τον δόκτορα Μικέλε Φεράρι, με τον οποίο μάλιστα έφτασε να επικοινωνήσει στη διάρκεια ενός ετάπ του Γύρου Γαλλίας του 2000, για να ζητήσει τη «συμβουλή» του μετά από μια μακρινή επίθεση του Παντάνι! Ο Λανς υπερασπίστηκε μέχρι «θανάτου» τον Φεράρι, φτάνοντας μέχρι του σημείου να διαλύσει κυριολεκτικά την καριέρα του Φίλιπο Σιμεόνι, επειδή ο Ιταλός ποδηλάτης είχε προβεί σε καταγγελίες εναντίον του συμπατριώτη του γιατρού. Το ξαναείπα, το ξαναγράφω, ο Άρμστρονγκ προτίμησε να κρατήσει αντί για τη σημαία της καθαρότητας, αυτήν της ομερτά.

NO MATTER WHAT

Και η μεγαλύτερη καταδίκη και τιμωρία για τον ίδιο, δεν είναι η αφαίρεση των 7 τίτλων του στον Γύρο Γαλλίας. Είναι το στίγμα με το οποίο θα κληθεί να ζήσει από εδώ και πέρα. Και ίσως είναι καλύτερα για την ίδια την ποδηλασία ότι αρνήθηκε να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Μια χρονοβόρα δικαστική διαδικασία θα σπίλωνε ακόμα περισσότερο την υπόληψη του αθλήματος. Μια υπόληψη την οποία διέσυρε ο ίδιος όταν άρχισαν να μιλάνε ο ένας μετά τον άλλον οι πρώην συναθλητές του. Οι αποκαλύψεις τις οποίες ήδη γνωρίζετε, ήταν ανατριχιαστικές.

Μαζί με τον Ιταλό Φίλιπο Σιμεόνι, την καριέρα του οποίου κατέστρεψε...

Και είναι εδώ που μπαίνουν οι ενστάσεις. «Η επιστροφή μου στη ζωή» ήταν ο υπότιτλος του βιβλίου του και δείχνει σε όλη της την έκταση την υποκρισία του «πρωταθλητή», του ανθρώπου που επιβίωσε από τον καρκίνο για να βιάσει στη συνέχεια τα πάντα: Την πίστη των καρκινοπαθών στο πρόσωπό του, το άθλημα που τον έκανε βασιλιά στα πέρατα της γης, τους συναθλητές του που σύρθηκαν μαζί του στις μεταγγίσεις, στις σύριγγες και στις ορμόνες. Ο Λανς Άρμστρονγκ επέλεξε μετά την ασθένειά του να μεταβληθεί σε έναν Ρόμποκοπ που θα κέρδιζε τα πάντα no matter what. Τόσο απλό, τόσο θλιβερό.

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ & Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ UCI

Με συμμάχους του όλους τους παρατρεχάμενους της ποδηλασίας. Με πρώτη και καλύτερη την UCI, την παγκόσμια ποδηλατική ομοσπονδία. Η οποία όλα αυτά τα χρόνια εξυπηρετούσε κάθε «ανάγκη» του Τεξανού, δεχόμενη δωρεές από εκείνον, οι οποίες προορίζονταν για την καταπολέμηση του ντόπινγκ. Ενός ντόπινγκ, το οποίο φρόντισε η ίδια να καλύψει στην περίπτωση εκείνου του μακρινού γύρου Ελβετίας το 2001, όταν ο Άρμστρονγκ είχε πιαστεί θετικός. Μια υποκρισία η οποία συναγωνίζεται την ανικανότητα. Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ονομάσει κανείς αυτό που εδώ και μήνες είναι το μόνιμο επιχείρημα του Τεξανού;

Κακές παρέες ή αν προτιμάτε "όμοιος ομοίω αεί πελάζει"...

Έχει περάσει από 600 ελέγχους στη διάρκεια της καριέρας του ο Άρμστρονγκ, οι 200 εκ των οποίων είναι έλεγχοι που του έγιναν στους Γύρους Γαλλίας στους οποίους πήρε μέρος. Σε όλους βγήκε αρνητικός. Αν λοιπόν δεχτούμε – παρόλο που πλέον είναι δύσκολο – ότι αυτό είναι έτσι, τότε η UCI πρέπει να καταλάβει ότι ο τρόπος με τον οποίο διενεργεί τους ελέγχους αντιντόπινγκ είναι άχρηστος, για τα πανηγύρια αν όχι για τα σκουπίδια. Ένας τύπος ο οποίος έβγαινε καθαρός επί μια δεκαετία, ενώ πλέον είναι γνωστό ότι ήταν τίγκα στη ντόπα, είναι ένα ατράνταχτο επιχείρημα για όσους θεωρούν ότι τίποτα δεν πάει καλά στην υπόθεση των ελέγχων.

Ακόμα και αν δεχτούμε το άλλο κλασικό επιχείρημα, ότι δηλαδή το ντόπινγκ είναι πάντοτε ένα βήμα μπροστά από το αντιντόπινγκ, ακόμα και αυτό αποδεικνύει ότι το σύστημα των ελέγχων είναι διάτρητο. Τόσο απλά. Σε τελική ανάλυση, υπάρχει πιο θλιβερή διαπίστωση από αυτήν που προέκυψε μετά την αφαίρεση των 7 τίτλων από τον Τεξανό; Τόσο η UCI όσο και η ASO, διοργανώτρια του Γύρου Γαλλίας, αναγκάστηκαν να αφήσουν κενές τις θέσεις των νικητών, αφού όλοι οι δεύτεροι από το 1999 μέχρι το 2005 ήταν ανακατεμένοι σε ιστορίες με ντόπινγκ. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσουμε κάτι περισσότερο…

ΟΙ ΓΑΡΓΑΡΕΣ ΤΗΣ NIKE

Δεν έχουν μικρότερη ευθύνη σε όλο αυτό το γαϊτανάκι της υποκρισίας οι χορηγοί και κυρίως η NIKE. Η αμερικάνικη πολυεθνική δε δίστασε, ακόμα και όταν ο Τεξανός αρνήθηκε να πάει στα δικαστήρια, καταφέρνοντας το τελειωτικό και μεγαλύτερο χτύπημα στην αξιοπιστία του, να βγει και να δηλώσει ανερυθρίαστα ότι η ίδια θα συνέχιζε να στηρίζει τον Άρμστρονγκ γιατί ήταν πεπεισμένη (!) για την αθωότητά του. Δήλωση την οποία φρόντισε να κάνει γαργάρα μόλις 5 μέρες αργότερα, όταν με καινούργια της ανακοίνωση και χωρίς να έχει προκύψει στην ουσία κάποιο καινούργιο στοιχείο εναντίον του Λανς, μας πληροφόρησε για την διακοπή της συνεργασίας της με τον έκπτωτο πρωταθλητή.

Η φωτογραφία που δημοσίευσε στο προσωπικό του twitter την ημέρα που η USADA ανακοίνωσε την τιμωρία του με την αφαίρεση των 7 Γύρων Γαλλίας...

Αυτό που είχε μεσολαβήσει ήταν ένα δημοσίευμα της New York Daily Post, η οποία κατηγορούσε ευθέως την NIKE ότι είχε καλύψει το 1999 ένα θετικό δείγμα του Άρμστρονγκ στη διάρκεια του Γύρου Γαλλίας. Σύμφωνα με τις ένορκες καταθέσεις μαρτύρων, η NIKE και ο συνιδιοκτήτης τής US Postal (τότε ομάδας του Τεξανού), είχαν καταθέσει από κοινού 500.000 δολάρια στον λογαριασμό του τότε προέδρου της UCI, Χάιν Φερμπρούγκεν. Αυτό που (δεν) προκαλεί εντύπωση είναι το γεγονός ότι αμέσως μετά την καταδικαστική ανακοίνωση της NIKE, το θέμα εξαφανίστηκε από τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας ως δια μαγείας.

ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΤΗΣ

Για να το κλείσουμε μια και καλή. Τα τελευταία 15 χρόνια έχω ακούσει και διαβάσει εκατοντάδες σχόλια για τον Άρμστρονγκ. Και τα περισσότερα από αυτά ήταν αρνητικά. Όμως κάθε φορά που τον έβλεπα να κινείται με τον δικό του, ιδιαίτερο τρόπο μέσα στο πελοτόν και πάνω στη σέλα, να επιτίθεται στις Άλπεις και στα Πυρηναία, να καταπίνει τα χρονόμετρα και τα χιλιόμετρα, να προσπερνάει τους πάντες και τα πάντα, να είναι αυτός ο βασιλιάς και ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ένιωθα ικανοποίηση από το θέαμα και το πείσμα ενός ανθρώπου που έχοντας νικήσει το στοίχημα για τη ζωή του, έβγαινε νικητής και στον αθλητισμό.

Στην τελευταία του συμμετοχή στον Γύρο Γαλλίας (2010)

Είναι σίγουρα πολλοί αυτοί που θα υποστηρίξουν ότι ο Λανς Άρμστρονγκ έκανε πολλά για τους καρκινοπαθείς ή ότι για να κερδίσεις έναν Γύρο Γαλλίας (με ή χωρίς ντόπινγκ) είναι απαραίτητες πολλές θυσίες, πολλαπλασιασμένες επί επτά στην περίπτωσή του. Ότι η ποδηλασία ποτέ δεν ξαναέζησε μια τόσο κολοσσιαία κυριαρχία, ότι το άθλημα μπήκε σε όλα τα σπίτια των ΗΠΑ, ότι ο πλανήτης ολόκληρος γέμισε με τα κίτρινα βραχιολάκια. Εντάξει λοιπόν. Ακόμα και αν παραδεχτώ ότι όλα αυτά είναι αλήθεια, εγώ δεν πιστεύω πια στον Λανς Άρμστρονγκ. Πρόκειται για ζήτημα πίστης. Ή την έχεις ή δεν την έχεις. Ή – αν το προτιμάτε – την είχες και την έχασες.

Επειδή όμως αυτό που μένει στο τέλος είναι το ίδιο το άθλημα, κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να μειώσει την αγάπη μου για την ποδηλασία και τον θαυμασμό μου για τους αθλητές της. Γιατί σε τελική ανάλυση, η ποδηλασία ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι μεγαλύτερη από τα ψέματά της.